Klimaatnoodsituatie: vertel dat aan de Kerstman!

Heb je dit ooit op het internet gezien? Op dit internet zijn er de wildste ideeën om te lezen. ik het heb gelezen – hou je vast! – het gebouw van het Europees Parlement in Straatsburg is gereconstrueerd op basis van de originele foto’s van de half voltooide toren van Babel. Dat was op Russische websites, en wat is daar, dat is allemaal waar (meer info op  mythdetector.ge, 24.3.2017 ).

Er zijn saaie mensen die zeggen dat het parlementsgebouw eigenlijk is gemodelleerd naar een Romeins amfitheater, niet Bruegels schilderij van de toren van Babel – wel, als het Europees Parlement symbolisch leunt op een plaats waar christenen naar de leeuwen werden gegooid ( Het werd poëtisch de “Damnatio ad bestias” genoemd,  zie Wikipedia), dan is het niet mijn bedoeling om de wijsheid van deze hoge dames en heren in twijfel te trekken – niet dat ik uiteindelijk zelfs van de beesten beschuldigd ben!

Laat me echter een kunsttheoretische vraag stellen: is de interpretatie die een kunstenaar aan zijn werk geeft de enige juiste? Heeft de interpretatie van de kunstenaar van zijn kunstwerk  een  speciale positie ten opzichte van alle andere interpretaties? Mijn kinderen zouden op dit punt antwoorden: “Als je het vraagt, papa!” – Natuurlijk  kan  en  moet  de kijker het werk een  eigen  interpretatie en interpretatie geven. (Voorbeeld: Vincent van Gogh wilde, ik heb gehoord, het  schilderij zijn slaapkamer als de belichaming van vrede en veiligheid – wij als kijkers herkennen niet noodzakelijk een weergave van innerlijke stabiliteit in de kamer met de asymmetrische muren, zelfs als de muren van zijn kamer  inderdaad  asymmetrisch en schuin waren.)

Natuurlijk  kunnen we zien dat de architectuur van het Europees Parlement ons vanuit sommige invalshoeken herinnert aan het schilderij van Bruegel van de toren van Babel ( zie Wikipedia ). En dat is waar het spannend wordt: we weten dat   het idee van de toren was om een ​​toren te bouwen “waarvan de top tot de hemel reikt” ( Genesis 11: 4 ). En hoe is het project afgelopen? God verwarde hun tongen zodat ze elkaar niet begrepen ( Genesis 11: 7-9 ).

Te meten aan de symbolische kracht van zijn actie

Alleen dit Europees Parlement heeft op donderdag 28 november 2019 de “klimaatnoodsituatie” uitgeroepen (zie over  bild.de, 28.11.2019 ). Het is een “symbolische” handeling, er wordt gezegd, het moet “druk opbouwen” om passende wetten uit te voeren. Laten we even de hele EU Punch en Judy-show negeren, die anders meestal knikt, die de Commissie in de muil duwt – de Commissie let wel, die werd geleid door de vrolijke meneer Juncker en nu door de zeker altijd goed geadviseerde mevrouw von der Leyen. De uitgeroepen noodtoestand heeft geen direct juridisch effect, maar wat is het doel?

Dr. Hingerl schrijft : “Nu moet het parlement van de EU naar Konstanz en weet niet wie anders de ‘klimaatnoodsituatie’ noemde. Het weer en zijn dertig jaar gemiddelde klimaat doet er niet toe. “)

Er is sprake van een “klimaatneutraal continent”, en toch wordt benadrukt dat het alleen om “symboliek” gaat. Laten we haar aan het woord houden en naar de  symboliek kijken . Het is niet de eerste keer dat een noodtoestand in Europa wordt uitgeroepen, er was iets 85 jaar geleden – die zijn actie niet rechtvaardigt met het concrete voordeel, maar met “symboliek”, die de symboliek van zijn Te meten actie.

Een ‘noodtoestand’ die van boven is verklaard, heeft op zijn zachtst gezegd een vrij moeilijke geschiedenis in Europa. De daadwerkelijke machtsovername van Adolf Hitler vond plaats in 1933 via de “wet voor de eliminatie van de verdrukking van het volk en het rijk”, die bekend staat als de “activerende wet van 24 maart 1933” ( zie Wikipedia ). De gruwel van het Derde Rijk begon toen, op basis van het populaire sentiment, een noodtoestand werd uitgeroepen die eerst de emotioneel-morele en vervolgens de juridische basis creëerde voor het afschaffen van de gebruikelijke regels van de rechtsstaat en democratie en voor het machtigen van Hitler zelf richten.

“Revolutie is geen ponyboerderij”

Voor het feit dat er abstracte parallellen zijn tussen de noodsituatie van 2019 en die van 1933, zou het feit spreken dat de Duitse staatsradio het ontkende: “Klimaatnoodsituatie – geen parallel aan het noodbesluit 1933” ( tagesschau.de, 28.11.2019 , nauwelijks verrassend van een zekere heer Gensing).

Nee, de symbolische verklaring van een vermeende “klimaatsituatie” door het Parlement van Babel, Pardon: van Europa is dit natuurlijk geen wet van empowerment – echter: in hetzelfde debat, deels door dezelfde mensen die de proclamatie van de noodsituatie toejuichen, horen en lezen we open antidemocratische ideeën.

Sorry @ulfposh, Revolution ist halt kein Ponyhof.

— Luisa Neubauer (@Luisamneubauer) June 4, 2019

Eco-activisten organiseren “Onrust in de Bondsdag” en wanneer ze meer respect voor de parlementaire democratie eisen, zeggen ze kort en bondig: “Revolutie is gewoon geen ponyhof ” ( @luisaneubauer, 4.6.2019 /  gearchiveerd  – ja, die dame die voor een  groot politiek evenement, van alle dingen in de drums van het Olympisch Stadion in Berlijn ). Ja, dit woord: “revolutie”. – Mario Sixtus, bijvoorbeeld, “bekend van radio en televisie”, zoals men het zegt, zet in de debatruimte, men zou “crisis kunnen noemen, crisisregering kunnen oproepen” “om deze crisis op te lossen”, omdat: “Al het andere is ondergeschikt, inclusief privé Plannen voor eigendom of persoonlijk leven. “( @Sixtus, 30.5.2019 /  gearchiveerd) – De grenzen tussen socialisten en eco-activisten zijn vloeiend, de kruising aanzienlijk.

https://twitter.com/sixtus/status/1134194842504957953

Net als het  demonstreren van politici  , is de noodoproep een daad van wantrouwen in de gebruikelijke processen van democratie. Emotionele druk moet worden opgebouwd voorbij rationeel, voorzichtig en dus democratisch debat – met welk doel? Eco-activisten en sommige “groenen” hebben in het verleden de indruk gewekt dat zij het onderwerp milieubescherming hoe dan ook alleen als middel tot een doel gebruiken – en het doel zou iets zijn met socialisme.

De EU gooit de geest naar de leeuwen

Ik herinner me nog de dagen dat de muur viel en toen (tegen de  weerstand van de SPD en de Groenen ) de hereniging plaatsvond. Ik had me veel scenario’s voorgesteld over hoe de toekomst eruit zou zien – maar niet dat, niet echt. 30 jaar na de val van de Berlijnse muur stinkt het naar een nieuw socialisme, een DDR 2.0, dit keer in heel Europa en in naam van beweerd natuurbehoud. De geest is terug in Europa, en het is nog steeds de oude geest.

De toren van Babel staat voor menselijke hoogmoed, arrogantie en megalomanie. De democratische mindset moet bescheiden zijn, anders zal het niet langer democratisch zijn.

Natuurlijk verwacht niemand serieus dat de EU-parlementariërs consequenties zullen trekken van de verklaarde “klimaatnoodsituatie” – ze zullen door Europa blijven vliegen, ze zullen nutteloos blijven in hun kantoren met airconditioning, ze zullen hun goedbetaalde en zeer slimme geest blijven rondrijden passend bij auto’s.

De EU was ooit een goed idee, maar deze EU doet inderdaad denken aan de toren van Babel – te veel overmoed, te weinig zin. De EU heeft een amfitheater gebouwd en ze gooit haar gedachten naar de leeuwen.

Democratie heeft het tegenwoordig moeilijk: burgers worden 24 uur per dag emotioneel gekookt tot ze op een dag ondemocratische maatregelen accepteren. Zogenaamde eco-activisten, van wie velen nu openlijk een nieuwe poging tot socialisme plannen, stellen hun hysterische onmiddellijke moraliteit boven de kernwaarden van democratie.

Vertel dat aan de Kerstman!

Het maakt niet uit wat linkse ‘democratiecritici’ zeggen: democratie is de beste politieke vorm van overheid om instandhouding af te dwingen – socialistische dictaturen staan ​​niet precies bekend om hun instandhouding, integendeel – en zelfs als democratie niet de beste regeringsvorm was voor instandhoudingsdoeleinden, zou het onze taak om dit en elk ander project toch binnen het democratische systeem te proberen.

Degenen die echt natuurbehoud wilden, zouden de democratie versterken in plaats van verzwakken. Het lijkt er steeds meer op dat ecohysterie gevoed door deels door het buitenland gefinancierde ngo’s de democratie in gevaar brengt en we hopen dat het beschadigen en afschaffen van democratie niet een van zijn ware doelen is.

Ik betrap mezelf telkens weer op de gedachte:  vertel dat aan de Kerstman!

Het wereldwijde klimaat redden door de Duitse industrie op de knieën te drukken? De natuur beschermen door soortenbescherming losser te maken en bomen om te hakken en het landschap vervolgens te verwennen met honderden meters stalen monsters? Bepaal het beleid van opgeklopte kinderen? Stoke hysterie, wil democratische manieren omzeilen en incidenteel socialisme proberen te introduceren – en hopen dat deze keer het zal werken, deze keer zeker? Oh, het vertelt allemaal de kerstman!

Zolang de mensheid bestaat, is er nog geen wijs besluit genomen door emotionele onrust omdat en door de menigte in domme hysterie te brengen. Iedereen die “noodtoestand” zegt, wil populistische emoties oproepen, wil mensen manipuleren – men kan dat “goede” vinden, maar niet echt in de geest van democratie.

De “klimaatnoodsituatie” is “symbolisch”, zeggen de politici – oké: een verklaarde noodsituatie is historisch gezien regelmatig de poging om de democratie en de rechtsstaat te ondermijnen. Dus wat zou een symboliek moeten zijn ?!

Hoe meer schuimende, schrille en irrationele propagandisten en populisten worden, hoe rustiger ik wil worden. “Noodgeval”, zegt u? Ja, we zijn op weg naar een “noodtoestand” voor democratie – en voor heel verschillende noodsituaties, soms met bedrijfswagens en afschuwelijke diëten.

Hoe harder de “activisten” schreeuwen, hoe koeler we onszelf moeten worden. Als deze meisjes, of ze Greta, Luisa of Carola heten, ons vertellen over de dag des oordeels, wanneer de oom op televisie zijn camera zijn zeer speciale versie van de waarheid vertelt, wanneer de nietsvermoedende politicus me vertelt waarom ik dit en dat moet opgeven – en dat doet hij natuurlijk niet – dan adem ik diep in, ik laat mijn polsslag zakken en ik antwoord kalm:  vertel de Kerstman dat!