Israël : Het nivelleren van Gaza is geen ‘eindspel’ voor Biden

De belangen van de VS en Israël – tegen de achtergrond van de gruwelijke aanblik van massale burgerdoden in Gaza – lopen zowel op de korte als op de lange termijn uiteen . Voor “Israël” zegt de Israëlische minister van Veiligheid dat alles behalve “het beëindigen van het bestaan ​​van Hamas een mislukking is.”

De VS hebben volledig geïnvesteerd in het helpen van ‘Israël’ om Hamas te verslaan, maar door de lat zo ‘messiaans hoog’ te leggen, zet Netanyahu een val voor Biden: mocht de IOF er niet in slagen Hamas te vernietigen, dan kan ‘Israël’ niet ‘winnen’. En uiteindelijk, als “Israël” zich simpelweg terugtrekt – en Hamas en zijn revolutionaire ethos blijven bestaan ​​– zal het in de hele islamitische sfeer worden opgevat als een ‘overwinning’ van Hamas. Ronduit gezegd: het nivelleren van Gaza is geen oplossing voor Biden.

Erger nog, in het laatste scenario wordt Biden ontdaan van de mogelijkheid om te wijzen op een duidelijk Amerikaans ‘eindspel’ in Gaza om de groeiende kritiek in eigen land op zijn ‘geen grenzen’ steun voor de ‘Israëlische’ oorlog tegen Hamas te verzachten – een steunbetuiging die steeds meer wordt onderschreven. wordt door Amerikaanse demonstranten etnische zuivering of zelfs genocide genoemd.

Ronduit gezegd dreigt het beleid van de Amerikaanse regering snel te kapseizen tot een grote politieke last. Het bestaande standpunt kent dus duidelijk een vroege ‘vervaltijdlijn’. Biden wil ‘verder gaan’.

De Israëlische regering is echter (met enorme publieke steun) ‘all-in’ gegaan in het uitroeien van Hamas – en beschouwt burgerdoden als de ‘prijs van oorlog’, niet in de laatste plaats omdat een dergelijke mate van intensiteit noodzakelijk wordt geacht om het Israëlische electoraat gunstig te stemmen. na de totale schok van 7 oktober. Het Israëlische kabinetsdiscours spreekt van een lange oorlog, en niet van een vroeg ‘eindspel’.

Voor de Amerikaanse regering wil Biden in een verkiezingsjaar verder gaan dan Hamas. Hij wil niet dat Gaza de verkiezingen van 2024 bederft, maar hij wil de publieke aandacht van de VS ‘terugbrengen’ naar de beweerde ‘dreiging’ van Rusland, China en Iran.

Zowel de VS als ‘Israël’ willen een grotere regionale oorlog vermijden; maar volgens de visie van het Witte Huis neemt ‘Israël’ enorme risico’s op escalatie door zijn streven naar een ‘totale uitroeiing’ van Hamas – wiens destructieve middel daartoe de wereld radicaliseert.

In de toespraak van zondag door Seyed Nasrallah maakte hij Hezbollah feitelijk garant voor het voortbestaan ​​van Hamas (met name door Hamas bij naam te identificeren). Hezbollah, zei hij, zal zich beperken tot (ongedefinieerde) en beperkte operaties aan de grens, tot het punt ‘als en wanneer’ Hamas in gevaar is. Dit is een ‘rode lijn’ die het Witte Huis zorgen zal baren.

Duidelijk gezegd: de VS zullen (als ze kunnen) proberen – zoals Blinken heeft gedaan – om “Israël” terug te trekken uit de Gaza-aanval, waardoor de IOF achterblijft met de volledige ineenstorting van de afschrikking; omdat het, door “Israël” te laten volharden, een horizontale regionale escalatie riskeert. Het is niet verrassend dat de reguliere media in de VS speculeren over de  mogelijkheden van regimeverandering  voor Netanyahu. Dit laatste is zeker impopulair, maar zijn vertrek zou niets veranderen aan de vaste mening in “Israël” dat Gaza ‘van de kaart moet worden geveegd’.

Het essentiëlere punt uit de toespraak van Seyed Nasrallah was de verandering van focus, die misschien niet alleen de bekrompen visie van de beweging zelf weerspiegelde, maar ook die van de collectieve ‘As’. Zo werd ‘Israël’ in zijn toespraak gedegradeerd van een onafhankelijke speler tot een schadelijk Amerikaans militair protectoraat.

Seyed Nasrallah betwistte niet alleen rechtstreeks de bezetting van Israël, maar de VS in zijn geheel, als verantwoordelijk voor wat er in de regio is overkomen – van Libanon, Syrië, Irak tot Palestina. In sommige opzichten weerspiegelden deze woorden de waarschuwing van Poetin in München uit 2007 aan het Westen, dat toen NAVO-troepen aan de Russische grenzen verzamelde. ‘Uitdaging aanvaard’.

Zo ook hebben de VS enorme troepen rond de regio verzameld, in de verwachting dat dit het Libanese verzet zou dwingen zich terug te trekken van elke grote interventie in ‘Israël’.

De subtekst van de toespraak van Seyed Nasrallah was echter een verwijzing naar een ‘langzaam kokend eenheidsfront’ van de Amerikaanse ‘afschrikkikker’, in plaats van een hals over kop in een regionale oorlog te duiken.

De afgelopen weken zijn Amerikaanse militaire bases in de regio herhaaldelijk aangevallen door regionale milities, en er zijn geen tekenen dat de aanvallen snel zullen afnemen. Hun drones en raketten werden allemaal neergeschoten, benadrukte CENTCOM. Nu is CENTCOM gestopt met het uitgeven van updates. Hoeveel Amerikanen zijn tot nu toe gewond en gedood? Hoeveel mensen lopen nog meer het risico op overlijden en ernstig letsel? Voorlopig weten we het niet.

“Dit alles wijst op een onheilspellende ontwikkeling”,  schrijft Malcom Kyeyune ; “de afname van de afschrikking”:

De afgelopen weken hebben Amerikaanse functionarissen [bij de militie] gepleit voor een stopzetting van drones en raketten – en gedreigd met ernstige gevolgen als ze daar niet aan zouden voldoen. Washington heeft deze dreigementen opgevolgd door wraak te nemen met luchtaanvallen, terwijl het tegelijkertijd het defensieve karakter van deze aanvallen benadrukte en beloofde zich terug te trekken zodra de aanvallen op Amerikaanse bases stoppen. Maar na elke luchtaanval hebben gewapende groepen in de regio hun anti-Amerikaanse activiteiten ‘opgevoerd’. Er circuleren nu berichten over verschillende grote gewapende groepen in Irak die de facto de staat van oorlog tegen Amerika verklaren [voor de bevrijding van Irak].

De kern van het probleem hier is dat de Amerikaanse strijdkrachten verspreid zijn over meer dan een dozijn bases in de regio. Geen van deze bases is sterk genoeg om zichzelf te verdedigen tegen een gezamenlijke aanval. Waar ze in plaats daarvan op vertrouwden, was de perceptie dat als je zelfs maar een zwakke Amerikaanse buitenpost zou aanvallen, je om problemen zou vragen: het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat de hele Amerikaanse oorlogsmachine op je neerdaalde om de dreiging te neutraliseren.

Kyeyune suggereert dat terwijl:

Afschrikking was aanvankelijk een nuttig neveneffect van echte Amerikaanse economische en militaire macht. Maar na verloop van tijd werd het een steunpilaar – en vervolgens een Potemkin-dorp: een façade die werd opgetrokken als kostenbesparende maatregel, om het feit te verdoezelen dat het leger aan het krimpen was, het politieke disfunctioneren toenam en de begrotingsstabiliteit erodeerde. Nu drones en raketten neerdalen op Amerikaanse militairen in Syrië en Irak wordt het duidelijk dat het Midden-Oosten heeft besloten dat Amerikaanse dreigingen niet zo geloofwaardig meer zijn.

Zal Irak het volgende ‘front’ zijn dat zich in dit zich uitbreidende conflict zal openen?

Seyed Nasrallah zei over de Amerikaanse oorlogsschepen: “We hebben iets voor ze voorbereid”. Het opnemen tegen de Amerikaanse vliegdekschepen (zelfs zonder in details te treden) komt symbolisch neer op het feit dat de Asmogendheden de Amerikaanse hegemonie bij de wortel uitdagen. ‘Uitdaging aanvaard’.

Kortom, conflicten zijn geopolitiek divers en technologisch complexer en multidimensionaal geworden – vooral door de betrokkenheid van militair bedreven niet-statelijke actoren. Dit is de reden waarom een ​​stapsgewijze aanscherping van de strop op verschillende fronten een effectieve strategie kan zijn:  “Het is twijfelachtig of het Amerikaanse leger succes zal hebben in het bestrijden van een oorlog op drie of vier fronten – de inspanning zou gemakkelijk kunnen uitmonden in een nieuw moeras.”

De in dit artikel genoemde meningen weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de mening van Al mayadeen, maar geven uitsluitend de mening van de schrijver weer.