Dit zijn opmerkelijke woorden voor een politicus om op elk moment te zeggen, laat staan wanneer hij wordt aangesproken op het verspreiden van onwaarheden. Critici van Vance kwamen meteen tot de conclusie dat dit een bekentenis was. Maar Vance had verdedigers die beweerden dat zijn woorden uit hun verband waren gerukt en dat hij en Trump bereid waren om ware verhalen te verheffen om het lijden van blanke Amerikanen uit de arbeidersklasse zichtbaar te maken voor een mediacultuur die deze realiteit negeert.
Maar een blik op de bredere context van Vance’s opmerkingen geeft geen geloofwaardigheid aan een charitatieve lezing van zijn woorden. Zijn beweringen over Haïtianen zijn aantoonbaar onjuist — en zelfs wetgevers in Ohio (met name burgemeester Bob Rue van Springfield en gouverneur Mike DeWine van Ohio , een Republikein) hebben Vance en Donald Trump veroordeeld voor het verspreiden van leugens die onschuldige mensen in gevaar brengen.
Een nadere beschouwing van Vance’s uitwisseling met Bash pleit Trumps running mate niet vrij, maar maakt duidelijk dat hij willens en wetens de heldere wateren van de waarheid vervuilt. Het cruciale deel van de verbale worsteling tussen Vance en Bash verliep als volgt :
Vance: “De Amerikaanse media negeerden dit soort dingen volledig totdat Donald Trump en ik het over kattenmemes gingen hebben. Als ik verhalen moet creëren zodat de Amerikaanse media daadwerkelijk aandacht besteden aan het lijden van het Amerikaanse volk, dan is dat wat ik ga doen, Dana, want jullie laten Kamala Harris volledig haar gang gaan. Je hebt één interview met haar gehad. Je hebt het over het terugdringen van mij, Dana, je hebt je niet verzet tegen het feit dat zij de beslissende stem heeft uitgebracht over de Inflation Reduction Act, wat de reden is dat veel Amerikanen zich geen voedsel en huisvesting kunnen veroorloven.”
Bash: “Je zei net dat dit een verhaal is dat jij hebt bedacht…?”
Vance: “Dana, het komt uit persoonlijke verhalen van mijn kiezers. Ik zeg dat we ‘een verhaal creëren’… wat betekent dat we de Amerikaanse media creëren die zich daarop richten.”
Het eerste dat opvalt is Vance’s onjuiste en eufemistische gebruik van de term “kattenmemes”. Normaal gesproken verwijzen kattenmemes naar schattige foto’s en video’s van katten die aan de hartsnaren trekken, een beroep op warme emoties waardoor ze zich als een lopend vuurtje over het internet verspreiden. De nepverhalen van huisdieren die worden ontvoerd en opgegeten zijn het tegenovergestelde van een kattenmeme.
Ze lijken meer op een bloedsprookje — de opzettelijke laster van een achtergestelde groep op een manier die is berekend om afkeer en geweld op te wekken. Tijdens het interview met Bash verwees Vance naar de Haïtianen in Ohio als illegale immigranten, wat ook grotendeels onwaar is. Hoe dan ook, memes zijn geen feitelijke uitspraken, maar stileringen van de werkelijkheid.
Verder verdedigde Vance zijn bewering door te zeggen dat hij “uit de eerste hand” verhalen had gehoord over katten die zich tegoed deden aan “zijn kiezers”. Maar dergelijke verhalen uit de eerste hand zijn niet geverifieerd. In het beste geval hebben we geruchten en broodjeaapverhalen. Bovendien zijn de Haïtianen in Ohio die nu het slachtoffer zijn van bedreigingen en fysiek geweld ook de kiezers van Vance, hoewel hij duidelijk niet graag aan hen denkt als zodanig. Het is onduidelijk waarom de “uit de eerste hand” getuigenissen van Haïtiaanse Amerikanen minder geloofwaardig zouden zijn dan de woorden van hun beschuldigers.
Veel andere beweringen van Vance houden geen stand bij feitelijke toetsing. Zijn er, zoals Vance herhaaldelijk heeft gezegd, 20.000 Haïtianen die naar Springfield zijn verhuisd? Trump, een extravagantere fabulist dan Vance, zegt nu dat dat aantal te laag is en dat het werkelijke aantal 32.000 is. In feite spelen zowel Vance als Trump losjes met de feiten: Censusgegevens wijzen op een veel bescheidener totaal van 5.000.
Gezien het feit dat de basisbeweringen van Vance leugens zijn, is er geen reden om zijn poging om zijn woorden op te schonen door te beweren dat hij met de woorden “verhalen creëren” bedoelde dat “we de Amerikaanse media creëren die zich daarop richten”. Hoewel het misschien geen regelrechte bekentenis is, was de zin over “verhalen creëren” zoiets als een Freudiaanse verspreking – een onbedoelde erkenning van de waarheid.
Een Freudiaanse verspreking suggereert zoiets als een schuldig geweten, een besef van een individuele misstap. Om de taal van de middeleeuwse kerk te gebruiken die Vance als katholieke bekeerling zou kunnen waarderen, lijdt hij aan “ ayenbite of inwyt .”
Eén manier om Vance te begrijpen is dat hij probeert te zijn als zijn nieuwe politieke held, Donald Trump, een meesterlijke bullshitartiest. Trump is in feite het perfecte symbool van een cruciaal onderscheid dat de overleden filosoof Harry G. Frankfurt ontwikkelde tussen bullshitten en liegen: een leugenaar weet dat hij een leugen vertelt, terwijl een bullshitartiest zich gewoon niet bewust is van het verschil tussen waarheid en leugens.
Zoals Frankfurt opmerkt in zijn klassieke boek On Bullshit uit 2005 :
Het is onmogelijk voor iemand om te liegen tenzij hij denkt dat hij de waarheid kent. Het produceren van onzin vereist geen dergelijke overtuiging. Iemand die liegt, reageert daarmee op de waarheid en hij respecteert die in die mate. Wanneer een eerlijk man spreekt, zegt hij alleen wat hij gelooft dat waar is; en voor de leugenaar is het overeenkomstig onmisbaar dat hij zijn uitspraken als onwaar beschouwt. Voor de bullshitter zijn echter alle weddenschappen uitgesloten. … Hij verwerpt de autoriteit van de waarheid niet, zoals de leugenaar doet, en verzet zich ertegen. Hij besteedt er helemaal geen aandacht aan. Om deze reden is onzin een grotere vijand van de waarheid dan leugens.
Trump is een hele grote bullshitartiest, misschien wel de grootste bullshitartiest die ooit heeft geleefd. Bullshit stroomt net zo makkelijk uit Trumps mond als water dat over de Mississippi stroomt. Wat voor vermogen hij ooit ook had om realiteit van fictie te onderscheiden, is allang verdwenen in het niets.
Vance, tot een paar jaar geleden iemand die bang was dat Trump een Amerikaanse evenknie van Adolf Hitler zou zijn, wil nu niets liever dan Trumps erfgenaam zijn. Maar Vance mist Trumps moeiteloze gemak bij het spuien van bedrog. Hij wordt gekweld door het besef dat wat hij doet niet eerlijk is. Zoals Zack Beauchamp van Vox opmerkt : “Vance is niet zo goed in liegen als Trump, omdat hij een diepe behoefte voelt om intellectueel gerespecteerd te worden. Dus krijg je vernederende bekentenissen als deze.”
Vance’s eigen intellectuele en literaire ambities zouden kunnen verklaren waarom hij niet aan berouw kan ontkomen. Vance’s hele carrière als ambtenaar is te danken aan één prestatie, het schrijven van een bestseller memoires, Hillbilly Elegy . Zoals Chris Lehmann opmerkte in The Nation , kreeg dit werk applaus van centristische liberalen en conservatieven. Het is zeker zo dat Hillybilly Elegy , net als veel beroemde autobiografieën, kwetsbaar is voor feitelijke kritiek : het is een subjectieve versie van de waarheid, die niet wordt gedeeld door Vance’s eigen familie.
Maar de onvermijdelijke partijdigheid en het impressionisme van een memoires zijn een heel ander verhaal dan bloedsprookjes. Hoe overdreven en glad Hillybilly Elegy ook mag zijn, Vance is een compleet nieuw moreel universum binnengetreden door een etnische groep te targeten met kwaadaardige, angstaanjagende fictie. Een deel van Vance’s geest koestert misschien nog steeds het idee dat hij een breed gerespecteerd auteur en intellectueel blijft. Maar dat is gewoon weer een leugen.
Indignatie redactie 
