Ineens ontdekken veiligheidsdiensten en ‘MultiCulti’-media de Salafistische scholen

Bij ‘WNL‘ lieten ze een ‘tweet‘ zien van iemand die zich daarover verbaasde, omdat hij of zij daar achttien jaar geleden al achter was gekomen. Voor mijzelf lag dat moment nog eerder. Zo rond 1980, toen de Verenigde Staten samen met Saoedi Arabië Jihadisten ronselden voor de strijd in Afghanistan tegen de Sovjets. Het kwam mij voor dat het levensgevaarlijk was religie te mobiliseren als wapen.

Met de religie zelf heeft dat niets uitstaande, in die zin dat er zeer beslist buitengewoon humane Moslims zijn, die geen vlieg kwaad doen. Bedenk ook dat tot die tijd, ruwweg, de Palestijnse groepen en Arabische landen die zich tegen de sluipende expansie van Israël keerden, zich afficheerden als ‘Socialistisch‘. Niet als ‘Salafistisch‘. Hamas werd in 1987 opgericht, met hulp van Israël, als tegenwicht tegen de almachtige PLO. De ‘Muslim Brotherhood‘ is al veel ouder, maar werd in die Arabische landen gezien als een bedreiging. Zeker nadat die club op bloederige wijze een einde maakte aan het leven en regime van Anwar Sadat.

‘Orthodoxie‘ in de religie is in het algemeen onverenigbaar met de uitgangspunten van de ‘Verlichting‘ en democratie als staatsvorm. Je kunt, zoals de Amerikanen eind jaren zeventig deden, betogen dat communisme het grotere kwaad is, maar ik vrees dat ik daarin niet met u meega. Je kunt zeggen van communistisch geregeerde landen wat je wil, maar als regel zijn vrouwen en mannen in die landen gelijk voor de wet, en erkennen ze het hele spectrum aan ‘Verlichte‘ standpunten in de ‘Identiteits-sfeer‘ waar wij in ons deel van de wereld pas later aan toe kwamen. En dat is dan met inbegrip van het maken van onderscheid op basis van ras. Waarmee ik echter geen lans breek voor die ideologie, en zonder terughoudendheid erken dat die voorliefde voor dictatoriale (positief discriminerende) oplossingen mij tegenstaat.

Wie de overgeleverde foto’s uit Kabul eind jaren zeventig ziet, en de verhalen hoort van de ‘hippies‘ die het land bezochten, kan onmogelijk ontkennen dat de samenleving toen een stuk liberaler was gestructureerd dan nu. Laat staan in de tijd dat de Taliban daar de scepter zwaaiden, die door de Amerikanen, met onze steun, aan de macht waren gebracht, zoals we recent in Libië opnieuw hebben gedaan. De morele corruptie van het westen is ook goed te zien in een artikel waarin Amnesty het omslagpunt neerlegt bij de ‘Sovjet-invasie‘. Maar het waren niet de Sovjets die de Afghaanse vrouwen een Burkha aansmeerden, maar ‘onze‘ Mujahedin. Zie DIT filmpje van een Japanse documentairemaker uit 1985, zes jaar na de ‘Sovjet-inval‘, en vier jaar voordat ‘wij‘ wonnen.

Het probleem van ‘laatbloeiers‘, zoals kranten en veiligheidsdiensten die nu ineens ontdekken dat er wel degelijk problemen zijn die geadresseerd moeten worden, is dat ze doen alsof het nieuwe ontwikkelingen zijn. Terwijl ze wéten dat dat een leugen is. Ik zit niet te wachten op een excuus, maar dat liegen is problematisch. Is het een ‘leugentje om bestwil‘, of een kwaadaardige, doortrapte leugen? Ik vrees dat laatste. Exact omdat we onze schouders hebben gezet onder pogingen om die Salafisten her en der aan de macht te helpen, uit te laten reizen naar oorlogsgebieden, en te bewapenen. Toen Beatrice de Graaf bij Pauw & Witteman stelde dat die Nederlandse Salafisten echt niet bij ISIS terecht zouden komen, zat ze te liegen. Of ze is volslagen incompetent. Maar ik vrees toch dat eerste.

Het probleem nu is dat die Salafisten zich verraden voelen door de mensen die hen toen hebben opgehitst, waardoor ze een probleem worden voor de hitsers. Daarnaast zijn er de ouders die kinderen verloren in die oorlogsgebieden. Die wanhopig probeerden hen tegen te houden, terwijl de Beatrices onder ons zoiets hadden van: ‘Stel je niet aan!‘ Ik benadruk dat ik een slag om de arm hou waar het mevrouw de Graaf betreft, omdat het ook incompetentie kan zijn geweest. Of beïnvloed door de mensen die haar op pad stuurden. Mensen die ze vertrouwde, maar die haar gebruikten. Het maakt niet zoveel uit, omdat het resultaat hetzelfde is. Toen Poetin in 2015 op de G-20 liefst 40 landen aanwees die ISIS financierden, waaronder G-20 landen, bleef dat bij ons buiten beeld. De beleidsmakers waren niet geschokt. Die wísten dat Poetin gelijk had, en dat hij het ook kon bewijzen, maar net als in Afghanistan zagen ze in die Salafisten het ‘kleinste kwaad‘. Nu Erdogan, destijds de leider van één van die genoemde landen, en gastheer van die G-20, is overgelopen naar het Russische kamp, en een boekje open doet over zijn Amerikaanse vrienden, is dat bij ons nog stééds geen nieuws. Waar die ‘laatbloeiers‘ bang voor zijn, is dat het vuurtje dat zij hebben aangestoken en aangewakkerd, naar binnen slaat.

Tegelijk zijn er ‘signalen‘ die er op duiden dat de vraag naar Salafisten voor oorlogen in het Midden-Oosten, Noord-Afrika, en Azië, aan het opdrogen is. Met het ontslag van Bolton als adviseur van de Amerikaanse president, en gelet op het gegeven dat Trump wel blaft, maar niet bijt, terwijl Israël zich in een identiteitscrisis bevindt als gevolg van de tegenvallende resultaten van het ‘herontwerp‘ van het Midden-Oosten, en dat Epstein-kadaver in de kast, krijgen ook steeds meer Salafisten door dat hen een rad voor ogen is gedraaid. Dat ze gebruikt zijn. En iemand die dat idee heeft, én bereid is om offers te brengen, wil je niet bij jou in huis laten logeren.

Zoals uit mijn tekst blijkt, ben ik van mening dat ‘multiculti‘ hier niet het probleem is. Het probleem is het cynische gebruik dat bepaalde uitgesproken ‘multiculti‘-voorvechters maken van de onwetendheid van mensen. Meer in het bijzonder in ‘Orthodoxe‘-kring, waarbij ze die ‘Orthodoxie‘ afschermen van kritiek, als was het een ‘kleurrijke‘ verrijking van onze samenleving. Dat is het niet. En ja, er is een groot verschil tussen iemand die voor zichzelf een ‘puriteinse‘ leefwijze prefereert, in de hoop dat zijn of haar God dat zal weten te waarderen, en iemand die leert dat al diegenen die er anders over denken een kopje kleiner gemaakt moeten worden. Het is niet het uiterlijk waaraan je iemand kunt herkennen als een gevaar voor de samenleving, maar zijn of haar ideeënwereld. En als ik die Salafisten gouden bergen had beloofd, en had bewapend, zou ik mij ook zorgen maken. Robert Baer, ooit werkzaam voor de CIA in het Midden-Oosten, schreef dat hij nattigheid voelde als hij ergens Korans op zag duiken die door Saoedi Arabië waren verstrekt. Zijn werkgever, en onze politici, dachten daar overduidelijk anders over.