Indignatie redactie 
Hank Paulson, de voormalige minister van Financiën, heeft een plan om de almachtige dollar almachtig te houden. Maar heeft het zin?
Een artikel geschreven door Henry M. Paulson Jr. zou de aandacht moeten trekken van iedereen die gelijke tred wil houden met de evolutie van een gehavende wereldeconomie in een snel veranderende geopolitieke omgeving.
Paulson is geen lichtgewicht journalist. Hij was van 2006 tot 2009 minister van Financiën van de Verenigde Staten, na een carrière in de particuliere sector die culmineerde in zijn opkomst tot voorzitter en CEO van Goldman Sachs. Paulson is duidelijk iemand om rekening mee te houden. Zijn carrièrepad symboliseert de economische orde die de afgelopen 75 jaar de wereld heeft gedomineerd. In de afgelopen 10 jaar is die orde in toenemende mate bedreigd met implosie of zelfs verovering door een nieuwe meester.
Paulson’s laatste artikel in Buitenlandse Zaken draagt de titel “De toekomst van de dollar” en de ietwat uitdagende ondertitel: “Amerikaanse financiële macht hangt af van Washington, niet van Peking.” De dollar lijdt duidelijk, maar wanneer iemand met de autoriteit van Paulson spreekt, kan het geen simpele klaagzang zijn, maar eerder een oproep tot actie. Hij stelt de zaak kort en bondig: “De status van de dollar is belangrijk.”
Paulson vermijdt de veel te rommelige hypothese van implosie en gaat uitsluitend in op de uitdaging van de Chinese verovering. Hier is hoe hij de missie formuleert die hij hoopt te bereiken: “Bovenal moeten de Verenigde Staten de voorwaarden handhaven die in de eerste plaats het primaat van de dollar hebben gecreëerd: een levendige economie die is geworteld in een gezond macro-economisch en fiscaal beleid; een transparant, open politiek systeem; en economisch, politiek en veiligheidsleiderschap in het buitenland. “
Paulson concentreert zich op het vinden van het juiste antwoord in deze tijden van problemen voor de voorheen onbetwiste macht van de dollar. Zijn dominantie is onverwachts bedreigd door een brutale, onvoorspelbare en onbeheersbare pandemie die al zichtbare schade heeft toegebracht aan de Amerikaanse economie. Bovendien vindt dit plaats in een historische context die wordt verergerd door de groeiende dreiging van China, een natie wiens intentie lijkt te zijn om ’s werelds favoriete reservevaluta te onttronen.
Terwijl er in Washington nog steeds verwarring heerst over de vraag hoe de economie weer op een gelijk niveau kan worden gebracht, herinnert Paulson de lezers eraan dat ‘de status van de dollar zal worden getest door het vermogen van Washington om de COVID-19-storm te doorstaan en op de proppen komt met economisch beleid dat het mogelijk maakt het land na verloop van tijd zijn staatsschuld te beheren en zijn structurele begrotingstekort te beteugelen. ” Hij biedt dan ook zijn waardevolle praktische adviezen.
Maar het blijkt dat het verdedigen van de status quo niet eenvoudig is. Er is een kwestie van logische consistentie die moet worden aangepakt. Hoe kun je de economie stimuleren en het tekort beheersen?
Maar het kan ook een simpele kwestie zijn van een organische levensduur. Velen hebben zich afgevraagd of de dollar als valuta van de wereld geen vervaldatum heeft. Zijn er historische wetten over de houdbaarheid van geïmproviseerde rijken? Paulson erkent dat er iets mis kan zijn. “Dat de dollar deze status zo lang heeft behouden, is een historische anomalie, vooral in de context van een opkomend China”, schrijft hij.
Hier is de 3D-definitie van vandaag:
Afwijking:
Een schijnbare paradox die alleen duidelijk is omdat de spreker er de voorkeur aan geeft om ten minste enkele van de redenen te verbergen die verhelderen dat het in feite geen paradox is
Contextuele opmerking
Paulson herinnert ons eraan dat de uitdager van de dollar, China, misschien niet in staat is om de regerend kampioen, de VS, te verslaan. “De Chinese renminbi (RMB) heeft verreweg het grootste potentieel om een rol te spelen die vergelijkbaar is met die van de dollar. De economische omvang van China, de vooruitzichten voor toekomstige groei, de integratie in de wereldeconomie en de versnelde inspanningen om de RMB te internationaliseren, begunstigen allemaal een grotere rol voor de Chinese munteenheid. Maar op zichzelf zijn deze voorwaarden onvoldoende. “
De voormalige minister van Financiën geeft aan wat volgens hem de zwakke punten van China zijn. Het lijdt aan het niet begrijpen van zijn behoefte om de Amerikaanse economie simpelweg te apen door zijn ideologische oriëntaties aan te nemen. China, zegt hij, ‘moet meer vooruitgang boeken bij de overgang naar een marktgestuurde economie, het ondernemingsbestuur verbeteren en efficiënte, goed gereguleerde financiële markten ontwikkelen die het respect van internationale investeerders verdienen, zodat Peking kapitaalcontroles kan afschaffen en de RMB omzetten in een door de markt bepaalde valuta. ” Dit klinkt meer als de toelatingseisen om lid te worden van een exclusieve countryclub dan als een trainingsprogramma voor een rivaliserende kampioen.
In het hele artikel roept Paulson de rol van technologie op zonder noodzakelijkerwijs enkele van de fijnere aspecten van de innovatie die momenteel in China en elders plaatsvindt, te waarderen. Voor Paulson draait het allemaal om het herstellen van het “evenwicht” zodat de kapitalisten in de VS het voortouw kunnen nemen. “Beleidsmakers moeten dus een zorgvuldig evenwicht vinden tussen het verminderen van de risico’s van deze nieuwe technologieën en het ondersteunen van het vermogen van particuliere Amerikaanse bedrijven om te innoveren”, schrijft hij.
Paulson heeft zeker gelijk als hij zegt: “Om de positie van de dollar veilig te stellen, moet de Amerikaanse economie een model van succes en navolging blijven. Dat vereist op zijn beurt een politiek systeem dat in staat is beleid uit te voeren waarmee meer Amerikanen kunnen floreren en economische welvaart kunnen bereiken. Het vereist ook een politiek systeem dat in staat is de fiscale gezondheid van het land te handhaven. De geschiedenis kent geen land dat aan de top bleef zonder fiscale voorzichtigheid op de lange termijn. “
De kern van het probleem is dat er geen bewijs bestaat dat traditioneel economisch redeneren dit probleem alleen kan oplossen. Hoe verwacht hij, gezien de verdeeldheid zaaiende partijdige omgeving van Washington, genoeg Amerikanen, zowel binnen als buiten de Beltway, ervan te overtuigen dat dit de juiste weg is? Ten eerste zou het betekenen dat een niveau van internationaal prestige wordt hersteld dat de afgelopen twee decennia geleidelijk is verzwakt.
Paulson droomt vrijwel zeker als hij zegt: “Om dat leiderschap te behouden, zouden de Verenigde Staten een initiatief moeten verdedigen om de wereldwijde regels en normen voor handel, investeringen en concurrentie in technologie aan te passen en bij te werken om de eenentwintigste-eeuwse realiteit te weerspiegelen. ” Zal president Donald Trump het doen? Denkt hij dat Joe Biden, de kandidaat voor de Democratische president, de taak aankan? Is er voldoende vertrouwen voor andere landen om dat leiderschap te accepteren?
De realiteit van de eenentwintigste eeuw omvat onder meer de merkbaar gevorderde achteruitgang van het Amerikaanse rijk. De wereld gaat door, maar verwacht niet langer en zelfs minder schreeuwend om het leiderschap van de VS. In het beste geval hoopt het, zodra Trump uit zijn ambt is gezet, dat de VS zullen helpen een andere vorm van meer collegiaal leiderschap te promoten.
Het strekt Paulson tot zijn eer dat een multipolaire wereld een wenselijk resultaat is. Hij verzet zich tegen “[w] eren van de dollar”, wat “zowel Amerikaanse bondgenoten als vijanden zou stimuleren om alternatieve reservevaluta’s te ontwikkelen – en misschien zelfs om de krachten te bundelen om dat te doen.” Hij lijkt zelfs te hopen dat de euro de uitdaging aangaat. De VS en Europa delen tenminste enkele culturele wortels, waaronder het hebben van wat men een ‘blanke’ westerse mentaliteit zou kunnen noemen.
Historische notitie
In een korte paragraaf geeft Henry M. Paulson Jr. een uitleg van het Amerikaanse neokoloniale economische imperium. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft de dollar veel meer gedaan dan alleen een faciliteit voor internationale handel bieden.
Paulson vat het argument samen voor de dollar die de VS een monopolistische voorsprong heeft gegeven op elk ander land in de wereld. “De rol van de dollar als de belangrijkste wereldwijde reservevaluta maakt het voor de Verenigde Staten mogelijk om lagere rentetarieven op dollaractiva te betalen dan anders het geval zou zijn”, schrijft hij. “Even belangrijk: het stelt het land in staat grotere handelstekorten te maken, het wisselkoersrisico te verkleinen en de Amerikaanse financiële markten meer liquide te maken. Ten slotte begunstigt het Amerikaanse banken vanwege hun verbeterde toegang tot dollarfinanciering. “
Paulson erkent het succes van China bij het creëren van een puur digitale transactie-economie, maar hij is er trots op dat het succes ervan grotendeels mogelijk was omdat China’s bestaande financiële infrastructuur verouderd was en het staatsbankensysteem inefficiënt. ‘ Er kan een vleugje zure druiven zijn als hij zegt dat degenen die denken dat Chinese innovatie “het einde van het primaat van de Amerikaanse dollar zou kunnen aankondigen, verkeerd begrijpen dat de vorm van geld weliswaar aan het veranderen is, maar de aard ervan niet.” Hij gelooft in “echt geld”. Paulson hoopt dat “Amerikaanse bedrijven ’s werelds beste, veiligste en veiligste digitale valuta kunnen creëren, met robuuste controles tegen illegale financiering.”
Ondanks zijn reserves onderschrijft Paulson de schijnbare weerstand van Amerikanen om de logica van de digitale economie over te nemen en eraan vast te houden. Nu cryptocurrencies nog steeds in opkomst zijn en kunstmatige intelligentie onderweg is, kan het systeem van de toekomst te verschillend blijken te zijn om de logica van het verleden met succes toe te passen.
