Indignatie redactie 
Kunnen we de opwarming van de aarde stoppen? ‘Technisch‘ kunnen we het. Sterker nog, ‘technisch‘ is het in feite een minder grote uitdaging dan de ‘Delta Werken‘ uit de tweede helft van de vorige eeuw, waardoor ons laaggelegen land beschermd moest worden tegen het water van de zee, nadat in 1953 half Zeeland onder water was komen te staan toen de oude dijken het begaven tijdens een tamelijk uitzonderlijke storm.
Dus? Het gaat ons lukken? Nee. Sterker nog, met elke nieuwe dag word ik eerder pessimistischer over onze capaciteit om grote projecten tot een goed einde te brengen, nationaal, en internationaal. Het uiteindelijke resultaat van onze collectieve inspanningen is, van ‘Onze‘ kant, eerder contraproductief. En dat heeft niets te maken met onvermogen in ‘technisch‘ opzicht, maar alles met hysterie, inadequate organisatiestructuren, en een ‘gruttersmentaliteit‘, gekoppeld aan ver gaande intellectuele, morele, en financiële corruptie.
Dat is dan nog geheel los van de vraag of we niet een véél te grote broek aantrekken. Eén ‘Krakatau‘, of de zon die de hik krijgt, of een flinke asteroïde die neerploft op aarde, en al onze inspanningen zijn voor niets, of zelfs contraproductief. Daarnaast wijst alles erop dat het metabolisme van ‘Moeder Aarde‘ oneindig veel ‘intelligenter‘ is dan we in onze modellen hebben opgenomen. Waarmee ik bedoel te zeggen dat ‘opwarming‘ op de ene plaats, de zeestromen elders beïnvloedt, wat per saldo de ‘opwarming‘ weer compenseert. De ‘Lead-time‘ van dat soort processen is daarbij dusdanig, dat goedbedoelde ingrepen makkelijk ‘uit fase‘ kunnen zijn met de compensatie die ‘Moeder Aarde‘ zelf genereert, waardoor we van een ‘ergernis‘ onbedoeld een etterende wond maken.
Niets uit het bovenstaande mag worden begrepen als een oproep om inert, blind en doof door te gaan op de ingeslagen weg. Het uitputten van de schaarse grondstoffen op deze planeet is hoe dan ook geen goed idee, als het geen enkele nuttige bijdrage levert aan welzijn en welvaart. En dat is, wat mij betreft, zeker het geval voor grote groepen ‘activisten‘ die in hun karavaan achter het conferentie-circus aanreizen, en die per saldo krankzinnig veel schade aanrichten. Niet slechts aan het milieu, en bij extensie aan het proces van ‘opwarming van de aarde‘, maar meer in het bijzonder aan de volksgezondheid. Met als consequentie dat de haalbaarheid van enige serieuze oplossing van alle relevante problemen met de snelheid van het licht over de horizon verdwijnen.
De situatie is nu zo volkomen krankjorum, dat zelfs als de regering, of ‘Europa‘ het op zijn heupen zou krijgen, en serieus met de materie aan de slag zou gaan, het hele initiatief binnen ‘Ja en Nee‘ verandert in een ‘Trainwreck‘. Op het moment dat een politieke leider bezwerend de handen opheft, en meedeelt: ‘Okay! Ik heb jullie gehoord! Ik zie wat het probleem is! En we hebben een groep deskundigen aan het werk gezet om een plan op te stellen om het op te lossen…….‘, zijn de rapen gaar. Onmiddellijk zal met argusogen naar de groep deskundigen worden gekeken, om te controleren of er wel voldoende vrouwen in zitten. En ‘vertegenwoordigers‘ van ‘minderheden‘. Zonder homoseksuele mannen, lesbische vrouwen en ‘transgenders‘ is elk voorstel van die groep bij voorbaat kansloos. Elke politieke ‘bloedgroep‘ zal eisen dat hun ‘deskundige‘ wordt toegevoegd, en dat de groep een ‘afspiegeling‘ moet zijn van ‘de maatschappij‘, minus de sceptici.
Frans Timmermans als ‘milieupaus‘. De man die Nederland heeft opgezadeld met de JSF, en aan de wieg stond van de oorlogen die een knalharde klap in het gezicht zijn van iedere notie dat we zuinig moeten zijn op ‘Moeder Aarde‘. De man die de ‘graanschuur van Europa‘, Oekraïne, hoogst persoonlijk veranderde in een kerkhof, en opstelplaats voor zwaar geschut. Dat is het klinkende bewijs dat er iets grondig mis is met onze benadering van existentiële problemen. En het kan best zijn dat hij zelf denkt dat hij ‘God’s Gift to Mankind‘ is, en dat zijn partij hem steunt, maar het maakt hem nog niet geschikt voor een klus die juist schreeuwt om volstrekte onpartijdigheid, en zuiver rationele oplossingen.
Mij interesseert het helemaal niets of een deskundige man is, of vrouw. Homo, hetero, lesbisch, ‘trans‘, zwart, blank, geel, of pimpelpaars-met-witte-stippen. Rond de Sinterklaas mag hij of zij van mij ‘Zwarte Piet’ zijn, of ‘Regenboog-slaaf‘ van het politiek correcte volksdeel, of vol opgekropte woede vileine stukjes schrijven over het verkwistende karakter van al die ‘december-activiteiten‘. Of juist samen met zijn of haar partner gezellig in de bus naar een Duitse Kerstmarkt, of een Madrileense ‘Klimaatconferentie‘ reizen. Iemand is deskundig als hij of zij binnen een discipline feiten van geruchten kan scheiden, en de handen in het vuur durft te steken voor het effect dat een met zorg omkleed voorstel zal hebben. En niet binnen het ‘model‘, maar in de realiteit. Met inbegrip van alle neveneffecten. En als hij of zij dat niet kan, door het overweldigende aantal onzekerheden, houdt hij of zij de lippen stijf op elkaar.
Op dit moment zijn we overgeleverd aan de ‘wauwelende meute’. Of, zoals de overheid in een verkwistend televisiespotje stelt: ‘Iedereen doet wat……‘. Bewustwording is juist géén overheidstaak, al is het onmiskenbaar belangrijk dat individuele burgers ook op dit punt in de spiegel kijken, en zich aanleren het goede voorbeeld te geven. Maar op het moment dat de overheid die dialoog van burgers met zichzelf de nek omdraait door geselecteerde voorbeelden aan te prijzen, voeden ze de neiging van mensen om ‘namens ons allen‘ op te treden tegen ‘wetsovertreders‘. Wat vervolgens leidt tot ‘micromanagement‘ als gefrustreerde burgers concluderen dat er helemaal geen wet is die dicteert dat we met de fiets naar ons werk moeten, of met de trein moeten reizen in plaats van het vliegtuig.
De overheid is er voor de ‘Grote Lijnen‘.
Toen ik voor het eerst in China kwam, zag je zelfs in de grote steden amper auto’s. De industrie die er was was vervuilend, maar dat was meer een lokaal probleem. Door de absorbtie van nagenoeg het volledige productiepotentieel in het ‘westen‘, terwijl wij omschakelden naar de ‘feesteconomie‘, en hen het werk lieten doen, veranderde dat in rap tempo. Vervuiling werd een extreem serieus probleem, en niet alleen dankzij een duizelingwekkende groei van het aantal auto’s. De ‘planeconomie‘ conform de ideeën van Karl Marx en de zijnen werkt voor geen meter. Zoals de ‘feesteconomie‘, die drijft op het idee dat het allemaal goed komt als je maar scherp in de gaten houdt dat elke ‘Identity‘ mag meeleuteren, ook ten dode is opgeschreven. Wat werkt, is de ‘hybride‘ vorm met een scherpe taakverdeling tussen overheid en particulier initiatief. En in China hebben ze het begrepen. Op doortastende wijze maken ze een eind aan de lokale problemen, en leggen ze ‘hogesnelheidslijnen‘ aan die het hele land doorkruisen. Terwijl ze het ene na het andere innovatieve idee lanceren om ons kosteneffectief richting een schonere toekomst te helpen. En wat doen wij? We voeren ‘heffingen‘ in, en wetten die hun producten buiten de deur moeten houden.
Dat geldt niet exclusief voor de ‘Klimaatproblematiek‘, maar voor alle grote problemen waar we in de wereld mee worstelen, met inbegrip van vrede en veiligheid. Waar in het laatste kwart van de vorige eeuw eerst gevraagd werd om ‘inspraak‘, was dat niet onlogisch. Het helpt degenen die besluiten moeten nemen die ons allen treffen om in kaart te brengen welke belangen er allemaal zijn. Daarna kwam ‘medezeggenschap‘, iets waarvan ieder commercieel bedrijf weet dat het kapitalen kost, en niets oplevert. Maar bij de overheid probeerde men het tóch. Waarna het virus zich via de ‘subsidie‘ van het ‘bedrijfsleven‘ over de hele samenleving verspreidde. En nu is er geen houden meer aan, kennelijk. Als ‘Tante Truus‘ voor zichzelf bedenkt dat je ook een dikke trui aan kunt trekken in huis, en dan bespaart op de stookkosten, is dat prachtig. Bruikbaar als ‘inspraak‘, maar wee ons gebeente als we het inbrengen als ‘medezeggenschap‘, en de wetgever ermee aan de haal gaat.
En nee, ik heb niks tegen ‘Tante Truus‘, en ik heb dat advies zelf ter harte genomen, omdat het onzin is de verwarming voor het hele huis hoger te zetten als ik mijn stukjes zit te typen in mijn ‘kantoortje‘, en het daar door het gebrek aan lichaamsbeweging al snel koud heb, in de winter. En meteen ook nog maar eens onderstrepen dat ik absoluut niks heb tegen vrouwen die, indachtig de eisen van de oorspronkelijke feministen, gelijke rechten, en gelijke plichten eisen voor vrouwen en mannen, en identieke beloning voor een identieke arbeidsprestatie. Wat, zeker in deze tijd, niet hetzelfde is als een identieke functie! Zoals iemand ook niet deskundig is als hij of zij een titel heeft bemachtigd, maar pas als het resultaat van zijn of haar werk hem of haar overduidelijk beter gekwalificeerd maakt dan anderen met bepaalde ‘vaardigheden‘ of ‘diploma’s‘.
Kortom, pas als we weer onderscheid maken tussen ‘Tante Truus‘ de gezellige buurvrouw, en ‘Tante Truus‘ de expert, en ‘Tante Truus‘ zelf ook weer weet waarin ze deskundig is, en waar ze maar wat aan rotzooit, in de hoop dat het wat wordt, mogen we hopen dat we vooruitgang boeken. Op dit moment drijven we steeds verder af, op ons stuk wrakhout van wat ooit een oogstrelende economische prestatie was. Zolang we nog in ‘praatprogramma’s‘ en ‘nieuwsshows‘ ‘BN-ers‘, lobbyisten en politieke ‘Houdini’s‘ onze meest prangende problemen laten oplossen, inplaats van ‘Tante Truus‘, de expert, wordt het van kwaad tot erger.
