Kayleigh McEnany: White House Press Secretary en Donald Trump's verkiezing Cheerleader INDIGNATIE

Hoe lang Kayleigh McEnany nog is als de officiële MAGAphone van het Trump White House, ze heeft haar sporen nagelaten.

“Waar is Kayleigh?” zei de president, terwijl hij vorige maand om zijn bijeenkomst in Prescott, Arizona, keek . “Kom hier, Kayleigh!”

‘Kayleigh! Kayleigh! ” scandeerde de menigte, terwijl de perssecretaris van het Witte Huis, Kayleigh McEnany, op weg was naar het podium.

Er zijn maar weinig dingen in het leven die Donald Trump meer lijkt te verafschuwen dan aandacht af te staan, maar de enquête-cijfers onder blanke vrouwen in de buitenwijken in de weken voorafgaand aan de verkiezingen waren er blijkbaar van overtuigd dat hij dat wel moest. Dagen eerder had hij een terughoudende Hope Hicks op het podium getrokken , nu wendde hij zich tot McEnany, een 32-jarige blondine in een MAGA-rode jurk die op het podium ronddraaide, stralend als een spaakmodel van een autoshow, terwijl Trump een tirade begon over zijn mishandeling in de pers. Eindelijk slaagde hij erin een overdracht te doen. “Deze mensen zijn de ergste, is dat waar, Kayleigh?” hij zei. “Zeg een paar woorden.”

“Dat is absoluut waar”, bevestigde de perssecretaris. McEnany kwam pas in april bij de Trump-regering, maar ze is al jaren een betrouwbare spreekbuis, een rol die ze begon bij CNN, dat haar in de aanloop naar de verkiezingen van 2016 in dienst nam als een ‘surrogaat’ van Trump. Dus toen ze in de microfoon leunde, was het met het zelfvertrouwen van een bruiloftszanger die op het punt stond een hoes uit te breken die peuken krijgt op de dansvloer.

“Laat me je dit vertellen, jongens,” zei ze tegen de dobberende rode hoeden in het publiek. “Met jouw hulp kunnen we sociale media verslaan, we kunnen de media verslaan, want we hebben de grootste vechter in de geschiedenis van dit land in president … Donald … J … Trump!”

Voor het soort mensen dat aandacht schenkt aan het Game of Thrones- achtige schuifelen in het Witte Huis, is de vijfde perssecretaris van de administratie (* als je de spectaculaire 11-daagse ambtstermijn van Anthony “The Mooch” Scaramucci meetelt ) een soort grap . (” Whyyy ,” kreunde een journalist in Washington toen ik zei dat ik over haar schreef, een paar weken voor de verkiezingen.)

Met haar camera-ready outfits en cartoonesk georganiseerd briefingboek lijkt ze rechtstreeks uit de centrale casting van Trump te zijn gekomen en deelt ze met de man zelf een neiging tot virale momenten, het soort dat onder de helft van de bevolking circuleert, vergezeld van een duim. -up emoji, en de andere met een facepalm. “We zullen hier geen ziektes als het coronavirus zien komen”, beweerde ze in een clip van Fox in februari, die op grote schaal de ronde deed op de dag van haar benoeming, 7 april, Wereldgezondheidsdag. “Ik zal nooit tegen je liegen”, zei ze tegen verslaggevers in haar eerste openbare persverklaring als secretaris, waarvan de juistheid sindsdien in twijfel is getrokken. “De president heeft het virus nooit gebagatelliseerd”, zei McEnanyde dag dat audio-opnames van de president die zei dat hij “altijd [het virus] wilde uitschakelen” , openbaar werden gemaakt .

‘Over een paar weken is hij weg en zullen al deze mensen voor altijd verdwijnen’, vervolgde de DC-journalist.

Maar zullen ze?

Misschien was het omdat het nog maar een paar dagen voor Halloween was, maar er hing opeens een spookachtig gevoel in de lucht.

“[Kayleigh] is net hersteld van COVID, kun je het geloven?” Had Trump op het podium in Arizona gezegd.

Per slot van rekening hebben de bewoners van Trumpworld, net als hun leider, wiens ambtstermijn een reeks onherstelbare momenten is geweest, opmerkelijk weerstand geboden tegen het soort dingen dat vaak fataal is voor anderen: gebrek aan professioneel gedrag, schaamte en, meest recent, het coronavirus. Nu Chris Christie uit het ziekenhuis is en Steve Bannon en Rudy Giuliani onwaarschijnlijk terug in de krantenkoppen , wordt het steeds duidelijker dat, wat er ook gebeurt met de verkiezingen, deze mensen van plan zijn ons voor altijd te achtervolgen. Vooral de jongere, zoals McEnany, die jaren voor de boeg hebben en die de hele tijd dat ze aan de macht waren, verwennen met een gevecht .

“Ik ben terug en ik zal niet worden uitgezet,” McEnany tweeted naar haar 1,2 miljoen volgelingen volgelingen nadat ze werd kort verboden voor het plaatsen van een ongefundeerde rapport over Hunter Biden.

“TWITTER is tegen ons”, schreef ze in een vervolg- tweet . “DE MEDIA is tegen ons. BIG TECH is tegen ons. THE SWAMP is tegen ons. DE DEEP STATE is tegen ons. DE HOLLYWOOD ELITE is tegen ons. CHINA is tegen ons. Maar president Trump heeft de WERKENDE MAN EN VROUW en daar kan NIETS tegenop. ”

En hoewel McEnany – een laatkomer bij een regering die al door sterren als Omarosa en de Mooch had gebrand – misschien gemakkelijk als een opportunist kan worden afgedaan , volgens mensen die bekend zijn met haar karakter en haar eigen schrijven, is ze ook meer: een Bannon -Achtige ideoloog in de comfortabele gedaante van het buurmeisje, in staat om haar gevoelens over normale mensenonderwerpen zoals The Bachelor te delen, voordat ze inging op haar gevoelens over zogenaamde gedeeltelijke abortussen. En ze is bereid zichzelf op te offeren voor wat ze denkt dat het land zou moeten zijn. “Ik geloof dat God me op deze plek heeft geplaatst met een doel en een reden zoals hij dat in elk leven doet”, vertelde McEnany in mei aan CBN News . “We zijn hier allemaal met een reden.”

‘Kayleigh is in oorlog’, zegt een persoon die haar ooit als een goede vriendin beschouwde en die, zoals de meeste andere mensen die hier worden genoemd, niet bij naam wilde worden genoemd uit angst voor ‘de woede’ van de andere kant. “Ze is echt heel gevaarlijk.”

‘Gewoon een klein dorpsmeisje uit de aardbeienhoofdstad van de wereld’, beschrijft McEnany zichzelf in The New American Revolution: The Making of a Populist Movement, waarin de verhalen van wat voorwoordschrijver Sean Hannity de ‘vergeten man en vrouw die Donald Trump beloofde dat hij niet langer zou worden vergeten ”met het verhaal van hoe McEnany een van de rijke, bevoorrechte kinderen in de regering werd om de beweging voor zichzelf te grijpen.

Het aardbeienpleister in kwestie is Plant City, Florida, een echt schilderij van Thomas Kinkade van een plek, ‘waar je je buren als vrienden behandelde, waar het weekend draaide om Little League-wedstrijden in het honkbalveld en waar je elke zondag de banken bezette van de plaatselijke kerk ”, schrijft McEnany. Dat is allemaal goed en wel als je, net als de familie van McEnany, toevallig christen bent, van honkbal houdt en in een luxe geplande gemeenschap leeft met een eigen clubhuis . De arbeidsmigranten die tijdens de oogst in aanhangwagens leven, in wat technisch bekend staat als de winteraardbeienhoofdstad van de wereld, zullen het misschien anders ervaren.

McEnany, de oudste van drie, heeft goede herinneringen aan het luisteren naar Rush Limbaugh met haar vader, die een succesvol dakbedekkingsbedrijf runt , en aan preken bij Bell Shoals, een baptisten-megakerk met een aanzienlijke politieke voetafdruk voor een 501 (c) (3) organisatie, die, terwijl McEnany en haar broers en zussen opgroeiden, sprekers organiseerden die tegen het homohuwelijk en de ‘homoseksuele levensstijl en agenda’ spraken , beweerde dat George Washington zichzelf kogelvrij maakte tijdens de Franse en Indiase oorlog door middel van gebed, en drong er bij kerkleden op aan mee te doen in de regering om het land te herstellen tot wat ze dachten dat het was: een christelijke natie.

Vervolging is een doorlopend thema voor McEnany, die al vroeg, na de schietpartijen in Columbine, in 1999 belangstelling had voor het idee van christelijk martelaarschap. McEnany was toen elf en raakte , net als velen in haar cohort, geobsedeerd door het verhaal van Rachel Scott, een slachtoffer dat door veel christenen als martelaar werd geclaimd nadat er een verhaal de ronde deed, dat ze ‘ja’ antwoordde toen de jonge moordenaars haar vroegen of ze in God geloofde, ook al werden de feiten in twijfel getrokken.

Politiek werd ook een passie. Op de middelbare school was McEnany het soort jonge vrouw geworden dat een Ronald Reagan- citatenboek bij zich had en zich vrijwillig aanmeldde voor de Bush-Cheney-campagne, en nadat Tom Gallagher, de kandidaat-gouverneur van Florida waarvoor ze stage liep, de kiezers in Florida niet van zijn conservatisme kon overtuigen , verhuisde ze van het moeras naar The Swamp.

Als student aan de School of Foreign Service van Georgetown University, bevond McEnany zich in de politieke minderheid, en schreef ze later dat de studenten en professoren aan de academische instellingen die ze bijwoonde vaak ‘een jammerlijk gebrek’ hadden aan ‘gezond verstand’ in vergelijking met conservatieve opinieleiders zoals Laura Ingraham. Ze vond echter al snel haar plaats bij Fox News. McEnany werkte als stagiair bij Hannity & Colmes en na haar afstuderen als productieassistent op de Mike Huckabee Show , waar ze drie jaar werkte voordat ze rechten ging studeren aan de Universiteit van Miami.

“Ik denk dat een van de redenen waarom Kayleigh rechten ging studeren was omdat ze niet wist dat ze binnenkort een uitzending bij Fox zou krijgen”, vertelde Huckabee later aan de New York Times .

Hard, maar waar, volgens een toenmalige vriend. ‘Het enige wat ze wilde, was op tv komen. Ze deed wat ze kon. Ze ging zelfs door met Red Eye. ”

Ze kreeg haar grote doorbraak toen antiracistische protesten uitbraken op Harvard in de nasleep van beslissingen van de grand jury met betrekking tot de dood van Michael Brown en Eric Garner. McEnany, een overgeplaatste student naar de school, nam contact op met The O’Reilly Factor om te vragen of ze kon komen praten over wat er op haar campus gebeurde, in het bijzonder een brief die een coalitie van studentengroepen naar de decaan had gestuurd met het verzoek om examens uit te stellen.

“Het was een coalitie van ongeveer 10 van hen die de brief verstuurde”, zei ze. “Omdat ze ‘getraumatiseerd’ zijn, kunnen ze dit niet aan,” zei ze. “Het is belachelijk.”

“Hoe radicaal is Harvard tegenwoordig?” Vroeg O’Reilly. “Zijn ze erg links, je leeftijdsgenoten?”

‘Helemaal niet,’ antwoordde McEnany. “Ik kan zonder enige twijfel zeggen dat Harvard de meest tweeledige campus is waar ik ben geweest.”

Wat raar is, want in haar boek verwijst McEnany naar Harvard als overspoeld met ‘sneeuwvlokken’ waar sprake is van ‘militante onderdrukking van conservatief denken’, en ze schrijft dat de academische wereld bestaat uit ‘gevangenissen van politieke correctheid’ met een neiging tot “Peer-veroorzaakte publieke shaming”, waardoor het een onveilige ruimte is voor iedereen die conservatisme durft te uiten. “Want als ze dat doen, riskeren ze kleinering door een professor, lagere cijfers of veroordeling van leeftijdsgenoten.”

Zelfs een blondine uit ’s werelds winteraardbeienhoofdstad. In het boek beschrijft McEnany de gevolgen van haar Factor- verschijning in bijna bijbelse termen: “Ik koos ervoor om mijn mening te geven, en daardoor kreeg ik de woede van mijn leeftijdgenoten op de hals”, schrijft ze, terwijl ze de manifestatie van die toorn beschrijft in detail:

‘Vieze blikken in de gangen. Privé, achter de rug beschamingen. In de veel gepubliceerde jaarlijkse parodie van de Harvard Law School waren de studenten van plan een verwijzing naar mij op te nemen, ondanks het al lang bestaande beleid om studenten niet aan te vallen. Het werd verwijderd op het laatste moment nadat de president van de Federalist Society had gedreigd naar de administratie te gaan als de grap niet werd verwijderd. Er was zelfs een anonieme blogpost met de titel “A New Low”, waarin een anonieme collega door de pro-politie als “vitriolic” bestempeld werd en dit schreef over mijn optreden op The O’Reilly Factor: “Op de nationale televisie gaan om je medestudenten te bespotten want hun activisme en de pijn die ze hebben doorstaan, is een nieuw dieptepunt. ”

Hoe kunnen deze sneeuwvlokken in staat zijn tot zo’n wreedheid, vraag je je af.

In werkelijkheid was McEnany niet bepaald een paria op de campus. Als je met een paar van haar klasgenoten praat, krijg je een foto van een rechtse versie van Elle Woods, een potentiële tv-ster die volledig opgemaakt de klas in stuitert terwijl de rest in het zweet was. ‘Elke keer dat ze sprak, was het zo van: zijn we op tv? Zijn hier camera’s? ” zegt een studente uit haar Amerikaanse juryklas. “Het voelde alsof Fox News aan het gebeuren was .” ”

“Er is een sfeer van sympathie over haar, van gezelligheid”, zegt Charles Nesson, die de klas geeft, wat, zoals hij het uitdrukt, een “burgerlijk discours” onder studenten aanmoedigt. Hoewel McEnany’s opvattingen beslist conservatief waren, “vond ik haar vrij ruimdenkend”, vervolgde hij, herinnerend aan een verrassend gevoelige paper die ze schreef over Ras Iyah V , de Rastafari-ganja-voorvechter en mensenrechtenverdediger. “Ze begon heel onbekend en verzette zich tegen haar en kwam toen eindelijk terug.”

“Ze is een ongelooflijk lief persoon”, zegt een vriendin van haar zomerprogramma bij het advocatenkantoor Kirkland & Ellis in New York. “Je zou nooit weten dat ze een Republikeinse brandweerman is.”

Maar McEnany maakte niet veel vrienden in het programma, zegt de vriend, waarschijnlijk vanwege haar politiek. “Tijdens de lunch las ze Scalia’s afwijkende mening over DACA en hield ze ervan om passages uit te lichten.” Kirkland & Ellis is niet bepaald liberaal – een van de partners is Jay Lefkowitz, voormalig ambtenaar van de regering-Bush . Maar McEnany’s leeftijdsgenoten vonden haar specifieke soort conservatisme moeilijk te slikken.

‘Het was zoiets als, je hebt moreel weerzinwekkende overtuigingen. Je denkt dat het homohuwelijk als een zonde is. Je vindt dat vrouwen weer in de kast moeten zitten. Je gaat niet echt met zo iemand omgaan als je uit New Jersey of New York komt en een normaal persoon bent. ” Hoewel McEnany leergierig en gefocust was, verwachtten maar weinigen dat McEnany zich aan de wet zou houden zodra ze als conservatieve commentator op CNN een vast optreden had neergezet.

McEnany had op het hek gestaan over Trump. “Ik denk niet dat hij een serieuze kandidaat is”, zei ze in 2015.

Naarmate de tijd verstreek en het duidelijker werd dat Trump de genomineerde zou worden, kwam McEnany langs. ‘Ik vind hem erg onsmakelijk’, zei een andere vriend van Harvard, ‘en ik herinner me dat ze zei:’ Waarom? ‘ Ze zou vragen wat mijn ouders ervan vonden. ”

‘Laten we over iets anders praten’, zei de vriend uiteindelijk. “Laten we het hebben over The Bachelor .”

In de zomer van 2015 ging de associate class Kirkland & Ellis op excursie naar een van de herenhuizen van de partner in de Hamptons. ‘[Kayleigh] was er niet. Ze moest die dag op CNN gaan ”, herinnert de vriend van het programma zich, die hun telefoon tevoorschijn haalde om het fragment in de bus te bekijken. “Ineens zit ze vol MAGA.”

Volgens het boek van McEnany leek het een bezoek aan huis en aan de Bell Shoals-kerk haar te overtuigen. In een preek had de predikant er bij de gemeente op aangedrongen om te stemmen “op basis van beleid, niet op persoonlijkheden”. Voor christelijke kiezers, zo raadde hij aan, waren twee dingen het belangrijkst: “De heiligheid van het menselijk leven en religieuze vrijheid.”

Hoewel sommige van de dingen die McEnany in de uitzending zei, duizelingwekkend waren (“Hij was op het snijvlak van burgerrechten toen hij in Mar-a-Lago was”, informeerde ze twee zwarte panelleden, van Trump), hield ze haar persoonlijkheid in de lucht, en af en toe werden er redelijke discussies gevoerd. “Een racistische verklaring is een racistische verklaring”, beaamde ze , van Trump’s opmerkingen over Mexicaanse immigranten. “Ze is een goed mens met een prachtig hart van goud”, vertelde een van haar sparringpartners me toen. Ze spreken niet meer.

McEnany’s boek wijdt een aanzienlijke hoeveelheid ruimte aan verkiezingsavond 2016, haar vreugde over de resultaten en de verbijstering van haar panelleden. Hoewel ze aardig is voor haar collega’s, is het duidelijk dat ze het netwerk ziet dat haar heeft geholpen om haar te verheffen tot de zoveelste locatie voor haar oneerlijke vervolging door sneeuwvlok-liberalen. Een plek, schrijft ze, waar ze ‘voortdurend berispt’ en neerbuigend werd, misschien zelfs gehersenspoeld: ‘Ongeveer de eerste vier weken van de verkiezingen keek ik naar CNN en ik geloofde naïef dat sommige van de krantenkoppen die ik zag op CNN, ” zei ze tegen verslaggevers toen haar werd gevraagd naar haar vroege kritiek op Trump, die ze sindsdien heeft vergeleken met Abraham Lincoln en Winston Churchill . Ze nam onlangs ook een beschrijving van 2015 terug vanJoe Biden als ” een man van het volk “, bewerend dat hij sindsdien “een leeg vat is geworden voor de liberale elites en uiterst links”.

In de dagen voorafgaand aan de verkiezingen was McEnany’s Twitter-feed spiritueler geworden, waarbij bijbelvers werden afgewisseld met aanvallen op critici, en de opmerking weergalmde vreemd genoeg een vers van de christelijke muziekgroep Hillsong die ze dagen daarvoor had gepost : “Make me Your Vessel / Doe mij een offer / Doe mij wat U wilt dat ik ben. ” Als er enige twijfel bestond over wiens schip ze was, werd dat duidelijk gemaakt op 4 november, toen ze preventief tweette dat Trump “OVERWINNING” had geclaimd in Pennsylvania. Het sociale mediaplatform markeerde het, maar deze keer blokkeerde het haar niet. Kayleigh McEnany zou weer leven om te tweeten.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier.

Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.