Los Angeles Vrijheid van meningsuiting eindigt hier: wat ik zag tijdens het LAPD-incident
Indignatie redactie
6 min. lezen
Noot van de redactie | Hieronder volgt een verslag uit de eerste hand van onafhankelijk journalist Jalyssa Dugrot, die aanwezig was bij de protesten in juni 2025 in Los Angeles tegen de Immigration and Customs Enforcement.
Los Angeles Hoewel Indignatie zich voornamelijk richt op onderzoeksjournalistiek, publiceren we dit persoonlijke verhaal om de toenemende criminalisering van protest en persvrijheid in de Verenigde Staten te documenteren. De geuite meningen zijn die van de auteur en komen niet noodzakelijkerwijs overeen met die van MintPress News.
Op de ochtend van 10 juni 2025 besloot ik naar Los Angeles te reizen om verslag te doen van de onderbelichte protesten tegen de Immigration and Customs Enforcement (ICE). Tegen de avond was ik al onderweg naar de luchthaven.
Dagenlang keek de wereld toe hoe Californië in brand stond. Auto’s stonden in brand, menigten werden beschoten met flitsgranaten, rubberkogels vlogen door de lucht, rook hing in de lucht terwijl demonstranten en verslaggevers dekking zochten, naar adem happend en zich haastend om hun maskers op te zetten. De beelden ter plaatse grepen ons allemaal vast.
Net zo indrukwekkend waren de koppen: “RELLEN BRANDEN LA IN BRAND”, “GEWELDIGENDE DEMONSTREERDERS IN LA”, en ik vroeg me af: wanneer is vrijheid van meningsuiting synoniem geworden met geweld? Wanneer begon het scanderen van traangas en rubberkogels te rechtvaardigen? Ik was vastbesloten om het uit te zoeken.
Ik kwam om 10 uur ’s ochtends aan in Los Angeles en ging meteen naar Little Tokyo, waar ik zou verblijven. Ik gooide mijn spullen neer, pakte de essentiële dingen – een mondkapje, telefoonoplader, accu, microfoon, portemonnee – en ging de deur uit.
Wandelen door de straten van LA voelde dystopisch aan. Prachtige gebouwen stonden naast muren vol graffiti – niet als zinloos vandalisme, maar als tekenen van verdriet, verzet en overleving. Berichten achtergelaten door mensen die probeerden gehoord te worden. Toen ik South Alameda Street naderde, zag ik agenten van de LAPD één kant van de weg blokkeren. Agenten stonden in groepjes, hun blik gericht op de straat. Ik liep door. In de verte galmden stemmen door megafoons, gezangen werden luider met elke stap.
Ik was erbij.
Photos from LA as I cover the protests against ICE📍 pic.twitter.com/0mv52XGrdY
— Jalyssa Dugrot (@jalyssaspeaking) June 11, 2025
Zo’n 80 tot 100 demonstranten hadden zich verzameld voor het VA-centrum. Achter hen, langs het gebouw, stonden de California National Guard en de LAPD – stil. Verderop stonden drie Humvees geparkeerd tegenover de menigte, een stille herinnering aan de reservetroepen. Op de achtergrond klonk muziek uit een luidspreker terwijl mensen uit alle lagen van de bevolking hun verhalen met me deelden – velen van hen benadrukten hoe immigranten de cultuur, de beroepsbevolking en de economie van Californië vormgeven.
Een demonstrant vertelde me: “We zijn afhankelijk van immigranten om ons voedsel te verbouwen en onze favoriete maaltijden op tafel te zetten. Hun muziek, hun bedrijven – ze zijn overal in LA te vinden.”
Ik ontmoette een predikant van de Crescenta Valley United Methodist Church die zei dat hij daar was om gehoor te geven aan Jezus’ roeping om voor de meest kwetsbaren te zorgen.
Ik sprak ook met een veteraan van de luchtmacht die tien jaar had gediend en kort na 9/11 was ingezet. Hij vertelde me dat hij opkwam voor de veteranen die Amerika is vergeten, en voor de families die verscheurd zijn door detentie en deportatie. Als homoseksuele man die diende onder het ‘don’t ask, don’t tell’-principe, vertelde hij hoe hij jarenlang zijn waarheid niet mocht spreken – en besefte hij dat hij een land diende dat zijn stilzwijgen eiste.
Het werd duidelijk dat deze mensen in essentie vochten voor waardigheid en rechtvaardigheid, terwijl het systeem hen probeerde het zwijgen op te leggen of uit te wissen – of ze nu immigrant waren of niet.
Kort daarna mobiliseerde de LAPD zich aan de overkant van South Alameda Street. We zaten ingesloten. De demonstranten werden luidruchtiger, maar werden nooit gewelddadig. De LAPD gaf hen bevel zich te verspreiden – iets wat ik bijzonder interessant vond. Omsingeld, inclusief de media, waar moesten we dan heen? In de daaropvolgende 30 minuten kwam de politie in actie. We werden ingesloten – wat een demonstrant omschreef als een tactiek waarbij agenten demonstranten omsingelen en insluiten om hun beweging te controleren.
Slim.
De LAPD rukte met tussenpozen op, in korte uitbarstingen, een paar meter per keer. Voor we het wisten, werden demonstranten en media langzaam teruggedreven. Aan beide uiteinden van South Alameda Street sloten agenten zich in. Achter hen doemde de Nationale Garde van Californië op. De demonstranten bleven kalm en herinnerden elkaar eraan niets te gooien, zich niet te verzetten en niet te escaleren.
Ik herinner me dat een demonstrant naar de politie schreeuwde: “Jullie hebben wapens! Wij niet!”
Toen opende de LAPD het vuur. Pepperbommen vlogen in het rond, rubberkogels stuiterden van de stoep en raakten mensen. Er ontstond paniek. De menigte verspreidde zich. “Ze gaan schieten!” riep iemand – seconden later deden ze dat ook. Terwijl ik rende, kon ik alleen maar denken: Hoe zijn we hier gekomen? Waarom schieten ze?
With @MintPressNews
LA Sherrifs open fire on protestors. In the distance, a flash bang goes off. pic.twitter.com/Zb75VWeCXx
— Jalyssa Dugrot (@jalyssaspeaking) June 12, 2025
De demonstranten werden nooit gewelddadig. Er werd niet gegooid. Niemand verzette zich. Ze maakten gebruik van hun recht op vrijheid van meningsuiting en het recht op vreedzame vergadering.
Is schreeuwen geweld?
Is het scanderen van liederen geweld?
Is vrije meningsuiting geweld?
Sinds wanneer is vrijheid van meningsuiting synoniem geworden met geweld?
De LAPD liet weten dat we werden aangehouden en gearresteerd omdat we de omgeving niet verlieten toen ons dat werd bevolen.
We waren ingesloten – opgesloten – en iedereen ging zitten, inclusief de pers. Agenten vertelden ons dat we geboeid en naar de gevangenis zouden worden gebracht, waar een rechercheur zou vaststellen of we ‘legaal’ bij het protest aanwezig waren geweest.
“Sta op. Ga met je gezicht naar de muur staan,” zei een agent tegen me. Ik gehoorzaamde.
Ze boeiden me, vroegen mijn naam, telefoonnummer en adres. Daarna namen ze alles mee – mijn telefoon, mijn portemonnee, alles – en namen het in beslag, verzegeld in een tas. Voor mijn vlucht had ik gezichtsherkenning uitgeschakeld en een optie ingeschakeld om mijn telefoon te wissen als hij vergrendeld was, voor het geval dat. Ik wist dat het goed zou komen als ze zouden proberen toegang te krijgen tot mijn telefoon. Anderen, vreesde ik, zouden minder geluk hebben.
LAPD arrested all protesters, everyone in media, and all journalists—including myself. I was released a little bit ago. pic.twitter.com/ZYZCDaUYC6
— Jalyssa Dugrot (@jalyssaspeaking) June 10, 2025
Tientallen van ons stonden geboeid tegen de muur van het VA-centrum, met ons gezicht naar voren, zwijgend, en werden gefouilleerd. Vanuit mijn ooghoek zag ik twee bussen stoppen. We gingen naar de gevangenis.
Ik vertelde een agent dat ik journalist was. Ik werd apart genomen. Een hoge officier vroeg: “Dus je bent journalist? Kun je me iets van je werk laten zien dat dat bewijst?”
Een vreemde vraag. Alsof het recht om te documenteren, te spreken, te getuigen, verdiend moest worden.
Het zette me aan het denken: wat onderscheidt vrije pers van vrije meningsuiting? Wat maakt mijn werk verifieerbaarder dan dat van de activisten naast me? Als ik achter de camera had staan scanderen in plaats van ervoor te rapporteren, had dat me dan mijn bescherming ontnomen? Zouden mijn rechten dan makkelijker te negeren zijn geweest?
Deze vervaging van de grens tussen vreedzaam protest en crimineel gedrag is precies waar een politiestaat op inspeelt: het uiten van kritiek, het samenkomen en gezien worden, wordt met geweld beantwoord.
De enige conclusie die ik kon trekken na mijn eerste dag in Los Angeles was deze: het gaat niet om de openbare veiligheid. Het gaat om het de mond snoeren van andersdenkenden.
Hoofdfoto | Een LAPD-agent begeleidt een demonstrant tijdens massale arrestaties bij een anti-ICE-demonstratie in Los Angeles, 10 juni 2025. Marcio Jose Sanchez | AP
Jalyssa Dugrot is een onafhankelijke journaliste gevestigd in Tampa, Florida. Ze schrijft over conflicten in het Midden-Oosten, de binnenlandse politiek in de VS en de impact van westerse interventie en mediavervorming. Volg haar op Instagram: @JalyssaDugrot en X: @Jalyssaspeaking .
