Indignatie redactie 
Julian Assange – Biden houdt toezicht op de stille dood van het Eerste Amendement.
Julian Assange – Door de vervolging van Julian Assange voort te zetten, geeft de Amerikaanse regering aan hoe weinig zij zich bekommert om de persvrijheid.
Begin 2024 kan er een nieuw, grimmig hoofdstuk worden geschreven in de annalen van de journalistieke geschiedenis. Julian Assange, de uitgever van Wikileaks, zou aan boord van een vliegtuig kunnen stappen voor uitlevering aan de Verenigde Staten, waar hij tot 175 jaar gevangenisstraf riskeert op beschuldiging van spionage wegens het publiceren van nieuwswaardige informatie.
De vervolging van Assange is een duidelijk bewijs dat de regering-Biden toezicht houdt op de stille dood van het Eerste Amendement – met wereldwijde gevolgen.
Het exposé van Bob Woodward en Carl Bernstein tijdens het Watergate-schandaal wordt gezien als een triomf van de waarheid over de macht. Hun onderzoeksrapportage leidde tot de val van president Nixon, waardoor hun status als voorvechters van de persvrijheid werd versterkt. Maar wat als dit verhaal een duistere wending had genomen, waarbij de journalisten werden vervolgd wegens spionage en het zwijgen werden opgelegd onder het mom van nationale veiligheid? Hoewel dit louter fictie is, is het lot van Assange maar al te reëel.
Assange, de vaandeldrager van de onderzoeksjournalistiek van onze tijd, wacht op uitlevering in een Britse cel in de Belmarsh-gevangenis , een lot dat het baken van transparantie dat hij vertegenwoordigt zou kunnen verstikken. In een tijd waarin de wereld worstelt met de erosie van de persvrijheid, waarbij journalisten gevangen worden gezet en vermoord, roept de zaak van Assange diepgaande vragen op over de gevolgen van het uitdagen van de macht en het onthullen van ongemakkelijke realiteiten.
De erfenis van WikiLeaks gaat verder dan het blootleggen van wangedrag van de overheid; het doorboort de sluier van geheimhouding die de mondiale aangelegenheden omhult. De vrijgave van Collateral Murder , de angstaanjagende camerabeelden van een Apache-helikopteraanval in Bagdad in 2007, waarop de moord op verschillende burgers te zien is, waaronder twee Reuters-journalisten, schokte de wereld.
Zoals we de afgelopen twee maanden hebben gezien, gaat het doden van burgers en journalisten in oorlogen door. Volgens het Comité ter Bescherming van Journalisten zijn bij het Israëlische bombardement op Gaza de afgelopen twee maanden tientallen journalisten om het leven gekomen . Donderdag stelden mensenrechtenorganisaties vast dat Israël opzettelijk op een Reuters-journalist in Zuid-Libanon had geschoten – een flagrante oorlogsmisdaad.
Het doel van het targeten van journalisten is om informatie te bewaren waar overheden deze willen hebben: achter slot en grendel. Dat is de reden waarom Wikileaks zo’n bedreiging vormt – omdat het sinds de oprichting ervan onbevreesd heeft gewerkt om die informatie uit de handen van de machtigen te ontfutselen en in de handen van het volk te leggen.
Wikileaks bracht niet alleen burgerslachtoffers, martelingen en andere mensenrechtenschendingen aan het licht via projecten als de Iraq War Logs , maar publiceerde ook documenten die van onschatbare waarde inzicht bieden in de conflicten die vandaag de dag nog steeds woeden. Kabels die door Wikileaks zijn vrijgegeven in de Cablegate-lekken van 2010 tonen bijvoorbeeld het Israëlische beleid ten aanzien van Gaza in de jaren na de verkiezingsoverwinning van Hamas in 2006 en de overname van de Gazastrook door de groep in 2007.
Volgens het telegram stelde Israël vast dat de opkomst van Hamas in Gaza hen ten goede zou komen, omdat het het Israëlische leger in staat zou stellen om “Gaza als een vijandige staat te behandelen” en wees daarom een verzoek van de Palestijnse Autoriteit om hulp bij het verslaan van Hamas af. Het Israëlische beleid om Gaza te blokkeren was om “de economie van Gaza op het laagst mogelijke niveau te laten functioneren, in overeenstemming met het vermijden van een humanitaire crisis.”
Deze informatie is essentieel en we hebben er meer van nodig. Dat is de reden waarom wij drieën, als leden van het Belmarsh Tribunaal – een groep experts die met regelmatige tussenpozen samenkomt om bewijsmateriaal over de vervolging van Assange te presenteren – samen onze stem verheffen om de waarheid vrij te laten en Assange te bevrijden.
De uitleveringszaak tegen Assange gaat nu de laatste fase in. Zijn laatste hoorzitting in de Britse rechtbank wordt begin 2024 verwacht. Hij zou dan naar de VS kunnen worden gebracht om te worden aangeklaagd op grond van de Spionage Act. De potentiële gevolgen voor de machtsuitdagende, waarheidszoekende journalistiek kunnen niet genoeg worden benadrukt.
De toepassing van de Spionagewet in de VS schept een huiveringwekkend precedent dat veel verder reikt dan het individuele lot van Assange. Het tot zwijgen brengen van een waarheidszoeker zendt een gevaarlijke boodschap uit, die wijst op een afname van de veerkracht van een vrije pers tegen de krachten van het autoritarisme.
De laatste bijeenkomst van het tribunaal vindt zaterdag plaats in Washington, DC. Een van ons, Lina Attalah, de hoofdredacteur van de Egyptische publicatie Mada Masr , kan niet persoonlijk aanwezig zijn. De berichtgeving in haar publicatie over de aanhoudende aanval op Gaza heeft de woede van de met de VS geallieerde Egyptische staat opgewekt. Als de VS degenen die martelingen openbaren gevangen kan zetten en journalisten kan vervolgen die waarheden onthullen, wat houdt de autoritaire bondgenoten van de Amerikaanse regering dan tegen?
Door Assange te verdedigen, verdedigen we het recht om de macht te kennen, in twijfel te trekken en uit te dagen. De echo’s van de geschiedenis herinneren ons eraan dat de strijd voor persvrijheid voortduurt, en dat het lot van Julian Assange een lakmoesproef is voor de veerkracht van de waarheid in het licht van onderdrukking. De wereld heeft meer journalistiek nodig die de macht onbevreesd confronteert, en niet minder.
De druk op de regering-Biden om Julian Assange te bevrijden neemt toe. Het is niet alleen het leven van één man dat op het spel staat, maar ook het Eerste Amendement en de persvrijheid zelf. Zolang de Spionagewet wordt ingezet om degenen die oorlogsmisdaden aan het licht hebben gebracht gevangen te zetten, zal geen enkele uitgever en geen enkele journalist veilig zijn.
