Israëlische Maccabi Tel Aviv fans meenden het toen ze “Dood aan de Arabieren” scandeerden

Fans van Maccabi Tel Aviv die in Amsterdam rellen uitlokten, scandeerden leuzen als: “Er zijn geen scholen in Gaza, omdat er geen kinderen meer zijn.” Hun leuzen zijn verre van extremistische provocaties, ze vertellen de waarheid over de Israëlische oorlogsdoelen.

Maccabi Tel Aviv Na de gebeurtenissen van donderdagavond in Amsterdam waren veel commentatoren opvallend ongeïnteresseerd in de waarheid van wat er was gebeurd. De botsingen tussen Israëlische Maccabi Tel Aviv voetbalhooligans, Nederlandse fans en lokale, vaak etnische minderheidsmannen waren uitgegroeid tot een internationaal incident — en het was duidelijk genoeg welke kant de meeste van onze leiders zouden kiezen. De taal van “antiracisme” werd ingezet om ons te vertellen wie schuldig was en wie goed.

Joe Biden beschreef een golf van “antisemitische aanvallen . . . echo’s van donkere momenten in de geschiedenis.” De Nederlandse koning sprak over hoe zijn land Joden in de steek had gelaten “zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog,” niet minder. Het woord “pogrom” verspreidde zich door de westerse media, waarbij de meeste media de basisfeiten over de gebeurtenissen onderdrukten.

Geweld is slecht en hoort niet thuis in of rond een voetbalstadion. Gelukkig is er niemand daadwerkelijk “ontvoerd”, zoals aanvankelijk werd gemeld. Reageren op provocatie is vaak een vreselijk idee, en alle gevallen waarin iemand werd lastiggevallen vanwege zijn nationaliteit of religie zouden moeten worden onderzocht. Toch is het moeilijk om je een vergelijkbare tijd te herinneren waarin hooligans opdoken op zoek naar een gevecht en werden behandeld als helden. Dit is inderdaad wat minstens enkele honderden Maccabi Tel Aviv-aanhangers in Amsterdam deden.

Velen brachten de laatste dag door met het zoeken van ruzies met mensen die zij als moslim zagen, het oproepen tot de collectieve moord op Arabieren, het afrukken van minstens één Palestijnse vlag van een persoonlijke woning op straat en zelfs het protesteren voor een minuut stilte voor de slachtoffers van de overstromingen van vorige week in Valencia, Spanje. Dit laatste incident, in het stadion, werd live uitgezonden op tv; het hele verhaal werd uitgebreid gedocumenteerd op sociale media, lang voordat veel van de meest schreeuwende koppen en politieke uitspraken met een strak gezicht verschenen.

Veel journalisten negeerden dus basisinformatie over wat de Israëlische Maccabi Tel Aviv fans in Amsterdam deden. Misschien kwam dat doordat de scanderende hooligans eigenlijk veel waarheid vertelden over de oorlog in Gaza, die door westerse regeringen wordt gesteund en gefinancierd.

Slogans als “Laat de IDF winnen, fuck de Arabieren” moeten op dit moment niet worden beschouwd als grappen of extremistische provocaties. Ze zijn de realiteit van wat Israël doet en wat wordt gesteund door het grootste deel van de Israëlische samenleving, behalve een dappere minderheid van critici. Zelfs een figuur als de onlangs ontslagen minister van Defensie Yoav Gallant — deze week breed gepresenteerd als een zeldzame ” gematigde ” in de regering van Benjamin Netanyahu — noemde Israëls vijanden “menselijke dieren” en stond erop dat een “volledige belegering” “elektriciteit, brandstof en voedsel” zou moeten afsluiten.

Een van de meest walgelijke slogans die Maccabi Tel Aviv-fans scandeerden was: “Er zijn geen scholen in Gaza, omdat er geen kinderen meer zijn.” Trots op zijn genocidale bedoelingen, is deze zin maar half waar. Volgens UNICEF zijn er nu zo’n 625.000 Palestijnse kinderen meer dan een jaar niet naar school geweest. Zeshonderdvijfentwintigduizend. Vijfenveertigduizend leerlingen in de eerste klas, of in ieder geval kinderen die in de eerste klas zouden moeten zitten, zijn in september niet aan het schooljaar begonnen; dankzij Israël zullen duizenden dat nooit doen. “Slechts” een minderheid van de kinderen is dood (minstens tienduizenden).

Maar Israël heeft ongeveer 90 procent van de scholen in Gaza beschadigd of vernietigd . Met de massale bombardementen op huizen en etnische zuiveringen van hele stukken grondgebied, worden zelfs de gebouwen die nog overeind staan ​​door de ontheemden gebruikt als een eenvoudig toevluchtsoord.

Onze politieke leiders hadden misschien meer woorden gewijd aan dit enorme, onredelijke lijden dan aan een gepeupel dat racistische gal spuwde in de straten van Amsterdam. Misschien hadden de journalisten die zichzelf presenteren als kruisvaarders tegen “nepnieuws” en “desinformatie” andere bronnen moeten opzoeken dan de Twitter/X-accounts van de overheid.

Maar het goede nieuws is dat minder mensen het Israëlische verhaal geloven. Nog maar vorige week bekritiseerden honderd BBC-medewerkers de bevooroordeelde, ongefundeerde berichtgeving van hun eigen werkgever, omdat deze onkritisch Israëlische beweringen over de oorlog napraatte en Palestijnen ontmenselijkte. Zelfs in Duitsland, waar de politieke klasse tot de meest extreme ter wereld behoort in haar steun aan Israël, vertrouwen meer burgers de berichtgeving in de media over de oorlog niet dan wel.

De Maccabi Tel Aviv-fans in Amsterdam lieten gewone tv-kijkers en social media-gebruikers zien wie ze werkelijk zijn. Luister naar ze en geloof ze.