Je zult niet zo makkelijk wegkomen

Als de acties van een politicus – in dit geval een politicus – alleen worden bepaald door tactische overwegingen, kan men spreken van een gebrek aan inhoud, van conceptuele armoede, het kan ook bedrog, valsheid of schande worden genoemd. Bijna niets wat deze vrouw doet is zonder berekening. Dus ook haar bezoek aan Auschwitz. Vooral nu de Duitse regering in internationaal geratel terecht is gekomen vanwege haar anti-Israëlische en dus anti-joodse beleid.

Israël is een van de hoekstenen van het Joodse leven in de wereld, en iedereen die Israël schade toebrengt, doet de Joden schade. Zelfs als er Joden zijn die benadrukken dat men een goede Jood kan zijn zonder op te komen voor Israël, kan men een Jood en een anti-zionist zijn – geloof ze niet, ze zijn duizelig en ze weten het ook. Omdat als het moeilijk wordt, ze moeten vluchten, van waar ze nu zijn, als ze de eersten zouden zijn om hier onderdak te zoeken. Om dit te doen, is deze staat opgericht, en om dit te doen moet het sterk zijn. Wie hem schade berokkent, hetzij door de steun van zijn ergste vijanden, hetzij door stigmatisering bij de stemmen van de Verenigde Naties, hij wil de Jood niet goed, en wanneer hij honderd klaagzangen in Auschwitz stemt.

 Slechts een paar uur later gaf het weekblad Hamburg  Ze Dieit het eerste gerechtelijke rapport over dit “belangrijke bezoek”. Voor journalisten is het relatief eenvoudig werk, vrij zeker van het effect: een optreden in Auschwitz is altijd schokkend en levert indrukwekkende beelden op. Maar het is de locatie en het charisma, minus de bezoekers. Iedereen die Auschwitz wil misbruiken, als dekmantel voor hun geheime verraad aan de Joden, voor hun cynische anti-joodse politiek, kan hier terecht.

“Jood” op Duitse schoolpleinen opnieuw het scheldwoord

Uit voorzorg werden enkele joodse advocaten aangenomen, zoals de president van de Centrale Raad van Joden in Duitsland. Hij kondigde aan wat hij zou moeten doen, een waardering van het bezoek als een “zeer belangrijk teken” tegen de “rechtsverschuiving”, die vandaag in Duitsland wordt waargenomen. Omdat hij gelooft of beweert te geloven dat antisemitisme in een land zal toenemen, moet het onvermijdelijk een “rechtse verschuiving” zijn. Alsof er geen even virulent antisemitisme van links was of de dodelijke haat van de Joden, die de Heilige Koran beveelt. Een jodenhaat, elementair, religieus gemotiveerd, verankerd in de Heilige Schrift, bindend voor elke “gelovige” gepredikt door duizend preekstoelen in Europa en ervoor zorgen dat “Jood” op Duitse schoolpleinen opnieuw het vloekwoord is voor de slachtoffers van morgen markeren.

Zo diende dit bezoek ook af van het echte probleem: dat de haat die de Europese Joden vandaag moet doorstaan, van verschillende kanten komt – dus hun situatie, of het nu in Engeland, Frankrijk of Duitsland is, zo wanhopig. Om slechts één van de bronnen te noemen en de andere wijselijk te verbergen, zoals de voorzitter van de Centrale Raad doet, impliceert het kennen van trivialisatie van het gevaar. En dient de Duitse joden niet, maar een regering die niet wil optreden tegen de jodenhaat tegen de religieuze islam. De geïmporteerde jodenhaat, door vandaag de Duitse schoolpleinen te veroveren, zal het klimaat van morgen bepalen. Deze regering heeft de Duitse joden al lang verraden. Bijvoorbeeld via hun immigratiebeleid. En niet alleen de Joden. Breach,

Ze voelde ‘diepe schaamte’, legde ze uit in Auschwitz. Voor wat? Voor de misdaden dood, niet het heden. Niet voor het stemgedrag van Duitsland in de Verenigde Naties, als het tegen Israël ingaat. Niet voor de jodenhaat van vandaag, de steun van terroristische regimes en organisaties die herhaaldelijk als doel hebben gesteld, de vernietiging van de Joodse staat is. Het probleem is verleden tijd. Of misbruikt voor campagnes tegen politieke tegenstanders. In elk geval spelen de Joden nauwelijks een rol in deze armoedige berekeningen.

Gedegradeerd tot een offerassociatie

Door de hardnekkige cultus van de doden worden de Joden, die een vitale, inspirerende kracht voor de Duitse samenleving kunnen zijn, gedegradeerd tot een offer-unie. Er zijn geen Joden in Duitse parlementen, in de hogere rangen van politieke partijen of andere beslissende commissies, ze zijn – behalve een handvol gedurfde eenlingen – ook niet in de media, in het intellectuele leven of in openbare discussies. Hun officiële vertegenwoordigers gedragen zich voortdurend schaamteloos en verraderlijk omdat ze bang zijn te verliezen wat ze niet kunnen doen.

Niets van dat zei de spreker toen ze zei dat ze zich “diep beschaamd” voelde. Haar toespraak culmineerde in de gebruikelijke saaie beloften: “Wij tolereren geen antisemitisme. Alle mensen in Duitsland en Europa moeten zich veilig en thuis voelen. “Wederom worden de Joden in Duitsland ernstig bedreigd, en elk kind weet van welke kant. In plaats van te handelen in plaats van oplossingen te bieden voor de toekomst – voor de Joden en alle Duitsers – is deze regering tevreden met lege rituelen. En omdat geen enkele officiële vertegenwoordiger van het Duitse jodendom het doet, moet dit de plek zijn om de beschaamde bezoeker en haar medeplichtigen te laten weten dat je niet zo goedkoop wegkomt.