In de basis is een ‘handelsoorlog’ een tamelijk ongecompliceerde aangelegenheid.

Een land dat een conflict heeft met een ander land op het gebied van de handel, neemt maatregelen om de handel tussen de landen te frustreren. In de meeste gevallen zal het gaan om de export van dat aangevallen land naar het land dat die oorlog ontketent te beperken. Maar het kan ook gaan om de beperking van levering van goederen, halffabrikaten, grondstoffen of diensten, in de hoop dat het aangevallen land op zijn knieën komt smeken om een nieuwe ‘deal‘.

Via complexe regelgeving en ‘procedures’ kan men de handel gericht ‘ontmoedigen’, of er voor zorgen dat het exporterende land de werkgelegenheid bekostigt van het oorlogvoerende land, zonder dat het opvalt. Langs die weg bediende ‘het westen’ zichzelf de afgelopen decennia. Dat ging goed, totdat het mis ging. China, met name, gebruikte haar verdiende Dollars en Euros voor het kopen van in Dollars genomineerde olie, en ‘schuldpapier’, waardoor ‘westerse‘ landen schuldverslaafde werden. Maar het hielp ‘westerse’ landen ook af van zwaar gesubsidieerde agrarische productie, die feitelijk surplus was in de producerende landen. Daarnaast kochten ze ‘diensten’, bovenop de ‘diensten’ waar ze verplicht waren om voor te betalen, voortvloeiend uit regelgeving en procedures. Menig architectenbureau verdiende een leuke grijpstuiver in China en Rusland.

In 2003 schreef Tarja Cronberg van de Finse ‘Groenen’ het boek ‘Transforming Russia: From a military to a peace economy’. Tegelijk begon de toenadering tussen Rusland en China gestalte te krijgen. Het baarde ‘het westen’, en meer in het bijzonder de ‘Warparty’ binnen en buiten de VS, zorgen. In 2012 tekende Obama de ‘Magnitsky Act’ van de ‘Warparty’ (democraten en republikeinen), op voorspraak van Bill Browder, die als roofkapitalist geld had verloren in Rusland door toedoen van Poetin. Nadat een zich uitdijend arsenaal aan sancties als wapen om andere landen klein te krijgen steeds nadrukkelijker op pathologische zelfverwonding begon te lijken, met blijvende schade voor onze eigen economie, kwam de openlijke handelsoorlog in beeld waar Trump patent op heeft. Maar reeds ver daarvoor introduceerden tal van ‘westerse’ landen beschermende tarieven en invoerrestricties om de eigen industrie te redden.

Naast tarieven en heffingen om de import van veel goedkopere producten uit het buitenland af te stoppen, tuigden ‘westerse’ landen een compleet oerwoud aan subsidies op. Doorgaans gemaskeerd als een bijdrage in ‘research’ via universiteiten, hogescholen en ‘Non Profit’ instituten, waarna de commerciële jongens er met de patenten vandoor gingen, en geld als water begon te stromen. De farmaceutische industrie hangt van dat soort obscure constructies aan elkaar. Geldstromen die via zwaar overbetaalde ‘defensiecontracten’ naar het particuliere bedrijfsleven stroomde is een ander markant voorbeeld.

De oorlogen die ‘het westen’ ontketende sinds het begin van de nieuwe eeuw hangen als een loden bal om de nek van de belastingbetaler. De handelsoorlogen zijn derhalve geen conflicten die gaan over handel, maar over oorlog. ‘Het westen’ houdt met kunst en vliegwerk de bal in de lucht. Absurd lage rente op spaargeld, die binnenkort negatief wordt, plus extra kosten, en in Denemarken krijg je inmiddels geld toe als je een hypotheek afsluit. Financiële ‘Hocus Pocus’, bedoeld om mensen met ‘liggende gelden’, waaronder pensioenen, te scheren. De beurzen kelderen, de goudprijs gaat door het dak, en de ‘rekenrente’ kost de pensioenfondsen een arm en een been. Men verwijst naar de ‘handelsoorlog’ met China, maar laat dat ‘handel’ dus maar weg.

Zou het om de handel gaan, dan waren de problemen die er zijn in minder dan geen tijd op te lossen, en konden we verder gaan met bouwen, en wapens omsmeden tot ploegscharen. Maar het gaat om olie en macht, en dat gaat niet zo eenvoudig lukken. Rusland en China roepen de ‘Warparty’ op om te stoppen met stoken in hun binnenlandse aangelegenheden. Maar het is aan dovemansoren gericht. Het is ons ook gelukt om van het meest welvarende land in Afrika een wetteloze puinhoop te maken, dus waarom niet met China en Rusland? De acties in Hong Kong zijn er steeds openlijker op gericht om militair ingrijpen van de centrale regering in Beijing uit te lokken. Het platleggen van de luchthaven, de ‘arrestaties‘ door ‘betogers‘ van journalisten en reizigers die geïdentificeerd worden met de centrale regering, wijzen in die richting. Overal waar in ‘het westen‘ gemaskerde, extreem gewelddadige ‘betogers‘ de controle over publiek geuit ongenoegen overnemen, voegen de media zich in de oproep de ‘raddraaiers‘ niet te ontzien. Hier moedigen ze hen aan.

Onderwijl gaat Trump op de rem staan in zijn ‘handelsoorlog‘, en stelt hij nieuwe ‘tarieven‘ uit, om de vrije val van de beurzen en de explosie van de koers van het goud tot staan te brengen. Wat zegt u dat over zijn kansen die oorlog te winnen? Vandaar die ‘onorthodoxe‘ aanvulling van de ‘Maidan-operatie‘ in Hong Kong. Maar China is Oekraïne niet. En de wereld is niet meer dezelfde als de wereld waarin Obama en de zijnen dat huzarenstukje klaarspeelden in 2014, met alle gevolgen van dien, waaronder vlucht MH-17.