Indignatie redactie 
Op de avond van 26 mei zei de Italiaanse vice-premier en minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini over de resultaten van de Europese verkiezingen: “Een nieuw Europa is geboren.” Het feest dat hij leidt, de League, had net gewonnen met 34,3% van de stemmen. Andere gedefinieerd in Europa als “populistisch” partijen won ook: in Hongarije, de Fidesz-KDNP alliantie (Hongaarse Civic Alliantie en de Christen-Democratische Volkspartij) kreeg 52,3% van de stemmen.
In Polen won de partij PiS (Law and Justice) 45,4% van de stemmen. Sebastian Kurz’s Oostenrijkse Volkspartij (ÖVP) won 34,6% van de stemmen en de Vrijheidspartij van Oostenrijk (FPÖ), zijn bondgenoot, kreeg 17,2%, ondanks een recent schandaal dat leidde tot het ontslag van Heinz-Christian Strache, voorzitter van de FPO, vanuit zijn functie als vice-kanselier van Oostenrijk (de regering van Kurtz viel op 27 mei). In het Verenigd Koninkrijk was de overwinning van de Brexit-partij – op 31,6% van de stemmen – een opmerkelijke prestatie die de aanhoudende bereidheid van miljoenen Britten om de Europese Unie te verlaten aangaf. Daar wonnen de “populistische” posities – de verdediging van nationale soevereiniteit en Europese beschaving, weigering van ongecontroleerde immigratie en dictaten van Brusselse technocraten – terrein.
In veel Europese landen waren de resultaten van de “populisten” echter gemengd. In Frankrijk eindigde de National Rally van Marine Le Pen als eerste , maar met 23,3% van de stemmen: slechts 0,9% meer dan The Republic on the Move, drie jaar geleden gemaakt door Emmanuel Macron. De extreme impopulariteit van de Franse president heeft hem kennelijk niet veel gekost. In Zweden ontvingen de Democraten van Zweden slechts 15,4%, of twee procent minder dan bij de Zweedse algemene verkiezingen van 2018. Het alternatief voor Duitsland (AfD) ontving 11%. In België is de Vlams Belang kreeg 11,2% van de stemmen. In Spanje, Vox, met 6,2%, kreeg te maken met nog meer teleurstellende resultaten. In Nederland kreeg het Forum voor Democratie 10,9% en de Partij voor Vrijheid van Geert Wilders, die terugviel naar 3,5%, heeft geen zetel meer.
De “populistische golf” die de afgelopen weken vaak werd genoemd, heeft Europa niet overweldigd . “Populistische” partijen hebben maar iets meer dan twintig procent van de zetels in het Europees Parlement: genoeg om gehoord te worden, maar niet genoeg om invloed uit te oefenen.
De partijen die Europa decennialang hebben geregeerd, hebben zwakke resultaten behaald, maar zijn, op enkele uitzonderingen na, niet ingestort – en zullen de Europese Unie blijven domineren. De verpletterende nederlaag van de Britse Conservatieve Partij (8,9%, de laagste in zijn geschiedenis) lijkt het gevolg te zijn van het onvermogen van Theresa May om de Brexit te leveren. In Frankrijk kan de scherpe ondergang van de Republikeinen (8,5%) en de Socialistische Partij (6,2%) worden verklaard door de meeste van hun leiders (republikeinen en socialisten) die twee jaar geleden zich bij Macrons The Republic on the Move-partij voegde. In Duitsland, de CDU-CSU alliantie verkregen slechts 28,9% van de stemmen, maar het was genoeg om toch te winnen. De socialistische SPD ontving een eervolle score van 15,8%.
In verschillende West-Europese landen hebben socialistische partijen de overhand gehad, wat aangeeft dat het socialisme blijkbaar geen terrein verliest. De Spaanse Socialistische Partij zegevierde (32,8%), evenals de Portugese Socialistische Partij (33,4%). In Nederland eindigde de Labour Party (18,9%) als eerste . In Italië socialisten verkregen 22%; in Denemarken , 21,5%, en in Zweden , 23,6%.
De centrumrechtse Europese Volkspartij (EVP) en de Partij van Europese Socialisten (PSE) verloren echter terrein . Hun alliantie heeft slechts 43% van de zetels. Voor het eerst sinds 1979, toen de eerste verkiezingen voor het Europees Parlement werden gehouden, zullen ze niet in staat zijn om een meerderheid te vormen, hoewel ze toch dominant blijven. Toch zullen ze bondgenoten nodig hebben en zullen ze waarschijnlijk in ALDE (Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa) vinden, een groep bestaande uit centrumlinkse partijen die nog meer afschaffing van de soevereiniteit ondersteunen, evenals een nog meer centraal gecontroleerde Europese Unie.
De EVP-PSE-alliantie zal waarschijnlijk ook bondgenoten vinden in de echte winnaars van de verkiezingen: de groene partijen. De Duitse Groenen (20,5% van de stemmen) eindigden als tweede. In Frankrijk eindigde de EELV (Europe Ecology, The Greens) met 13,5% van de stemmen als derde. De groenen waren ook sterk in Nederland (10,9%), Zweden (11,4%), Denemarken (13,2%), Oostenrijk (14,1%) en België (15,2%). Omdat de EVP-PSE-alliantie zich op die partijen zal baseren om de populistische partijen te bestrijden en te isoleren, kunnen de Groenen mogelijk nog meer invloed krijgen, samen met de gevolgen ervan.
Voor iedereen die de programma’s van de Groenen heeft gelezen, is het duidelijk dat zij in wezen links zijn met een milieuvriendelijk groen masker. Ze ondersteunen onbeperkte immigratie en multiculturalisme. Ze lijken blind voor de gevaren die voortkomen uit de islamisering van Europa en resoluut vijandig staan tegenover elke verdediging van de westerse beschaving, om ondernemingen en vrije markten vrij te maken. Ze zijn vaak voorstander van nulgroei . De meesten van hen steunen een apocalyptische visie op klimaatverandering en zeggen dat het voortbestaan van de mensheid binnenkort op het spel staat als Europa geen drastische maatregelen neemt om ‘ de planeet te redden ‘. Ze zijn allemaal voorstander van autoritaire beslissingen die vanuit heel Brussel worden opgelegd.
Een Europees parlement dat onder invloed van de Groenen is geplaatst, zal vrijwel zeker de stroomnaar meer macht van de niet-verkozen leden van de Europese Commissie versnellen en een halt toeroepen aan kernenergie en fossiele brandstoffen. Beleid dat gunstig is voor nog meer immigratie is al in voorbereiding.
De Hongaarse premier Viktor Orbán blijft de gevaren van islamitische massale immigratie in Europa benadrukken en heeft Hongarije gedefinieerd als ‘het laatste bastion tegen de islamisering van Europa’. De Italiaanse Salvini heeft gezegd dat “Europa wordt bedreigd door islamisering” en een “islamitisch kalifaat” kan worden. De meeste andere “populistische” leiders namen echter geen risico’s en kozen ervoor om dat probleem niet aan te pakken. De Franse Marine Le Pen sprak over ‘extremistisch islamisme’, maar voegde er onmiddellijk aan toe dat de meeste Europese moslims integreren. In Groot-Brittannië heeft de leider van de Brexit-partij, Nigel Farage, geen woord over dit onderwerp gezegd. Tommy Robinson, die het islamitische gevaar het hoofdthema van zijn campagne maakte, werd onderworpen aan voortdurende intimidatie en ontving amper 2% van de stemmen. In Nederland verdedigde de leider van het Forum voor Democratische Partij, Thierry Baudet, dezelfde posities als Wilders, maar vermeed te praten over de islam, en de partij van Wilders was in feite verslagen.
De ernstige demografische problemen in Europa werden nauwelijks genoemd tijdens de campagne. Het idee dat een verandering in de populatie kon optreden, werd behandeld alsof het slechts een “rechtse” fantasie was. Feiten zijn echter moeilijk te negeren. De vruchtbaarheidscijfers in bijna alle Europese landen liggen ver onder het vervangingsniveau van 2,1 kinderen per vrouw. Het cijfer voor Italië is 1,45. In Duitsland is het 1,48; in Spanje 1,5; in Hongarije 1,4 en in Polen 1,38. Het enige land in continentaal Europa waar een hoger cijfer bestaat, is Frankrijk (1,97) – maar Frankrijk heeft ook de grootste moslimbevolking in Europa en alle beschikbare gegevens laten zien dat geboortecijfers in moslimfamilies veel hoger zijn. De bevolking van de meeste Europese landen is dat wel afnemen . Italië verliest 250.000 inwoners per jaar, wat overeenkomt met bijna de bevolking van Venetië. Duitsland besloot miljoenen immigranten te verwelkomen om de bevolkingskrimp te stoppen; vandaag is 12% van de Duitse burgers in het buitenland geboren. De massale toestroom van honderdduizenden moslimimmigranten in 2015 was een maatschappelijke ramp. Integratie heeft niet plaatsgevonden. De meeste nieuwkomers zijn nog steeds werkloos en vertrouwen op welzijn om te overleven. Bovendien zijn seksueel geweld gevallen toegenomen.
Antisemitische aanvallen zijn ook toegenomen . De situatie is nu zo vergiftig dat Felix Klein, de commissaris voor het joodse leven in Duitsland en de strijd tegen antisemitisme, onlangs er bij de Joden op aandrong geen schedeldakjes in het openbaar te dragen. Bondskanselier Merkel zei dat “er tot op de dag van vandaag geen enkele synagoge is, geen opvangcentrum voor joodse kinderen, geen enkele school voor joodse kinderen die niet door Duitse politieagenten hoeft te worden bewaakt.” Hoewel uit onderzoek tot nu toe blijkt dat de meeste antisemitische aanvallen afkomstig zijn van moslimimmigranten, sprak ze liever van de ‘spoken uit het verleden’.
De situatie in Frankrijk is niet veel anders. Sammy Ghozlan, directeur van het Nationale Bureau voor waakzaamheid tegen antisemitisme (BNVCA), beweert dat alle antisemitische aanvallen in het land één ding gemeen hebben: “de schuldige is moslim”. De Franse regering beweert dat het antisemitisme bestrijdt, maar het verwijst alleen naar “rechtse en linkse antisemitisme.” Het is nooit spreekt van islamitische antisemitisme .
In een reactie op de resultaten van de Europese verkiezingen – en daarbij op te merken dat “populistische” bewegingen niet opwegen tegen het Europees Parlement; dat de Groenen terrein winnen; dat de islamisering niet zal stoppen en dat het antisemitisme waarschijnlijk zal blijven stijgen – de journalist Éric Zemmour zei op televisie dat Europa waarschijnlijk op weg is naar een onomkeerbare achteruitgang . De auteur Renaud Camus merkte in zijn dagboek ook op dat het Europese volk euthanasie lijkt te kiezen.
In de eerste paragraaf van The Strange Death of Europe , Douglas Murray verklaarde : “Tegen het einde van de levensduur van de meeste mensen nog in leven, Europa zal niet Europa”.
Ondanks het enthousiasme van sommige commentatoren over de resultaten van “populistische” bewegingen, lijken er tekenen te zijn dat de Europese verkiezingen Europa niet hebben belet om achteruit te gaan. Als er niets verandert, kan Europa in een paar decennia echt niet langer Europa zijn.
