Journalist onthult hoe Guardian en New York Times Assange lieten vallen

Tijdens een bijeenkomst van de “Politics in the Pub” in Sydney op donderdagavond onthulde de bekroonde Australische journalist Mark Davisnieuwe informatie uit de eerste hand die de omvang van het verraad ten opzichte van Julian Assange door de Guardian en de New York Times onthulde en de leugens weerlegde die beide publicaties hebben gebruikt om de oprichter vanWikiLeaks in een kwaad daglicht te plaatsen.

Davis vertelde over zijn ervaringen bij het documenteren van het leven van Assange in de eerste helft van 2010 voor programma’s die in Australië werden uitgezonden op de Special Broadcasting Service (SBS). Aan de hand van fragmenten uit de documentaire “Inside WikiLeaks“, legde de journalist uit dat hij aanwezig was toen WikiLeaks nauw samenwerkte met mediapartners, waaronder de Guardian en de New York Times, bij de publicatie van de Afghaanse oorlogslogboeken .

De documenten, gelekt door de dappere klokkenluider Chelsea Manning, bevatten 90.000 incidenten- en inlichtingenrapporten van het Amerikaanse leger, tussen januari 2004 en december 2009. Ze documenteerden ten minste 200 burgerdoden door toedoen van Amerikaanse en geallieerde troepen die eerder verborgen waren gehouden voor het publiek, aangevuld met duidelijk bewijs van oorlogsmisdaden, waaronder het bestaan van een geheime “zwarte eenheid” binnen het Amerikaanse leger, belast met het plegen van illegale moorden.

Davis zei dat de beweringen van journalisten van de Guardian, dat Assange zich ongevoelig gedroeg tegenover Amerikaanse informanten en anderen die mogelijk schade hebben geleden door de publicatie van het document, leugens waren.

David Leigh en Nick Davies, oudgediende Guardian-journalisten, die nauw samenwerkten met Assange bij de publicatie van de logboeken, hebben herhaaldelijk beweerd dat Assange zich onverschillig gedroeg ten opzichte van de gevolgen van de publicatie.

Hun verklaringen hebben een sleutelrol gespeeld in de pogingen van de mediabedrijven om Assange zwart te maken en sluiten aan bij de beweringen van de Amerikaanse overheid dat de publicaties uit 2010 ‘de vijand in de kaart speelden’. In werkelijkheid zagen het Amerikaanse en Australische leger zich gedwongen toe te geven dat het vrijgeven van de Afghaanse oorlogslogboeken er niet toe geleid heeft dat iemand fysiek letsel heeft opgelopen.

De Bunker

Davis zette uiteen dat hij aanwezig was in “de bunker”, een ruimte die door de Guardian was ingericht om de publicatie van de documenten voor te bereiden. “Nick Davies deed de meest terugkerende, steeds herhaalde uitspraak dat Julian een arrogante houding innam ten opzichte van mensenlevens. Dat is helemaal gelogen. Als er iemand arrogant was, dan waren het de journalisten van de Guardian. Ze minachtten de impact van dit materiaal.”

De Guardian-journalisten, voegde Davis eraan toe, gebruikten vaak ‘galgenhumor’, maar dat deed Assange niet. Davis legde uit dat ondanks de overvloedige technische middelen van de Guardian en de New York Times (NYT) het aan Assange werd overgelaten om persoonlijk de namen van informanten en andere personen uit de oorlogslogboeken te verwijderen, minder dan drie dagen vóór de geplande publicatie. Davis zei dat Assange een hele nacht moest doorwerken, waarbij hij ongeveer 10.000 namen uit de documenten verwijderde.

“Julian wilde de namen verwijderen,” zei Davis. “Hij vroeg om de publicatie uit te stellen.” Het verzoek werd afgewezen door de Guardian, “dus moest Julian de documenten opschonen. Julian heeft zelf 10.000 namen verwijderd, niet de Guardian.”

Davis weerlegde de pogingen van de Guardian en de Times om hun centrale rol in de publicatie van de lekken te bagatelliseren. De relatie tussen de verslaggevers van deze mediabedrijven en Assange was niet die van journalisten met hun bron. Beide media waren integendeel nauw betrokken bij de voorbereiding van de publicatie van de documenten.

Dit hield in, zei Davis, dat de Guardian een technische afdeling beschikbaar stelde om de volledige set logboeken in een publiceerbaar en doorzoekbaar formaat op de website van WikiLeaks voor te bereiden.

slimmigheden

Davis legde uit dat de Guardian en de NYT zelfs in 2010 “slimmigheden” hadden gebruikt om zichzelf te beschermen tegen eventuele juridische repercussies ten gevolge van de publicatie. Ondanks de explosieve inhoud van de lekken, hadden ze er beiden op aangedrongen dat WikiLeaks eerst zou publiceren.

Volgens Davis, zou dit hen in staat stellen te beweren dat zij niet de eerste uitgevers van het materiaal waren, maar louter over materiaal rapporteerden dat was vrijgegeven door WikiLeaks. Dit was ongeveer alsof beide publicaties “Julian overboord hadden gezet”, zei hij. “Julian zit nu in de gevangenis vanwege die trucs.”

Davis verklaarde dat dit plan werd verstoord als gevolg van technische problemen op de website van WikiLeaks. The Guardian en de Times publiceerden niettemin hun geplande verhalen en rapporteerden over de veronderstelde publicatie van de logboeken door WikiLeaks, ondanks het feit dat ze nog niet op de WikiLeaks website waren geplaatst. WikiLeaks publiceerde de documenten twee dagen nadat ze door de mediabedrijven waren gepubliceerd.

“WikiLeaks heeft twee dagen lang niet gepubliceerd,” zei Davis. De Guardian en de Times hadden dus een leugen verteld. Ze spanden vanaf het begin samen tegen Julian. ‘

De verklaring van Davis heeft mogelijk belangrijke juridische implicaties. De spionage-aanklachten, waarvoor de regering Trump Assange uitgeleverd wil zien aan de VS om hem te vervolgen, bevatte als misdrijf onder andere de WikiLeakspublicatie van de Afghaanse oorlogslogboeken.

De tijdlijn van Davis geeft echter aan dat de Guardian en de New York Times in feite zelf de eerste en voornaamste uitgevers van het materiaal waren. Deze publicaties, die pijlers zijn van het media- en politieke establishment, zijn “in beeld” bij de veronderstelde vergrijpen waarvoor de regering Trump Assange wil vervolgen. Zoals Davis ronduit verklaarde: “Als Julian in de gevangenis zit, zouden zij daar ook moeten zijn.”

Worden de Guardian en NYT ook vervolgd?

Mary Kostakidis, een bekende Australische journaliste en voormalig SBS-nieuwspresentatrice, die ook sprak tijdens de bijeenkomst in Sydney, twitterde later over het belang van de onthulling van Davis. “Waarom worden de Guardian en NYT niet óók vervolgd? De Guardian gebruikte hun technische middelen om de WikiLeaks publicatie online mogelijk te maken, en de NYT publiceerde 2 dagen voordat WikiLeaks, vanwege een technische storing, in staat was met de documenten live te gaan, ”schreef ze.

In haar toespraak tot “Politics in the Pub,” verklaarde Kostakidis: “Julian wordt met de grond gelijkgemaakt voor het onthullen van oorlogsmisdaden. We moeten opkomen voor zijn mensenrechten.” Zij klaagde opeenvolgende Australische regeringen aan voor hun weigering om actie te ondernemen ter verdediging van Assange en veroordeelde de gevestigde media, die de publieke opinie tegen hem in het harnas proberen te jagen.

In antwoord op een vraag van het publiek over wat er kon gebeuren, concludeerde professor Stuart Rees, een prominente strijder voor burgerlijke vrijheden, die de bijeenkomst voorzat, dat het noodzakelijk was om een massabeweging op gang te brengen die de straat opgaat voor de vrijheid van Assange. Hij zei dat dit de enige manier was waarop Australische politici gedwongen zouden worden hun verplichtingen jegens Assange als Australische burger en journalist na te komen door zijn uitlevering aan de VS te voorkomen en zijn volledige vrijheid te waarborgen.

Mark Davis, een bekroonde Australische onderzoeksjournalist en regisseur van Inside WikiLeaks, die in 2010 aanwezig was bij de productie van de gezamenlijke publicatie van de Afghaanse Oorlogslogboeken door Wikileaks, The Guardian en New York Times kwam afgelopen donderdag (8 augustus 2019) met nieuwe informatie die niet alleen vernietigend kan zijn voor sommige aanklachten tegen Assange, maar ook de rol van The Guardian en New York Times in een ander daglicht plaatst.