Iran – Het laatste hoofdstuk van de As van het Verzet, of het door de VS gesteunde zionistische regime?
Indignatie redactie
6 min. lezen
Iran – De voormalige Britse spionagechef John Sawers denkt dat de As van het Verzet zijn laatste hoofdstuk tegemoet gaat, nu Israël zijn regionale vijanden met verwoestende, dodelijke kracht aanpakt – en ogenschijnlijke straffeloosheid kent.
Iran – In een opiniestuk in de Financial Times deze week, genoot de voormalig directeur van de Britse inlichtingendienst MI6 van de visie dat Israël op een winnende weg is in de strijd tegen Hezbollah, Hamas, de Houthi’s in Jemen, Syrië, Irak en uiteindelijk Iran, de leider van de verzetsas.
De bravoure van de voormalige MI6-baas weerspiegelt de arrogantie en soortgelijke misrekeningen onder Israëlische en Amerikaanse leiders.
Nu heeft Iran na een lange vertraging teruggeslagen. Dinsdagavond troffen tot wel 200 ballistische raketten Israël. Videobeelden lijken te laten zien dat de meeste hun doelen raakten. Een grote klap was de grote schade op de Israëlische luchtmachtbasis Nevatim.
De golf van Iraanse aanvallen weerspiegelt de eerdere barrage in april. Israël en de Verenigde Staten dreigen met vergelding. Het lijkt erop dat de poorten van de oorlog zijn geopend.
Maar is de Iraanse reactie te gering en te laat? De lange vertraging heeft het door de VS gesteunde Israëlische regime alleen maar aangemoedigd om te blijven escaleren.
De vertraging in de legitieme verdedigingsacties van Iran wordt gezien als zwakte, en dus hebben het Israëlische regime en zijn westerse bondgenoten zich verkeken.
Waarom zo’n arrogante houding van Israël en zijn westerse bondgenoten?
Er zijn meerdere redenen. Ten eerste weet Israël dat het de steun heeft van de Verenigde Staten, met alle vuurkracht die daarbij hoort. Benjamin Netanyahu, de Israëlische leider, weet dat hij weg kan komen met massamoord omdat Washington afhankelijk is van Israël als zijn imperiale handhaver in een vitale geostrategische regio. Israël heeft een licentie om te doden en genocide te plegen, geautoriseerd door het Amerikaanse imperialisme.
De genocide van meer dan 41.000 mensen in Gaza in het afgelopen jaar heeft geleid tot slappe retoriek over wapenstilstanden en “beheersing” van de regering-Biden, terwijl er tegelijkertijd eindeloze voorraden militaire hulp zijn om deze genocide uit te voeren. Netanyahu en de fanatici in zijn kabinet weten dat ze Amerikaanse waarschuwingen over “wapenstilstanden” en “beheersing” kunnen afdoen als betekenisloze dubbelhartigheid.
Nu Israël zijn agressie tegen Libanon opvoert met een grondaanval na de massale bombardementen op burgercentra in Beiroet, stuurt de VS meer gevechtstroepen naar de regio om “Israël te verdedigen.” Welk bewijs is er nog meer nodig dat Washington niet alleen medeplichtig is aan de Israëlische vijandigheid, maar deze ook actief steunt?
Ten tweede heeft Israël een nucleair arsenaal en is gek genoeg om het te gebruiken. Er is weinig twijfel dat het amorele en gewetenloze Israëlische regime niet zou aarzelen om kernraketten op zijn vijanden af te vuren. De meedogenloze overschrijding van alle rode lijnen door het Israëlische regime laat zien dat het geen respect heeft voor het internationale recht of de regels van de oorlog. Het gevoel van recht wordt versterkt door de wetenschap dat het ook het Amerikaanse nucleaire arsenaal ter ondersteuning heeft als zijn oorlogszuchtige beleid mis zou gaan.
Maar wat deze psychopathische tendensen ook aanwakkert, is de straffeloosheid die het Israëlische regime geniet.
De massamoord op Palestijnen in het afgelopen jaar is ongecontroleerd doorgegaan in het volle zicht van de wereld. Het is woedendmakend dat Israëlische politici voor de VN staan en het VN-Handvest verscheuren. De minachting voor het internationale recht is verbijsterend.
Ja, er zijn raketten afgevuurd vanuit Libanon door Hezbollah en raketten vanuit Jemen door de Houthi’s, en twee keer door Iran. Maar over het algemeen waren deze aanvallen speldenprikken in de omvang van het lijden dat Gaza werd aangedaan.
De Arabische en islamitische landen hebben niets gedaan om de Palestijnen te beschermen tegen de barbaarse, door de VS gesteunde, Israëlische genocide. Sterker nog, sommige van deze Arabische staten, zoals Jordanië en Saoedi-Arabië, faciliteren de Amerikaanse verdediging van Israël.
Zelfs Iran heeft niet adequaat gereageerd, ondanks zijn rechtvaardige retoriek over wraak en rechtvaardigheid.
Toen Israël op 1 april de Iraanse ambassade in Damascus bombardeerde en daarbij een hoge Iraanse commandant, Mohammad Reza Zahedi, en nog een aantal andere militairen omkwamen, reageerde Iran uiteindelijk terughoudend.
De “vergeldings”-raketaanvallen op Israël door Iran twee weken later op 13 april werden uitgevoerd met een choreografie die Israël en de Verenigde Staten duidelijk maakte dat Teheran geen escalatie wilde. Sommige commentatoren prezen de Iraanse aanvallen als “meesterlijke” tactieken, maar is het meesterlijk om een agressor toe te staan moord te plegen?
In een column destijds betoogde deze auteur dat de slappe Iraanse reactie alleen maar tot verdere Israëlische agressie en criminaliteit zou leiden.
Vijf maanden later is het dodental in Gaza nog steeds opgelopen, duurt de genocidale belegering voort en herhaalt Israël nu dezelfde genocidale agressie tegen Libanon.
Niet alleen dat, het Israëlische regime is op een gewelddadige manier begonnen met een moordpartij op Hamas- en Hezbollah-leiders. De eliminatie van Hassan Nasrallah en Hezbollah’s leiderschap op 27 september met Amerikaanse bunker-buster bommen die op het hoofdkwartier in Beiroet werden gedropt, roept ongetwijfeld de vraag op: zijn Iran en zijn As van Verzet overklast?
Iran heeft zijn existentiële vijand losgelaten vanwege een waargenomen zwakte.
Niet reageren op de bomaanslag op de ambassade in Damascus was één ding. De moord op verschillende van haar topcommandanten was een ander. De moord op Hamas-leider Ismail Haniyeh in Teheran op 31 juli – bij de inauguratie van de Iraanse president Masoud Pezeshkian – was een andere rode lijn. Teheran deed toen niets om de dood van Haniyeh te wreken, ondanks de oorlogsdaad in haar hoofdstad – tot deze week. Twee maanden later, maar waarom duurde het zo lang?
President Pezeshkian zou inderdaad hebben gezegd dat er niet eerder vergeldingsmaatregelen zijn genomen voor de moord op Haniyeh, omdat de VS beloofde te werken aan een staakt-het-vuren-deal voor Gaza. Die staakt-het-vuren-deal is een fraude, en je vraagt je af of Iran al die tijd wist dat het een loze belofte was. Maar door ermee akkoord te gaan, konden de Israëli’s afleiden dat Iran zich zwak gedroeg.
De brute moord op Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in Beiroet vorige week was vermoedelijk het gevolg van de fatale vertraging van Iran.
De gestoorde leiders van Israël geloven dat ze straffeloos kunnen handelen omdat ze dat tot nu toe hebben gedaan. Het regime kan overal komen en doden, zoals Netanyahu opschepte tegen de Verenigde Naties vlak voordat hij de moord op Nasrallah beval in een telefoontje vanuit New York.
De Israëlische schurkenstaat ziet zichzelf als boven de wet om genocide en moorden uit te voeren omdat het een Amerikaanse militaire machine en kneedbare Amerikaanse leiders tot zijn beschikking heeft. Zijn monsterlijke dreiging om kernwapens te gebruiken is niet loos en Israëls vijanden weten dat.
Maar bovenal, zoals de Britse spionagechef arrogant opmerkte in zijn hierboven genoemde artikel in de Financial Times, kan Israël “de zwakte van Iran ruiken”.
De leiders van Iran hebben herhaaldelijk gezegd dat ze geen regionale oorlog willen. De sentimenten tegen oorlog zijn begrijpelijk en grootmoedig. Maar deugd heeft geen waarde als je te maken hebt met psychopaten en oorlogsmisdadigers.
Iran en de As van Verzet worden geconfronteerd met een existentiële bedreiging. Er is een geheel nieuw strategisch denken nodig.
Het is niet duidelijk wat Iran en zijn bondgenoten kunnen doen. Maar ze kunnen niet doorgaan zoals het nu is. Ze worden effectief gegijzeld door het door de VS gesteunde Israëlische regime en methodisch vermoord. Niets doen in het aangezicht van agressie is fataal.
Hassan Nasrallah zei het in een toespraak vlak voor zijn dood vorige week al: het juiste moet gedaan worden, en zo zij het.
