Indignatie redactie 
Iran – De ‘Raketten Van April’ Vertegenwoordigen Een Moment Van Grote Verandering In De Geopolitiek Van Het Midden-Oosten.
Iran De totstandkoming van Iraanse afschrikking die zowel Israël als de Verenigde Staten treft.
Ik schrijf al meer dan twintig jaar over Iran. In 2005 maakte ik een reis naar Iran om de ‘grondwaarheid’ over dat land vast te stellen, een waarheid die ik vervolgens verwerkte in een boek, Target Iran, waarin de Amerikaans-Israëlische samenwerking werd uiteengezet om een rechtvaardiging te vinden voor een militaire aanval op Iran. ontworpen om de theocratische regering ten val te brengen.
Ik volgde dit boek in 2018 op met een ander, Dealbreaker, dat deze Amerikaans-Israëlische inspanning actueel maakte.
In november 2006 onderstreepte ik in een toespraak voor de School of International Relations van Columbia University dat de Verenigde Staten mijn “goede vriend” Israël nooit in de steek zouden laten totdat wij dat natuurlijk ook deden. Wat zou zo’n actie kunnen veroorzaken, vroeg ik?
Ik merkte op dat Israël een natie is die dronken is van hoogmoed en macht, en tenzij de Verenigde Staten een manier zouden kunnen vinden om de sleutels uit het contact van de bus te halen die Israël naar de afgrond navigeerde, zouden we ons niet bij Israël aansluiten in zijn lemming-achtige zelfmoordneigingen. reis.
Het jaar daarop, in 2007, tijdens een toespraak voor het American Jewish Committee, heb ik erop gewezen dat mijn kritiek op Israël (waartegen velen in het publiek grote aanstoot namen) voortkwam uit bezorgdheid over de toekomst van Israël.
Ik onderstreepte de realiteit dat ik het grootste deel van een decennium had geprobeerd Israël te beschermen tegen Iraakse raketten, zowel tijdens mijn dienst in Desert Storm, waar ik een rol speelde in de contra-SCUD-rakettencampagne, als als wapeninspecteur van de Verenigde Naties. , waar ik samenwerkte met de Israëlische inlichtingendienst om ervoor te zorgen dat de Iraakse SCUD-raketten werden geëlimineerd.
“Het laatste wat ik wil zien,” zei ik tegen de menigte, “is een scenario waarin Iraanse raketten inslaan op de bodem van Israël. Maar tenzij Israël van koers verandert, is dit de onvermijdelijke uitkomst van een beleid dat meer gedreven wordt door arrogantie dan door gezond verstand.”
Op maandagavond, dinsdagochtend vroeg, 13 en 14 april, werden mijn zorgen live uitgespeeld voor een internationaal publiek: Iraanse raketten regenden neer op Israël, en Israël kon niets doen om ze tegen te houden.
Zoals iets meer dan 33 jaar eerder het geval was geweest, toen Iraakse SCUD-raketten de Amerikaanse en Israëlische Patriot-raketverdediging overwonnen en Israël in de loop van anderhalve maand tientallen keren aanvielen, werden Iraanse raketten geïntegreerd in een aanvalsplan dat was ontworpen om Israëlische raketverdedigingssystemen te overweldigen en straffeloos aangewezen doelen binnen Israël te treffen.
Ondanks het gebruik van een uitgebreid geïntegreerd antiraketafweersysteem bestaande uit het zogenaamde “Iron Dome”-systeem, Patriot-raketbatterijen van Amerikaanse makelij en de Arrow- en David’s Sling-raketonderscheppers, samen met Amerikaanse, Britse en Israëlische vliegtuigen, en Door de Amerikaanse en Franse antiraketverdedigingssystemen vanaf schepen hebben ruim een dozijn Iraanse raketten zwaarbeschermde Israëlische vliegvelden en luchtverdedigingsinstallaties getroffen.
De Iraniërs raakten minstens twee start- en landingsbanen, waardoor ze buiten dienst werden gesteld, en minstens vijf pakhuisachtige structuren (dit blijkt uit satellietbeelden die na de aanval zijn gemaakt).
Iran waarschuwde Israël vijf uur van tevoren om waardevolle voorwerpen (F-35’s) te verplaatsen. Bovendien viel Iran geen kazernes, hoofdkwartieren of doelen aan die slachtoffers zouden veroorzaken.
De schade mag dan klein zijn geweest, maar de boodschap is duidelijk: Iran kan op elk moment elk doel treffen dat het wil.
Israël had Iraans grondgebied getroffen
De Iraanse raketaanval op Israël kwam om zo te zeggen niet uit de lucht vallen, maar was eerder een vergelding voor een Israëlische aanval van 1 april op het Iraanse consulaatgebouw in Damascus, Syrië, waarbij verschillende hoge Iraanse militaire commandanten omkwamen.
Hoewel Israël in het verleden aanvallen heeft uitgevoerd op Iraans personeel in Syrië, verschilde de aanval van 1 april niet alleen door het doden van zeer hooggeplaatst Iraans personeel, maar ook door het aanvallen van wat juridisch gesproken soeverein Iraans grondgebied was: het Iraanse consulaat.
Vanuit Iraans perspectief was de aanval op het consulaat een rode lijn die, als er geen vergelding tegen zou worden ondernomen, elk idee van afschrikking zou uitwissen en de deur zou openen voor nog brutaler Israëlische militaire actie, tot en met directe aanvallen op Iran.
Tegen vergelding woog echter een complex web van met elkaar verweven beleidsdoelstellingen, dat waarschijnlijk naar voren zou worden gebracht door het soort grootschalige conflict tussen Israël en Iran dat zou kunnen worden versneld door elke zinvolle Iraanse vergeldingsaanval op Israël.
In de eerste plaats is Iran betrokken geweest bij een strategisch beleid dat uitgaat van een spil weg van Europa en de Verenigde Staten, en richting Rusland, China en de Euraziatische landmassa.
Deze verschuiving is veroorzaakt door de frustratie van Iran over het door de VS gedreven beleid van economische sancties, en het onvermogen en/of de onwil van het collectieve Westen om een weg voorwaarts te vinden waarbij deze sancties zouden worden opgeheven.
Het falen van het Iraanse nucleaire akkoord (het Joint Comprehensive Plan of Action, of JCPOA) om het soort economische kansen te creëren dat bij de ondertekening ervan was beloofd, is een belangrijke motor geweest achter deze Iraanse oostwaartse draai.
In plaats daarvan heeft Iran zich aangesloten bij zowel de Shanghai Cooperation Organization (SCO) als het BRICS-forum en heeft zijn diplomatieke energie erop gericht Iran grondig en productief in beide groepen te integreren.
Een algemene oorlog met Israël zou deze inspanningen verwoesten.
Ten tweede, maar niet minder belangrijk in de algemene geopolitieke vergelijking voor Iran, is het aanhoudende conflict in Gaza. Dit is een baanbrekende gebeurtenis, waarbij Israël wordt geconfronteerd met een strategische nederlaag door Hamas en zijn regionale bondgenoten, waaronder de door Iran geleide verzetsas.
Voor de eerste keer ooit is de kwestie van de Palestijnse staat door een mondiaal publiek ter sprake gebracht.
Deze zaak wordt verder vergemakkelijkt door het feit dat de Israëlische regering van Benjamin Netanyahu, gevormd uit een politieke coalitie die fel gekant is tegen elke notie van een Palestijnse staat, zichzelf in gevaar bevindt van ineenstorting als direct gevolg van de gevolgen van de Hamas-aanval. van 7 oktober 2023, en het daaropvolgende onvermogen van Israël om Hamas militair of politiek te verslaan.
Israël wordt eveneens gehinderd door de acties van Hezbollah, die Israël in toom heeft gehouden langs de noordgrens met Libanon, en door niet-statelijke actoren zoals de pro-Iraanse Iraakse milities en de Houthi van Jemen, die Israël rechtstreeks hebben aangevallen en, in de In het geval van de Houthi, die indirect kritische maritieme communicatielijnen afsluiten, die tot gevolg hebben dat de Israëlische economie wordt gewurgd.
Maar het is Israël dat zichzelf de meeste schade heeft toegebracht door een genocidaal vergeldingsbeleid te voeren tegen de burgerbevolking van Gaza. De Israëlische acties in Gaza zijn de levende manifestatie van de hoogmoed en het machtsgedreven beleid waarvoor ik in 2006-2007 waarschuwde.
Vervolgens zei ik dat de VS niet bereid zouden zijn passagier te zijn in een door Israël bestuurde beleidsbus die ons van de afgrond van een niet te winnen oorlog met Iran zou brengen.
Door zijn criminele gedrag jegens de Palestijnse burgers in Gaza heeft Israël de steun van een groot deel van de wereld verloren, waardoor de Verenigde Staten in een positie terecht zijn gekomen waarin het land zijn toch al bezoedelde reputatie onherstelbaar beschadigd zal zien, in een tijd waarin de wereld overgaat van een periode van door de Amerikanen gedomineerde singulariteit naar een door de BRICS aangestuurde multipolariteit, en de VS moeten zoveel mogelijk invloed behouden in het zogenaamde ‘mondiale zuiden’.
Een moment van grote verandering
De VS hebben – zonder succes – geprobeerd de sleutels uit het contact van Netanyahu’s zelfmoordbusrit te halen.
Geconfronteerd met extreme terughoudendheid van de kant van de Israëlische regering als het gaat om het wijzigen van haar beleid ten aanzien van Hamas en Gaza, is de regering van president Joe Biden begonnen zich te distantiëren van het beleid van Netanyahu en heeft Israël erop gewezen dat dit gevolgen zou hebben. vanwege haar weigering om haar acties in Gaza te veranderen om rekening te houden met de Amerikaanse zorgen.
Elke Iraanse vergelding tegen Israël zou door deze uiterst gecompliceerde beleidswateren moeten navigeren, waardoor Iran een levensvatbare afschrikkingshouding zou kunnen opleggen, bedoeld om toekomstige Israëlische aanvallen te voorkomen, terwijl er tegelijkertijd voor gezorgd zou worden dat noch zijn beleidsdoelstellingen met betrekking tot een geopolitieke draai naar het oosten, noch de verheffing van de grens zaak van de Palestijnse staat op het wereldtoneel, op een zijspoor terechtgekomen.
De Iraanse aanval op Israël lijkt met succes door deze rotsachtige beleidsniveaus te zijn gemanoeuvreerd. Zij deed dit in de eerste plaats door de Verenigde Staten buiten de strijd te houden. Ja, de Verenigde Staten namen deel aan de verdediging van Israël en hielpen tientallen Iraanse drones en raketten neer te halen.
Deze betrokkenheid was in het voordeel van Iran, omdat het alleen maar het feit versterkte dat er geen combinatie van raketverdedigingscapaciteiten was die uiteindelijk kon voorkomen dat Iraanse raketten hun aangewezen doelen zouden raken.
De doelen die Iran heeft getroffen – twee luchtbases in de Negev-woestijn van waaruit vliegtuigen waren gelanceerd die waren gebruikt bij de aanval van 1 april op het Iraanse consulaat, samen met verschillende Israëlische luchtverdedigingslocaties – hielden rechtstreeks verband met de punten die Iran probeerde te maken bij het vestigen van de reikwijdte en omvang van zijn afschrikkingsbeleid.
The U.S. has an advanced AN/TPY-2 X-band radar stationed at Har Qeren, in the Negev desert.
Its mission is to detect Iranian missile launches, and pass targeting data to Israeli Arrow and David’s Sling and U.S. THAAD ABM batteries deployed to protect sensitive Israeli sites,… pic.twitter.com/qHb7sgbbAh
— Scott Ritter (@RealScottRitter) April 14, 2024
Ten eerste dat de Iraanse acties gerechtvaardigd waren op grond van artikel 51 van het VN-Handvest – Iran nam wraak op die doelen in Israël die rechtstreeks verband hielden met de Israëlische aanval op Iran, en ten tweede dat Israëlische luchtverdedigingslocaties kwetsbaar waren voor Iraanse aanvallen.
De gecombineerde impact van deze twee factoren is dat heel Israël kwetsbaar was om op enig moment door Iran te worden getroffen, en dat Israël of zijn bondgenoten niets konden doen om een dergelijke aanval te stoppen.
Deze boodschap vond niet alleen weerklank in de machtscentra in Tel Aviv, maar ook in Washington, DC, waar Amerikaanse beleidsmakers werden geconfronteerd met de ongemakkelijke waarheid dat als de VS in overleg met Israël zouden optreden om ofwel deel te nemen aan een Israëlische crisis of deze te faciliteren, Als vergeldingsmaatregelen zouden worden genomen, zouden Amerikaanse militaire faciliteiten in het hele Midden-Oosten worden onderworpen aan Iraanse aanvallen die de VS niet zouden kunnen stoppen.
Dit is de reden waarom de Iraniërs zoveel nadruk legden op het buiten het conflict houden van de VS, en waarom de regering-Biden er zo graag voor wilde zorgen dat zowel Iran als Israël begrepen dat de VS niet zouden deelnemen aan enige Israëlische vergeldingsaanval tegen Iran.
De ‘raketten van april’ vertegenwoordigen een moment van grote verandering in de geopolitiek van het Midden-Oosten – de vestiging van Iraanse afschrikking die zowel Israël als de Verenigde Staten treft.
Terwijl de emoties in Tel Aviv, vooral onder de meer radicale conservatieven van de Israëlische regering, hoog oplopen en de dreiging van een Israëlische vergelding tegen Iran niet volledig buiten beschouwing kan worden gelaten, is het feit de onderliggende beleidsdoelstelling van Netanyahu in de loop van de afgelopen dertig jaar. -plus jaren, namelijk om de VS in een oorlog met Iran te slepen, is door Iran schaakmat gezet.
Bovendien is Iran erin geslaagd dit te bereiken zonder zijn strategische draai naar het oosten te verstoren of de zaak van de Palestijnse staat te ondermijnen. ‘Operatie True Promise’, zoals Iran zijn vergeldingsaanval op Israël noemde, zal de geschiedenis ingaan als een van de belangrijkste militaire overwinningen in de geschiedenis van het moderne Iran, waarbij we in gedachten houden dat oorlog slechts een verlengstuk is van de politiek met andere middelen.
Het feit dat Iran een geloofwaardige afschrikkende houding heeft aangenomen zonder belangrijke beleidsdoelstellingen te verstoren, is de definitie van overwinning.
