Indignatie redactie 
Israël Netanyahu’s oorlog tegen Gaza is zo wreed, verwoestend en objectief inhumaan geweest dat zelfs de grootste public relations-machine ter wereld de verschrikkingen die zij heeft gemanifesteerd niet zou kunnen vergoelijken.
De afgelopen week was de brenger van slecht nieuws voor de meest fervente aanhangers van ‘Israël’. Ten eerste kondigde het Internationaal Strafhof (ICC) aan dat het een arrestatiebevel zou aanvragen tegen Benjamin Netanyahu te midden van oorlogsmisdaden in Gaza. Ten tweede, en het meest kritisch, kondigde een aantal Europese landen, waaronder Ierland, Spanje en Noorwegen, aan dat zij de staat Palestina volledige erkenning zouden bieden, wat Tel Aviv ertoe aanzette zijn ambassadeurs in die landen terug te roepen. De verwachting is dat er de komende weken nog meer zullen volgen.
Zelfs nu de VS ‘Israël fel en onvoorwaardelijk blijven verdedigen’, biedt de plotselinge beweging in de richting van verdere erkenning nieuwe hoop op de lange termijn voor een ‘tweestatenoplossing’. Het bevestigt ook dat “Israël” de oorlog om de mondiale publieke opinie al heeft verloren te midden van Netanyahu’s meedogenloze oorlog tegen Gaza, en hoewel we mogen verwachten dat ze zich niet gemakkelijk van hun huidige pad zullen laten afhouden, bevestigt het niettemin de opkomende realiteit dat “Israël” worden geconfronteerd met een groeiend politiek en diplomatiek isolement.
Gedurende het grootste deel van zijn geschiedenis heeft ‘Israël’ algemene en onvoorwaardelijke steun gekregen van de westerse wereld. Gesteund door de politieke en media-elite heeft Tel Aviv gediend als een buitenpost om westerse macht en belangen in de regio te projecteren, ook al ging dit ten koste van Palestijns land en levens.
Het is geen verrassing dat ditzelfde establishment zich koste wat het kost fel heeft verzet tegen kritiek op de staat, waarbij het zijn critici steeds meer als antisemitisch bestempelt en zelfs zover gaat dat het de betrokkenen ervan beschuldigt zich door buitenlandse invloeden te laten leiden. De Britse Labour Party onder leiding van Keir Starmer heeft tegenstanders van het zionisme genadeloos uit haar gelederen verwijderd, terwijl Amerikaanse politici de universitaire kampbewegingen die zich over het hele land verspreidden, belasterden.
Maar desondanks is de oorlog van Benjamin Netanyahu tegen de Gazastrook zo wreed, zo verwoestend en zo objectief inhumaan geweest dat zelfs de grootste PR-machine ter wereld de verschrikkingen die zij heeft gemanifesteerd niet zou kunnen vergoelijken.
Dit conflict als zodanig heeft een historisch keerpunt gemarkeerd dat, of Amerika het nu leuk vindt of niet, een permanente en onomkeerbaar negatieve impact heeft gehad op de mondiale positie van “Israël” en de “onvoorwaardelijke” steun van de westerse hoofdsteden heeft verbroken. We zien niet alleen dat machtige landen zoals Frankrijk erkennen dat Netanyahu gearresteerd zou moeten worden, maar we zien nu ook het einde van een al lang bestaand politiek taboe in westerse landen tegen de erkenning van Palestina.
Spanje is het eerste grote westerse land dat dit standpunt inneemt, en het zal niet het laatste zijn – zelfs Groot-Brittannië heeft deze mogelijkheid niet uitgesloten. De door de VS geleide transatlantische eenheid op dit gebied zal binnenkort ophouden te bestaan. Zelfs in Amerika zelf is de steun voor ‘Israël’ buiten de politieke klassen zwaar gewogen op de oudere generaties. Jongeren staan steeds kritischer tegenover het zionisme. Deze trend is zelfs nog duidelijker zichtbaar in Europa, dat altijd liberaler in zijn opstelling is geweest dan de Verenigde Staten, gesteund door de islamitische diasporabevolking.
Desondanks mogen we geen onmiddellijke koerswijziging van ‘Israël’ verwachten, ook al verschuift het graan. Voor de meest fervente zionisten is het politieke eigendom van de bezette gebieden van de Westelijke Jordaanoever en Gaza niet onderhandelbaar. Pogingen om deze gebieden te vestigen en te domineren zullen waarschijnlijk worden voortgezet en daarmee is het lot van de Palestijnen nog niet voorbij.
Eén ding dat echter anders zal zijn dan voorheen, is dat buiten Amerika de mondiale tolerantie voor ‘Israël’ uiteindelijk is opgebruikt, en pogingen om daar een einde aan te maken is een groeiende politieke aansprakelijkheid, zelfs voor Biden zelf. De voortdurende bezetting van deze landen door “Israël” zal hogere politieke kosten met zich meebrengen en zal een groeiend diplomatiek isolement met zich meebrengen.
Terwijl Tel Aviv ambassadeurs terugtrekt en gelooft dat zij degene is die de straffen aan Europese landen zal uitdelen, doet het dat met een gebrek aan zelfbewustzijn en hoogmoed, zich niet realiserend dat de Rubicon al is overschreden. Het land staat dus voor een nieuwe en onmiskenbare keuze: óf concessies doen, óf uiteindelijk het ‘Zuid-Afrika van de 21e eeuw’ worden.
Terwijl Netanyahu een vernietigingsoorlog tegen Hamas beloofde en geloofde dat het onder de controle van “Israël” brengen van Gaza de hardliners in zijn regering zou sussen en de veiligheid zou verbeteren, heeft hij aantoonbaar meer gedaan om de positie van “Israël” te verzwakken dan welke andere leider dan ook sinds de oprichting van “Israël”.
