Terwijl legitieme kritiek op de islam in Duitsland nog steeds wordt gebruikt met de slogan Islamofobie en dus gebagatelliseerd, verspreidt de radicale ideologie zich als een ongebreidelde kanker in heel Europa. Als u de situatie in dit land al ondraaglijk vindt, moet u een kijkje nemen in andere Europese landen. Alleen al in Frankrijk zijn er nu 751 no-go zones.
De stad Birmingham in de West Midlands, het hart van Engeland, waar de industriële revolutie begon, de tweede stad in het Verenigd Koninkrijk en de achtste grootste in Europa, is nu de gevaarlijkste stad van Groot-Brittannië. Met een grote en groeiende moslimbevolking hebben vijf van de gemeenteraden de hoogste niveaus van radicalisering en terrorisme in het land.
De Franse journaliste Rachida Samouri publiceerde in februari een artikel in het Parijse dagblad Le Figaro, waarin ze haar ervaringen deelde tijdens een bezoek daar. In “Birmingham ten tijde van het islamisme” (“Birmingham à l’heure islamiste”) beschrijft ze haar ongemak over de groeiende verschuiving van Britse normatieve waarden naar die van de verschillende islamitische enclaves. Ze noemt het district Small Heath, waar bijna 95% van de bevolking moslim is, waar kleine meisjes sluiers dragen; De meeste mannen dragen baarden en vrouwen dragen jilbabs en niqabs om hun lichaam en gezicht te bedekken. Marktkramen sluiten tijdens gebedstijden; de winkels tonen islamitische kleding in de etalage en de boekhandels zijn allemaal religieus. Vrouwen die zij interviewde, veroordeelden Frankrijk als secularistische dictatuur (laïcité), die zij zagen als “een voorwendsel voor het aanvallen van moslims”. Ze zeiden ook dat ze Groot-Brittannië leuk vonden, omdat ze hierdoor een volledige sluier konden dragen.
Een andere jonge vrouw, Yasmina, zei dat hoewel ze ’s avonds naar een club kan gaan, ze overdag een sluier en abaya moet dragen. Dan spreekt ze van de extremisten:
“In Engeland kunnen ze vrijuit spreken, ze spreken alleen over verboden, ze leggen ons hun rigide visie op de islam op, maar anderzijds luisteren ze naar niemand, vooral niet naar degenen die het niet met hen eens zijn.”
Over staatsscholen gesproken, Samouri beschreef “een islamisering van onderwijs zoals ondenkbaar is in onze [Franse] seculiere republiek”. Later interviewt ze Ali, een 18-jarige uit Frankrijk, wiens vader geradicaliseerd is. Ali vertelt over zijn ervaringen met islamitisch onderwijs:
“Er zijn veel particuliere moslimscholen en madrassa’s in deze stad. Ze doen alsof ze allemaal tolerantie, liefde en vrede prediken, maar dat is niet waar. Achter hun muren voeden ze ons met haat en onverdraagzaamheid met eeuwig herhaalde verzen uit de Koran. “
Samouri citeert Ali over de ijzeren discipline die hem wordt opgelegd, de wreedheid, de straf voor het niet willen onthouden van de koran zonder er een woord over te begrijpen, of voor het feit dat hij heeft toegegeven dat hij een vriendin heeft.
Elders merkt Samouri jonge moslimpredikers op voor wie de ‘sharia-wet de enige beveiliging voor de ziel en de enige wet blijft die op ons van toepassing moet zijn’. Ze interviewde leden van een Shari’ah “hof” voordat ze sprak met Gina Khan, een ex-moslim die behoort tot de anti-Shari’ah organisatie A Law for All. Volgens Samouri ziet Khan – een seculiere feministe – de tribunalen als “een excuus om vrouwen onderdrukt te houden en een middel voor religieuze fundamentalisten om hun invloed binnen de gemeenschap uit te breiden”.
Een andere tiener van Franse origine legt uit hoe zijn vader Birmingham boven Frankrijk verkiest omdat “je gemakkelijk de sluier kunt dragen en scholen kunt vinden waar jongens en meisjes niet samengaan.” “Birmingham,” zegt Mobin, “lijkt een beetje op een moslimland, we zijn onderling, we mengen niet. Het is puur ”.
Samurai zelf vindt dit contrast tussen seculier Frankrijk en moslim Engeland verontrustend. Ze vat het zo samen:
“Een staat binnen de staat, of liever een ongebreidelde islamisering van een deel van de samenleving – is iets dat Frankrijk tot nu toe heeft weten te beheersen, zelfs als het seculiere model op de proef wordt gesteld.”
Een andere Franse commentator , die het artikel van Samouri nieuwe gepubliceerd, schrijft: “Birmingham is erger dan Molenbeek” – het arrondissement Brussel, “bekend als Europa’s jihadi Center” de Guardian als bedoeld heeft.
De vergelijking met Molenbeek is misschien wat overdreven. Wat verwarrend is, is dat Franse schrijvers zich concentreren op een Britse stad terwijl, ondanks hun secularisme, de situatie in Frankrijk in sommige opzichten enigszins slechter is dan in Groot-Brittannië. De jongste auteurs hebben de groeiende liefde van Frankrijk voor de islam en zijn groeiende zwakteheeft commentaar geleverd op islamistische misdaad. Deze zwakte wordt gedragen door een politiek correcte wens om een multicultureel beleid te voeren ten koste van het nemen van moslim-extremisten en fundamentalistische organisaties voor hun nominale waarde en met nultolerantie voor hun anti-westerse retoriek en acties. Het resultaat? Jihadistische aanvallen behoren tot de ergste in de geschiedenis in Frankrijk. Er zijn ongeveer 751 no-go zones in het land (“Zones urbaines verstandig”), plaatsen waar van tijd tot tijd extreem geweld uitbreekt en waar de politie, brandweer en andere publieke actoren niet gaan uit angst om verder geweld uit te lokken ,
Veel nationale autoriteiten en veel media weigeren te erkennen dat dergelijke enclaves bestaan, maar zoals de Noorse expert Fjordman onlangs verklaarde :
“Als je zegt dat er sommige gebieden zijn waar zelfs de politie bang is om in te gaan waar de normale seculiere wetten van het land niet langer geldig zijn, valt niet te ontkennen dat dergelijke gebieden in sommige West-Europese landen bestaan. Frankrijk is een van de zwaarst getroffen: het heeft een grote populatie van Arabische en Afrikaanse immigranten, waaronder miljoenen moslims. “
In Groot-Brittannië bestaan dergelijke zones niet, zeker niet op dit niveau. Er zijn moslim enclaves in verschillende steden waar een niet-moslim niet welkom is; Plaatsen die meer op Pakistan of Bangladesh lijken dan op Engeland. Maar geen van hen is een no-go zone in de Franse, Duitse of Zweedse zin – plaatsen waar de politie, ambulances en brandweer worden aangevallen wanneer ze binnenkomen en waar de enige manier om binnen te komen (bijvoorbeeld rond een brand vechten) onder bewapende escort. Samurai opent haar artikel met een vetgedrukte paragraaf met de verklaring:
“In de arbeiderswijken van de op een na grootste stad in Engeland wordt de sektarische levensstijl van de islamisten steeds vaker gebruikt en dreigt een samenleving op te blazen die het slachtoffer is geworden van haar multiculturele utopie.”
Heeft ze iets gezien dat Britse commentatoren misten? De vergelijking van Molenbeek is misschien niet overdreven. In een rapport van 1.000 pagina’s getiteld “Islamist Terrorism: Analysis of Offences and Attacks in the UK (1998-2015)”, geschreven door de gerespecteerde analist Hannah Stuart voor de Britse Henry Jackson Society, Birmingham is meer dan eens genoemd als de belangrijkste bron van terrorisme in het VK.
Een conclusie die opvalt, is dat de veroordelingen voor terrorisme de afgelopen vijf jaar blijkbaar zijn verdubbeld. Erger nog, het aantal daders dat onbekend is bij de autoriteiten is sterk gestegen. De deelname van vrouwen aan terrorisme, hoewel minder dan die van mannen, “verdrievoudigde in dezelfde periode”. Ook verontrustend: “Proportioneel namen misdaden met onthoofding of mesaanvallen (opzettelijk of anderszins) elf keer toe in de loop van de periodes, van 4% tot 44%.” (S. xi)
Slechts 10% van de aanvallen wordt gepleegd door “eenzame wolven”; Bijna 80% was verbonden met, geïnspireerd door of gekoppeld aan extremistische netwerken – met 25% alleen al-Muhajiroun. Zoals het rapport aangeeft, werd deze organisatie (die verschillende namen droeg) ooit verdedigd door sommige Whitehall-functionarissen – een duidelijke indicatie van de naïviteit van de staat.
Een belangrijkere conclusie is echter dat er een duidelijk verband bestaat tussen sterk gescheiden moslimgebieden en terrorisme. Zoals het Times Report over de Henry Jackson Society review laat zien, is deze link “eerder door velen geweigerd”. Aan de andere kant:
“Bijna de helft van alle Britse moslims woont in buurten waar moslims minder dan een vijfde van de bevolking uitmaken. Een onevenredig aantal islamistische terroristen – 38% – komt echter uit dergelijke buurten. De stad Leicester, met een omvangrijke maar goed geïntegreerde moslimbevolking, heeft de afgelopen 19 jaar slechts twee terroristen gefokt. “
Maar aan de andere kant:
“Slechts 14% van de Britse moslims woont in buurten die meer dan 60% moslim zijn. Maar het rapport laat zien dat 24% van alle islamistische terroristen uit deze buurten komen. Birmingham, dat zowel een grote als een sterk gescheiden moslimbevolking heeft, is misschien het belangrijkste voorbeeld van het fenomeen. ”
Het rapport gaat verder:
“Slechts vijf van de 9.500 gemeenteraden van Groot-Brittannië – allemaal in Birmingham – zijn goed voor 26 veroordeelde terroristen, een tiende van het nationale totaal. De stadsdelen – Springfield, Sparkbrook, Hodge Hill, Washwood Heath en Bordesley Green – bevatten grote gebieden waar de overgrote meerderheid van de bevolking moslim is.
Birmingham als geheel, met 234.000 moslims in zijn 40 gemeenteraden, had 39 veroordeelde terroristen. Dat is veel meer dan de moslimbevolking impliceert, en meer dan West Yorkshire, Greater Manchester en Lancashire samen, hoewel hun gecombineerde moslimbevolking ongeveer 650.000 is, bijna drie keer zoveel als in Birmingham. Er zijn gebieden met een hoge segregatie in het noorden van Engeland, maar ze zijn veel kleiner dan in Birmingham.
Het grootste aantal veroordeelde terroristen, 117, komt uit Londen, maar is breder verspreid over de stad dan in Birmingham en hun aantal is ruwweg evenredig met de miljoen-sterke moslimgemeenschap in de hoofdstad. “
Hannah Stuart, de auteur van de studie, merkte op dat haar werk ‘moeilijke vragen heeft opgeroepen over hoe extremisme wortel schiet in achtergestelde gemeenschappen, waarvan vele zeer gescheiden zijn. Er moet nog veel meer worden gedaan om extremisme aan te vechten en pluralisme en inclusie lokaal te bevorderen, in het dagelijks leven. ”Veel waarnemers zeggen dat Birmingham in deze test is mislukt:
“Het is een buitengewoon vreemde situatie”, zei Matt Bennett, woordvoerder van de Council for Education of the Opposition. “Ze hebben deze gesloten gemeenschap die op veel manieren is afgesneden van de rest van de stad. Het leiderschap van de gemeente wil niet echt rechtstreeks met Aziatische mensen te maken hebben. Wat ze graag doen, is praten met iemand waarvan ze denken dat ze hun steun kunnen ‘leveren’. “
Het is duidelijk dat het gebrek aan integratie de oorzaak is van een groeiend probleem. Dit is het centrale thema van het belangrijke rapport van Dame Louise Casey aan de Britse regering afgelopen december. Onder de instructies van David Cameron, vervolgens premier, de “Casey Review: een overzicht van kansen en integratie” (” The Casey Review: een evaluatie van kansen en integratie.”“) Sommige moslimgemeenschappen (hoofdzakelijk die gevormd door Pakistaanse en Bengaalse immigranten en hun nakomelingen) als de meest resistente tegen integratie in de Britse samenleving. Dergelijke gemeenschappen doen weinig of niets om hun kinderen aan te moedigen om deel te nemen aan niet-islamitische educatie, evenementen of activiteiten; veel van hun vrouwen spreken geen Engels en spelen geen rol in een bredere samenleving, en een groot aantal van hen zegt dat zij de voorkeur geven aan de islamitische sharia-wetgeving boven de Britse wetgeving.
Casey verwijst specifiek naar het beruchte Trojan Horse Plan, dat in 2014 werd ontdekt, waarin moslimradicalen samenzwoeren om fundamentalistische salafistische leerstellingen en praktijken in een aantal scholen in Birmingham te introduceren – niet alleen privé-islamitische religieuze scholen, maar op reguliere openbare scholen (p. 114 ev): “Een aantal scholen in Birmingham is overgenomen om ervoor te zorgen dat ze volgens strikte islamitische principes worden beheerd …”
Het is belangrijk op te merken dat dit geen “moslims” of “religieuze scholen” zijn. [Voormalig Brits hoofd terrorismebestrijding] Peter Clarke zei in zijn rapport van juli 2014:
“Ik heb er met name op gewezen dat de scholen waar dit zou hebben plaatsgevonden, niet-religieuze scholen van de staat zijn …”
Hij benadrukte een aantal ongepast gedrag op scholen, zoals onregelmatige houdingen, pesten, intimidatie, curriculumveranderingen, ongepast missionair werk in niet-religieuze scholen, ongelijkheid en segregatie. Specifieke voorbeelden zijn:
- Een discussiegroep van leraren op sociale media genaamd “Park View Brotherhood”, waarin homofobe, extremistische en sektarische opvattingen werden geuit in de Park View Academy en anderen;
- Leraren die anti-westerse boodschappen in vergaderingen gebruikten door te zeggen dat blanken nooit om de belangen van moslimkinderen zouden geven;
- De introductie van vrijdaggebeden op niet-religieuze staatsscholen en de druk op werknemers en studenten om hen bij te wonen. Een luidsprekersysteem werd geïnstalleerd in een school om studenten tot gebed te roepen en waar een lid van de faculteit schreeuwde naar de studenten die in de speeltuin waren in plaats van deel te nemen aan het gebed en sommige meisjes beschaamde toen hij algemene aandacht aan hen besteedde omdat menstruerende meisjes niet mogen deelnemen aan gebed; en
- Leidinggevenden die studenten en leraren riepen die niet deelnamen aan de gebeden ‘k **** r’ (Kuffar, het meervoud van Kafir, is een aanstootgevende term voor ‘ongelovigen’). Deze belediging reproduceert de salafistische techniek om gematigde of reformistische moslims te veroordelen als niet-moslims die vervolgens als afvalligen kunnen worden gedood.)
Casey citeert vervolgens de conclusie van Clarke:
“Een gecoördineerde, bewuste en duurzame inspanning werd geleverd door een aantal mensen die met elkaar verbonden waren om een intolerant en agressief islamitisch ethos te introduceren in een paar scholen in Birmingham. Dit is in een aantal scholen bereikt door bestuursorganen te beïnvloeden, vriendelijke bazen of senior personeel te installeren, gelijkgestemde mensen naar sleutelposities te tillen en leraren te verwijderen die niet ondergeschikt genoeg zijn. ”
Casey, hoewel het sinds 2014 is verbeterd, blijft onstabiel. Ze citeert Sir Michael Wilshaw, hoofdinspecteur van Hare Majesteit, die tot 8 juli 2016 in een brief aan de staatssecretaris van Onderwijs zei dat de situatie “fragiel” bleef met:
- een minderheid van mensen in de gemeenschap die blijven proberen deze scholen te destabiliseren;
- een gebrek aan gecoördineerde steun voor scholen bij het ontwikkelen van beste praktijken;
- een cultuur van angst waarin de leraren opereren, die ondergronds ging maar nog steeds bestaat;
- openlijke intimidatie door sommige elementen binnen de lokale gemeenschap;
georganiseerd verzet tegen het onderwijsprogramma van persoonlijke, sociale en gezondheidsproblemen (PSHE) en tegen de bevordering van gelijkheid. - Elders noteert Casey alleen al in Birmingham twee andere onderwerpen die de moslimbevolking van de stad benadrukken. Birmingham heeft het grootste aantal vrouwen die geen Engels spreken (p. 96) en het grootste aantal moskeeën (161) in Groot-Brittannië (p. 125).
De Britse regering heeft haar moslimbevolking vele jaren gevleid; uiteraard dacht de regering dat moslims te zijner tijd zouden integreren, assimileren en volledig Brits zouden worden, zoals eerdere immigranten hadden gedaan. Meer dan één enquête heeft echter aangetoond dat jongere generaties nog fundamentalistischer zijn dan hun ouders en grootouders, die rechtstreeks uit moslimlanden kwamen. De jongere generaties werden geboren in Groot-Brittannië, maar in een tijd waarin de extremistische islam internationaal groeide, vooral in landen waarmee Britse moslimfamilies nauwe banden hebben. Niet alleen dat, maar een overvloed aan fundamentalistische predikers beweegt zich door Britse moslim-enclaves.
Ten slotte is het vermeldenswaard dat Khalid Masood, een islamitische bekeerling die vier doodde en vele anderen verwondde tijdens zijn aanval voor het House of Parliament in maart, in Birmingham had gewoond voordat hij de jihad in de Britse hoofdstad begon.
Het is tijd om goed na te denken over hoe moderne Britse tolerantie voor de intoleranten en hun omarming van een verlangd, vredelievend multiculturalisme deze regressie heeft aangewakkerd. Birmingham is waarschijnlijk de plek om te beginnen.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.