In een krankzinnige wereld ziet waanzin er matig uit en ziet gezond verstand er radicaal uit

Er zijn geen gematigde, reguliere centristen in het door de VS gecentraliseerde rijk. Ze bestaan ​​niet.

Het is niet zo dat een gematigd, mainstream centrisme een inherent onmogelijke positie is. In een gezonde wereld is dat precies wat het overheersende wereldbeeld zou zijn. Maar we leven niet in een gezonde wereld.

Er zijn nergens gematigde, reguliere centristen in de hechte alliantie van naties die functioneren als één rijk voor buitenlands beleid, omdat dat functionele rijk is gebouwd op moord, terrorisme, uitbuiting, onderdrukking, ecocide en de opslag van armageddon-wapens.

Mensen die de status-quo van dit rijk steunen, worden ‘gematigden’ genoemd, maar zijn, net als de  zogenaamde ‘gematigde rebellen’ van Syrië , in feite gewelddadige extremisten.

This is John Bolton. Actual John Bolton. They brought on actual, literal John Bolton as an expert analyst on intelligence claims about a US-targeted government, AND, ALSO, did NOT inform their audience that this person has built his entire career on lying about these things. https://t.co/r1dRjIv2CK

— Caitlin Johnstone ⏳ (@caitoz) June 28, 2020

Dit is de realiteit van het leven in een wereld die diep psychologisch ongezond is. Als je carrière maakt door oorlogen te faciliteren die ervoor zorgen dat explosieven uit de lucht vallen bovenop onschuldige mensen, waardoor hun lichamen worden verscheurd en in puin worden begraven, dan word je behandeld als een voorbeeld van ideaal leiderschap en beloond met prestigieuze posities in de politiek, punditry, boekuitgeverij en denktankery. Als je tegen dezelfde oorlogen verzet, word je gemarginaliseerd en besmeurd als op zijn best een extremistische klus en in het slechtste geval een letterlijke verrader die psyops leidt voor een buitenlandse regering.

Omdat de plutocratische klasse  de politieke klasse bezit  die verdorven plutocratische agenda’s bevordert  en  de mediaklasse  die deze agenda’s normaliseert en rechtvaardigt, is met geweld een consensus tot stand gekomen dat het handhaven van de onderdrukkende, uitbuitende, omnicide, ecocidale status-quo een goede en gezonde zaak is om Doen. Stemmen die erop wijzen dat dit gek is, worden gemarginaliseerd en genegeerd wanneer mogelijk en besmeurd en gedemoniseerd wanneer dat nodig is.

Het vermogen van onze plutocratische heersers en hun lakeien om dit te doen is de enige reden waarom verdedigers van de status-quo zichzelf ‘centristen’ en ‘gematigden’ mogen noemen. Het is niet omdat hun positie op de een of andere manier midden op de weg staat, maar omdat ze in overeenstemming zijn met de consensus die opzettelijk kunstmatig is vervaardigd en door pure kracht van verhalende controle in de mainstream is geduwd

I Watched Joe Biden Give An Award To George W Bush So You Don’t Have To

“’This is a man who’d been to the darkest places as a crim- uh, a prisoner of war,’ Bush said of McCain. He almost said criminal. Okay, I’m glad I kept watching.”https://t.co/kUHFARUWzB

— Caitlin Johnstone ⏳ (@caitoz) November 12, 2018

Deze consensusproductie wordt vervolgens naar huis gebracht door een glitch in de menselijke cognitie die bekend staat als  status quo bias , waardoor we geneigd zijn vast te houden aan het vertrouwde als standaardvoorkeur en het risico te zien dat we verliezen wat we hebben, veel minder gunstig dan de beloning die we krijgen iets beter. Psychology Today  legt uit :

Onderzoek van  Kahneman en Tversky  suggereert dat verliezen twee keer zo psychisch schadelijk zijn als winsten gunstig zijn. Met andere woorden, individuen voelen twee keer zoveel psychologische pijn door $ 100 te verliezen als plezier door $ 100 te verdienen. Een interpretatie is dat om een ​​individu van koers te laten veranderen, hij of zij het alternatief moet zien als dubbel zo voordelig. Dit benadrukt de uitdagingen waarmee we te maken kunnen krijgen wanneer we een verandering in onze gebruikelijke manier van doen overwegen.

Wanneer militaire leden hun keuzes overwegen als hun contract afloopt, overwegen velen om zich opnieuw in te schrijven, simpelweg omdat ze niet op de hoogte zijn van de vele kansen die voor hen bestaan. Zelfs als we begrijpen dat ons huidige pad niet langer nuttig is of ons niet langer gelukkig maakt, moeten we nog steeds de natuurlijke drang overwinnen om op het pad te blijven, tenzij het alternatief voldoende aantrekkelijk is. Om een ​​gemakkelijk alternatief pad te bewandelen, moeten we geloven dat het alternatief duidelijk superieur is aan de huidige stand van zaken.

Het status quo-effect is alomtegenwoordig bij zowel onbeduidende als belangrijke beslissingen. Vaak worden we tegengehouden door wat volgens ons de veilige optie is, simpelweg omdat het de standaard is. Rekening houdend met onze natuurlijke neiging tot status quo zullen we de allure van traagheid kunnen herkennen en deze effectiever overwinnen.

Status quo bias wordt in onze huidige hachelijke situatie nog verergerd door het feit dat zoveel mensen nu  zo dicht bij de rand van de financiële ondergang staan  en zo bang zijn voor wat er met hen kan gebeuren als de dingen plotseling en onvoorspelbaar veranderen. Het resultaat hiervan is dat je nu de meerderheid van de mensen in het meest dominante land ter wereld hebt die de ‘langzame incrementele verandering’-filosofie van het zogenaamde centrisme ondersteunt, wat in de praktijk altijd heeft geleid tot geen enkele verandering. Ondertussen sterft ons ecosysteem en de VS escaleert de nucleaire spanningen met Rusland en China en iedereen wordt steeds gekker en ellendiger onder de onderdrukkende en uitbuitende status-quo.

Heb je ooit als kind in een boom geklommen en vastgelopen omdat je bang was om naar beneden te klimmen? Het is een veel voorkomende ervaring voor velen van ons. Je verdwaalt in het plezier van de klim en bent zo blij met jezelf hoe goed je het doet, dan merk je ineens dat de takken een stuk dunner worden en de wind je heen en weer begint te slingeren, en ineens kijk je naar beneden en word doodsbang.

Misschien riep je om je moeder en ze kwam naar buiten en zei dat je naar beneden moest klimmen en riep: ‘Je kunt daar niet blijven!’ En je wist dat ze gelijk had, maar op dat moment voelde het idee om naar beneden te kijken en de dunne takken waar je je aan vastklampte zo veel enger te voelen dan alleen maar in je precaire en onhoudbare positie te blijven zitten.

Dat is precies waar we nu aan toe zijn met status quo bias in onze huidige hachelijke situatie. Mensen weten dat dingen moeten veranderen, maar ze bevinden zich in zo’n precaire positie dat het risico op verandering veel te eng is om de sprong te wagen en een afwijking van ons traject naar een ramp af te dwingen.

Maar dat is onze enige keuze als we als soort willen overleven. We weten dat we als kinderen naar beneden konden klimmen van de bomen waarin we vastzaten, en we weten dat onze moeder net zo goed was als die kleine innerlijke stem in ons nu is: we kunnen hier niet blijven. We moeten wakker worden van het status quo-narratieve management en een manier vinden om van onze precaire en niet-duurzame positie af te dalen naar de stabiele basis van gezond verstand.