Indignatie redactie 
Op dit moment bevinden de Verenigde Staten zich in een reeks van crises (toenemende armoed, ongelijkheid. geweld en kleptocratie), maar gelukkig staat het Congres, zoals altijd, in opmerkelijke eensgezindheid als het gaat om het investeren van geld in waar het er ècht toe doet: het militair-industrieel complex.
Er wordt weleens gezegd: je kunt veel over een land vertellen als je weet waar de politici het unaniem over eens zijn waar het belastinggeld in geïnvesteerd moet worden.
Op dit moment bevinden de Verenigde Staten zich in een reeks van crises, bijvoorbeeld het hitte-, vuur- en overstromingsseizoen dat niet alleen het door megadroogte geteisterde Westen heeft getroffen, of het overstroomde Tennessee, of het door orkaan geteisterde Louisiana, of het door tropische stormen geteisterde noordoosten, maar het hele land. Ondraaglijke warmte, vochtigheid, branden, rook, stormen en stroomuitval, dat zijn de Verenigde Staten in een notedop.
Gelukkig staat het Congres, zoals altijd, in opmerkelijke eensgezindheid als het gaat om het investeren van geld waar het er ècht toe doet.
Daarbij gaat het in ieder geval niet over het creëren van een groene energie-economie. In feite willen de Republikeinen er niets van weten en de regering-Biden, die het idee officieel steunt, heeft al meer dan 2.000 vergunningen afgegeven aan fossiele brandstofbedrijven voor nieuwe boringen en het milieuvernietigende fracking op federale terreinen. In augustus riep de president zelfs de OPEC op, en dan met name de Saoedi’s, om aanzienlijk méér olie te produceren om een verdere stijging van de gasprijzen aan de pomp een halt toe te roepen.
Terwijl Amerika’s eeuwig verliezende generaals thuiskomen uit Kabul, is wat we eigenlijk in gedachten hebben het enige waar bijna iedereen in Washington het over eens lijkt te zijn: het financieren van het militair-industriële complex, op zo’n manier dat het hun stoutste dromen overtreft. Het Congres heeft onlangs maandenlang geprobeerd een wetsvoorstel goed te keuren dat, over een aantal jaren, een extra $ 550 miljard zou moeten investeren in de aan flarden gescheurde infrastructuur van het land, maar nooit zoveel tijd nodig heeft om nationale veiligheidsbegrotingen door het Congres te loodsen, begrotingen die al jaren (bij elkaar opgeteld) hebben geleid tot meer dan een biljoen dollar – duizend miljard dollar!. Per jaar!
Sinds het begin van de Koude Oorlog heeft Washington zich beziggehouden met een eindeloze reeks interventies over de hele wereld, van Iran tot Congo, van Chili tot Guatemala, en met conflicten, groot en klein. Nu “Sleepy” Joe Biden zich heeft teruggetrokken uit Amerika’s rampzalige Afghaanse oorlog, kun je je afvragen of het allemaal eindelijk tot een einde komt, zelfs als de Verenigde Staten er nog steeds op staan 750 omvangrijke militaire bases wereldwijd te behouden.
In een “normale” wereld, nu de Afghaanse oorlog voor het Westen voorbij is en de Amerikaanse troepen (althans in theorie) thuiskomen, lijkt het misschien logisch om radicaal te bezuinigen op het geld dat is geïnvesteerd in het militair-industriële complex en zijn steeds duurdere wapens. In een “normale” wereld op een steeds meer bedreigde planeet lijkt het inderdaad een logische stap om de Amerikaanse strijdkrachten op alle mogelijke manieren te verkleinen en de Amerikaanse belastingdollars te investeren in een heel ander soort “verdediging”. En toch – lezen we in de Washington Post – blijft het Pentagon op dit moment “een groter deel van de discretionaire uitgaven opzuigen dan welke andere overheidsinstantie dan ook.”
Reken er echter op dat de politici van de grote mogendheid die sinds 1945 geen belangrijke oorlog heeft gewonnen, het over één ding eens zullen zijn: dat het Pentagon en het militair-industriële complex nòg meer financiering verdienen (wat ook niet het geval is) . In werkelijkheid zijn die instellingen de belangrijkste ontvangers van daadwerkelijke uitgaven voor infrastructuur geweest gedurende een groot deel van wat nog steeds zou kunnen worden beschouwd als de Amerikaanse eeuw. Zij waren de echte winnaars in deze samenleving, samen met de miljardairs die, zelfs te midden van een groteske pandemie, op historische wijze enorme winsten binnenhaalden. In het proces creëerden die tycoons mogelijk de grootste ongelijkheidskloof sinds mensenheugenis, een die een democratie zou kunnen destabiliseren, zelfs als er niets anders aan de hand was. De verliezers? Niet moeilijk te raden, toch?.
Gelukkig voor degenen die het Amerikaanse leger op de gebruikelijke manier willen blijven financieren (inclusief de westerse bondgenoten), zijn er nieuwe vijanden waarmee ze de Taliban kunnen vervangen, nieuwe vijanden die het Biden-team voor buitenlands beleid en een “draaiend” leger al opmerkelijk graag het hoofd bieden: Iran, Rusland en vooral de laatste tijd: China.
De VS zijn zó verslaafd aan oorlog dat men niet lijkt te beseffen wanneer het verslagen is. In de mainstream media zo goed als geen nieuws over de recente pogingen van de VS om Rusland en China diplomatiek (!!) te benaderen met behulp van de slechtste voorbeelden van Amerikaanse diplomatie, Victoria Nuland en Wendy Sherman, wier gesprekken met functionarissen bestonden uit lijsten met Amerikaanse eisen. Rusland en China die gezamenlijke marine-oefeningen houden tonen hun enorme superioriteit ten opzichte van de VS, maar hun redelijke rode lijnen aan het adres van de VS om tot een soort vreedzame oplossing te komen, worden genegeerd. Veel geld uitgeven en honderden bases en “bondgenoten” of marionetten hebben, zal niet leiden tot vrede of harmonie, wat burgers gewoon willen.
Als al het laatste infrastructuurgeld is uitgegeven, vooropgesteld dat de compromiswet ooit echt door een corrupt Congres komt, zal er tenminste iets worden bereikt. Bruggen en wegen moeten worden gerepareerd, nieuwe oplaadpunten voor elektrische voertuigen geïnstalleerd, enzovoort. Wanneer het Pentagon het geld echter uitgeeft, waarvan bijna iedereen in Washington het erover eens dat zij dat zou moeten hebben, zijn de VS verzekerd van nòg meer wapens die dat land niet nodig heeft, slecht geproduceerd voor zeer exorbitante bedragen, om nog meer mislukte oorlogen te kunnen voeren.
Kijk eens naar wat de Amerikaanse belastingbetaler ‘investeerde’ in de verliezende oorlogen van deze eeuw. Volgens het Costs of War-project van Brown University ging alleen al ruim $ 2,31 biljoen naar die rampzalige Afghaanse oorlog en tot aan het jaar 2020 minstens $ 6,4 biljoen naar de War on Terror. En dan zijn de geschatte toekomstige kosten van de zorg voor Amerikaanse veteranen van die conflicten nog niet eens meegerekend. Uiteindelijk kan het totaal in het bereik van $ 8 biljoen blijken te liggen. Geld genoeg, zou je zeggen, want er is net minstens $ 88 miljard besteed aan het opbouwen en trainen van het Afghaanse leger, waarvan het grootste deel in augustus 2021 nog niet eens bestond en de rest wegsmolt toen de Taliban oprukten. En is er geen geld (en dat is er niet) dan wordt er gewoon flink bijgedrukt.
Stel u eens voor hoe de VS eruit zouden zien als het Congres bijna $ 8 biljoen had uitgegeven om de samenleving van het land weer op te bouwen, in plaats van verder te slopen.
We zien hier niet het land dat een grote rol speelde in de Tweede Wereldoorlog of zelfs maar het land dat de Sovjet-Unie overleefde en waarvan de politici het toen tot de meest uitzonderlijke, onmisbare natie ooit verklaarden. Dit is een land waarvan iedereen ziet dat het aan het afbrokkelen is, maand na maand, jaar na jaar. Het politieke systeem staat op het punt om uiteen te vallen in wie weet wat te midden van een reeks kiezersonderdrukkingswetten, wilde beweringen over de meest recente presidentsverkiezingen, een aanval op het Capitool zelf en samenzweringstheorieën in overvloed.
Politici lijken steeds vijandiger, verstoord en ongelijksoortiger. De Amerikaanse economie is een juweel van ongelijkheid, de infrastructuur brokkelt almaar verder af, de samenleving lijkt uit haar voegen te barsten, corruptie viert hoogtij en geweld neemt met de dag toe. En op een planeet die zou kunnen veranderen in een wereldwijd kerkhof denken de (super)rijken dat een strijd tegen Moeder Natuur gewonnen kan worden.
