Vandaag verandert de Koude Oorlog in de Code Oorlog.

De New York Times meldde maandag dat de VS China hebben beschuldigd “van het schenden van de e-mailsystemen van Microsoft die door veel van ’s werelds grootste bedrijven worden gebruikt”. Op dezelfde dag maakte The Washington Post de bevindingen bekend van een onderzoek naar “spyware die door een Israëlisch bedrijf in licentie is gegeven aan regeringen voor het opsporen van terroristen en criminelen”. De Pegasus-spyware die door het Israëlische bedrijf NSO werd geleverd, was gericht op “journalisten, mensenrechtenactivisten, zakenlieden en twee vrouwen die dichtbij de vermoorde Saoedische journalist Jamal Khashoggi stonden”, evenals op drie zittende presidenten en drie huidige premiers, een koning en een groot aantal hooggeplaatste -Profiel ambtenaren over de hele wereld.

Met Amerikaanse troepen op weg naar huis van de 20 jaar durende hete oorlog in Afghanistan, heeft de nieuwe koude oorlog die onlangs een dominant thema werd in de Amerikaanse electorale politiek een merkwaardige wending genomen. De oorspronkelijke Koude Oorlog had betekenis omdat het een grotendeels rechtvaardige wedstrijd leek te zijn tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie. Dat veranderde met de implosie van de USSR in 1991. Wat niet veranderde, was de psychologische afhankelijkheid van Amerikaanse regeringen van hun vermogen om existentiële bedreigingen vanuit het buitenland te signaleren. Wat is tenslotte een betere manier om af te leiden van de groeiende wanorde die zichtbaar is in de eigen samenleving?

Het decennium dat volgde op de ineenstorting van de Sovjet-Unie toonde de omvang van het probleem aan. In zijn presidentiële campagne van 2000 betreurde George W. Bush grammaticaal uitgedaagd het feit dat de natie het geruststellende gevoel had verloren te leven in ‘een gevaarlijke wereld’ waarin ‘je precies wist wie ze waren. Het was wij tegen zij, en het was duidelijk wie zij waren.” Bush was er niettemin van overtuigd dat er een vijand was op wie de natie haar angsten kon concentreren.

Slechts acht maanden na zijn eerste ambtstermijn, nadat hij door het Hooggerechtshof was gekozen, had Bush geluk. Islamitisch terrorisme kwam tussenbeide om de rol van aartsschurk te spelen en werd het ros dat drie presidenten de komende twee decennia zouden berijden, hoewel het effect ervan met de tijd zou afnemen. Ondanks de aanhoudende campagne van de FBI om stuurloze jonge moslims ertoe aan te zetten de rol van binnenlandse terroristen te spelen – zelfs het financieren van complotten die vervolgens door de FBI zelf werden ‘verijdeld’ – heeft het islamitisch terrorisme van eigen bodem nooit zijn rol als de existentiële bedreiging waargemaakt die de leiders van de natie wensten voor. Daarom zijn Rusland en China terug.

De reactie op islamitisch terrorisme was zo chaotisch en slecht beheerd dat, in plaats van de natie te verenigen zoals het ooit deed in de onmiddellijke nasleep van 9/11, het tot gevolg had dat de samenleving onherkenbaar werd gefragmenteerd. Amerikanen leven nu om andere Amerikanen te haten en te annuleren. De meest herkenbare vijanden zijn de eigen buren of medeburgers met een contrasterende denkwijze.

Na het debacle van de verkiezing van Trump in 2016 richtten de gevestigde democraten die een zondebok zochten zich op Rusland als de bron van de diepste angsten van het land. Hun marketinggenieën stelden zich voor wat zij ‘collusie’ noemden tussen Vladimir Poetin en Donald Trump. Republikeinen gaven er de voorkeur aan zich op China te concentreren, hoewel de zakelijke vleugel van de Republikeinse partij China blijft zien als een snelgroeiende marktplaats voor zijn goederen. 

Nu Rusland en China de deugden van het kapitalisme beoefenen, is het moeilijker geworden om de rivaliteit in puur militaire termen te kaderen, hoewel de druk om een nieuwe wapenwedloop te lanceren even reëel is als altijd. Maar dat heeft meer te maken met het feit dat het militair-industriële complex de kern van de industriële economie is geworden. De nieuwe focus ligt op het begrip cyberdreiging. De Koude Oorlog verandert in de Code Oorlog.

In april meldde The Times dat de regering-Biden “uitgebreide nieuwe sancties had opgelegd aan Rusland” voor de beroemde SolarWinds-hack. Het deed dit op grond van het feit dat de Russische regering mogelijk betrokken was, maar, zoals WhatIs.com meldde, het is duidelijk een kwestie van geloof in plaats van een vaststaand feit: “Federale onderzoekers en cyberbeveiligingsagenten geloven dat een Russische spionageoperatie – hoogstwaarschijnlijk Ruslands Foreign Intelligence Service – zit achter de SolarWinds-aanval.” Een van de merkwaardige kenmerken van de SolarWinds-aanval is dat niemand lijkt te weten of er andere gevolgen waren dan het verzamelen van economische informatie. “Het doel van de hack blijft grotendeels onbekend”, meldt WhatIs.

Als de klacht over Russische en Chinese industriële spionage weinig meer is dan oud nieuws in de Russiagate-traditie, is het meest substantiële nieuwtje de primeur van The Washington Post over de software van NSO. Het feit dat het werd gebruikt om de meest uiteenlopende doelen te bespioneren door verschillende regeringen die niet vies waren van overdreven vormen van despotisme, maakt het onderscheidend en ernstig verontrustend. Dit is geen industriële spionage – het is mensenspionage.

Wat is de reactie in Israël ? Terwijl de Israëlische regering zwijgt, merkt The Washington Post op dat de “NSO-groep valse beweringen in uw rapport ten stelligste ontkent, waarvan vele niet-bevestigde theorieën zijn die ernstige twijfel doen rijzen over de betrouwbaarheid van uw bronnen, evenals de basis van uw verhaal.”

De definitie van de Daily Devil’s Dictionary van vandaag:

Onbevestigde theorie:

1. Een veelgebruikte manier om een ​​massa niet-verbonden feiten te beschrijven die allemaal wijzen op de aansprakelijkheid van een persoon of een instelling

2. Het meeste van wat in het nieuws verschijnt om het agressieve buitenlands beleid te rechtvaardigen dat Amerikanen nu geloven, is een kenmerk van de identiteit van hun land

Contextuele opmerking 

De New York Times beschreef het laatste schandaal in deze bewoordingen: “Een groot Israëlisch cybersurveillancebedrijf, NSO Group, kwam zondag onder verhoogde controle te staan ​​nadat een internationale alliantie van nieuwszenders meldde dat regeringen haar software gebruikten om journalisten, dissidenten en oppositiepolitici aan te vallen. .” Een persoon die verdacht wordt van een groot misdrijf wordt gearresteerd en uiteindelijk in staat van beschuldiging gesteld. In de neoliberale wereld van vandaag wordt een bedrijf, zelfs in aanwezigheid van massaal bewijs, slechts onderworpen aan ‘verscherpt onderzoek’.

Het doel van degenen die de software gebruiken, is de diefstal van privé-informatie en omvat het opzetten van ontvoeringen en moorden, naar verluidt met inbegrip van de gruwelijke moord op de columnist van de Washington Post Jamal Khashoggi. Reuters legt uit wat het Amerikaanse ministerie van Justitie beschouwt als het doel van de Chinese hackers: “De campagne was gericht op handelsgeheimen in sectoren als de luchtvaart, defensie, het onderwijs, de overheid, de gezondheidszorg, de biofarmaceutische en maritieme industrie.” Met andere woorden, de Chinese misdaad is industriële spionage in plaats van politieke spionage. Het gaat meer om eigendom dan om mensen, of wat plaatsvervangend procureur-generaal Lisa O. Monaco veroordeelde als een poging “te stelen wat andere landen maken”.

Historische opmerking

Het is een waarneembaar feit in het functioneren van de huidige rechtsstelsels dat de bescherming van privé-eigendom veel belangrijker is dan de veiligheid van de bevolking. Nationaal belang is synoniem geworden met bedrijfsbelang. De naties waarvan de bedrijven historisch groeiden door de hulpbronnen van de rest van de wereld te stelen nadat ze hun bevolking aan koloniale heerschappij hadden onderworpen, zien geen misdaad zo gruwelijk als de pogingen van die uitgebuite naties en regio’s om moderne technologie te gebruiken, niet om te stelen, maar om te leren hoe om dezelfde processen te exploiteren die de geavanceerde economieën hebben ontwikkeld.

Het stelen van ideeën en processen – of industrieel plagiaat – is altijd een kenmerk geweest van dynamische economieën. Verdedigers van de letter van de wet klagen dat het schenden van octrooien de innovatie doodt. Integendeel, het voorkomen van de overdracht van immateriële kennis bevordert het monopolie. Dat verstikt niet alleen innovatie, maar schept de voorwaarden voor verschillende vormen van onderdrukking, waaronder het vermogen om ongestraft te stelen van zwakkere rivalen. In oktober 2020 meldde Business Insider de aantijging tegen Amazon. Een antitrustrapport van de House Judiciary Committee stelde vast dat “Amazon verkopersgegevens van derden gebruikt om de populairste producten van de site te kopiëren.”

The Times biedt deze historische herinnering: “Hoewel er niets nieuws is aan digitale spionage uit Rusland en China – en de inspanningen van Washington om het te blokkeren – is de regering-Biden verrassend agressief geweest in het oproepen van beide landen en het organiseren van een gecoördineerde reactie.” Biden wil niet herinnerd worden als de nieuwe FDR , maar als de verdediger van de neoliberale orde en de consolidering van de zakelijke oligarchie als de virtuele regering die toezicht houdt op een vorm van democratie die is teruggebracht tot een reeks verkiezingsrituelen.

Kapitalisten zullen altijd proberen te stelen wat anderen hebben gedaan. Dat heet een voorsprong op de concurrentie krijgen. Soms kunnen ze het legaal doen, maar vaak zullen ze het illegaal doen nadat ze een maximum aantal voorzorgsmaatregelen hebben genomen om te voorkomen dat ze gepakt worden. In de huidige wereld van asymmetrische economische oorlogvoering zullen de sterkere bedrijven ermee wegkomen en zullen de sterkere naties effectieve manieren vinden om degenen te straffen die proberen hun achterstand in te halen.