Koerden verraden is de Amerikaanse manier: “Syrische Koerden moeten nu doen wat ze hadden moeten doen”
Indignatie redactie
4 min. lezen
De Amerikaanse president Donald Trump wordt ronduit veroordeeld door bi-partijachtige stemmen in Washington voor het “uitverkopen” van de Koerden in Syrië. Maar de histrionisten die verklaren dat de eer van Amerika door Trump is bezoedeld, zijn in veel opzichten absurd, gezien de lange geschiedenis van Amerikaanse dubbele oversteek van de Koerden.
Het duidelijke groene licht van Trump voor de Turkse leider Recep Tayyip Erdogan om militaire operaties tegen Koerdische militanten in het noordoosten van Syrië te starten, veroorzaakte deze week een Amerikaanse politieke storm.
Republikeinse en democratische wetgevers stonden in de rij om de president te berispen voor het overgeven van Koerdische bondgenoten aan de genade van een Turkse militaire aanval. Zelfs naaste politieke aanhangers van Trump, zoals senatoren Lindsey Graham en Marco Rubio, hekelden zijn schijnbare gebrek aan principe bij het verlaten van de Koerden.
Voormalige acaciet Trump, Nikki Haley, die voorheen de Amerikaanse ambassadeur bij de VN was, betreurde hoe de beslissing van de president om Amerikaanse troepen terug te trekken van het pad van een Turkse inval in Syrië “de Koerden liet sterven”.
Zij en andere politici en media-experts begroetten de Koerdische strijdkrachten als cruciale Amerikaanse bondgenoten in de strijd tegen jihadistische terreurgroepen in Syrië.
Trump’s aankondiging was een duivels verraad en een vlek op het eervolle imago van Amerika, dus de consensus in Washington zou ons willen doen geloven.
Wat nogal lachwekkend is over de schijnheilige opschudding in Washington, is de verbazingwekkende ontkenning, of schijnbaar gebrek aan bewustzijn, onder Amerikaanse politici en media over hoe het etnische Koerdische volk gedurende vele decennia gewoonlijk is misbruikt en gejaagd voor Amerikaanse imperialistische belangen.
Het idee dat de Amerikaanse media deze week rondgaat dat Trump’s vuile deal met Erdogan op de een of andere manier een schandalig, ongekend verval in Amerikaanse eer is, staat volledig haaks op historische feiten.
De Koerden tellen ongeveer 40 miljoen mensen met gemeenschappen en territoriale claims die zich uitstrekken over Syrië, Turkije, Irak en Iran.
Historisch gezien heeft Washington de Koerden soms aangeworven als volmachten om gevestigde regeringen te destabiliseren die het afkeurt, en net zo snel een ongeldige minachting getoond voor Koerden zodra hun gepercipieerde nut voor Amerikaanse belangen is verstreken.
In de jaren 1970, toen Iran onder de Shah een Amerikaanse bondgenoot was, mobiliseerde Washington Koerden in Irak om Bagdad te destabiliseren voor Iraanse belangen. Maar toen Irak en Iran zich in 1975 tijdelijk verzoenden, werden de Koerden overgelaten aan de genade van het Iraakse regime dat wraak nam.
Toen de VS in het begin van de jaren negentig hun voormalige klant Saddam Hussein in Irak opriepen en dat land bombardeerden in de Eerste Golfoorlog, riep president George Bush Sr de Koerden op om tegen Irak op te staan.
De opstand werd vervolgens ingeslagen door Saddam en de Koerden bleven hangen en sterven, velen van hen in ingesneeuwde vluchtelingenkampen. Washington had opnieuw de handen van hun benarde positie gewassen.
Maar het dieptepunt van het Amerikaanse verraad was in 1988, toen de Amerikaanse militaire inlichtingen Saddam willens en wetens voorzien van satelliet en logistiek om het beruchte bloedbad met chemische wapens uit te voeren tegen de Koerdische stad Halabja in Noord-Irak.
Dit was tijdens de door de VS gesteunde oorlog in Irak met Iran (1980-88). Washington wist dat Saddam chemische wapens ging gebruiken om Iraanse vooruitgang te ontmoedigen, en Washington droeg plichtsgetrouw een kritische hand bij het uitvoeren van het bloedbad in Halabja, waar tot 5.000 Koerdische burgers werden afgeslacht met Sarin en Mosterdgas.
Het idee dat deze week op de proppen kwam dat Amerika een soort nobele relatie met de Koerden heeft, is een verwaande fantasie die wordt uitgelaten door politici en media om het VS-imperialisme een fineer van morele gerechtigheid te geven. En als een andere manier om Trump te ondermijnen.
Tijdens de recente Syrische oorlog – een oorlog die illegaal door Washington wordt gesponsord als heimelijke agressie voor regime-verandering – is het een betreurenswaardig feit dat Syrische Koerdische troepen werden aangeworven als volmachten om het vuile werk van Amerika te doen.
Dat vuile werk ging niet in de eerste plaats over “vechten tegen jihadistische terreurgroepen”. Hoe zou het kunnen, wanneer de Amerikanen elders in het geheim deze jihadisten wapens en andere uitrusting bezorgden?
De Koerden van Syrië zijn door Washington gebruikt om delen van het land uit te hakken om de soevereine regering in Damascus te destabiliseren. Onder het mom van het helpen van de Koerden om hun eigen autonome regio in Syrië te vestigen, zijn de Amerikanen alleen echt geïnteresseerd geweest in het gebruiken van de Koerden als een proxy om hun eigen natie te verbreken.
Het is begrijpelijk dat de Syrische Koerden zich schamen en walgen in het licht van het schijnbare verraad van president Trump . Hij beweert dat hij ze niet verraadt. Maar hoe ziet het er nog meer uit?
Het vrome protest in Washington is echter farcical gezien de lange en smerige geschiedenis van Amerikaans verraad tegen de Koerden.
Laten we dit ook rechtzetten. Amerikaanse troepen bezetten illegaal delen van Syrië. Ze zijn schuldig aan oorlogsmisdaden, net als politieke leiders in Washington. Amerikaanse troepen moeten onmiddellijk Syrië verlaten met het schandelijke label van criminele indringers.
En Koerdische leiders zijn ook niet onberispelijk. Ze moeten ook worden gecensureerd omdat ze toestaan dat hun volk opnieuw wordt uitgebuit en geschonden door Amerikaanse imperialistische belangen.
De Syrische Koerden moeten nu doen wat ze hadden moeten doen, namelijk de krachten bundelen met het Syrische Arabische leger – en hun land verdedigen tegen alle buitenlandse vijanden, inclusief hun zogenaamde Amerikaanse beschermheren.
