Israël – De Palestijnen, een volk zonder vrienden

Op het moment dat deze column verschijnt staat het Israëlische leger klaar om Gaza binnen te vallen, na uitgebreide bombardementen volgens het boekje. Er worden na de bloedige raid van Hamas nog altijd een honderdtal gijzelaars op een onbekende plaats vastgehouden. Onderhandelen over hun vrijlating is in feite geen optie: beide partijen zijn bereid tot het uiterste te gaan. Een terreurgroep versus een van de best getrainde legers ter wereld. Dat zich toch op miraculeuze wijze liet verrassen, en Benjamin Netanyahu toeliet zichzelf tot leider van een oorlogskabinet te kronen. Een oorlog die heel lang gaat duren, wordt ons verzekerd.

Heel de wereld staat achter Israël, terecht. In Parijs werd een leraar doodgestoken, in Brussel twee Zweden vermoord, allemaal in naam van Allah. Wie nu nog de Palestijnse zaak bepleit, of ook maar de minste kritische bemerking maakt over het Israëlische beleid, is rijp voor het gekkenhuis. Cartoons die Benjamin Netanyahu viseren worden verboden. Tekenaar Steve Bell mocht het ondervinden: hij werd na zo’n ‘antisemitische’ spotprent bij The Guardian bedankt voor bewezen diensten.

In de tsunami van verontwaardiging worden ook altijd eigen politieke agenda’s geschoven. Wat te denken van de vertoning die Bart De Wever (N-VA) vorige week dinsdag ten beste gaf, toen hij aan het Antwerpse Steen, in aanwezigheid van de Israëlische ambassadeur en leden van de Joodse gemeenschap, met overslaande stem sprak over een ‘strijd van het licht tegen de duisternis’?

De Israëlische regering en de legercommandanten laten er ondertussen geen twijfel over bestaan: er zal in Gaza geen steen meer op de andere blijven staan. Deze schoonmaakoperatie, in theorie om Hamas te elimineren, zal uiteraard ook gevolgen hebben voor de burgerbevolking. De bedoeling is niets minder dan een ontvolking van deze strook van 40 op 10 kilometer, waar twee miljoen Palestijnen al zeventig jaar op mekaar gehokt zitten. Noteer dat Egypte in 1948 het initiatief nam om het gebied af te sluiten. Pas in 1967 kwam Gaza onder Israëlische controle, en begon ook de nederzettingenpolitiek.

Sindsdien heeft Israël alle VN-resoluties naast zich neergelegd, en ging het creëren van zogenaamde ‘facts on the ground’ verder: hermetische afgrendeling, versnippering, checkpoints, uiteraard gecombineerd met de illegale nederzettingen in Palestijns gebied. Israël krijgt van de internationale gemeenschap het recht om zijn veiligheid te garanderen, maar neemt dat recht zo ruim dat het in de limiet streeft naar een ‘totaaloplossing’ van de Palestijnse kwestie.

Zover zijn we nu, dankzij Hamas. De chaos is totaal. De bevolking moet zich van Noord naar Zuid verplaatsen, over de Gaza-rivier die de strook midden doorsnijdt. Dit evacuatiebevel van Israël opvolgen is evenwel schier onmogelijk, gezien de permanente bombardementen, ook op de vluchtroute. Ondertussen raken alle voedsel en elementaire voorzieningen op, en zullen ook de medische infrastructuren stil vallen. Hamas raadt de bewoners aan te blijven: ze vormen immers een levend schild. Het cynische motto luidt: liever dan traag te creperen, een snelle dood en meteen een bom op je kop.

De Palestijnen, een volk zonder vrienden, worden zo verpletterd tussen de vergeldingsdrang van Israël, en de parasitaire strategie van Hamas. Een islamitische terreurgroep die in Gaza een publiek draagvlak verwierf naarmate de Oslo-akkoorden, in 1993 ondertekend door PLO-leider Yasser Arafat en premier Yitzahk Rabin en die in een Palestijnse staat voorzagen, dode letter bleken.

Daardoor geraakte de seculiere PLO van Yasser Arafat, die internationaal prestige genoot, in diskrediet en wendde de bevolking zich ook af van de corrupte ‘Palestijnse Autoriteit’ van schertspresident Abbas. Dat gaf Hamas vrij spel, de gevolgen voltrekken zich nu. Het kan de terreurgroep niets schelen dat Gaza van de kaart wordt geveegd, ze vinden zichzelf helden en martelaren. Iran en Hezbollah in Libanon zullen hen met open armen ontvangen.

De islamitische terreurgroeperingen hebben het idee van Palestijnse zelfbeschikkingsrecht helemaal geüsurpeerd voor hun eigen agenda. Hamas is net zo min geïnteresseerd in een Palestijnse staat als Israël. Beiden zijn op een perverse manier bondgenoten en ondersteunen elkaars oorlogsretoriek.

De Arabische landen, Egypte vooraan, kijken al evenzeer de andere kant uit, en willen vooral niet nog meer Palestijnse vluchtelingen opvangen. Ook voor hen heeft het probleem zijn houdbaarheidsdatum bereikt. Egypte houdt de grenspost met Gaza overigens potdicht. In Caïro vermoeden ze namelijk dat Israël de Palestijnen als ‘humanitaire’ geste gewoon in de Sinai-woestijn wil drijven, vandaag Egyptisch grondgebied.

Het drama is dat de Palestijnen worden beschouwd als de restfractie van een historisch proces, niemand is nog in hun existentie geïnteresseerd. De ‘totaaloplossing’ is dus effectief de genocide, en die klus moet aan Israël overgelaten worden, de in 1948 opgerichte staat waar het allemaal om begon.

De manier waarop over Palestijnen – en niet alleen Hamas – gesproken wordt in Israëlische nationalistisch-orthodoxe kringen laat aan duidelijkheid niets te wensen over: Palestijnen zijn geen mensen, en dus al zeker geen volk. Door hen als ratten op te sluiten gedragen ze zich ook zo: een te verdelgen nest dat een gevaar vormt voor de beschaafde wereld er rond. En als het geen mensen zijn, zijn er ook geen ‘humanitaire’ regels van kracht.

De ontmenselijking is een voorwaarde om tot de uitroeiing over te gaan. Met ongedierte heb je geen compassie, en de ironie is dat de terroristen deze logica perfect voeden. Ondertussen wordt aangeraden om er ons verder niet mee te bemoeien, omdat het probleem zo ‘complex’ is. Vreemd argument. Zelfs UGent-rector Rik Van de Walle doet er aan mee, nota bene het hoofd van een kennisinstituut.

Misschien is het helemaal niet zo ‘complex’, en moet gewoon het zelfbeschikkingsrecht en de soevereiniteit van twee volken, de Joden én de Palestijnen, gerespecteerd worden. Daar kan de Vlaamse beweging toch niet ongevoelig voor blijven, maar misschien is dat te simpel voor sommigen. Terwijl we de gevolgen zullen ondergaan van de ontvolking. Met de leegloop van Gaza mogen we weerom een enorme Palestijnse vluchtelingenstroom verwachten. Een deel van hen, de jeugd, zal opnieuw door Hamas of soortgelijken worden ingelijfd, en de geschiedenis zal zich herhalen.

Opnieuw, opnieuw. In het schaakspel beëindigt men de partij na herhaling van zetten. In dit conflict is het einde zoek, en lijden beide partijen aan een eschatologische obsessie. Alleen gezond verstand is daartegen opgewassen. Toegeven dat een Palestijns dood kind even erg is als een Israëlisch, en omgekeerd, zou al een goed begin zijn.