Indignatie redactie 
Trump Er is voor Rusland eigenlijk heel weinig reden om iets af te staan, aangezien zij militair gezien de overhand hebben.
Kan Trump in zijn eerste week in functie echt een vredesakkoord sluiten met Oekraïne en Rusland? Toen hij hierover sprak tijdens het begin van de oorlog, was het plaatje een stuk simpeler en veel commentatoren en analisten gingen mee in zijn idee: Oekraïne uithongeren van militaire hulp en Zelensky dwingen het onvermijdelijke te accepteren, terwijl Poetin wordt bedreigd met het verdubbelen van de hulp aan Oekraïne. Het verrassingselement was in dit geval ongetwijfeld verdwenen toen hij een aantal journalisten het masterplan vertelde.
Onlangs kwam het onderwerp van een vredesakkoord met Oekraïne weer eens ter sprake toen Trump telefonisch met Zelensky sprak en, ondanks dat de Oekraïense president zeer positief over het gesprek sprak, werden er geen details onthuld over wat er op tafel lag. Wat wel uitlekte, was dat Trump verwachtte dat Zelensky zijn troepen zou terugtrekken uit de vier belangrijkste gebieden die Rusland als zijn eigen regio’s beschouwt – wat tot nu toe altijd van tafel was.
Het zou kunnen betekenen dat de superdeal die Trump denkt te kunnen sluiten, wel eens op gang zou kunnen komen. Toch zijn er een aantal complicaties om rekening mee te houden. Ten eerste is er aan de Russische kant echt heel weinig reden om iets af te staan, aangezien ze militair gezien de overhand hebben.
De drie belangrijkste punten zijn dat ze de vier regio’s in geschil willen houden, dat ze een denazificatie van Oekraïne willen, dat ze beloven dat het nooit een NAVO-land kan worden en als laatste dat er een deal wordt getekend met een nieuwe, democratisch gekozen president, aangezien, benadrukt moet worden, het mandaat van Zelensky wettelijk is verlopen.
Dit laatste punt is belangrijk, omdat het Westen een staat van dienst heeft wat betreft het niet eerlijk spelen bij het ondertekenen van de Minsk-overeenkomst, en dat de volgende vredesovereenkomst waterdicht moet zijn.
Maar de kern hiervan is het probleem van Zelensky zelf. Zal Trump Poetin ervan overtuigen dat Zelensky moet blijven? Poetin zou wel eens aan deze ene voorwaarde kunnen voldoen als Trump degene is die het bevel voert, terwijl tegelijkertijd de NAVO in het gareel wordt gebracht door een nieuwe Amerikaanse president die geen geduld heeft voor de zwakheden van enkele van zijn belangrijkste spelers. Tegelijkertijd zou Zelensky zichzelf zo gemakkelijk kunnen zien als toeschouwer van een grotere deal.
Beide partijen zouden op een gegeven moment kunnen beweren dat Zelensky echt de kern van alle problemen is en het grootste obstakel is geweest om ooit een deal te laten tekenen. Eerder in het conflict stond hij op het punt om een vredesakkoord te tekenen, maar Boris Johnson, destijds de Britse premier, werd ingevlogen om de overwinning uit de kaken van de nederlaag te rukken en het akkoord te dwarsbomen. Velen zouden kunnen beweren dat als Zelensky harder was geweest en het land boven zichzelf had gesteld, hij misschien wel het hoofd had kunnen bieden aan de pesterijen van het Westen en de overeenkomst van Istanbul had kunnen ondertekenen.
Johnsons rol was destijds om de belangen van zowel de VS als de NAVO in gelijke mate te dienen, maar tegenwoordig is het moeilijk te zien wie hij vertegenwoordigt, aangezien hij onlangs verscheen op de Republikeinse conventie die Trump officieel inhuldigde als presidentskandidaat. Opmerkelijk genoeg heeft Trump Nigel Farage niet gezien – iemand die de voormalige leider volhoudt als een “vriend” – maar hij heeft Boris wel veel facetime gegeven.
Is Boris nu de nieuwe onofficiële gezant van de westerse elites die is aangetrokken om Trump te behandelen? Of, misschien minder verhelderend, hij staat gewoon op de loonlijst van Zelensky als een internationale PR- agent-provocateur.
In beide gevallen is het moeilijk om de oproep aan Zelensky en de ontmoeting met Trump als louter toeval te zien. Zelensky en een kliek van NAVO-elites scharen zich achter hem en Boris om Trump ervan te weerhouden een overhaaste en verkeerde beslissing te nemen in Oekraïne. Het probleem is dat de twee kampen het niet eens kunnen worden en dit maakt de zaken nog verwarrender voor Trump, die nooit briefings leest en de aandachtsspanne heeft van een 5-jarige in vergaderingen met topfunctionarissen.
En om het nog ingewikkelder te maken, JD Vance’s standpunt over China zet Trump onder druk om een nieuwe wereldwijde importbelastingverhoging in te voeren die zowel China als de EU tegelijkertijd treft, terwijl de regering van Trump al haar buitenlands beleid richt op de ondergang van de Chinese economie.
Dit levert op zichzelf al problemen op wanneer Trump Poetin zal aanspreken voor een snelle oplossing in Oekraïne, aangezien een nieuwe geopolitieke laag van problemen zal worden afgepeld waardoor een snelle deal bijna onmogelijk wordt. Het is waarschijnlijker dat Trump alleen een staakt-het-vuren zal bereiken.
Geen wonder dat zowel de Russische VN-ambassadeur als de officiële woordvoerders een snelle oplossing van Trump afwezen als bijna onmogelijk. In het geval van de laatste gingen ze zelfs zo ver dat ze het punt van het vredesproces in het Midden-Oosten aanhaalden, waar Trump tijdens zijn ambtsperiode een puinhoop van maakte. Au. Dat moet pijn hebben gedaan.
