Israël en het handboek voor staatsterrorisme

Israël – Ik heb Gaza in Crisis , geschreven in 2010 door Noam Chomsky en Ilan Pappe, opnieuw gelezen  , omdat wat zich in Gaza afspeelt er maar al te misselijkmakend bekend uitziet en aanvoelt. “Het toebrengen van pijn aan burgers”, schreef Pappe, “is een andere al lang bestaande politieke doctrine van staatsterreur, en zelfs het leidende principe ervan.”

Hij verwees naar een analyse van de  Israëlische oorlog van 2008/9  tegen de Palestijnen in de Gazastrook. Het werd gelanceerd op zaterdag 27 december 2008 met het bombardement op de diploma-uitreiking op de Politieacademie.

Tweehonderd mensen werden onmiddellijk gedood; 700 raakten gewond. “Israël berekende dat het voordelig zou zijn om de indruk te wekken dat hij ‘gek’ werd, waardoor enorm onevenredige terreur zou ontstaan, een doctrine die teruggaat tot de jaren vijftig,” legde Pappe uit.

De voormalige Israëlische generaal en minister van Defensie Moshe Dayan zei ooit: “Israël moet gezien worden als een gekke hond; te gevaarlijk om je druk over te maken.” In een commentaar hierop zeiden Louis Rene Beres en John T Chain in de  Jerusalem Post  van 3 september 2011 dat Dayan “een intuïtief besef had onthuld van de mogelijke voordelen van geveinsde irrationaliteit.”

Professor Pappe wees er verder op dat twee weken na de opening op de sabbat van het militaire offensief tegen Gaza, “terwijl een groot deel van de enclave al in puin lag en het dodental de duizend naderde”, de Israëli’s weigerden hulp toe te laten in de reeds belegerde gebieden. Palestijns gebied.

De grensovergangen, zo zeiden de zogenaamde Israëlische “Defensie”-strijdkrachten, “waren gesloten vanwege de sabbat.” Pappe kon zijn afkeer nauwelijks verhullen: “Om deze heilige dag te eren moeten Palestijnen die op de rand van hun overleving staan, voedsel en medicijnen worden ontzegd, terwijl honderden op de sabbat kunnen worden afgeslacht door Amerikaanse straalbommenwerpers en helikopters” die aan Israël worden geleverd.

Een dergelijke “rigoureuze naleving” van de sabbat op deze “dubbele manier” trok blijkbaar weinig of geen aandacht, zei de in Israël geboren academicus. “Dat is logisch. In de annalen van de Amerikaans-Israëlische criminaliteit verdienen dergelijke wreedheden en cynisme nauwelijks meer dan een voetnoot.”

Pappe merkte op dat in juni 1982 “de door de VS gesteunde Israëlische invasie van Libanon begon met het bombarderen van de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila.” Dat klopt, het toneel van het  beruchte bloedbad dat  slechts drie maanden later door de IDF werd gefaciliteerd. “Het bombardement trof het plaatselijke ziekenhuis – het Gaza-ziekenhuis – en doodde meer dan tweehonderd mensen.”

Tussen de 15.000 en 20.000 mensen werden gedood door de Israëlische invasie, met ‘cruciale militaire en diplomatieke steun van de VS’, waaronder veto’s tegen resoluties van de VN-Veiligheidsraad die tot doel hadden een halt toe te roepen aan de ‘criminele agressie die werd ondernomen, nauwelijks verborgen, om Israël te verdedigen tegen de dreiging van een vreedzame politieke regeling.”

Dit, zo schreef Pappe, “was in strijd met de nuttige verzinsels over Israëli’s die lijden onder hevige raketaanvallen, een fantasie van [pro-Israëlische] apologeten.”

Het Israëlische leger heeft de burgerbevolking altijd doelbewust en bewust getroffen.

Dergelijke apologeten in het Westen, inclusief politici en journalisten, zouden kennis moeten nemen van wat Pappe vervolgens schreef, daarbij verwijzend naar militair analist Zeev Schiff, die zei: “Het Israëlische leger heeft altijd de burgerbevolking getroffen, doelbewust en bewust… [het leger] heeft nooit onderscheid gemaakt civiele [van militaire] doelen…’

In Gaza hebben we de afgelopen twaalf dagen opnieuw gezien hoe Israël burgerdoelen bombardeerde, waaronder een ziekenhuis en vele andere medische voorzieningen, waarbij duizenden Palestijnen om het leven kwamen en vaders de lichaamsdelen van hun kinderen in plastic draagtassen moesten verzamelen en schreeuwen van angst. . Voedsel, medicijnen en andere essentiële hulp wordt opnieuw geweigerd aan de Palestijnen die in Gaza worden belegerd door het zelfverklaarde ‘meest morele leger ter wereld’.

De VS hebben wapens en munitie naar Israël gestuurd zodat het de slachting kan voortzetten, en hebben “diplomatieke steun” verleend, waaronder een presidentieel bezoek om Israël te laten weten: “Je bent niet de enige.” En ja, de  VS hebben hun veto uitgesproken over  een resolutie van de VN-Veiligheidsraad waarin wordt opgeroepen tot een pauze in de Israëlische oorlog, zodat humanitaire hulp Gaza kan binnenkomen. De VS waren het enige lid van de raad dat tegen de resolutie stemde; Rusland en Groot-Brittannië onthielden zich van stemming.

“Wij doen ter plekke het harde werk van de diplomatie”, zei de Amerikaanse ambassadeur bij de VN, Linda Thomas-Greenfield, enigszins bizar. “Wij geloven dat we die diplomatie moeten laten plaatsvinden.”

De Veiligheidsraad zou uiteraard uitsluitend over diplomatie moeten gaan. In haar verwrongen, zionistische manier van denken is ‘diplomatie ter plaatse’, die Israël in staat stelt burgers te blijven bombarderen, belangrijker dan genoemde burgers toegang te geven tot voedsel, water en gezondheidszorg.

Dus de volgende keer dat we een westerse politicus de Israëlische brutaliteit horen rechtvaardigen als ‘zelfverdediging’, bedenk dan dat dit niets nieuws is: Israël heeft de Palestijnen al tientallen jaren aangevallen, zonder of zonder excuses. Het laatste militaire offensief tegen de Palestijnen in Gaza verschilt alleen in het aantal slachtoffers van de vele voorgaande.

De  apartheidsstaat  heeft het State Terrorism Handbook geschreven en heeft dit de afgelopen 75 jaar naar de letter gevolgd. Geen enkel aantal excuses of rechtvaardigingen kan dat feit verhullen.

Door het groen licht te geven zijn de Amerikaanse president Joe Biden en zijn voorgangers – waaronder Nobelprijswinnaar Barack Obama – medeplichtig aan Israëls oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, net als andere politici die zich buigen en aanbidden voor het altaar van het zionisme.

De meegaande media en journalisten die hen hierover niet uitdagen, zouden zich moeten schamen.