Is iemand die tegenspreekt dat er sprake is van een ‘Groot Complot’ de spreekbuis van de autoriteiten?

Nee, want de autoriteiten smeren u hun eigen ‘Grote Complotten‘ aan. Over ‘Russen‘, ‘Chinezen‘, en lieden die verdeeldheid zaaien over vaccins, of hun eigen ‘Goede Bedoelingen‘, en ‘Voortreffelijke Keuzes‘. Tot in de jaren zestig leek het alsof het ‘Grote Verhaal‘ dat we in het westen met elkaar deelden, en dat culmineerde in de oorlog tegen Zuid-Oost Azië, in een strijd tegen het ‘collectivisme‘ dat werd gepredikt door de ‘communisten‘, beheerst werd door een onaantastbare elite. Ayn Rand predikte het ‘individualisme‘, en voor haar volgers, in die tijd, waren de Kennedy’s het ultieme kwaad, waar John furore maakte met: ‘Do not ask what your country can do for you, but ask what you can do for your country!’ De overheid was de vijand. Het land een fictie. Individuele vrijheid was de sleutel.

Hier op mijn blog heb ik vorig jaar verscheidene bijdragen geschreven over het werk van Ayn Rand, nadat ik ‘Atlas Shrugged‘ nog eens had herlezen. Na herlezing was mijn conclusie dat ze minder radicaal was dan haar meest radicale volgers meenden te mogen concluderen. Waarbij ik overigens aanteken dat er onder de mensen die haar werk aanhalen geen consensus is op dat punt, wat ook niet echt verwonderlijk is, waar ze romans schreef. Hoe het ook zij, sommigen die de ‘Staat‘ als de belangrijkste bedreiging zagen voor de mensheid, gingen op zoek naar manieren om het staatsapparaat te ontwrichten. Het leidde, onder andere, tot ‘Operation Mindfuck‘. De verspreiding van het idee dat de wereld werd geregeerd door de ‘Illuminati‘. De bedenkers wisten dat het totale onzin was, maar juist omdat het zo grotesk en absurd was, was het ideaal om aan te tonen dat mensen geen rationele wezens waren.

Het werkte als een zonnetje. Het wantrouwen tegen de ‘Staat‘ nam spectaculair toe, het individualisme werd gaandeweg de norm, en in de documentaire van Adam Curtis uit 2002 waar ik u eerder naar verwees werd geschetst wat voor politieke en maatschappelijke gevolgen dat had. Hoe psychologie hielp om dat proces vorm te geven. En hoe het er voor zorgde dat de interesse in de politiek afnam, de mens ‘consument‘ werd, en grote kapitalistische organisaties, die alleen in naam nog een ‘bedrijf‘ zijn, bijgestaan door ‘wetenschappers‘ die de exploitatie van de menselijke geest als vakgebied hebben, die consumenten opdeelden in ‘LifeStyle‘ groepen, en hen bij de hand namen. Waarbij ook de politiek en de media capituleerden, en ‘verkooptechnieken‘ belangrijker werden dan het product. En u en ik het product werden, inplaats van de klant.

Tot enkele jaren geleden beschouwde ik de fluctuaties in de bezoekersaantallen voor dit blog nog als een indicatie voor het ‘bereik‘. Duizenden bezoekers op een dag was beter dan enkele honderden, zolang het geen ‘bots‘ waren. Ongeacht wat die bezoekers dachten van wat ik op mijn lever had, want waar het aanzette tot twijfel, zelf nadenken, en het volgen van een bepaalde ‘lead‘ op zoek naar wat waar was, en wat niet, was dat winst. Ik was, en ben niet op zoek naar volgelingen, maar wel naar een versterking van het collectief, de gemeenschap, omdat ik vrees dat wat die grote organisaties voor ons in petto hebben perspectiefloos is, tenzij u ergens in de top van de voedselketen zit. Maar dan is dit geen blog voor u.

Inmiddels worden blogs die ‘verbindend‘ zijn, en korte metten maken met het ‘Complot Denken‘, maar die geen schroom hebben om ‘lastige vragen‘ te stellen, de ‘consensus-wetenschap‘ een spiegel voor te houden, en bij ‘Complot Feiten‘ de vuile was open en bloot naar buiten brengen, doelbewust uit beeld gedrukt door ‘Big Tech‘. Ze zijn ‘saai‘. Nadat ik u eerder op het spoor zette van een documentaire serie die liefst vier uur duurt, aarzel ik om op die weg voort te gaan, maar ook de documentaire serie ‘Can’t Get You Out of My Head‘ van dezelfde maker, Adam Curtis, onlangs op YouTube gezet, is meer dan verhelderend. Die serie is echter nog langer. En waar ik voor wil waarschuwen, is dat het kijken naar die documentaires weliswaar inzicht verschaft in processen die als ongeleide projectielen de hele mensheid in haar voortbestaan bedreigen, maar daarmee geeft het nog geen kant en klare oplossing. Met het kijken alleen bent u nog niet klaar.

In het gunstigste geval ‘emancipeert‘ het. Maar het kan u ook het gevoel geven dat het allemaal zinloos is, waar u getrakteerd wordt op een mondiaal overzicht van mensen met ‘Goede Bedoelingen‘, die in hun tijd, en de gemeenschap waar ze deel van uitmaakten, valide punten hadden, maar uiteindelijk ‘revoluties‘ veroorzaakten die niks oplosten, of die capituleerden en cynisch hun kennis gebruikten om de ‘schapen‘ om de tuin te leiden, zodat ze ‘tenminste‘ zelf nog profiteerden, waar die ‘schapen‘ overduidelijk de tijd en de energie die er in werd gestoken niet waard waren.

Het vinden van een evenwicht tussen individualisme en het collectief vergt een nieuwe benadering in een tijd waarin u meer en meer een ‘nummer‘ bent. Een punt op de statistiek. Een getal op de winst/verlies rekening van onpersoonlijke organisaties met een imperfect beeld van een krankzinnig complexe wereld, waarin minuscule verstoringen rampzalige consequenties kunnen hebben als het collectief geen verantwoordelijkheid neemt.

Om kort te gaan zie ik mijzelf als een spreekbuis van mensen die nog een toekomst zien, anders dan als een punt op een statistiek, of een stem in een ‘leuterprogramma‘.