Israël – Niemand geeft erom: we rouwen als we onze kinderen begraven

Israël – Geen woorden. Van de meer dan 600 Palestijnen die deze week omkwamen bij nieuwe, door de VS gefinancierde Israëlische bombardementen, zeggen functionarissen dat meer dan 40% kinderen waren in de bloedigste paar dagen van een bloedige campagne die Israëlische leiders “slechts het begin” noemen. Te midden van gruwelijke wonden en rouwende ouders die stralende beelden zagen van baby’s die nu dood zijn, klaagde een wanhopige vader die zijn vijf kinderen redde uit hun gebombardeerde huis: “Ik heb ze naar buiten gebracht voor wat? Een leven waarin we van de ene dood naar de andere rennen.”

Ondanks Israëls aanhoudende schijnvertoning, dat het Hamas en Islamitische Jihad-strijders als doelwit heeft, was het bloedvergieten van deze week de dodelijkste dag voor kinderen in Gaza ooit, met meer dan 200 kinderen die dinsdag werden gedood in een paar vreselijke uren van luchtaanvallen. Over het geheel genomen, sinds Israël de wapenstilstandsovereenkomst verbrak, vormen kinderen en vrouwen twee derde van de doden, evenals de meer dan 900 gewonden.

Ze voegen zich bij een nog steeds enorm onvolledige lijst van 61.700 bevestigde doden – één op de 50 inwoners van Gaza – en 112.719 gewonden, één op de 20.Met aanvallen die opzettelijk waren gepland om de meeste slachtoffers te doden – midden in de nacht – troffen ze veel vrouwen en kinderen slapend aan, en sociale media staan ​​vol met mensen die rouwen om en hun dode kinderen herdenken.

Op één locatie haalden reddingsteams slechts twee nog levende baby’s uit een gebombardeerd gebouw, waar ze meer dan 170 dode kinderen en 80 vrouwen aantroffen. Na te veel “aanvallen als deze” te hebben gezien, wijzen hulpverleners de Israëlische beweringen over het beschermen van burgers bitter af met: “Kijk naar het bewijs.” Ondanks de leugens van de IDF, zegt er een: “Achttienduizend dode kinderen (sinds 2023) vertellen me dat dit een oorlog tegen kinderen is.”

Een Palestijnse man omhelst het lichaam van zijn baby in een Indonesisch ziekenhuis.Bashar Taleb/AFP via Getty Images

Ook, nogmaals, opzettelijk, een oorlog tegen families. Met behulp van het dodelijke, diepgewortelde Lavender IA- programma heeft de IDF een “massamoordprogramma van ongekende omvang opgezet, dat algoritmische targeting combineert met een hoge tolerantie voor de dood van omstanders.” Het uitgangspunt: waarom zou je één Hamas-strijder targeten als je hun hele familie kunt doden? Gegevens tonen aan dat de huidige aanval 902 uitgebreide families volledig heeft weggevaagd , sommige met tientallen leden; minstens 1.364 families hebben slechts één overlevende en 3.472 hebben er twee.

Deze week zette de wrede trend zich voort. Bij een aanval op een tent in het zuiden van Gaza kwamen vijf broers en zussen en hun moeder  om het leven : Mohammed, Tareq, Lana, Aya, Wateen en Hadee Al-Humaida. Een ander doodde alle 30 leden van Muntaser Qreiqeh’s familie; wijzend naar hun lichamen zei hij: “Dit zijn de (wapenstilstand)onderhandelingen.” Ramy Abdu’s zus, haar kinderen en de rest van haar familie kwamen allemaal om bij een aanval op hun huis in Gaza-Stad. “Israël kan ons naar believen doden, levend verbranden en uit elkaar scheuren,” zei Abdu, hoofd van Euro-Med Human Rights Monitor, “maar het zal er nooit in slagen ons uit ons land te verdrijven.”

Laten we niet vergeten dat het bloedbad is neergedaald op een reeds gedecimeerde medische infrastructuur van verwoeste ziekenhuizen, magere of niet-bestaande voorraden en overlevende, overweldigde gezondheidswerkers, die bijna allemaal, terwijl ze dienst hadden, dierbaren dood of ernstig gewond zagen aankomen in de SEH’s van hun uitgeholde ziekenhuizen. Deze week vertelden ze meer verschrikkingen: “We ontvingen veel lichamen en lichaamsdelen, de meesten van hen kinderen en vrouwen… velen waren van top tot teen verbrand (met) ledematen en hoofden die ontbraken.”

Zeven meisjes kregen hun benen geamputeerd, zonder anesthesie of sedatie: “De schreeuwen waren overal.” Artsen stortten in, huilden, “de geur van verbrand vlees in hun neus.” Een 29-jarige vrouw met afschuwelijke wonden – heiligbeen, rectum, blaas, dikke darm – stierf; ze was de zus van een arts. Een zesjarig kind met granaatscherven in zijn borst en buik, twee gaten in zijn hart, een snijwond in zijn linkerlong, een in tweeën gespleten lever, twee gaten in zijn dikke darm, drie gaten in zijn maag, vijf gaten in zijn dunne darm. Een dokter meldde: “Hij heeft het niet overleefd.”

Een gewond Palestijns kind wordt behandeld in het Indonesische ziekenhuisFoto door Abdalhkem Abu Riash/Anadolu via Getty Images

Natuurlijk halen veel meer Palestijnen het ziekenhuis nooit. In “Scenes from a Ramadan Massacre ” beschrijven overlevenden hoe ze wegrennen van een explosie en het halve lichaam van een vrouw vinden, uiteengereten lijken verspreid over de straat, de geur van bloed en rottend vlees. Buren verzamelen de lichaamsdelen in plastic zakken en besteden uren aan het bewaken van de lichamen, waarbij ze stenen gooien naar hongerige zwerfhonden die worden aangetrokken door de penetrante geur totdat er een ambulance arriveert.

Ze hebben alleen ruimte voor de gewonden; ze weigeren de doden op te nemen. Ondertussen verhongeren zelfs degenen die onwaarschijnlijk genoeg gespaard zijn gebleven door de bommen, of bijna, met de Israëlische blokkade van de afgelopen weken die de toegang tot of levering van voedsel, brandstof, elektriciteit en water verhindert, die Israël al lang als oorlogswapen gebruikt . Belegerde hulporganisaties zeggen dat ze winst hebben geboekt bij het helpen van overlevenden tijdens het staakt-het-vuren, maar die winst is tenietgedaan; vandaag de dag voelen de inwoners van Gaza zich “doodsbang, hulpeloos en verwoest.”

En ondanks de pamfletten die het IDF strooide en waarin werd opgeroepen tot evacuatie, is er werkelijk geen veilige plek om te zijn, ongeacht of het nu noordelijk of zuidelijk is, zelfs niet tijdens bombardementen.

Maar dinsdagavond, te midden van non-stop beschietingen bij hun huis buiten Khan Younis, dachten de broers Muhammad en Ibrahim Hamidi dat het veiliger zou zijn om te vluchten en hun families mee te nemen naar Mawasi, het nabijgelegen kustgebied dat tijdens de oorlog door Israël werd beschouwd als een “veilige zone”. Midden in de nacht, nadat ze hun tenten hadden opgezet, werd Muhammad wakker van bombardementen.

Hij rende naar Ibrahims tent en vond zijn broer op de grond liggen, bedekt met bloed van een raket die op zijn hoofd was geraakt; zijn dochter lag in de buurt, ook gewond; zijn zwangere vrouw hield hun eenjarige zoontje vast, beiden in vlammen gehuld; hun driejarige zoontje lag gewond aan zijn hoofd en rug, en keek in zijn laatste momenten machteloos toe hoe zijn moeder en babybroertje levend verbrandden.

In het latere verhaal wist Muhammad niet of zijn broer of nichtje het overleefd had. Hij wist alleen dat Ibrahim, die geen politieke voorkeur had, tijdens de oorlog falafel verkocht om zijn gezin te voeden nadat zijn werkplek was verwoest, en: “Dit zijn de doelen van de Israëlische ‘verdedigings’-troepen: een vader die falafel verkoopt met drie kinderen, hun moeder en haar ongeboren kind.”

Familielid rouwt om slachtoffer Israëlische aanvallen op Indonesisch ziekenhuisFoto door BASHAR TALEB/AFP via Getty Images

Vorig jaar, tienduizenden doden geleden, publiceerde het ministerie van Volksgezondheid van Gaza een lijst van 649 pagina’s met de namen van toen 34.344 Palestijnen waarvan bekend was dat ze door Israël waren gedood. Op de vloer van het Huis van Afgevaardigden voerde Rep. Rashida Tlaib, Amerika’s enige congreslid van Palestijnse afkomst, de namen in het Congressional Record in als reactie op de oorverdovende stilte van haar collega’s in het aangezicht van de door de VS gesteunde slachting – en op de haatdragende retoriek van Israëliërs als een wetgever die te midden van het bloedbad verklaarde : “De kinderen van Gaza hebben dit over zichzelf afgeroepen.”

Tlaib citeerde de eerste 14 pagina’s, allemaal gewijd aan de dood van baby’s jonger dan één jaar, en noemde de lijst “een van de meest gedocumenteerde afschuwelijke misdaden tegen de menselijkheid in onze geschiedenis.” Vervolgens vroeg ze zich af of het Congres stil was “omdat deze baby’s Palestijns zijn”, en herinnerde haar collega’s er boos aan dat “Palestijnen ook mensen zijn.” “Veertien pagina’s met babynamen. Dat zijn 710 baby’s die de Israëlische regering heeft vermoord,” zei ze over wat meer dan ooit een goddeloze waarheid is. “Dit is geen zelfverdediging. Dit is genocide.”

Vandaag de dag zeggen overlevenden in Gaza dat ze “proberen vast te houden aan het leven”, maar het is “niet meer wat we ooit kenden”. “We zijn goede mensen: met diepe gevoelens”, zei iemand. “We rouwen als we onze kinderen begraven en we proberen te begrijpen hoe de dood gewoon is geworden.” Vrijdag blies Israël op wat er nog over was van Gaza’s enige kankerziekenhuis, het Turkish-Palestinian Friendship Hospital, dat 10.000 patiënten per jaar behandelde. Diezelfde dag haalden reddingswerkers een 25 dagen oud meisje levend uit het puin van een explosie waarbij de rest van haar familie omkwam; zei een hulpverlener die haar hoorde schreeuwen, “Godzijdank is ze veilig.”

En Rasha Abu Jalal beschreef hoe ze een luchtaanval met haar familie overleefde: “Plotseling drongen de schreeuwen van mijn vijf kinderen door mijn oren. Ik kon niet zeggen of we nog leefden of dood waren en begraven onder het puin.” Ze rennen naar buiten, “niet wetend of we aan de dood ontsnapten of er naartoe renden.” “Wanneer zal deze nachtmerrie eindigen?” vraagt ​​ze haar man; zijn antwoord, “We zijn alleen op deze wereld. Niemand geeft erom.” En toch, “angst volgt ons overal.” “We hebben deze luchtaanval overleefd,” zegt ze geschokt en verdrietig, “maar hebben we deze oorlog echt overleefd?”

Een paar van de honderden Palestijnse kinderen die deze week door Israël zijn vermoord.Montage van afbeeldingen die door families op sociale media zijn geplaatst