Indignatie redactie 
Nadat de Verenigde Staten en Engeland, gesteund door Nederland en andere bondgenoten, Irak hadden veroverd, werd duidelijk dat het hele verhaal van ‘Weapons of Mass Destruction‘ gelogen was.
Niet een onjuiste inschatting, maar welbewust gelogen. Evenals de aantijging dat Saddam Hoessein iets van doen had met ‘9/11‘. Waarmee niet gezegd is dat Saddam een ‘Benevolent Dictator‘ was. De vraag die dit oproept, is wat de Amerikanen en hun bondgenoten hoopten te bereiken? En of dat gelukt is?
Hier op dit blog heb ik al vaker aandacht gevraagd voor het gegeven dat complotten, zoals dit complot, waarbij het ‘publiek‘ doelbewust om de tuin is geleid, niet gedragen wordt door maar één uitgesproken ambitie. Als er meerdere ‘ingewijden‘ zijn, die weten dat het een leugen is, kunnen zij allemaal zo hun eigen argumenten hebben om mee te doen. In de volgende schil, de ‘Jan Peter Balkenende’s‘, die niet in het complot zitten, maar wel weten dat het stinkt, zal de motivatie anders zijn dan in het ‘Rover-Hoofdkwartier‘.
Nadat de Amerikanen en hun bondgenoten Irak hadden ‘bevrijd‘, begon het feest pas. Al Qaida vierde de beslissing om Irak binnen te vallen als een overwinning. In hun taxatie zou het leiden tot een groeiende weerzin tegen de ‘ongelovigen‘ als bezettingsmacht. Waar Al Qaida tijdens het bewind van Saddam in Irak geen poot aan de grond kreeg, dirigeerde Bin Laden zijn mannen naar het strijdtoneel om lokaal een organisatie op te bouwen. Omdat Al Qaida ooit begon als een filiaal van de Amerikanen in Afghanistan, blijft het lastig om in te schatten hoe de relatie zich door de tijd ontwikkelde. In voormalig Joegoslavië waren ze nog onze vrienden. En al waren er de nodige gefronste wenkbrauwen, Bin Laden kreeg ook het contract om Ghadaffi om zeep te helpen van de Britten.
Het was ‘9/11‘ dat zorgde voor ‘slechte pers‘, maar dus ook voor een excuus om Irak binnen te vallen. Wat voor sommigen genoeg is om een ‘Complot-binnen-een-Complot‘ te suggereren. Ik breng het hier op om te onderstrepen dat je mis kunt tasten als je te gemakkelijk conclusies trekt.
Zoals u vermoedelijk weet, waren er binnen de regering van Bush jr. verschillende mensen die vonden dat ‘pappa‘-Bush bij de eerste oorlog tegen Irak door had moeten stoten naar Bagdad. Vooral de ‘olieboeren‘ begrepen niet waarom ‘pappa‘-Bush Saddam had laten zitten. Ze ergerden zich kapot aan het ‘Oil-for-food-Programma‘ dat uiteindelijk werd opgezet om te voorkomen dat de beelden van dode, uitgemergelde kinderen, als gevolg van de moordende sancties die volgden op de oorlog, de publieke opinie zou doen omslaan. Het was hún olie! Maar ze konden er niet bij!
Dat ‘Oil-for-food-Programma‘ was een ‘steen-des-aanstoots‘, en hoe hoog het de Amerikanen zat dat anderen er vandoor gingen met ‘hún‘ olie, komt nergens beter tot uitdrukking dan in de ronduit verdorven ‘Hearing‘ waarmee getracht werd de voormalige Britse Labour-politicus George Galloway in het pak te naaien ná de verovering van Irak. Het is even een zit, maar de eerste tien minuten zijn het belangrijkst. Daarna volgt een kat-en-muis-spel met doortrapte Senatoren die bloed willen zien, maar in het zand bijten.
In die ‘Hearing‘, die plaatsvond in 2005, merkt Galloway al op dat de Russen en de Fransen in de Verenigde Staten gezien werden als de belangrijkste tegenstrevers. Chirac deed welbewust pogingen om Saddam de mogelijkheid te geven olie te verkopen in Euro’s, wat hem in ‘Washington‘ en ‘Londen‘ niet in dank werd afgenomen. En Balkenende dan? Ach ja, Balkenende. Nederland hing er een beetje bij voor ‘spek-en-bonen‘. Zeker nadat uitkwam dat het allemaal één grote leugen was geweest, en het Balkenende niet lukte om daar schouderophalend van weg te lopen. ‘Nou en? Wat goed is voor Shell, is goed voor Nederland!‘ Ook omdat Shell niet écht mee mocht delen in de oorlogsbuit. Zoals Galloway terecht zegt, plunderden de Amerikanen en Britten Irak na de overwinning, en niemand die er iets van zei.
Op grond van dat beeld houd ik het er hier op mijn blog ook op dat het om de olie ging. Wat echter niet wil zeggen dat er niet ook mensen meededen die wel begrepen hoe belangrijk olie was, maar die strategischer dachten. Niet olie, maar olie als de sleutel tot globalistische hegemonie. Als de absolute voorwaarde om de isolatie van Rusland compleet te maken, en China aan zich te verplichten. Een oude doctrine die door Zbigniew Brzeziński nieuw leven was ingeblazen. En daarnaast waren er de Israeli’s, en hun bepaald niet onaanzienlijke aanhang in het Amerikaanse Congres, die ook oog hadden voor olie als het ‘zwarte goud‘, maar daarnaast ook droomden van een ‘herinrichting‘ van het Midden-Oosten, meer in lijn met hun aanspraken zoals die voortvloeien uit het concept van ‘Greater Israel‘.
Die mix van belangen maakte dat verschillende groepen en landen aan het begin van deze eeuw uit waren op oorlog in het Midden-Oosten, maar elk met een andere definitie van ‘overwinning‘. Voor ieder van die groepen was ‘9/11‘ een Godsgeschenk. Het bewijst niet dat ze er de hand in hadden, of wisten dat het er aan zat te komen. Maar van Al Qaida, tot aan de ideologen die een ‘Groter Israël’ wilden, via de olieboeren, de wapenfabrikanten, ‘Wallstreet‘, en mét de geostrategische globalisten in de hoek van Brzeziński, had men belang bij ‘9/11‘. En dat is dan nog zonder Larry Silverstein, de eigenaar van de WTC-gebouwen, die het complex voor een vermogen had verzekerd, nadrukkelijk met inbegrip van het risico van terreur, nadat hij het kort daarvoor voor lange tijd had geleased. Dat is niet alleen van belang om antwoorden te vinden op de finale schuldvraag. Het is ook van belang om de vraag te kunnen beantwoorden of de oorlog tegen Irak, die daar nauw mee is verweven, gebracht heeft wat de bedenkers van dát complot ervan verwachtten.
Voor Bin Laden, oftewel Al Qaida/ISIS, geen reden om de vlag uit te hangen. De terugkeer van Rusland op het wereldtoneel maakte een einde aan hun droom, vooralsnog. Voor de olieboeren was het een kortstondige opsteker, maar omdat Amerika/Engeland als bezettingsmacht de zaak niet onder controle kregen, trekken ze nu aan het kortste eind, nu de Iraakse overheid stukje bij beetje de soevereiniteit terugvordert, en daarbij bovendien in Iran en Turkije bondgenoten heeft ontdekt. Voor de wapenfabrikanten en ‘Wallstreet‘ was het feest, maar ook dat komt nu als een boemerang terug. De Dollar als wereldhandelsmunt is klaar. China en Rusland hebben elkaar gevonden, en Iran sluit aan. Larry Silverstein is er niet slechter van geworden. In ‘Groter Israël‘-kringen leek het de goede kant op te gaan, maar wat nu dreigt, meer dan de strategische repercussies, en een oorlog die niet langer gevochten wordt door Amerikaanse en Arabische ‘proxies‘ en terreurgroepen, namens Israël, maar de ‘vuile handen‘.
Het ‘Epstein‘-akkefietje lijkt de druppel die de emmer doet overlopen. Bondgenoten en vrienden van de ‘Joodse Staat‘ waren extreem vergevingsgezind, door de jaren sinds de oprichting. Meer in het bijzonder sinds de moord op John F. Kennedy, waardoor president Johnson in de Verenigde Staten aantrad. Er was oog voor de ‘vijandelijke leefomgeving‘ waarin Israël zich staande moest houden. Dat het niet altijd even ‘netjes‘ was, en niet altijd zo moreel hoogstaand, werd met de mantel der liefde bedekt. En niet zelden met nauwelijks verholen bewondering van commentaar voorzien. Er waren knappe staaltjes bij, en in een aantal gevallen was er evident sprake van een opofferingsgezindheid van ‘operatives‘ die getuigde van een niveau van vaderlandsliefde die je elders slechts tegenkomt in landen die bezet zijn.
Waarom de wind uit een andere hoek dreigt te gaan waaien, is dat zelfs de meest radicale ‘Real-Politiker‘ grenzen heeft. Van kinderen blijf je af. Dat Ehud Barak zich nu profileert als uitdager van Netanyahu betekent volgens mij maar één ding: Barak is bang dat zijn vriend hem onder de bus gooit. Als één van beiden met zijn ogen knippert, haalt de ander de trekker over. Dat is het probleem met dat soort spelletjes. Op enig moment kun je helemaal niemand meer vertrouwen, en beginnen zelfs je naaste medewerkers te twijfelen aan je bedoelingen, en of ze nog wel met jou gezien willen worden. En ineens rent iedereen naar de uitgang……..
