Klassenverschillen

Klassenverschillen binnen een samenleving zijn van alle tijden.

De expressie van die verschillen is ‘bezit‘. Niet noodzakelijk ‘eigendom‘, maar eerder het ‘recht‘. En ongeacht of dat ‘recht‘ ook wordt geconsumeerd. Veel mensen die op papier stinkend rijk zijn, zijn feitelijk straatarm, omdat alles wat ze ‘bezitten‘ is verhypothekeerd, ofwel als onderpand weggegeven aan een geldverstrekker in ruil voor de volgende lening, maar omdat men het ‘recht‘ op gebruik daarmee niet verspeeld, heet die man of vrouw ‘rijk‘ te zijn.

Als het ‘World Economic Forum‘ u in het vooruitzicht stelt dat u na de ‘Big Reset‘ niets meer zult bezitten, terwijl u nu eigenlijk ook nu al niets bezit, omdat alles wat u gebruikt verhypothekeerd is, of belast met schulden, terwijl uiteenlopende overheden namens u ook voor miljarden aan schuld op de balans hebben staan, waarvan de lasten, rente en aflossing, op de burgerij verhaald worden, waardoor uw objectieve ‘vermogen‘ zelfs bij lange na niet positief uitpakt, wat gaat er dan veranderen voor u? Wordt u er niet juist beter van dan?

Sommigen wel. Eventjes.

De vernieuwende gedachte binnen het concept van het ‘Industrieel Kapitalisme‘ was dat binnen dat systeem innovatie beloond werd. De ‘Vrije Markt‘ was de ontmoetingsplaats van producent en klant, met daartussen uiteenlopende dienstverleners, die product-gerelateerde diensten aanboden, bevrijd van ‘Rent-Seekers‘, met als gevolg groeiende welvaart voor iedereen die werk had.

Ook Adam Smith erkende dat een overheid nuttig en nodig was om taken te volbrengen die te groot waren voor ‘marktpartijen‘, en om de gemeenschap te ondersteunen en te vrijwaren van de destructieve invloed van criminelen middels regelgeving, opsporing en bestraffing op basis van voor allen gelijke wetten, zonder gedogen of (positieve) discriminatie.

Dat systeem maakte geen einde aan de klassenverschillen zoals die in het feodale systeem bestonden, maar het idee was dat degenen die het meest bijdroegen daarvoor ook de hoogste beloning zouden ontvangen. Dat bijdragen was nadrukkelijk gekoppeld aan tastbare producten, en daaraan gekoppelde diensten. Waarbij Smith zich inbeeldde dat de industrieel die dankzij zijn of haar innovatie rijk werd als vanzelf die rijkdom ook weer investeerde in (industriële) activiteiten die de welvaart van de bevolking van een land als geheel ten goede kwamen.

Een ideaal dat je in romanvorm terugziet in Ayn Rand’s ‘Atlas Shrugged‘, waarin ze tevens schetst wat er mis kan gaan als een groeiend aantal ‘Rent-Seekers‘ zich via allerlei slinkse wegen op de rijkdommen storten die door de industriëlen, de boeren en de werkers worden voortgebracht.

In de praktijk is het allemaal niet zo zwart/wit, en zal er ook vraag zijn naar diensten die ‘vluchtig‘ zijn, en niet direct zijn te herleiden tot het productieproces, zoals de ‘Schone Kunsten‘, en de zorg voor de spirituele mens, om maar enkele tijdloze activiteiten te noemen waar de mens behoefte aan heeft. Waar dat de vorm aanneemt van ‘ijdeltuiterij‘, het te koop lopen met je rijkdom, vond dat in de ogen van Smith en zijn gilde van overwegend puriteinse Christenen met een zuinige leefwijze geen genade. De opulentie van de feodale klasse en de Katholieke kerk, de vleesgeworden ‘Rent Seekers‘ uit die tijd, was hen een gruwel.

Maar wat nou als industriële innovatie, én de productie zelf, naast de diensten die betrekking hebben op het logistieke proces en de verkoop, nagenoeg geheel geautomatiseerd en gerobotiseerd zijn? Of, in het geval van de westerse samenleving, meer en meer uitbesteed aan ‘Lage Lonen Landen‘, danwel geautomatiseerd en gerobotiseerd.

Wij hebben de ‘rechten‘, in de vorm van patenten, aandelen en andere documenten die ons het recht geven op het vruchtgebruik van de winsten, die we meer en meer ‘investeerden‘ in onze eigen opulente ‘LifeStyle‘, en niet in het opvoeren van de productie van goederen en daaraan verwante diensten. Sterker nog, her en der steken we nu het geld dat we verdienen in stokken die we tussen de spaken van de draaiende wielen steken om de productie te verminderen, behalve van wapens. Om het ‘Klimaat‘ te redden, of om uitputting van de grondstoffen te voorkomen.

Het probleem is dan dat de mensen in de ‘Lage Lonen Landen‘ het kind van de rekening zijn. De ‘oplossing‘ die wij in het westen bedachten, was de ‘ontwikkelingshulp‘, de overdracht van welvaart van dat deel van de bevolking dat genoeg heeft, naar de mensen die tekort komen. Ook binnen de eigen samenleving.

Het grote probleem dat dan de kop opsteekt, is dat daarvoor een grote, en steeds grotere overheid werd geschapen, in de vorm van een gekozen volksvertegenwoordiging, en in de vorm van een armada aan ‘NGO’s‘, of ‘liefdadigheidsinstellingen‘, en ondersteunende diensten die als een magneet werken voor de ‘Rent Seeking‘ klasse, de criminelen, die als ‘tussenpersoon‘ vooral eerst zichzelf verrijken, alvorens de ‘sloebers‘ te bedienen.

Het gaat daarbij niet exclusief om direct betrokkenen, waaronder er velen zijn die zeker geen graaiers zijn, en zichzelf volledig wegcijferen, maar daaromheen bevindt zich een onmetelijke zwerm ‘entertainers‘ en ‘organisatoren‘, ‘lobbyisten‘ en andere puur commerciële jongens en meisjes die slapend rijk worden van het afromen van die geldstromen. Met als kers op de taart de ‘Financiële Dienstverleners‘ die linksom en rechtsom de eigen zakken vullen. En dan zit je midden in een andere wereld. De wereld van het ‘Financieel Kapitalisme‘, oftewel het neofeodalisme. Dan is de cirkel rond, en het werk van Smith en de zijnen ongedaan gemaakt.

In de kritiek wordt dat systeem niet zelden aangeduid als ‘socialisme‘, ook omdat bij afnemende welvaart de impuls zal zijn om de overheid nóg groter te laten worden (met inbegrip van de ‘NGO’s‘) om de eroderende welvaart ‘beter‘ te verdelen bij het oplopende aantal ‘sloebers‘, waardoor de ruimte voor ‘marktpartijen‘ om mensen te vinden voor de productie, en productie-gerelateerde dienstverlening, nóg verder afneemt. Als je die contraproductieve impuls voegt bij de neiging om ‘positief‘ te discrimineren, dan kun je al direct een grafzerk voor die doodzieke samenleving bestellen.

Meer in het bijzonder als gewapende groepen lijsten gaan aanleggen van mensen die ze uit willen schakelen wegens hoog opgelopen meningsverschillen over de verdeling van de buit, terwijl snuivers, spuiters, slikkers en leugenaars zich aan de top van de piramide nestelen totdat iemand hun kaarsje uitblaast. Met socialisme heeft het niks uitstaande. Het is ook niet ‘Links‘, noch ‘Rechts‘. Het is gewoon een ongeorganiseerde beestenbende, waarin voor miljarden wapens worden gekocht, en ‘entertainers‘ worden gehuurd, die naast hun formele ‘kunstje‘ de hoer zijn van de commerciële ‘omroepen‘, ‘bladen‘ en ‘websites‘.

Niet alleen de ‘Industriële Productie‘ lijdt eronder, maar ook de ‘Schone Kunsten‘, en de serieuze aandacht voor de spirituele behoeften van de mens. Dat lijden raakt nu in een stroomversnelling in ons deel van de wereld door de belofte dat onze leiders ons gaan verwennen door ons alle bezit af te nemen, waarmee het ‘Klimaat‘ wordt gered, en de verspilling wordt ingedamd, maar wij intens gelukkig zullen zijn met een korstje droog brood en een machinegeweer, na het leger onklaar te hebben gemaakt, de politie het bos in te hebben gestuurd en te hebben uitgekleed.

Waarna de eigenaren van alles zich terugtrekken op hun ‘compounds‘ en privé-eilanden, met hun ‘Private Military Companies‘, en alles wat hun hartje begeert, terwijl ze er nooit een slag voor hebben hoeven werken.