Indignatie redactie 
In Zweden neemt het geweld in de migrantenwijken toe. In steden zoals Malmö, Växjö en Gothenburg zijn er de laatste maanden tientallen explosies, met vernielde auto’s en verbrijzelde ramen tot gevolg. In 2017 meldde de Zweedse politie 211 explosies. In Malmö waren er in 2018 alleen al 40 ontploffingen met de nodige gewonden en ravage tot gevolg.
Bendeoorlogen
Een felle strijd tussen criminele bendes vormt de oorzaak. Gangs maken gebruik van oorlogswapens, die illegaal door wapenhandelaars uit voormalig Joegoslavië worden geleverd. De politiewoordvoerder wist daarover het volgende in de media te melden: ‘Het neemt epidemische vormen aan… Meestal gaat het om gemengde groepen van eerste en tweede generatie migranten uit Afrika, het Midden-Oosten en voormalig Joegoslavië, uit sociaal zwakkere buurten in grote en middelgrote steden.’ Nieuwkomers, vluchtelingen… importeren hun conflicten vanuit het land van herkomst, met alle gevolgen van dien. Deze bendes krijgen vrij spel omdat ze door de weinig bemoeizuchtige Zweedse overheid een soms volstrekt gesegregeerd leven kunnen leiden.
Het hoofd van de politie spreekt van ‘een herovering van de straat, nadat we ons in 2014 hebben teruggetrokken.’ Beklijvende woorden. De brand in het toekomstige asielcentrum van Bilzen-Spouwen is verwerpelijk, maar tijdens de heuse mediastorm over mogelijke betrokkenheid van ‘extreemrechts’ werd in de politiek gemanipuleerde pers met geen woord gerept over de open bendeoorlog in Zweden. Als voorbeeld wat ons mogelijks te wachten staat, kan dat anders wel tellen.
Islamisering van het publieke leven
Twee Franse journalisten van Le Monde publiceerden vorig jaar een boek – Inch’ Allah – waarin ze de evolutie van de beleving van de islam in het Département 93, Seine-Saint-Denis onderzochten. Proportioneel wonen er ook het meeste aantal allochtonen van heel Frankrijk, waarvan meer dan de helft moslims. Uit talrijke getuigenissen blijkt dat steeds meer religieuze boekhandels en modewinkels waar vrouwelijk personeel gesluierd is, uit de grond worden gestampt. Er blijkt een verstrakking van de godsdienstbeleving en jongeren staan steeds meer onder invloed van radicale predikers. De twee journalisten maken gewag van ‘een islamisering’ van het publieke leven.
Voordien had gewezen president François Hollande er al op gewezen dat ‘de scheuring’ van het openbare leven langs een religieuze lijn verloopt. Het zou nuttig zijn om gelijkaardig onderzoek ook in steden zoals Antwerpen, Brussel en Charleroi te doen.
Sociale, mentale en culturele segregatie
Net als in Zweden, leven heel wat moslims in Frankrijk en de rest van Europa in parallelle samenlevingen. Er is sprake van sociale, mentale en culturele segregatie. De nagelnieuwe minister van samenleven Bart Somers (Open Vld) rept met geen woord over de buitenproportionele samenlevingsproblemen in heel wat buurten in Antwerpen en Brussel, maar verwacht wel van de autochtonen dat ze zich aan de nieuwe multiculturele situatie aanpassen.
Ruud Koopmans – hoogleraar sociologie en migratie aan de Humboldt Universiteit – heeft aangetoond dat dat wat betreft de ‘sociale integratie’ en vermenging met de autochtone bevolking – de islamitische migranten het slechtst presteren. De reden daarvan is, volgens het onderzoek van Koopmans, terug te vinden in de herkomstlanden van de migranten. De factoren die remmend werken, zijn onvoldoende investering in het onderwijs, hoge geboortecijfers, de economische uitsluiting van de vrouw, de dominantie van conservatief-religieuze opvattingen en uitgesproken masculiene gedragsregels. De vele gewelddadige conflicten in de moslimwereld, waaronder honderden aanslagen per jaar tegen geloofsgenoten en religieuze minderheden waarover u in de pers niets leest, en de onderdrukking van minderheden weerspiegelen de moeilijke integratiecontext.
Immense leerachterstand
Voeg daarbij nog de toenemende geloofsdwang in de islamitische wereld, die ongetwijfeld zijn weerslag heeft op de Westerse binnensteden. De verstrakking van de religieuze beleving en het zich steeds meer hechten aan voorgeschreven symbolen, regels en gewoontes. Heel wat moslims hebben nog nauwe contacten met familie en vrienden in hun land van herkomst en houden stevig vast aan hun plaatselijke tradities. Verstarring en gespletenheid van de samenleving zijn de gevolgen.
Het onderwijs in de islamitische wereld verkeert in een erbarmelijke staat. Religieuze kennis primeert. Wetenschappelijke kennis wordt als ondergeschikt beschouwd. Het intellectueel leven lijkt beperkt. Zo worden er in Spanje per jaar meer boeken uitgegeven dan in heel de Arabische wereld en Turkije samen. Leerkrachten kunnen getuigen dat dit kernprobleem zich in het Nederlandstalig onderwijs in onder meer Brussel en Antwerpen doorzet, met een immense leerachterstand bij de leerlingen tot gevolg.
‘Leitkultur’ onder druk
Daarbij komt nog de verdere uitholling van de natiestaat als drager van de ‘Leitkultur’ en het cultuurrelativisme de integratiemachine nog verder doen sputteren. ‘Vlaanderen bestaat niet!’ Volgens de cultuurrelativisten is het een constructie. Jarenlang werd dit riedeltje in de pers en in het onderwijs rondgebazuind, met als gevolg dat heel wat jongeren niet meer op de hoogte zijn van de geschiedenis en het belang van de Vlaamse natievorming.
De regionalisering en de bestuurlijke verkruimeling zetten de nationale identiteiten nog verder onder druk. ‘Grenzen doen er niet meer toe’, proclameert Bert Bultinck, hoofdredacteur van Knack. Nationale identiteiten hebben de stabiliteit van een doos mikado, aldus de profeten van de open grenzen en het ongebreidelde globalisme. Diversiteit vormt daarbij het toverwoord. Integratie leidt tot homogeniteit en staat haaks op diversiteit. De natiestaat met zijn grenzen, wordt daarom als achterhaald en achterlijk beschouwd. Integratie wordt tevens als een machtsmiddel van de blanke man ervaren; niet alleen als ‘conservatief’ maar zelfs ook als ‘racistisch’. De ‘wil tot integratie’ staat haaks op het Europese opengrenzenbeleid, het vrije verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal en de diversiteit, die een religieus-absolutistische ondertoon krijgt.
De antiracistische geloofsleer
De Vlaamse regering wil een strakker responsabiliserings- en integratiebeleid, maar zit in het defensief. De Vlaamse regering wordt a priori als moreel fout beschouwd omdat ze is samengesteld uit verkozen leden van de ‘blanke elite’, aldus de ‘ayatollahs van de opengrenzen’. Racisme is lang niet meer biologisch gedetermineerd, maar zit ingebakken in het Westers politiek systeem. Het is structureel en institutioneel.
‘Racisme is er om de privileges van de witte bovenklasse te beschermen. Een gesprek over racisme is altijd een gesprek over machtsbehoud en eigenbelang. Een cultureel, economisch en sociaal dominante groep kan enkel bestaan bij gratie van een (vaak ‘gekleurde’) onderklasse.’ Zo krijgt de strijd tegen racisme een moreel-superieure en sociaaleconomische dimensie. ‘Het antiracisme van de representanten van de dominante witte cultuur, is er enkel omwille van lijfsbehoud.’ Zo komen we tot het concept van de erfzonde van de blanke man. De cultuur, de instituties, de maatschappelijke structuren zijn doordrongen van hun historisch, racistisch wereldbeeld. Enkel het incarneren van de antiracistische geloofsleer, kan de ziel van de blanke man redden. Dit verklaart ook de verbetenheid waarmee het debat wordt gevoerd.
De onrust bij de bevolking neemt toe. Velen hebben genoeg van de ongelimiteerde instroom van nieuwkomers en de pretentieuze, hooghartige, morele praatjes die ermee gepaard gaan. De man in de straat lust de taboes niet meer en spreekt vrijuit, soms ongenuanceerd, dan weer veel te ongepolijst. Het is aan de politieke elite om goed naar die verzuchtingen te luisteren, het debat open en grondig te voeren en een streng maar rechtvaardig integratiebeleid te voeren, de grenzen minder poreus te maken en de natievorming krachtiger te verdedigen. We kunnen ons geen Zweedse ontsporingen permitteren.
