Joe Biden Trump wil verslaggevers gevangen zetten

Joe Biden geeft de media een broodnodige les over Donald Trump.

De president Biden moet journalisten vertellen dat Trump van plan is ons gevangen te zetten.

Het meest verontrustende dat ik ooit een president heb horen zeggen, kwam niet van Donald Trump.

Het kwam van Joe Biden. In een gesprek met verslaggevers in Californië zei de president donderdag dit  over Donald Trump. “Twee van je voormalige collega’s die niet bij hetzelfde netwerk horen, hebben me persoonlijk verteld dat als hij wint, ze het land zullen moeten verlaten omdat hij heeft gedreigd hen in de gevangenis te zetten”, zei Biden tegen Katie Couric. ‘Hij omarmt politiek geweld’, zei Biden over Trump. ‘Geen enkele president sinds de burgeroorlog heeft dat gedaan. Omarm het. Moedigt het aan.”

Misschien had ik geschokt moeten zijn door de onthulling dat Trump, als hij weer aan de macht zou komen, journalisten gevangen zou zetten. Dat was ik natuurlijk niet. Ik moest tijdens zijn eerste regering drie keer tegen hem vechten (en hem verslaan) in de rechtbank om mijn perspas voor het Witte Huis te behouden. Ik had de dreigementen van Trump al gehoord. Het was gewoon verontrustend om Joe Biden dit publiekelijk te horen bevestigen.  

Ik ben al vier keer in de gevangenis beland terwijl ik probeerde mijn rechten op het Eerste Amendement te verdedigen toen ik jaren geleden verslag deed van een strafzaak in Texas. Ik heb daarvoor in totaal ongeveer twee weken in de gevangenis gezeten en wil mijn ervaring niet herhalen. Ik ben niet alleen. Er zijn minstens een dozijn journalisten in dit land die hetzelfde hebben gedaan: de gevangenis ingegaan om hun rechten te beschermen. Wij noemen onszelf de First Jailbirds Club. 

Een paar jaar geleden kwamen we bij de National Press Club bijeen om over onze ervaringen te praten. De groep was nog nooit eerder bij elkaar gekomen. We ontdekten dat hoewel onze ervaringen heel verschillend waren, we allemaal één ding gemeen hadden: degenen die eisten dat we naar de gevangenis gingen, of ze nu bij een stad, provincie, staat of federale overheidsinstantie waren, beweerden het Eerste Amendement te steunen. Ze dachten gewoon niet dat dit in ons geval van toepassing was.

Het lot van Alexei Navalny in Rusland herinnert ons aan het meest extreme voorbeeld van wat er kan gebeuren als leden van de regering de vrijheid van meningsuiting of, wat dat betreft, de politieke oppositie niet respecteren. Maar het lot van Julian Assange herinnert ons er ook aan dat niet alleen Trump een vijand van de vrije pers is. Het ministerie van Justitie van Biden zou de vervolging van Assange, die onder de regering-Trump is opgepikt, kunnen stopzetten, maar heeft dat niet gedaan. 

De oprichter van Wikileaks zit al vijf jaar in de gevangenis en vecht in de VS al bijna dertien jaar tegen uitlevering en misdrijf wegens het publiceren van geheime overheidsdocumenten, gebaseerd op het idee dat het publiek er recht op heeft om het te weten.

Stel je voor dat Assange vóór de verkiezingen in november weer aan de VS zou worden uitgeleverd. Trump zou Biden ervan beschuldigen journalisten te hebben vervolgd terwijl hij zelf schuldig was aan de misdaad.

Het komt hierop neer: als een verslaggever vertrouwt op wat een politicus zegt, is dat niet alleen dwaas, maar ook gevaarlijk. Sommigen zullen je niet gevangen zetten. Ze zullen allemaal tegen je liegen.

Ik heb altijd een wantrouwen jegens autoriteit gehad, sinds ik een jong kind was en zag hoe onze buurman, een politieagent, op 4 juli illegaal vuurwerk van buren lastigviel en in beslag nam, om het vervolgens naar zijn huis te brengen en af ​​te steken. .

“Mijn minachting voor autoriteit… maakte mij zelf tot een autoriteit”, zei Albert Einstein . Ik weet waar hij over spreekt. Ervaring is de ultieme leermeester en alleen zij die die ervaring hebben, kunnen het begrijpen.

Zo vaak als ik bijvoorbeeld tegen mijn oudste zoon predikte toen hij jong was dat hij zijn vinger niet in een kerstboomverlichtingsfitting mocht steken, begreep hij het pas echt toen hij de gevolgen ervan ondervond. Al snel werd hij een autoriteit op dat gebied.

Mijn ervaring leert mij dat Donald Trump precies meent wat hij zegt, en er zijn genoeg politici die hetzelfde zouden doen als ze de kans zouden krijgen. Erger nog, bij het verslaan van de Hamas-oorlog is een recordaantal verslaggevers vermoord in een poging degenen onder ons die het allemaal riskeren om anderen te informeren het zwijgen op te leggen. De machthebbers willen niet dat wij alle anderen informeren over wat er aan de hand is. Als je dat wel doet, loop je het risico de controle over de massa te verliezen. 

Hoe lang zullen we politici tolereren die zo hongerig zijn naar macht dat ze het risico lopen ons allemaal te vernietigen om die macht te krijgen? 

De pers is uiteraard op zichzelf een schurk. Maar het verschil is dat we niets anders kunnen doen dan doorgelichte feiten rapporteren, hoewel we dat vaak slecht doen – vaak vanwege overheidsingrijpen – direct en indirect. We blijven in de val zitten door de politicus die eigenaar is van de kansel en de machtsinstrumenten kan bedienen. De politicus kan de verslaggever gevangen zetten. De verslaggever kan de politicus niet gevangen zetten. We blijven ook gevangen zitten door het publiek dat door de overheid is gemanipuleerd door te denken dat wij het probleem zijn.

Om verslaggever te zijn moet je óf een dikke huid hebben als je je werk goed wilt doen, óf een beperkt intellect hebben of een gebrek aan moed hebben als je dat niet doet. Je kunt voorkomen dat je aan de schandpaal wordt genageld, maar alleen als je het spel speelt met degenen die de macht hebben, of te dom bent om het spel dat wordt gespeeld te begrijpen. 

Toen ik woensdag buiten de verschijning van president Biden in een bibliotheek in Culver City, Californië stond, zag ik een demonstrant schreeuwen: ‘Genocide Joe moet weg!’ Ik benaderde de demonstrant die een megafoon droeg en vroeg: “Waarom noem je hem Genocide Joe?” Het was een simpele vraag en voor de hand liggend om te stellen. In plaats van te antwoorden, werd de persoon aan wie ik het vroeg boos en beschuldigde mij ervan dom te zijn, een zionist, een racist, een CIA-agent en verschillende andere scheldwoorden die me deden grinniken. 

Kort voor Thanksgiving vorig jaar kwam ik een demonstrant tegen die met een Israëlische vlag zwaaide buiten het Witte Huis. Hij schreeuwde dat alle Palestijnen Hamas-terroristen waren. Ik vroeg: “Denk je echt dat iedereen in Gaza een terrorist is?” Ik moest het om voor de hand liggende redenen vragen, maar toen werd mij verteld dat ik een antizionist, een aanhanger van Hamas en waarschijnlijk een terrorist was. 

Ik ben ook een Trump-supporter genoemd omdat ik iemand vroeg of hij dacht dat Biden oud was. En belde een communist, een fascist en een Biden-aanhanger omdat hij simpelweg wees op het feit dat Trump de verkiezingen van 2020 verloor. Ik kan het niet laten om er allemaal om te grinniken. 

Aangezien niemand van degenen die deze dingen over mij hebben gezegd, of welke andere verslaggever dan ook, ons daadwerkelijk kent, kan ik de beledigingen niet serieus nemen. Maar ik neem de emotie erachter wel serieus.

Amerika lijdt aan een ziekte. Hoewel we alleen maar kunnen hopen, zoals Einstein deed, dat de huidige crisis tot een betere wereld kan leiden, hebben we tot nu toe heel weinig bewijs gezien van die mogelijkheid. We hebben alleen de psychische problemen gezien die veroorzaakt worden door buitensporig nationalisme en de even gewelddadige reactie daarop. 

De extremisten aan beide kanten van het politieke spectrum dragen bij aan een gebrek aan vertrouwen in de pers, maar vergis je niet: de bedoelingen van Trump zijn onbegrijpelijk . Hij is de katalysator en de drijvende kracht achter de disharmonie. Verwijder hem en hoewel er misschien geen einde komt aan de domheid, zal er wel een kalmering van de wateren plaatsvinden.

Dat is de reden waarom de wereld Trump niet terug kan zien in het Witte Huis. Hij kent niets anders dan verdeeldheid. En Biden had gelijk toen hij erop wees dat Trump verslaggevers gevangen wil zetten.

Het maakt Trump-aanhangers niets uit. Maar ik heb gevangenisvoedsel uit Texas gegeten, dus dat doe ik ook.

Toen Einstein Duitsland ontvluchtte, ontvluchtte hij het gif van het nationalisme en verlangde hij naar een land van burgerlijke vrijheid en tolerantie. Het dichtstbijzijnde dat hij vond, was hier in de Verenigde Staten. Waar is het vandaag? Belangrijker nog: waar zal het zijn na de algemene verkiezingen van november?