Klimaatakkoord + Schuldenberg + pensioenen = #Gele hesjes #met boeren

In het voortschrijden van de tijd kunnen soms snel dingen duidelijk worden. Ik schrijf vaker over delicate onderwerpen, zoals de mondiale schuldenberg en sinds kort over de gevolgen van het Klimaatakkoord. Ik zie steeds meer een raakvlak ontstaan tussen deze drie verschillende thema’s. Mijn conclusie is dat de onderwerpen inhoudelijk een enorme impact hebben op de samenleving en opgeteld zorgen voor een werelds dilemma.

Hoe gaan we dat betalen?

De wereld, en dus ook Nederland, staat voor een enorme uitdaging. Hoe wil Nederland het klimaatakkoord naleven terwijl nu duidelijk wordt dat het NL-kabinet de oplossing zoekt door binnen de eigen begroting te gaan schuiven. Het verminderen van onze CO2-uitstoot gaat dus ten koste van andere verworvenheden. De begroting ophogen d.m.v. extra financiering zou NL ‘makkelijk’  kunnen doen, want onze schuldenberg is belangrijk lager dan die van Frankrijk en Italië, en ach ja, je zou het land haast vergeten, en die van Griekenland natuurlijk. Maar ja, Nederland wil het beste jongetje van de klas zijn dus gaan wij niet uit de pas lopen met onze staatsschuld. Moeten we ook zeker niet doen met het oog op de betaalbaarheid later.

3 Hobbels : Klimaatakkoord + Schuldenberg + pensioen

Toch moeten veel landen kiezen tussen drie kwaden. Of schuiven binnen de begroting ten koste van de burgers, of financieren Klimaatakkoord met ophogen van de schuldenberg die wereldwijd al verdubbeld is t.o.v. de vorige recessie, of nog meer pensioenroof. Ik zeg dus vorige recessie en bedoel daarmee te zeggen dat de volgende er aan staat te komen. Want juist de rente- en aflossingsverplichtingen van de wereldwijde schuldenberg haalt de groei er uit. Afbetalen daarvan slokt een steeds groter deel van het inkomen(BBP) op. We hebben dus 3 hobbels te nemen: Klimaatakkoord + Schuldenberg + pensioen. Hoe gaan we dat doen terwijl de Fransen nu al in opstand komen tegen de hogere milieuheffingen en zo meteen ook hier in NL de hogere energierekening zeker pijn gaat doen bij velen. Het kan m.i. maar één kant op. Consuminderen! In hoeverre zijn we met ons allen bereid echt in te leveren voor ons klimaat. Of gaan we zoeken naar een uitvlucht en roepen dat de klimaatwetenschappers er naast zitten. Wie het weet mag het zeggen. Zelf heb ik nog steeds twijfel. Maar ik zie wel spanningen ontstaan en het ontladen van spanning geeft een heftige reactie. Ik zag de bliksem al inslaan in Parijs, stad van het klimaatakkoord. Een beeldspraak waarvan ik denk dat die veelbetekenend is.

Alles heeft een prijs

In deze 21^ste eeuw wordt duidelijk dat we wereldwijd voor een mondiaal probleem staan. Valt niet helemaal toevallig samen met de globalisering. Onze globe wordt uitgebuit door een voortdurend proces van wereldwijde economische exploitatie en expansie. De excessieve economische groei heeft geleid tot een overdaad. Lage lonen door een wereldwijde arbeidsdeling, waarbij productielijnen over de wereld werden gespreid, puur bedoeld voor een aanhoudende economische groei. De grote vraag die we ons nu moeten stellen is: wanneer betalen we de prijs voor de extreme uitbuiting van onze aardkloot. Is economische groei oneindig of hangt daar een prijskaartje aan. Nou ja, het antwoord lijkt mij duidelijk. Nu de klimaatdiscussie ondanks meningsverschillen tussen wetenschappers desondanks heeft geleid tot een stevig(?) akkoord worden langzaam de gevolgen duidelijk. Er is onvoldoende financiële ruimte om de omslag naar duurzaam te betalen. Regeringen proberen te schuiven binnen eigen begrotingen maar dat gaat ten koste van sociale verworvenheden en leidt tot de bekende gele hesjes protesten. Zoals al eerder opgemerkt is ook de mondiale schuldenberg ons boven het hoofd gegroeid en staat deze schuimbekkend op een dreigend recordniveau.

De globe is een oor aan genaaid

Mijn conclusie is dat we op dit moment niet in staat zijn om de belangrijkste omslag in ons menselijke bestaan te financieren. Het geld is op. Bijdrukken werkt niet want dat geeft de grootste financiële ellende die je maar kunt bedenken. Denk aan de Grote Depressie van de jaren 30, dat willen we niet nog een keer meemaken. De enige oplossing zou kunnen zijn de mensheid bewust te maken van de schade die is aangebracht door de uitbuiting van onze aardkloot door de mens. Men wilde altijd meer en meer economische groei, want stilstand betekent achteruitgang. Inmiddels is gebleken dat fossiele brandstoffen eindig zijn maar toch is te lang gewacht met omschakelen, want nog altijd goedkoop. En waar kwam dat nu door? Juist ja, door de globalisering. De mensheid heeft de globe een oor aan genaaid en komt nu op de koffie. En die zal de komende jaren zonder melk en suiker zijn.

Consumeren wordt consuminderen

Het grote dilemma is dat duurzaamheid een prijskaartje heeft waar absoluut geen korting af kan. De prijs was te laag en zal omhoog moeten. Het is nu duidelijk zichtbaar dat het Klimaatakkoord(met hoofdletter K) en de Schuldenberg(met hoofdletter S) samen spannen tegen de verkwistende mensheid. Economische groei slaat om naar een boze droom van economische krimp. Het eeuwige consumeren wordt vervangen door consuminderen. Het is simpelweg de prijs. De mensheid ziet nu dat het klimaat een prijs heeft maar zou de mens ook beseffen dat stilstand niet altijd achteruitgang betekent. Doorgaan met excessieve groei betekent volgens veel klimaatwetenschappers doorgaan met de weg naar vernietiging. Nu is het wachten op een revolutie die de evolutie weer in een reset brengt. Dus het proces van verandering in alle vormen van leven van generatie op generatie weer op een schone natuurlijke wijze doorgeven zonder dat de mensheid er weer een verstoring in aanbrengt. Zou in mijn reïncarnatie graag willen zien of deze wijze woorden ooit zijn begrepen. Maar ja, wie ben ik.

Weer gele hesjes in de straten

Overigens vraag ik mij af wat we de komende tijd gaan zien. De protesten van gele hesjes tegen alle soorten van (milieu)heffingen waren onverwacht heftig. Zal de kortzichtigheid het winnen van de lange termijn visie, of zal de bewustwording het winnen van de lege portemonnees. Juist nu er gecollecteerd moet worden voor ons eigen milieu is de knip leeg bij velen onder ons. Het verruimingsbeleid van centrale banken heeft een enorme onbalans in een verkeerd verdeelde welvaart gecreëerd. De miljarden werden via de financiële markten ingepikt door de superrijken der aarde. Deze elite bezit dus het geld om de rekening te betalen. Zo simpel is dat. De vraag is wie presenteert hen de rekening? Het is jammer dat de praktijk nooit zo werkt. In het verleden zijn het de revoluties geweest die met geweld de scheefgroei hebben recht getrokken.  Zou de mensheid daarvan geleerd hebben? Of kleuren de straten straks weer geel maar dan samen met onze boeren. Of rood in het ergste geval.

Pensioendiscussie ontaardt in pensioenchaos: voortekenen van recessie en veel meer

Escalatie dreigt

Of de huidige opeenhoping van (pensioen)narigheden en andere monetaire- en handelsspanningen een toeval is, dat denk ik dus niet. Het valt mij op dat momenteel belangrijke financieel-economische problemen dreigen te escaleren. De spanningen lopen op en dat gebeurt op meerdere terreinen. Zowel wat betreft geopolitieke spanningen, handelsoorlogen tussen  verschillende continenten, een afzettingsprocedure rondom Trump, de Brexit, de monetaire spanningen onder regie van centrale banken, enzovoorts, enzovoorts. Ik zou denken dat het geen toevallige samenloop van omstandigheden is maar dat het allemaal voortvloeit uit de problematiek vanuit een failliet monetaire systeem.

Kredietberg niet houdbaar

Ons fiat geldsysteem dat wordt gecontroleerd door de centrale banken loopt naar zijn einde. Het is toch volkomen duidelijk? De record hoge schuldenberg, met zijn record lage rentetarieven, is de oorzaak. Zo simpel is dat, met een hogere rente is de kredietberg absoluut niet houdbaar. Hierdoor lopen we vast in ons mondiaal vervlochten monetaire systeem. Schuldenaren zijn bij tegenslag niet meer in staat om af te lossen maar hun schuldpapier staat als vordering op de balans bij de schuldeisers. Dat zijn de banken, centrale banken, pensioenfondsen en de (grote) beleggers. Onder regie van centrale banken is de (centrale) rente stapsgewijs verlaagd naar nul in een tijdvak van 32 jaar. Niet voor niets worden weer inkoopprogramma’s ingevoerd door centrale banken om wankele banken te ontlasten van slechte leningen enzovoort. Het zijn maatregelen in een paniekfase om een failliet systeem te redden.

Banken als aanjagers van de economie

Het is een bekend gegeven dat de koerswaarde van vooral Europese banken dramatisch zijn gedaald in de laatste 2 a 3 jaar met de Deutsche Bank(DB) voorop. DB is de grootste bank in Europa en daalt al 5 jaar in waarde. Misschien dat hiermee duidelijk wordt waarom de ECB een strak monetair beleid voert om het bankensysteem overeind te houden. Door het opnieuw instellen van hun opkoopprogramma van oud papier(= niet presterende leningen) en hun alsmaar opgedrongen lagere rentetarieven wordt getracht om het huidige monetaire systeem overeind te houden. Banken vormen daarin de spil en zijn de aanjagers van onze economie door het verstrekken van krediet. Hoe meer krediet, hoe beter voor onze economie, en hoe beter voor hun verdienmodel.

Banken worden agressief

Maar als de ECB al 32 jaar de rente alleen maar verlaagt, dan moeten banken hard werken aan hun verdienmodel om met inlenen van ons spaargeld en door het uit te lenen als krediet nog wat te verdienen. En daarmee beleggers tevreden houden. Wordt al moeilijker gezien de dalende koersen. Op gegeven moment kom je op het punt dat een verdienmodel agressief wordt. Was het ooit zo dat we in het verleden met een gerust hart ons geld naar de bank brachten, nu krijgen we steeds meer twijfel vanwege de nationale (pensioen)discussie inzake verlies op de nationale reserves in de vorm van onze pensioenpotten en spaargelden. De doorgevoerde rentedaling van de ECB heeft een repressief karakter gekregen en wordt voelbaar in de samenleving.

Pensioenakkoord wankelt

De discussie die vooraf gaat aan de komende pensioenkortingen wordt behoorlijk heftig nu zelfs het pensioenakkoord staat te wankelen. De standpunten van de verschillende partijen, vakbonden, regering en pensioenfondsen, lopen steeds verder uit elkaar. De bal ligt nu bij minister Koolmees  maar die heeft geen zicht op een schot voor open doel. Als je er goed over nadenkt is ons kleine polderlandje in een penibele situatie gemanoeuvreerd door toedoen van de ECB met zijn beleidsmaatregelen die onze spaargelden en pensioenpotten bedreigen. Oorzaak: het krampachtig vasthouden aan de euro-muntunie die landen met totaal verschillende economische snelheden tot elkaar veroordeelt.

“The Road To Nowhere”

Indirect gevolg van globalisering

Wij inwoners van een klein EU-lidstaatje willen nu discussie over de gevolgen van de euro die ons pensioenstelsel onder regie van de ECB de afgrond instort. De ondergang door negatieve rentetarieven die pensioenpotten aanvreten en banken aan het wankelen brengen. De discussie zal langzaam duidelijk maken dat de chaos die volgt niet aan ons zelf is te wijten maar wordt opgelegd door beteugelende maatregelen van een instituut van formaat. De ECB die een klein landje ondergeschikt maakt aan de grotere belangen op mondiaal niveau. Het zijn de gevolgen van de globalisering waardoor een klein land zich heeft verenigd in een unie(EU) om daarmee een machtsblok te vormen tegenover de ‘rest.’

Zijn we bereid de prijs te betalen

De discussie wordt nu of we de prijs die we betalen er voor over hebben. Dat onze pensioenen, en ook spaargelden, keihard worden geraakt dringt steeds verder door bij de massa. Duurt even maar dan heb je ook wat. Een discussie van formaat. Een massaal protest tegen wie? Ja, tegen wie, dat is de vraag. De massa zal zich keren tegen de gezamenlijke ondertekenaars van een pensioenakkoord dat nu op losse schroeven is komen te staan. Ik denk dat we de oorzaak toch wat hogerop moeten zoeken. Namelijk het beleid dat de ECB voert om het bankwezen met hun schuldpapier en onze reserves overeind te houden. Daar waar ons kapitaal ligt wordt nu een deel afgeroomd ten gunste van het bedrijven van mondiale monetaire politiek. Voortvloeiend uit de grootheidswaanzin van een Europese Unie die daarvoor met een eigen muntunie een flinke prijs betaalt. Zijn wij als klein polderlandje bereid die prijs te betalen?

Opzeggen lidmaatschap

De nationale pensioendiscussie zal m.i. een flinke maatschappelijke impact krijgen met mogelijk een roep om een Nexit met de Brexit als angstaanjagend voorbeeld. Bang om er mee te beginnen vanwege de door de politiek opgeklopte, ver uiteen liggende, standpunten. Een politiek die nauwelijks nog de burger dient door het grootdenken in mondiale unies en verbonden. Contributies bij verenigingen worden flink verhoogd zodra het bestuur grootse plannen voorlegt aan de leden. Ben je het niet eens met het bestuursbeleid dan bedank je als lid. Persoonlijk zou ik nu ook liever bedanken voor mijn lidmaatschap van de EU. Ben nog op zoek naar het adres van de secretaris want ik wil mijn lidmaatschap wel schriftelijk opzeggen.