Indignatie redactie 
Het buitenlands beleid van de VS brengt Amerikanen in gevaar zonder enige voordelen op te leveren
Soms lijkt het erop dat de Russische president Vladimir Poetin, als het om internationale betrekkingen gaat, het enige staatshoofd is dat tot rationele voorstellen in staat is. Zijn recente onderhandelingsposities die aanvankelijk door vice-minister van Buitenlandse Zaken Sergei Rybakov werden overgebracht om een stap terug te doen van de rand van oorlog tussen zijn land en de Verenigde Staten over Oekraïne, zijn grotendeels bij uitstek verstandig en zouden de mogelijkheid onschadelijk maken dat Oost-Europa een toekomstig Sarajevo-incident zou worden dat zou ontbranden een kernoorlog. Poetin : “We hebben juridisch bindende garanties op lange termijn nodig, zelfs als we weten dat ze niet te vertrouwen zijn, aangezien de VS zich vaak terugtrekt uit verdragen die voor hen oninteressant worden. Maar… er is iets [meer nodig], niet alleen mondelinge toezeggingen.”
Poetin en president Biden bespraken de Russische voorstellen en andere zaken in een telefoongesprek op 30 december , waarin Biden opriep tot diplomatie, en zowel hij als Poetin namen naar verluidt stappen om de mogelijke confrontatie onschadelijk te maken. In het telefoongesprek de twee presidenten afgesproken om bilaterale onderhandelingen omschreven als “de strategische stabiliteit dialoog” met betrekking tot “wederzijds veiligheidsgaranties”, die nu zijn begonnen op zondag 9 januari starten th , in Genève. Daarna volgt woensdag een verkennende bijeenkomst van de NAVO-Rusland Raad en donderdag nog een bijeenkomst met de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking.
Pat Buchanan, die enigszins sceptisch is over het Russische overbereik, heeft samengevat: het standpunt van Poetin, dat hij een ultimatum noemt, als “Ga van onze veranda af. Ga uit onze voortuin. En blijf uit onze achtertuin.” Poetin heeft geëist dat de NAVO de uitbreiding naar Oost-Europa, dat alleen Rusland bedreigt, stopzet, terwijl hij ook de geplande raketopstellingen in de voormalige Warschaupact-staten die al lid zijn van de alliantie terugschroeft. Hij heeft de VS ook opgeroepen om het aantal intimiderende aanvallen door oorlogsschepen en strategische bommenwerpers langs de Russische grens te verminderen en de inspanningen om militaire bases in te voegen in de vijf ‘Stans langs de zuidgrens van de Russische federatie’ te staken. Met andere woorden, Rusland is van mening dat het geen vijandige strijdkrachten mag hebben die zich langs zijn grenzen verzamelen,
Buchanan concludeert dat er veel ruimte is om te onderhandelen over een serieuze overeenkomst die beide partijen tevreden zal stellen, waarbij hij opmerkt dat de VS nu via de NAVO onhoudbare veiligheidsregelingen heeft met 28 Europese landen. Hij merkt op dat “de dag niet ver meer kan zijn dat de VS de toezeggingen uit de Koude Oorlog die dateren uit de jaren 1940 en 1950 zullen moeten herzien en verwerpen, en van ons zullen eisen dat we een kernmacht zoals Rusland bevechten voor landen die niets te doen hebben. met onze vitale belangen of onze nationale veiligheid.”
Staatssecretaris Tony Blinken was openlijk sceptisch over de Russische voorstellen, met het argument dat Moskou een bedreiging voor Europa is, hoewel de mate waarin de regering-Biden hard zal spelen over de details moeilijk in te schatten is. Blinken en de NAVO hebben al verklaard dat ze hun expansie naar Oost-Europa zullen voortzetten en het Witte Huis bereidt zich naar verluidt voor strenge nieuwe sancties tegen Rusland als de besprekingen niet succesvol zijn. Zeker, pushback van de regering kan een debattechniek zijn om sommige eisen te matigen of zelfs te elimineren, of er kunnen zelfs harde werkers zijn van het Center for New American Security die het oor van de regering hebben en Rusland willen confronteren. Hoe dan ook, zowel Blinken als Biden hebben de Russen gewaarschuwd “geen ernstige fout te maken over Oekraïne”, en verklaarden ook dat er “enorme” economische gevolgen zouden zijn als er een aanval door Russische troepen zou plaatsvinden. Na een ontmoeting met de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland, beweerde Blinken vorige week: dat er geen vooruitgang zou zijn met diplomatieke benaderingen van het probleem zolang er een Russisch “kanon op het hoofd van Oekraïne wordt gericht”. In werkelijkheid is Moskou natuurlijk 5.000 mijl verwijderd van Washington en het werkelijk gevaarlijke puntpistool is in handen geweest van de NAVO en de VS, precies voor de deur van Rusland.
Zeker, vechten tegen Rusland is in sommige kringen populair, grotendeels als gevolg van de onophoudelijke negatieve berichtgeving in de media over Poetin en zijn regering. Opiniepeilingen suggereren dat de helft van alle Amerikanen voorstander is van het sturen van troepen om de Oekraïners te verdedigen. De Republikeinen, met name de senatoren Ted Cruz, Tom Cotton en Marco Rubio, lijken bijzonder enthousiast te zijn om oorlog te voeren tegen Oekraïne en tegen China over Taiwan en pleiten openlijk voor zowel de toelating van Oekraïne tot de NAVO als het sturen van troepen en wapens en het verstrekken van inlichtingen om Kiev te helpen. Ze stellen dat het nodig is om de Amerikaanse democratie te verdedigen en ook om de ‘geloofwaardigheid’ van de VS te behouden, het laatste toevluchtsoord van een schurkennatie, zoals Daniel Larison opmerkt, aangezien Washington vaak “terugkomt op zijn woord”. En dan zijn er nog de gekken, zoals congreslid Mike Turner uit Ohio, die zegt dat er Amerikaanse troepen naar Oekraïne moeten worden gestuurd om de Amerikaanse democratie te verdedigen. Of de Republikeinse senator uit Mississippi Roger Wicker die voorstander is van een mogelijke eenzijdige nucleaire eerste aanval om “de Russische militaire capaciteit te vernietigen”, wat zou leiden tot een wereldwijd conflict dat niet zo erg zou zijn, aangezien het slechts 10 tot 20 miljoen Amerikanen zou doden.
Rusland heeft het recht zich zorgen te maken, aangezien er op dit moment iets broeit in Kazachstan dat misschien een herhaling is van de door de VS gesteunde NGO-geïnstigeerde succesvolle omverwerping van de Oekraïense regering in 2014. De leden van de Collective Security Treaty Organization Rusland, Wit-Rusland, Kirgizië, Tadzjikistan en Armenië hebben soldaten gestuurd om te reageren op het hulpverzoek van de Kazachse regering. Helaas gaat het buitenlands beleid van de VS niet alleen over Rusland. De kwestie Taiwan woekert voort met een soortgelijke weerklank als de crisis in Oekraïne. China, een opkomende macht, wil zich in toenemende mate laten gelden in zijn buurt, terwijl de VS het alternatief proberen te confronteren en in te dammen, terwijl ze ook de relaties ondersteunen die zich na de Koreaanse oorlog en tijdens de Koude Oorlog hebben ontwikkeld. De status quo is onhoudbaar,
En laten we de voortdurende verwoesting van Amerika door sancties en bommen van burgerbevolking in Venezuela, Syrië, Iran, Afghanistan en Jemen niet negeren om de regeringen van die landen te straffen. En natuurlijk is er altijd Israël, de goede oude trouwe bondgenoot en zeer geliefd bij alle politici en de media, Israël, de Joodse staat. Biden blijft twijfelen over het opnieuw toetreden tot de nucleaire non-proliferatieovereenkomst met Iran, wat goed is voor de VS, onder druk van Israël en zijn binnenlandse “Amen-koor”. Vorige maand, tijdens een toespraak op een Zionist Organization of America Gala, zei voormalig CIA-directeur en minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo dat “Er is geen belangrijkere taak van de staatssecretaris dan voor Israël te staan en er is geen belangrijker bondgenoot van de Verenigde Staten dan Israël.” Voeg daar het onvergetelijke geblaf van Nancy Pelosi aan toe dat voorzitter van het Huis Nancy Pelosi over haar liefde voor Israël zei: “Ik heb tegen mensen gezegd als ze me vragen of dit Capitool op de grond is gevallen, het enige dat zou blijven is onze toewijding aan onze hulp … en ik noem het niet eens hulp… onze samenwerking met Israël. Dat is fundamenteel voor wie we zijn.”
https://www.youtube.com/watch?v=53x_zrkJw
Je zou je kunnen afvragen hoe een Amerikaanse leider zo schaamteloos kan beweren dat de belangen van de VS ondergeschikt zijn aan die van een vreemd land, maar daar zijn we dan. En het is tragisch dat onze president bereid is Amerikaanse militaire levens op te offeren ter ondersteuning van belangen die volledig frauduleus zijn. De waarheid is dat we een regering hebben die op een tweeledige manier alles achterstevoren doet, terwijl het Amerikaanse volk worstelt om de rekeningen te betalen en hun kwaliteit van leven en zelfs hun veiligheid bergafwaarts ziet gaan. Wederom de wijsheid van Vladimir Poetin over dit onderwerp aanhalend, zou men kunnen constateren dat: al in 2007 op de Veiligheidsconferentie van München zei de Russische president dat het “wettelijke gedrag” van de Verenigde Staten door aan te dringen op mondiale dominantie en leiderschap de vitale belangen van andere naties niet respecteerde en zowel het verlangen naar als de gevestigde mechanismen ondermijnde vreedzame betrekkingen aan te moedigen. Dat heeft hij goed begrepen. Dat is de kern van de zaak. Er zit geen geloofwaardigheid of menselijkheid in het Amerikaanse buitenlands beleid, en iedereen weet dat de Verenigde Staten en bondgenoten zoals Israël in wezen schurkenstaten zijn die geen regels gehoorzamen en de rechten van niemand anders respecteren. Dit is enigszins waar sinds de Tweede Wereldoorlog, maar het is sinds 9/11 routine geworden in bijna alle internationale betrekkingen van Amerika en de echte verliezers zijn het Amerikaanse volk,
