Indignatie redactie 
Zoals veel Europese Joden die worden bedreigd, ben ik gedwongen mijn joodse erfgoed te verbergen
Dit lijkt misschien schokkend voor mensen buiten onze gemeenschap, die misschien gelukkig geloven dat antisemitisme iets is dat, althans in de westerse wereld, in 1945 eindigde. Maar de aanval van vorige week op een synagoge in de Duitse stad Halle is een pijnlijke herinnering dat in heel Europa is antisemitisme springlevend.
Ondanks beveiliging (zoals nu gebruikelijk is voor synagogen, Joodse scholen en zelfs begraafplaatsen over het hele continent) slaagde de schutter erin twee onschuldige Joden te doden. Duitse autoriteiten hebben, zoals verwacht, beloofd om de veiligheid te verbeteren in de nasleep van de aanval. Maar dat zal weinig zin hebben om een einde te maken aan deze haat die, in plaats van te vervagen ten opzichte van het moderne Europese multiculturalisme, er juist door wordt aangemoedigd – ook door enkele van onze reguliere politici.
Wanneer zorgvuldig gecodeerde Joodse haat het openbare leven mag doordringen, is het dan een verrassing dat veel Joden, zoals ik, ervoor kiezen om onze identiteit dieper in ons privéleven en weg van de schijnwerpers te duwen? Al te vaak bespreken we antisemitisme wanneer het onmiskenbaar en gewelddadig is, bijvoorbeeld na de recente aanval in Halle. Hoewel de dader een extreemrechtse extremist lijkt te zijn, brachten sommigen snel nepnieuws rond dat de aanval werd uitgevoerd door een Syrische vluchteling die in Duitsland woonde. Het is dit soort speculatie en verdenking van het ‘officiële verhaal’ dat ons zoveel kan vertellen over de opkomst van antisemitisme in de laatste paar jaar, dat nauw verbonden is met complottheorieën over elites en mediacontrole.
Gezien de huidige populistische stemming in het politieke spectrum, kunnen antisemitische ideeën gemakkelijk worden verkleed als anti-establishment- of anti-kapitalistische campagnes. De veronderstelling dat Joden zoals ik in het geheim de controle hebben over het kapitalistische establishment, wordt bijna altijd onuitgesproken. Maar ongezegd is niet hetzelfde als ongehoord.
Dit is geen randprobleem, beperkt tot online alt-rechtsen of islamitische extremisten. Men zou kunnen stellen dat enkele van de grootste politieke partijen van het continent – zowel rechts als links – medeplichtig zijn aan Joodse haat tot het punt van institutioneel antisemitisch te zijn. Het meest berucht op dit moment is de Britse Labour Party , die ik tot voor kort steunde. De leider, Jeremy Corbyn, heeft een persoonlijkheidscult ontwikkeld op basis van een kader van hard linkse activisten, van wie velen zelfs geen lid van de partij waren tot zijn overname.
Naast het verwijzen naar Hamas en Hezbollah als zijn “vrienden”, heeft Corbyn toezicht gehouden op een klimaat van vervolging tegen veel Joodse parlementsleden, wat parlementsleden zoals Luciana Berger heeft gegeven, en deze week Dame Louise Ellmann, geen ander verhaal dan ontslag te nemen bij de partij. Dit is doorgedrongen tot achterban supporters zoals ik, waarbij ik regelmatig wordt uitgedaagd om mijn loyaliteit te “bewijzen”, niet alleen aan de partij maar ook aan het land.
Officieel heeft Labour dit natuurlijk buiten beschouwing gelaten. Corbyn heeft regelmatig verklaard dat hij “antisemitisme en andere vormen van racisme” veroordeelt. De formulering van deze zorgvuldig gechoreografeerde mantra kan ons veel vertellen over modern antisemitisme. Het zou absurd klinken als een potentiële Britse premier ‘geweld tegen vrouwen en andere agressie tegen andere geslachten’ of ’terrorisme en andere misdaden’ veroordeelt. De kwesties van geweld tegen vrouwen en terrorisme worden terecht als ernstig genoeg beschouwd om hun eigen verdiensten te verdienen toegewijde veroordeling. We zouden hen nooit vragen om ruimte te delen met andere, zij het gerelateerde, kwesties.
Haat tegen joden lijkt in de mix verloren te zijn gegaan. Zichtbaarheid is de sleutel tot het probleem. Iets waar zelden over wordt gesproken – zowel in de media als in privégesprekken – is dat, in tegenstelling tot bijvoorbeeld mensen met kleur, joden vaak de optie hebben om hun jodendom te verbergen. Gezien de recente gebeurtenissen, kiezen velen van hen, zoals ik, ervoor om hun erfgoed te verbergen – of op zijn minst selectief te onthullen. Net zoals Joden verborgen zijn geraakt, is de vijandigheid jegens ons gemakkelijker te camoufleren en te ontkennen.
Dat wil zeggen, wanneer ontkenning zelfs noodzakelijk is. Wanneer conservatieven zoals Priti Patel of Jacob Rees-Mogg het hebben over de ‘illuminati’ of ‘grootstedelijke Noord-Londense elites’, zullen veel van hun aanhangers op een bepaald niveau weten dat ze het over Joden hebben. De taal is echter zo indirect dat de daders zaken kunnen blijven doen zonder zelfs de impliciete betekenis van hun woorden te ontkennen. De dingen zijn aan de linkerkant nog grimmiger – en veel minder subtiel.
Bijvoorbeeld, Salma Yaqoob, een vriend van Corbyn, werd onlangs opnieuw toegelaten tot de partij ondanks het meedogenloos aanvallen tot een paar maanden geleden, inclusief een met haat vervulde campagne tegen Labour MP Naz Shah waar de campagne van Yaqoob haar tegenstander beschaamde omdat ze geen hijab, en haar campagnevoerders vergeleken Shah zelfs met een hond.
Minder bekend is echter dat de supporters van Yaqoob Shah verbaal aanvielen tijdens een campagne-evenement . Hun belediging van keuze? “Jood.” Yaqoob keek toe, vroeg hen niet te stoppen en heeft niet duidelijk gemaakt of zij het ermee eens is dat “Jood” inderdaad een belediging is.
Misschien moe van het worden genegeerd door Corbyn, vroegen joodse gemeenschapsleiders zoals de Board of Deputies van Britse Joden en de Jewish Leadership Council hem niet eens om te reageren. Omdat Joodse individuen zoals ik onzichtbaar zijn geworden, zijn onze voorstanders van de gemeenschap ook begonnen zich terug te trekken uit de publieke betrokkenheid.
Antisemitisme met politieke straffeloosheid toegeven, is er veel meer dan een bewaker voor de deur van de synagoge en is nodig om de nieuwe golf van antisemitisme in Europa te stoppen.
- Mike Bernstein is een Britse mensenrechtenactivist
De vraag is : worden jullie bedreigd ? Volgens mij niet (echt).
Dan is de vraag : waarom voelen jullie dat toch zo ?
Ik zie ook regelmatig bewaking bij een synagoge staan. Als er echt gevaar zou dreigen zou de omgeving dat ook moeten weten, maar dat is volgens mij al jaren niet het geval.