Indignatie redactie 
In ons drieluik over het interview van Tucker Carlson met de Russische president Vladimir Poetin vandaag deel 2, waarin wij zeggen dat er niets mis is met dat interview. De actie van Carlton noemen we namelijk journalistiek.
Gisteren schreven we over het nieuws dat de Amerikaanse televisiepersoonlijkheid en journalist Tucker Carlson de Russische president Vladimir Poetin zou interviewen tijdens zijn eerste bezoek aan het land. Ook meldden we het plan van leden van het Europees nepparlement om hem, Carlson, vanwege dat interview op een sanctielijst te plaatsen. Typische reactie van de reactionairen in Brussel, maar we geven het weinig kans omdat de Hongaarse premier Orbàn dwars ligt.
Hungary Vows to Block EU Sanctions Against Tucker Carlson over Putin Interview https://t.co/1uuDoGFfYc
— David McCall (@DavidWMcCall) February 8, 2024
Zoals te verwachten was, werd het nieuws met verontwaardiging ontvangen in de mainstream media en de zogenaamde deskundigen. Carlson wordt weggezet als een ‘gevallen presentator’ (Volkskrant) – hoewel hij verderop in het artikel een ‘journalist’ wordt genoemd.Het Algemeen Dagblad opent een artikel met “Omstreden Tucker Carlson zorgt voor herrie met exclusief interview Vladimir Poetin: ‘Het is absurd’”. De hakken worden alvast in het zand gezet.
In de VS bespotte Erin Burnett van CNN Tucker Carlson als ‘één van de leiders van de ‘Make America Great Again’-partij’ en zei dat hij ‘erheen was gegaan als een beroemdheid die Poetin steunde’. Een andere presentator op de zender, Abby Phillip, noemde Carlson die Poetin interviewde een ‘Russische trekpop’, waardoor haar gast, voormalig Obama-vertrouweling David Axelrod, grapte dat toen hij voor het eerst ‘hoorde dat hij daar was, hij aannam dat hij daar was om een onderscheiding te krijgen. “Er is geen Amerikaan die meer voor Vladimir Poetin heeft gedaan dan Tucker Carlson.”
Adam Kinzinger, die ooit als Republikein in het Amerikaanse Congres diende maar tegenwoordig als medewerker voor CNN werkt, ging zelfs nog verder en noemde Carlson een ‘verrader’. De neoconservatieve ‘expert’ Bill Kristol pleitte voor een verbod om hem de toegang tot de Verenigde Staten te ontzeggen.
Tucker Carlson, bekend om zijn conservatieve houding en geschiedenis van het uitzenden van controversieel ‘nieuws’, beweerde dat prominente Amerikaanse kranten en televisiekanalen sinds de invasie van Oekraïne sterk anti-Poetin gericht zijn en het Russische perspectief negeren. Zijn bewering dat Amerikaanse journalisten weigeren Poetin te interviewen werd snel weerlegd door Kremlin-woordvoerder Dmitry Peskov, die benadrukte dat het Kremlin, in tegenstelling tot Carlsons beweringen, talloze interviewverzoeken ontvangt van westerse media. Peskovs reactie benadrukt een genuanceerde realiteit, waarbij hij wijst op de selectieve strategie van het Kremlin met westerse journalisten, waarbij stemmen als die van Carlson, die afwijken van het reguliere verhaal, de voorkeur krijgen.
In een tijdperk waarin de mainstream media vaak op gespannen voet staan met alternatieve stemmen, heeft de aankondiging – gedaan op 6 februari – van Tucker Carlsons interview met de Russische president Vladimir Poetin een mix van intriges, scepticisme en onmiskenbare afgunst teweeggebracht onder westerse (en vooral Amerikaanse) mediakringen. De voormalige Fox News-ster, die te midden van controverses werd ontslagen, lijkt een nieuw perspectief te hebben gevonden op zijn journalistieke bezigheden en is begonnen aan een onderneming die velen in het westerse medialandschap met een gevoel van verbazing en jaloezie bekijken.
De westerse mainstream media zijn eigenlijk helemaal niet zo happig om Poetins kant van het verhaal te horen. Carlson vertelde afgelopen herfst aan het Zwitserse tijdschrift Weltwoche dat de regering-Biden hem ervan weerhield Poetin te interviewen. Carlson zei: “Ik probeerde Vladimir Poetin te interviewen, maar de Amerikaanse regering hield me tegen.
Trouwens, niemand verdedigde mij. Ik denk niet dat er iemand in de nieuwsmedia was die zei: ‘Wacht even. Ik mag deze man misschien niet, maar hij heeft het recht om iedereen te interviewen die hij wil, en wij hebben het recht om te horen wat Poetin zegt.’ ‘Je mag de mening van Poetin niet horen. En waarom niet? Er werd niet over gestemd. Niemand heeft het mij gevraagd. Ik ben 54 jaar oud. Ik heb mijn belastingen betaald en de wet nageleefd.”
Het besluit van het Kremlin om Carlson een interview te verlenen weerspiegelt een strategische manoeuvre gericht op het bevorderen van banden met de MAGA-factie binnen de Republikeinse Partij, loyaal aan Donald Trump. Deze stap wordt gezien als een poging om het Amerikaanse beleid te beïnvloeden, met name de stroom militaire hulp aan Oekraïne, die cruciaal is voor de strijd van het Oost-Europese land tegen Rusland. Het interview onderstreept het complexe samenspel van de internationale politiek, de media en de publieke perceptie, en roept vragen op over de rol van de journalistiek bij het vormgeven van de geopolitieke dynamiek.
Poetins portret van zichzelf als bewaker van traditionele conservatieve waarden, gecombineerd met zijn minachting voor het westerse liberalisme – vooral als het gaat om kwesties als transgenderrechten – komt overeen met de gevoelens van velen in de Amerikaanse MAGA-beweging. Deze afstemming versterkt niet alleen de aantrekkingskracht van Poetin onder bepaalde segmenten van de Amerikaanse bevolking, maar illustreert ook de langetermijnstrategie van het Kremlin om de maatschappelijke verdeeldheid binnen de VS uit te buiten.
Critici beweren dat Carlsons betrokkenheid bij Poetin dient als kanaal voor propaganda van het Kremlin, waardoor de regering-Biden wordt ondermijnd en pro-Trump-verhalen worden versterkt. De observatie van Janis Kluge dat “Carlson slim is en zijn agenda duidelijk is. Hij en Poetin zullen op briljante wijze samenwerken om het valse verhaal over Oekraïne te versterken, Biden te verzwakken en Trump te versterken” vat de Democratische zorgen in de VS rond dit interview samen. Het benadrukt de krachtige mix van media-invloed en politieke agenda’s, wat duidt op een berekende poging om de Amerikaanse publieke opinie te beïnvloeden.
De afgunst van de westerse mainstream media op Carlsons interview met Poetin weerspiegelt een diepere ironie binnen de journalistieke beroepsgroep. Hoewel veel media (zeggen te) streven naar onpartijdigheid en uitgebreide berichtgeving, blijft de aantrekkingskracht van exclusiviteit en toegang tot controversiële figuren een felbegeerde prijs. Het feit dat het Kremlin de voorkeur geeft aan contacten met figuren als Carlson, die zijn verhalen vaak herhalen, boven de mainstream media, onderstreept de uitdagingen waarmee de pers wordt geconfronteerd bij het navigeren op het complexe terrein van de internationale politiek en propaganda. Te vaak wordt relevante informatie te lang onder de pet gehouden – wat dat betreft heeft Carlson een punt.
Het is volkomen eerlijk om Carlson te bekritiseren vanwege de vragen die hij tijdens het interview aan Poetin stelt – of niet stelt. Maar het is oneerlijk en zelfs in strijd met de principes van de journalistiek om Carlson te belasteren omdat hij überhaupt het lef heeft Poetin te interviewen.
Poetin is één van de meest invloedrijke mensen ter wereld, een wereldleider die betrokken is aan de ene kant van een conflict waarin de Verenigde Staten en hun westerse marionettenstaten vele tientallen miljarden dollars hebben uitgegeven. Als er iets is, zouden meer journalisten moeten proberen Poetin en andere wereldleiders te interviewen die dat wel doen en ons moeten informeren over de andere kant van belangrijke kwesties, Burgers hebben er recht op geïnformeerd te worden van de standpunten van andere landen.
De controverse rond het interview van Tucker Carlson met Vladimir Poetin roept fundamentele vragen op over de beginselen van de vrijheid van meningsuiting en de verantwoordelijkheden van journalisten. In een wereld waar toegang tot diverse perspectieven zowel een recht als een uitdaging is, ligt het aan de media, beleidsmakers en het publiek om waarheid van propaganda te onderscheiden. Terwijl het Westen met deze kwesties worstelt, herinnert de afgunst die Carlsons interview oproept aan de voortdurende strijd om narratieve controle in het digitale tijdperk, waarbij de ingewikkelde dans tussen mediavrijheid, politieke agenda’s en de zoektocht naar authenticiteit in de journalistiek wordt benadrukt.
De aankondiging van het interview en vooral de vele negatieve reacties daarop laten zien hoeveel invloed Tucker momenteel heeft. En de mensen die hem hebben gebracht waar hij nu is, beseffen nú pas wat ze zichzelf hebben aangedaan. Op de Amerikaanse tv heeft de ene na de andere talkshowgast het vol afgrijzen en machteloze verontwaardiging over het feit dat ze Tucker Carlson er niet van kunnen weerhouden Poetin te interviewen, noch kunnen voorkómen dat miljarden mensen naar het interview kunnen kijken zodra het online komt op de sociale media en de website van Tucker.
Dit zou wel eens voor altijd het grootste nadeel zijn van het verdrijven van Tucker uit hun midden bij Fox News. Terwijl hij daar in dienst was, hadden ze tenminste enige controle over zijn inhoud. Hij zou een interview kunnen afnemen, en dan zouden de rechtszaken van Murdoch, Inc. kunnen bevelen dat het niet in de ether zou worden uitgezonden. Nu hebben ze helemaal geen controle over Tucker of zijn inhoud.Ze dachten dat ze, door Carlson in ballingschap te sturen, een probleem aan het oplossen waren. Ze bevestigden opnieuw hun volledige narratieve controle.
Ze hadden het mis. Het ‘probleem’ dat Tucker hen veroorzaakte, is nu ruim duizend keer groter dan toen hij het meest bekeken nieuwsprogramma van de VS had op het Fox News-netwerk. Carlson dook een jaar geleden weer op na zijn veelbesproken vertrek uit Fox News door op Twitter [nu ‘X’ genoemd] aan te kondigen dat hij zijn nieuwsshow op het sociale mediaplatform zou beginnen. Aanvankelijk wezen dezelfde machtsspelers in de mainstream media, die er allemaal enorm van genoten hadden om Carlsons vertrek uit Fox te verslaan, deze aankondiging spottend af.
ABC, NBC, CBS, CNN en Fox zijn op honderden stations in het hele land aanwezig, met grote, indrukwekkende hoofdkwartieren gevuld met duizenden werknemers, uitzendfaciliteiten met camera’s en satellieten, enzovoort. En deze arrogante sukkel met grootheidswaanzin zou daarmee ‘concurreren’? Door ergens in een kantoor video’s van zichzelf op te nemen met een kleine crew?
Zeker, ze lachten hem eerst uit. Maar ze lachen nu niet. Omdat hij het wèl doet – hij concurreert niet alleen met hen, hij schopt ze ook onder hun kont. Ze hebben de afgelopen tien maanden met toenemende afschuw toegekeken hoe Tucker interviews aflegde die honderden miljoenen views opleverden. De afgelopen elf maanden heeft Tucker op X een uitgebreide reeks interviews gedaan die veel van de conventionele verhalen van de Fake News-propagandakanalen direct weerleggen. En de kijkcijfers van veel van die video-interviews waren verbazingwekkend. Het is duidelijk dat meer mensen dan ooit de journalistiek van Tucker op Fox zien.
Hij heeft hun meest gekoesterde valse verhalen rechtstreeks blootgelegd en bestreden, en nu is hij rechtstreeks naar The Big One gegaan.
En bedenk dat – terwijl we wachten op het Tucker Carlson-interview met Poetin 2.0, Carlson nog steeds dat interview in zijn achterzak heeft dat hij maanden geleden deed met Julian Assange in de Belmarsh-gevangenis. Tucker heeft dat interview op dit moment al maanden achterwege gelaten om één of andere mysterieuze reden die nog niet duidelijk is.
Heeft Assange hem iets verteld dat ertoe leidde dat hij de Russische president eerst op beeld wilde krijgen voordat hij het Assange-interview vrijgaf? Wij vermoeden dat Assange iets tegen Carlson kan hebben gezegd, wat hem ertoe bracht te wachten met het vrijgeven van het interview in de BelMarsh-gevangenis totdat Carlson de kans had gehad om een aantal dingen door de Russische president te laten bevestigen.
