Indignatie redactie 
Alle televisieprogramma’s, overheidsinstellingen en private ondernemingen die zich hebben gestort op de markt die bevolkt wordt door de ‘hulpelozen‘, doen het tegenovergestelde. Ze voeden de vraag naar hulp, en maken mensen afhankelijk. Niet alleen dat, maar hun ‘oplossing‘ is veelal dat ze het probleem waar de ‘hulpeloze‘ mee worstelt niet oplossen, maar uitvergroten. Anderen moeten plaatsmaken voor degene met een probleem.
Als de baby huilt, verschoon je de luier, en is het probleem opgelost vanuit jouw perspectief, en dat van de baby. Blijde baby, en jij hebt rust. Maar waar het een ‘wegwerpluier‘ was, begint het probleem voor de samenleving die de luier als afval krijgt aangeboden. Het probleem is niet opgelost, maar heeft zich verplaatst. Iets soortgelijks als je alle centrales sluit die op fossiele brandstoffen draaien, om aan de ‘norm‘ te voldoen die je zelf hebt bedacht, of hebt geaccepteerd zonder na te denken over de consequenties, of hoe je dat zou moeten realiseren. Je hebt niks opgelost, maar anderen met jouw afval opgezadeld.
Veel problemen zijn feitelijk onoplosbaar. Iemand die aan een verbouwing is begonnen zonder plan, of verstand van zaken, en de hele familie tot wanhoop drijft, omdat ze achterblijven in een bouwval, die heeft een probleem. En hij of zij is ook het probleem. Je kunt hulp bieden door de schade te herstellen, of zelfs de oorspronkelijke plannen voor die ‘klusser‘ uit te voeren, maar welke garantie heb je dat die volslagen idioot niet meteen weer aan een onmogelijk project begint? Niet noodzakelijk weer een verbouwing, maar wie weet wat voor andere doldrieste onderneming op golven van passie, en met de beste bedoelingen, maar in de praktijk als sloper?
In een kapitalistische samenleving blijf je zitten met de door jou zelf geschapen puinhoop. Of het kost je een arm en een been om iemand die er verstand van heeft de zaak op te laten lossen. Of mensen met een ‘groot hart‘ helpen een handje, maar dan willen ze wel dat je belooft dat je bij een volgende bevlieging op je handen blijft zitten, of dat je éérst op cursus gaat om te leren hoe. Toen Adam Smith opschreef waarom hij veel verwachtte van een ‘kapitalistisch‘ systeem, en een ‘vrije markt‘, was dat omdat hij meende dat de ‘tucht van de markt‘ voor oplossing zou zorgen.
In zijn meest onstuimige koortsdromen kon hij niet bedenken dat we ooit een situatie zouden kunnen bereiken waarin ‘hulpverlening‘ zijn eigen ‘markt‘ zou creëren, en voeden met nieuwe vraag, door de belofte om onhandige ‘klussers‘, ontoerekeningsvatbare, onverantwoordelijke ouders, snuivende, prikkende en slikkende ‘Volwassen Kinderen‘ onder de vleugels te nemen, en dat we dat ‘kapitalisme‘ zouden noemen. Dat we een samenleving in zouden richten rond het aanwakkeren van hulpeloosheid, en ‘oplossingen‘ die meer problemen veroorzaken dan we al hadden. Dat we echt ooit zo ver zouden gaan dat we ‘oplossingen‘ zouden subsidiëren die evident onrendabel zijn, omdat iemand op een academie een model heeft ontwikkeld waaruit zou blijken dat het een ‘oplossing‘ is. ‘Eureka! Laten we onze centrales stoken met houtsnippers! Dat is ‘klimaatneutraal’, omdat bomen CO2 omzetten in zuurstof!’ (Maar niet als je ze kapt en versnippert, vriend).
Nagenoeg het volledige aanbod aan politieke partijen heeft een waslijst met mensen en instellingen die ze gaan ‘helpen‘, om zo zichzelf aan stemmen te helpen. Het is eigenlijk de enige ‘industrie‘ die we nog over hebben in het westen, afgezien van de wapenfabrieken. Het is een variant van het ‘Trickle Down Effect‘ waarvoor in de theorieën van hedendaagse economen zo’n belangrijke plaats is ingeruimd. We weten dat het fictie is, maar de ‘modellen‘ zijn heilig, tot de bom barst. Die is de afgelopen tijd al enige malen gebarsten, maar de schade is steeds opgevangen door nieuwe ‘bubbels‘ te blazen.
Het ‘Trickle Down Effect’ stelt dat je de economie het beste helpt door de rijken nóg rijker te maken, via de banken, omdat elke Euro of Dollar die je een bank in zijn knuistjes drukt, die bank in staat stelt om tien Euro, of tien Dollars uit te lenen. Eén Euro of Dollar ‘hulp‘ aan een bank, wordt tien Euro of Dollar ‘hulp‘ voor de ‘industrie‘. Dat was al aantoonbaar een ‘Ponzi-scheme‘, maar als die ‘industrie‘ bestaat uit ‘hulpverlening‘, en dingen die ‘BOEM!’-zeggen, waar heb je het dan nog over?
Waar we in het westen nu huilen over andere landen die het leven voor ons er niet makkelijker op maken, zijn we als de baby die zijn luier ‘vol‘ heeft, of de ‘klusser‘ die zijn eigen huis heeft veranderd in een bouwval. Die andere landen willen wel helpen. Graag zelfs! Maar op kapitalistische basis. Gewoon betalen.
