Ja, Donald Trump heeft veel misdaden begaan, maar dat is niet waarom hij vervolgd wordt

Net als Richard Nixon wordt Trump gestraft voor zijn zonden tegen de dominante orde, niet voor zijn ernstigste misdaden

Donald Trump – nu aangeklaagd en  geconfronteerd met  vier door de overheid geleide onderzoeken, drie strafrechtelijke en één civiele – wordt niet het doelwit vanwege zijn misdaden. Bijna elke ernstige misdaad waarvan hij wordt beschuldigd, is gepleegd door zijn politieke rivalen. Hij wordt het doelwit omdat hij als gevaarlijk wordt beschouwd vanwege zijn  bereidheid , althans retorisch, om de consensus van Washington over het neoliberale vrijemarkt- en vrijhandelsbeleid te verwerpen, evenals het idee dat de VS toezicht moeten houden op een mondiaal imperium. Hij heeft niet alleen de heersende ideologie gekleineerd, maar drong er bij zijn aanhangers op aan het apparaat aan te vallen dat het duopolie in stand houdt door de verkiezingen van 2020 onwettig te verklaren.

Het Donald Trump-probleem is hetzelfde als het Richard Nixon-probleem. Toen Nixon gedwongen werd af te treden onder de dreiging van afzetting, was dat niet vanwege zijn betrokkenheid bij oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, noch vanwege zijn illegale  gebruik  van de CIA en andere federale agentschappen om  hem te bespioneren , te intimideren, lastig te vallen en  te vernietigen .  radicalen, dissidenten en activisten. Nixon werd neergehaald omdat hij andere leden van het heersende politieke en economische establishment had aangevallen. Toen Nixon, net als Trump, de machtscentra aanviel, werden de media ontketend om misbruiken en onwettigheden aan het licht te brengen die het eerder had geminimaliseerd of genegeerd.

Leden van de herverkiezingscampagne van Nixon hebben illegaal   het hoofdkantoor van het Democratic National Committee in het Watergate-kantoorgebouw afgeluisterd . Ze werden betrapt nadat ze  weer inbraken  in de kantoren om de afluisterapparatuur te repareren. Nixon was betrokken bij zowel de onwettigheid voorafgaand aan de verkiezingen, waaronder het bespioneren van politieke tegenstanders, als bij pogingen om federale agentschappen te gebruiken om de misdaad te verdoezelen. Zijn regering hield een “vijandenlijst” bij  met  bekende academici, acteurs, vakbondsleiders, journalisten, zakenlieden en politici.

Een intern memo van het Witte Huis uit 1971 getiteld “Omgaan met onze politieke vijanden” – opgesteld door de raadsman van het Witte Huis, John Dean, wiens taak het was om de president over de wet te adviseren – beschreef een project dat bedoeld was om “het beschikbare federale apparaat te gebruiken om onze politieke vijanden.”

Het gedrag van Nixon, en dat van zijn naaste medewerkers, was duidelijk onwettig en verdiende vervolging. Er waren 36 schuldigverklaringen of schuldigverklaringen in verband met het Watergate-schandaal twee jaar na de inbraak. Maar het waren niet de misdaden die Nixon in het buitenland beging of tegen dissidenten die zijn politieke executie veiligstelden, maar de misdaden die hij beging tegen de Democratische Partij en haar bondgenoten, ook in de gevestigde pers.

“Het politieke centrum werd aangevallen met technieken die gewoonlijk voorbehouden zijn aan degenen die afwijken van de normen van aanvaardbare politieke overtuigingen”,  schreef Noam Chomsky  in de New York Review of Books in 1973, een jaar voor het aftreden van Nixon.

Zoals Edward Herman en Chomsky  aangeven  in hun  boek “Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media”:

Het antwoord is duidelijk en beknopt: machtige groepen zijn in staat zichzelf te verdedigen, niet verwonderlijk; en naar mediastandaarden is het een schandaal wanneer hun positie en rechten worden bedreigd. Daarentegen, zolang onwettigheden en schendingen van de democratische inhoud beperkt blijven tot marginale groepen of dissidente slachtoffers van Amerikaanse militaire aanvallen, of resulteren in diffuse kosten die worden opgelegd aan de algemene bevolking, is de oppositie in de media gedempt en geheel afwezig. Dit is de reden waarom Nixon zo ver kon gaan, in slaap gesust in een vals gevoel van veiligheid juist omdat de waakhond alleen blafte wanneer hij de bevoorrechten begon te bedreigen.

Wat leidde tot het ontrafelen van de regering van Nixon, en wat de kern vormt van de aanvallen op Trump, is het feit dat, net als Nixon, de doelwitten van Trump waren “de rijken en respectabele, woordvoerders van de officiële ideologie, mannen van wie wordt verwacht dat ze de macht delen”. , om sociaal beleid te ontwerpen en de publieke opinie te vormen’, zoals Chomsky   destijds over Nixon opmerkte . “Zulke mensen zijn geen eerlijk spel voor vervolging door de staat.”

Dit is niet om de misdaden van Trump te bagatelliseren. Trump –  bijna zelfs  in de peilingen met president Joe Biden in de presidentiële race van 2024 – lijkt verschillende overtredingen en ernstige misdrijven te hebben begaan.

In november 2022 heeft het ministerie van Justitie  een speciale aanklager aangesteld  om onderzoek te doen naar Trumps bewaring van geheime documenten in zijn huis in Mar-a-Lago in Florida en naar mogelijke strafrechtelijke aansprakelijkheid die uit die daad voortvloeit, evenals naar elke onwettige inmenging in de machtsoverdracht. na de presidentsverkiezingen van 2020.

Afzonderlijk werkt een officier van justitie in Georgië samen met een speciale grand jury in verband met de pogingen van Trump om de verkiezingsuitslag van 2020 ongedaan te maken. Een belangrijk bewijsstuk is het beruchte  telefoontje  tussen Trump en de staatssecretaris van Georgië, Brad Raffensperger, waarin de president bleef volhouden dat hij meer stemmen nodig had om gevonden te worden. Aanklachten in deze zaak kunnen  samenzwering zijn  om verkiezingsfraude, afpersing en het onder druk zetten en/of bedreigen van overheidsfunctionarissen te plegen.

De openbaar aanklager van Manhattan, Alvin Bragg, heeft Trump nu blijkbaar aangeklaagd voor de betaling van $ 130.000 die hij deed aan pornoster Stormy Daniels, met wie Trump naar verluidt een seksuele relatie had. Deze betaling werd verkeerd gerapporteerd in de administratie van de Trump-organisatie als een wettelijke provisie die in strijd is met de wetten op campagnefinanciering.

Ten slotte spant de procureur-generaal van New York, Letitia James,  een civiele rechtszaak aan  waarin wordt beweerd dat de Trump-organisatie heeft gelogen over haar activa om bankleningen veilig te stellen. Als de rechtszaak van de procureur-generaal succesvol is, kunnen Trump en andere leden van zijn familie vijf jaar lang geen zaken doen in New York, inclusief het kopen van onroerend goed daar.

De vermeende overtredingen van Trump   moeten worden onderzocht. Maar de zaken waarbij Daniels betrokken was en het bewaren van geheime documenten lijken relatief klein en lijken eerlijk gezegd op die van de politieke tegenstanders van Trump.

Vorig jaar kwamen de campagne van Hillary Clinton in 2016 en het Democratic National Committee overeen om boetes van respectievelijk $ 8.000 en $ 105.000 te betalen voor het verkeerd bestempelen van $ 175.000 aan oppositieonderzoek, namelijk het lang in diskrediet gebrachte ‘Steele-dossier’ als ‘juridische kosten’. Het ongepast bewaren van geheime documenten heeft doorgaans geresulteerd in een klap op de pols wanneer andere machtige politici worden onderzocht. Clinton gebruikte bijvoorbeeld   privé-e-mailservers in plaats van een e-mailaccount van de overheid toen ze minister van Buitenlandse Zaken was. De FBI concludeerde dat ze materiaal dat als uiterst geheim was geclassificeerd op haar privéserver had verzonden en ontvangen. Uiteindelijk  weigerde FBI-directeur James Comey om haar te vervolgen.

De voormalige vice-president van Trump, Mike Pence en Biden, hadden ook geheime documenten bij hen thuis, hoewel ons is  verteld  dat dit “onbedoeld” kan zijn geweest. De ontdekking van deze geheime documenten leidde niet tot verontwaardiging in de meeste media, maar leidde tot een gesprek over ‘overclassificatie’. Voormalig CIA-directeur David Petraeus kreeg  een proeftijd van twee jaar en een boete van $ 100.000 nadat hij had toegegeven zeer geheime “zwarte boeken” te hebben verstrekt aan zijn geliefde, Paula  , die handgeschreven geheime aantekeningen bevatten over officiële vergaderingen, oorlogsstrategie, inlichtingencapaciteiten en de namen van geheime officieren.  Broadwell , die ook  een kruiperige biografie van Petraeus aan het schrijven was  .

Net als bij Nixon, zijn de ernstigste beschuldigingen waarmee Trump te maken kan krijgen, zijn aanval op de fundamenten van het tweepartijenduopolie, met name het ondermijnen van de vreedzame machtsoverdracht van de ene tak van het duopolie naar de andere. In Georgië kan Trump worden geconfronteerd met zeer ernstige strafrechtelijke vervolging en mogelijk lange straffen als hij wordt veroordeeld, net als als de federale speciale aanklager Trump aanklaagt wegens onwettige inmenging in de verkiezingen van 2020. We zullen het pas weten als er aanklachten openbaar zijn gemaakt.

Maar de meest flagrante acties van Trump tijdens zijn ambtsperiode kregen ofwel minimale media-aandacht, werden gebagatelliseerd of geprezen als daden die werden uitgevoerd ter verdediging van de democratie en de door de VS geleide internationale orde.