Lockdown gebouwd op drijfzand: PCR-test deugt niet

Een recent artikel gepubliceerd in het medische tijdschrift The Lancet toont aan dat PCR-tests tot vijf keer langer een positieve uitslag kunnen laten zien dan de tijd dat een geïnfecteerde persoon daadwerkelijk besmettelijk is. Daarnaast is het nog maar de vraag of de onderzochte persoon de juiste uitslag heeft gekregen.

PCR-tests (testen op polymerase kettingreacties) zijn sinds het begin van deze pandemie onder vuur komen te liggen door talloze artsen, wetenschappers, politici en journalisten. Niet iedereen weet dit omdat hun enige informatiebron de mainstream media is. Dit wil niet zeggen dat PCR-tests niet worden geprezen als een nuttig hulpmiddel om een covid-infectie vast te stellen, maar nogmaals, er zijn grote redenen tot bezorgdheid die niet echt worden aangepakt.

Al in 2007 publiceerde de New York Times een artikel over hoe het verklaren van pandemieën op basis van PCR-testen kan eindigen in een ramp. Het artikel was getiteld “Faith in Quick Test Leads to Epidemic That Wasn’t” – Geloof in snelle tests leidt tot epidemie die dat niet was. In juli schreef professor Carl Heneghan, directeur van het centrum voor evidence-based medicine aan de universiteit van Oxford, een uitgesproken criticus van de huidige Britse reactie op de pandemie, een stuk met de titel “How many Covid diagnoses are false positives?” – Hoeveel Covid-diagnoses zijn foutieve positieven? Hij betoogt dat het percentage positieve tests dat in het Verenigd Koninkrijk onjuist is, tot wel 50% kan bedragen.

Dr. Barbara Yaffe, plaatsvervangend medisch beambte van Ontario, Canada, verklaarde onlangs dat COVID-19-tests ten minste 50 procent foute positieven kunnen opleveren. Dit betekent dat mensen die positief testen op COVID het misschien niet hebben. Voormalig wetenschappelijk adviseur bij Pfizer, Dr. Mike Yeadon, voerde aan dat het percentage positieve tests dat fout is, in feite wel 90% kan zijn.

Bovendien hebben 22 onderzoekers een document uitgebracht waarin wordt uitgelegd waarom het volgens hen duidelijk is dat de PCR-test niet effectief is bij het identificeren van COVID-19-gevallen, en dat we als gevolg daarvan mogelijk een aanzienlijk aantal foute positieven zien.

Dit zijn slechts enkele van de vele voorbeelden uit het recente verleden, en het is zorgwekkend omdat lockdown-maatregelen en meer gebaseerd zijn op vermeende positieve “gevallen”. De in The Lancet genoemde bevindingen staan in schril contrast met de mening van “experts” die er misschien wel zelf belang bij gehad hebben de mainstream media te gebruiken om deze tests als effectief te verdedigen.

Een andere zorg die onlangs naar voren is gebracht, komt uit een artikel dat is gepubliceerd in het hoogaangeslagen medische tijdschrift The Lancet met de titel “Clarifying the evidence of SARS-CoC-2 antigen rapid tests in public health responses to COVID-19“- Verduidelijking van het bewijs van snelle SARS-CoC-2-antigeentests in reacties van de volksgezondheid op COVID-19. Daarin leggen de auteurs uit dat de meeste mensen die met COVID zijn geïnfecteerd ongeveer een week lang besmettelijk zijn, en dat “specimens over het algemeen geen cultuurpositief (potentieel besmettelijk) virus bevatten na dag 9 na het begin van de symptomen, waarbij de meeste overdracht plaatsvindt  vóór dag 5”.

Ze leggen het uit:
“Deze timing past bij de waargenomen patronen van virusoverdracht (meestal 2 dagen vóór tot 5 dagen na het begin van de symptomen), wat ertoe leidde dat volksgezondheidsinstanties een isolatieperiode van 10 dagen aanbeveelden. Het soort venster van overdraagbaarheid staat in contrast met een mediane PCR-positiviteit van 22-33 dagen (langer bij ernstige infecties en wat korter bij asymptomatische individuen). Dit suggereert dat 50-75% van de tijd dat een persoon PCR-positief is, ze waarschijnlijk niet meer infectieus zijn.

Zodra de replicatie van SARS-CoV-2 is aangepakt door het immuunsysteem, dalen de RNA-niveaus die detecteerbaar zijn door PCR op respiratoire secreties tot zeer lage niveaus wanneer individuen veel minder geneigd zijn om anderen te infecteren. Het kan weken of soms maanden duren voordat de resterende RNA-kopieën zijn opgeruimd, gedurende welke tijd PCR positief blijft.”

Ze leggen het verder uit:
“Voor maatregelen op het gebied van de volksgezondheid is echter een andere aanpak nodig. Testen om de verspreiding van SARS-CoV-2 te vertragen vraagt niet of iemand RNA in zijn neus heeft van een eerdere infectie, maar of ze op het moment van testen besmettelijk zijn. Het is een nettoverlies voor de gezondheid, het sociale en economische welzijn van gemeenschappen als post-infectieuze individuen positief getest worden en gedurende 10 dagen zichzelf moeten isoleren. Naar onze mening zijn de huidige PCR-tests daarom niet de geschikte gouden standaard voor het evalueren van een SARS-CoV-2-test voor de volksgezondheid.”

Een artikel gepubliceerd in het British Medical Journal legt dat uit:
“Het is ook onduidelijk in hoeverre mensen zonder symptomen SARS-CoV-2 overdragen. De enige test voor levend virus is een virale kweek. PCR- en laterale flow-tests zien geen kenmerken van levend virus. Er is momenteel geen test voor infectie of besmettelijkheid beschikbaar voor routinematig gebruik. Zoals de zaken er nu voorstaan, kan een persoon die positief test met eender welke test al dan niet een actieve infectie met een levend virus hebben en al dan niet besmettelijk zijn.

De relaties tussen virale belasting, virale uitscheiding, infectie, besmettelijkheid en duur van besmettelijkheid worden niet goed begrepen. In een recente systematische review was geen enkele studie in staat om levend virus te kweken van symptomatische deelnemers na de negende ziektedag, ondanks aanhoudend hoge virale belastingen in kwantitatieve PCR-diagnostische tests. Cyclusdrempelwaarden (Ct) van PCR-tests zijn echter geen directe metingen van virale belasting en zijn onderhevig aan fouten. Massatesten brengen het risico met zich mee dat schaarse middelen op schadelijke wijze worden misbruikt. Een ander punt van zorg is het gebruik van onvoldoende geëvalueerde tests als screeningtools bij gezonde populaties.

De teststrategie (van het Verenigd Koninkrijk) moet worden herzien in overeenstemming met de aanbeveling van de Wetenschappelijke Adviesgroep voor Noodsituaties dat “prioriteit geven aan snel testen van symptomatische mensen waarschijnlijk een grotere impact zal hebben op het identificeren van positieve gevallen en het verminderen van overdracht dan het frequent testen van asymptomatische mensen in een uitbraakgebied.” Hetzelfde geldt natuurlijk voor ons land.

De academici die dit artikel hebben gepubliceerd, zijn enkele van de velen die uitleggen hoe een andere aanpak nodig is, gezien het feit dat PCR-tests de basis vormen van lockdowns die mogelijk al hebben plaatsgevonden, en meer mensen zullen doden dan COVID zelf, allemaal voor een virus met een 99,95% herstelpercentage voor mensen onder de 70 jaar. Velen pleiten zelfs voor het stopzetten van testen voor asymptomatische mensen (!).

Michael Levitt, een medisch professor aan de Stanford University en een Nobelprijswinnaar voor scheikunde, is één van de velen die dit heeft benadrukt: “Goed getest worden om te voorkómen dat je in de toekomst meer fouten maakt is cruciaal.”  Hij schrijft: “Zeer verontrustend dat de PCR-test tot wel VIJF keer langer positief kan zijn dan de tijd dat een geïnfecteerde persoon daadwerkelijk besmettelijk is. Veel implicaties.”

Rosamond A. K. Jones, een gepensioneerde kinderartsadviseur en iemand die deel uitmaakt van het Health Advisory & Recovery Team (HART) in Slough, VK, schrijft over testen op Britse scholen: “Als je vijf miljoen middelbare scholieren twee keer per week test, zouden die 10 miljoen tests naar verwachting 30.000 fout-positieven opleveren. Deze kinderen zouden vermoedelijk allemaal van school naar huis worden gestuurd, met hun 30 klasgenoten, wat ertoe zou leiden dat bijna een miljoen kinderen elke week ten onrechte van school gaan.”

Een ander probleem bij PCR-testen is de cyclusdrempel. PCR zoekt de genetische code van het virus uit neus- of keeluitstrijkjes en versterkt deze gedurende 30-40 cycli, waarbij elke cyclus wordt verdubbeld, waardoor zelfs minuscule, mogelijk enkele, kopieën kunnen worden gedetecteerd. We weten nog dat Elon Musk onthulde dat hij vier testrondes van COVID-19 had voltooid, tweette dat er iets “nep” aan de hand was omdat twee van de tests negatief en de andere twee positief terugkwamen. Hij zei ook dat hij “tests aan het doen was in verschillende laboratoria, op hetzelfde tijdstip van de dag, beheerd door RN&am, waarbij de drempelwaarde voor de N1-gen-PCR-cyclus werd aangevraagd. Er is geen officiële standaard voor PCR-testen. Ik weet niet zeker of mensen dit beseffen.”

En daarin schuilt het probleem, iets dat de Wereldgezondheidsorganisatie onlangs heeft aangepakt. Op 13 januari publiceerde de WHO een memo over het probleem van asymptomatische gevallen die ontdekt worden door PCR-tests, en suggereert dat asymptomatische positieve tests moeten worden herhaald. Dit was een vervolg op hun eerdere memo, waarin laboratoria over de hele wereld werden geïnstrueerd om lagere cyclusdrempels (CT-waarden) te gebruiken voor PCR-tests. Hoe hoger de cyclusdrempel, hoe groter de kans op fout-positieve uitkomsten.

Is dit de reden waarom het aantal gevallen over de hele wereld begint te dalen? Het lijkt aannemelijk, aangezien in dezelfde tijd dat de WHO aan laboratoria opdroeg om de cyclusdrempels te bewaken, het aantal gevallen daalde, wat betekent dat het aantal foute positieven zouden verminderen.

Een Portugese rechtbank heeft vastgesteld dat de PCR-tests die worden gebruikt om COVID-19 op te sporen, niet in staat zijn om een infectie te bewijzen zonder enige redelijke twijfel, en heeft daarom vastgesteld dat de detentie van vier personen onwettig en illegaal was. In de Portugese hoorzitting in hoger beroep werden Jaafar (2020) en anderen geciteerd, waarin wordt uitgelegd hoe een hoge CT gecorreleerd is met lage virale belastingen.
“Als iemand met een PCR als positief wordt getest wanneer een drempelwaarde van 35 cycli of hoger wordt gebruikt (zoals de regel is in de meeste laboratoria in Europa en de VS), is de kans dat die persoon geïnfecteerd is kleiner dan 3%, en de kans dat genoemd resultaat een foute positief is 97%.”  De rechtbank merkte verder op dat de cyclusdrempel die wordt gebruikt voor de PCR-tests die momenteel in Portugal worden uitgevoerd, onbekend is.

De bovenstaande informatie is inderdaad veelzeggend, omdat PCR-tests worden gebruikt om lockdown-maatregelen te rechtvaardigen en toch is er een enorme hoeveelheid controverse en onnauwkeurigheid daarover. Maar gelukkig hebben wij een premier Rutte, een minister De Jonge en een minister Grapperhaus die het allemaal beter weten dan deze deskundigen.

Een studie gepubliceerd door vier medische professoren van Stanford University heeft geen bewijs gevonden dat het gebruik ondersteunt van wat zij “niet-farmaceutische interventies” (NPI’s) noemen, zoals lockdowns, sociale afstand nemen, bedrijfssluitingen en thuisblijven. Deze maatregelen waren volgens het onderzoek niet toereikend en zijn niet toereikend om de verspreiding van COVID te stoppen en zijn daarom niet nodig om de strijd tegen verspreiding van het virus te voeren.

Een groep artsen en wetenschappers publiceerde een essay voor het American Institute for Economic Research waarin de gegevens werden uitgelegd en gepresenteerd waarom zij denken dat lockdowns niet alleen schadelijk, maar ook nutteloos zijn om COVID te bestrijden. In het essay presenteren ze een groot aantal studies die dezelfde conclusies ondersteunen als in de bovengenoemde Stanford-studie.

Er werd al vroeg tijdens de pandemie nagedacht over de schade van lockdowns, blijkt uit een rapport gepubliceerd in het British Medical Journal met de titel “Covid-19: Staggering number of extra deaths in community is not explained by covid-19” – Covid-19: verbluffend aantal extra sterfgevallen in de gemeenschap wordt niet verklaard door covid-19″. Hierin wordt gesteld dat als gevolg van quarantainemaatregelen in het Verenigd Koninkrijk (n.a.v. het nieuwe coronavirus) er in de maanden april en mei mogelijk al meer Britse senioren omgekomen dan als gevolg van het coronavirus zelf.

Bhattacharya, MD, PhD schreef een artikel voor The Hill met de titel “Facts, not fear, will stop the pandemic.” – Feiten, geen angst, zullen de pandemie stoppen. Daarin wijst hij op een aantal feiten met betrekking tot de implicaties van lockdown-maatregelen, waaronder ook het feit dat: “internationaal de lockdowns ertoe hebben geleid dat 130 miljoen mensen op de rand van de hongerdood staan, 80 miljoen kinderen lopen het risico op het krijgen van difterie, mazelen en polio, en 1,8 miljoen patiënten lopen het risico te overlijden als gevolg van tuberculose. De lockdowns in ontwikkelde landen hebben de armen in arme landen kapot gemaakt. Het World Economic Forum schat dat door de lockdowns nog eens 150 miljoen mensen in extreme armoede zullen vervallen, 125 keer zoveel mensen als er zijn overleden aan COVID.

Het enige dat ervoor zorgt dat veel meer mensen hun regering in twijfel trekken met betrekking tot COVID, lijkt het feit te zijn dat talloze wetenschappers, artsen, journalisten en vooral kritische – alternatieve – media zwaar gecensureerd worden voor het delen van hun informatie, gegevens, onderzoek en meningen over COVID als dat niet past binnen het door politici en medici geaccepteerde en uitgezette  kader van de mainstream cultuur, “hun beleid”.

De Zweedse regering heeft bijvoorbeeld gezegd dat ze de wetten inzake academische vrijheid zal versterken nadat een vooraanstaande Zweedse academicus aankondigde dat hij stopte met zijn werk aan COVID-19 vanwege een stortvloed aan intimiderende opmerkingen van mensen die het oneens waren met zijn onderzoeksresultaten of deze niet leuk vonden.

Dr. Kamran Abbasi, voormalig (recent) hoofdredacteur van het prestigieuze British Medical Journal (BMJ), redacteur van het Bulletin van de Wereldgezondheidsorganisatie, en een consultantredacteur voor PLOS Medicine is tevens redacteur van de Journal of the Royal Society of Medicine en deze JRSM publiceerde onlangs een stuk in de BMJ, getiteld “Covid-19: politicisation, “corruption,” and suppression of science” – Covid-19: politisering, “corruptie” en onderdrukking van de wetenschap.

De wetenschap wordt onderdrukt voor politiek en financieel gewin. Covid-19 heeft op grote schaal staatscorruptie ontketend en is schadelijk voor de volksgezondheid. Politici en de industrie zijn verantwoordelijk voor deze opportunistische zwendel. Dat geldt ook voor wetenschappers en gezondheidsdeskundigen. De pandemie heeft onthuld hoe het medisch-politieke complex tot grote hoogte kan manipuleren in een noodsituatie – een tijd waarin het nog belangrijker is om de wetenschap te beschermen. ​

Bijkomend probleem is dat de mainstream media en politici (en medici) zich ook bedienen van de nodige propaganda. Neem het plan van de lijsttrekker van D’66 Sigrid Kaag voor het invoeren van een vaccinatiebewijs. Dat zou mensen die gevaccineerd zijn, en dus geacht worden geen covid-19 te hebben, méér vrijheden kunnen geven – zoals nu in Israël wordt gedaan. Maar het nut van het bewijs (gevaccineerde mensen beschermen tegen niet-gevaccineerden) is nutteloos, omdat die mensen immer niet geinfecteerd kunnen worden met het coronavirus (omdat het vaccin hen immers beschermt, toch?). Het is dan aan niet-gevaccineerden hoe of wanneer zij de openbaarheid willen zoeken (en risico op besmetting willen lopen). Invoeren van een vaccinatiebewijs zorgt wel voor een tweedeling van de samenleving, een nieuwe vorm van apartheid. Maar of je hier nu zo blij mee moet zijn… Ter herinnering: we hebben het hier over een virus met een 99,95% herstelpercentage voor mensen onder de 70 jaar.
O ja, Brussel hobbelt er natuurlijk weer achter aan. De Europese Commissie wil al over twee weken met een plan komen voor een Europees bewijs waarmee de drager kan aantonen dat hij is ingeënt tegen het coronavirus. Dat moet vrij reizen binnen de Europese Unie, voor werk en voor het plezier, weer mogelijk maken, zegt de commissie. In feite betekent het het einde van het Schengen-akkoord en het startsein voor het kunnen monitoren van burgers in de EU.

Een grote groep mensen is bewust anti-vax: bijvoorbeeld vanwege het feit dat de westerse vaccins geen traditionele vaccins zijn, maar besturingssystemen, of dat de westerse “vaccins” nog lang niet de derde onderzoeksfase achter zich hebben liggen (en ze dus nog steeds experimenteel zijn (geen kennis over bijwerkingen op langere termijn) of anderen die afgaan op (bevestigde) berichten over de Johns Hopkins University dat het mogelijk is tegelijk met een PCR-test een vaccinatie (met hetzelfde wattenstaafje) uit te voeren.

Moeten wij als burgers niet het recht hebben om informatie open en transparant te kunnen (laten) onderzoeken en voor onszelf te bepalen wat wel en niet juist is? Hoe komt het dat iemand als Jaap van Dissel op elk gewenst moment op televisie kan verschijnen, terwijl andere experts met tegengestelde standpunten volledig worden genegeerd? Kunnen de mainstream media de “consensus” of de meerderheid als de minderheid laten lijken en de minderheid als de meerderheid?

Hoe dan ook: afgaande op het artikel van The Lancet kunnen we stellen dat de lockdowns en de maatregelen van de regering op drijfzand zijn gebouwd, en dat de opofferingen van de burgers en de bedrijven veel te lang hebben geduurd.