Niet vergeten: dezelfde politici die nu voor “vrijheid” pleiten, zijn dezelfde mensen die die van ons maanden, zoniet jaren, geleden hebben weggenomen. Daaronder de Europese Commissie, die in plaats van te proberen de Oekraïne-oorlog te deëscaleren, olie op het vuur blijft gooien. Een “taktiek” met mogelijk desastreuze gevolgen.
Sinds de Oekraïne-crisis wordt meer dan voorheen de oude Bush-doctrine gehanteerd: je staat ofwel naast Oekraïne en dus onvoorwaardelijk vóór het establishment-verhaal – of je bent tegen en een Poetin-vriendje. De oorlogspropaganda is voelbaar en zoiets hebben we eigenlijk, nu we er goed over nadenken, sinds de onmiddellijke nasleep van 9/11 niet meer gezien.
Terwijl de mainstream media en regeringen min of meer van u verlangen dat u “een kant kiest”, is het belangrijk om te onthouden dat het heel goed mogelijk is om (zonder kritiekloos te zijn) weerstand te bieden aan de Russische invasie in Oekraïne en ook aan de mensen die hebben geholpen om het op gang te brengen.
Het lijdt geen twijfel – en we schrijven hier al jaren over – dat het NAVO-beleid van de afgelopen 8 jaar Vladimir Poetin in een hoek heeft geduwd, waardoor een directe bedreiging voor de nationale veiligheid van Rusland is ontstaan. Afgaande op historische feiten heeft Rusland het volste recht om zich bedreigd, verraden en boos te voelen. Maar het begrijpen is niet hetzelfde als de oorlog goedpraten. De invasie van Oekraïne, volgens de wetten van na Neurenberg, is een criminele agressieoorlog.
Het is ook belangrijk erop te wijzen dat degenen die nu achter Oekraïne staan, grotendeels verantwoordelijk zijn voor het moeras dat zich momenteel in de regio ontvouwt. Terwijl we luisteren naar politici die praten over opkomen voor “vrijheid en democratie” in Oekraïne, klinken hun woorden hol voor degenen die hebben opgelet.
Om te beginnen is Oekraïne net als de Europese Unie geen democratie, aangezien democratieën niet drie tv-stations uitschakelen omdat ze kritiek hebben op de president (zoals door Zelensky is gedaan) of het verbannen van niet-welgevallige media (het verbieden van RT en Sputnik). Democratieën schakelen niet uit en leggen hun politieke oppositie niet aan banden. En democratieën bombarderen geen onschuldige burgers in hun eigen land omdat ze niet loyaal zijn aan de partij (Kiev versus de “opstandige republieken”).
Het Oekraïense volk verlangt ongetwijfeld naar vrijheid en democratie, maar hun leiders hebben duidelijk gemaakt dat dit niet hun eindspel is.
Bovendien zijn degenen die hier in het Westen beweren voor vrijheid en democratie te staan, ook niet zijn wie ze beweren te zijn. Nog maar een paar weken geleden voerden ze ongelooflijke tirannie uit tegen hun eigen volk. “Tegenwoordig, terwijl president Poetin op illegale en ongerechtvaardigde wijze het grondgebied van Oekraïne probeert in te nemen, blijft Canada geïnspireerd door Oekraïne en zijn mensen, die sterk, veerkrachtig en vastberaden blijven terwijl ze de soevereiniteit van hun land verdedigen”, zei de Canadese premier Justin Trudeau in een verklaring over Oekraïne vorige week. “In deze donkere uren is de boodschap van Canada aan de bevolking van Oekraïne deze: je bent niet de enige. We staan naast je. Onze steun voor Oekraïne, voor democratie en voor mensenrechten blijft onwrikbaar.”
Hoe hij dit met een strak gezicht kon zeggen is ons een raadsel, aangezien Trudeau de afgelopen twee jaar vrij snel op de ladder van tirannen van de geschiedenis is gestegen. Slechts enkele weken voordat hij beweerde dat hij voor vrijheid en mensenrechten staat, begon Trudeau de bankrekeningen te bevriezen van demonstranten die tegen tirannieke mandaten waren. Burgers werden in elkaar geslagen en gearresteerd omdat ze vreedzaam protesteerden in de hoofdstad. De machthebbers gingen niet alleen achter de demonstranten aan, maar de regering ging ook achter de bankrekeningen aan van degenen die geldelijke steun gaven in de vorm van donaties.
Voor het uitoefenen van hun vrijheid van meningsuiting werden Canadezen vervolgd en tot financiële ondergang gedreven door de Trudeau-regering die nu beweert de Oekraïne te steunen. In Canada werd het allemaal uitgevoerd zonder eerlijk proces en zonder enige democratische inbreng – waardoor de verklaring dat Trudeau “staat voor democratie” gewoon een lachertje is.
Toen de Amerikaanse politieke klasse – die ook beweert “voor democratie in Oekraïne te staan” – toekeek hoe de Canadese regering individuen financieel begon te vervolgen vanwege hun vrijheid van meningsuiting, bleven ze niet alleen zwijgen, maar faciliteerden ze het ook. Dit was één van de meest tirannieke bewegingen in de recente westerse geschiedenis en in plaats van ertegen in te gaan, steunde het establishment het juist. Een peiling van de Trafalger Group for Convention of the States heeft onlangs zelfs uitgewezen dat een supermeerderheid van de Democraten in Canada, 65%, de autoritaire zet van Trudeau om mensen te arresteren en hun spaargeld in beslag te nemen – voor het uitoefenen van hun vrijheid van meningsuiting – een goede zaak vond.
In een soortgelijke toespraak, zoals die van Trudeau hierboven, beweerde de Amerikaanse president Joe Biden: “Amerika komt op tegen pestkoppen. Wij komen op voor vrijheid. Dit is wie wij zijn.” Nogmaals, deze woorden klinken hol, gezien het feit dat hij slechts enkele maanden voordat hij dit zei, de vrijheid van mensen aan het afnemen was – en hen dwong een vaccin te nemen of financiële geruïneerd te worden.
Of wat te denken van het optreden van de Franse president Macron tegen de wekelijkse protesten in de grote steden in het land, waarbij politie en (europees) leger werden ingezet om die protesten met bruut geweld de kop in te drukken. En ook hier was de rol van de mainstream media weinig kritisch. Het is geen verrassing dat in bovenstaande voorbeelden het dezelfde mainstream media waren die ons (als gevolg van het politieke beleid van het EU, VS en de NAVO) naar een conflict met Rusland over Oekraïne hebben gestuurd – alleen heeft hun desinformatie deze keer potentieel catastrofale gevolgen gekregen.
De Duitse bondskanselier Olaf Scholz zei afgelopen zondag in de Duitse Bondsdag dat de Bundeswehr zou worden uitgerust met een speciaal fonds van 100 miljard euro en dat het defensiebudget in de toekomst meer dan twee procent van het bruto nationaal product zou bedragen. Dit cijfer was nog nooit eerder bereikt. En wat deden de volksvertegenwoordigers in de zaal? Ze stonden op van hun stoelen en applaudisseerden lang. Ja, de woorden van de kanselier gingen verloren in applaus. Een angstaanjagend idee: de Duitse parlementariërs vierden de grootste herbewapening die sinds de Tweede Wereldoorlog ooit in de Duitse geschiedenis heeft plaatsgevonden. Stilzwijgen en ernst zouden passender zijn geweest. In plaats daarvan was het alsof er weer oude tijden herleefden in de Bondsdag. De volksvertegenwoordigers keurden de 100 miljard in het Reichstag-gebouw goed zoals hun voorgangers in de zomer van 1914 de oorlogskredieten hadden goedgekeurd: enthousiast en met een gerust geweten.
Er zijn politici die hebben gezegd dat de aanval op Oekraïne hen in “in een andere wereld” heeft doen terechtkomen. Maar is dat ook zo? Behouden de grote, en vooral westerse, landen zich niet het recht voor om militair in te grijpen? Zelden zijn de redenen goed – Bosnië – meestal slecht – Falklands, Afghanistan, Libië – soms is er geen – Irak. Zelfs vandaag de dag is oorlog een algemeen politiek middel. Moet men hier echt aan herinnerd worden, minder dan een jaar nadat de Bundeswehr terugkeerde van een oorlog die twintig jaar duurde? Maar misschien hebben de Duitsers wel weer de smaak te pakken.
In de Bondsdag gaf Olaf Scholz zijn regering een verregaand mandaat: “We moeten ons afvragen: welke vaardigheden heeft het Rusland van Poetin en welke vaardigheden hebben we nodig om deze dreiging vandaag en in de toekomst het hoofd te bieden?”. Bewijzen zijn woorden dat hij ook met de sabel kan rammelen? Dat zou al erg genoeg zijn. Maar misschien is het nog erger en was Scholz serieus. Zodat de Bundeswehr eigenlijk in staat zou worden gesteld om op gelijke voet te voldoen aan de “capaciteiten” van Rusland, om zo te zeggen. Waar we het dan over hebben? Tanks en houwitsers? Nee. Waar hij op hint kan ons inziens alleen over Duitsland als kernmacht gaan.
Deze opkomende waanzin was kennelijk niet iets waar parlementsleden aan dachten terwijl ze staande applaudisseerden. Maar zij willen ook niet denken aan het feit dat “zij” nu wapens leveren aan een oorlogsgebied. Er zijn maar weinig gevallen in de geschiedenis waar het recept “vredesluiten met steeds meer wapens” heeft gewerkt. We kunnen er zelfs zeker van zijn: dit zal niet gebeuren. Integendeel. Het Westen verlengt de oorlog met zijn wapenleveranties. Zodra onze wapens daar worden gebruikt, is het niet langer alleen (misschien) Poetins dood, maar (in dat geval) ook die van ons.
Inmiddels zijn EU-diplomaten in Brussel lyrisch over de onverwacht snelle successen van hun nieuwe economische oorlog. Blijkbaar zullen Europeanen en Amerikanen niet rusten voordat de Russische economie echt helemaal is ingestort en Poetin in het defensief gedrukt wordt. Maar zal een escalatie van de economische oorlog een einde maken aan de oorlog in Oekraïne en de tsaar tot bezinning brengen? Tot nu toe lijkt het er niet op, integendeel. Moskou heeft de aanvallen op Oekraïne uitgebreid en richt zich nu ook op steden en woonwijken. Tegelijkertijd komen er steeds scherpere waarschuwingen voor een nucleaire oorlog. Maar daarmee houden ze zich in Brussel niet bezig.
Terwijl de Europese Commissie de economische oorlog aanwakkert met nieuwe strafmaatregelen – zeggen zij niets over de kosten en wie die moet betalen.
Economisch commissaris van de EU Dombrovkis geeft in ieder geval toe dat de EU en haar lidstaten met nieuwe schulden zullen worden geconfronteerd – en dat het (reeds achterhaalde) Stabiliteitspact opgeschort blijft. Maar hoe de schulden gefinancierd moeten worden en of de EU haar lidstaten zal betalen voor de kosten van de oorlog (zoals inmiddels is beloofd) blijft onduidelijk. Het zal waarschijnlijk niet werken zonder een nieuw, met schulden gefinancierd economisch stimuleringsprogramma. Frankrijk heeft al zo’n programma aangekondigd – hoewel het dat zich nauwelijks alleen kan veroorloven. Het zal waarschijnlijk dan ook wel weer leiden tot een verlenging van het Europese coronaherstelfonds, mogelijk ook tot stabilisatie ervan. In duidelijke taal: de EU zou permanent met schulden worden gefinancierd. Maar niemand durft dat openlijk te zeggen. Het is beter om nog meer sancties aan Rusland op te leggen, want dat valt momenteel goed in de smaak. De rekening wordt later betaald…
De gas- en benzineprijzen in ons land zijn naar een recordhoogte gestegen – maar de regering Rutte wil geen maatregelen nemen om burgers en bedrijven financieel tegemoet te komen. Sterker: door de gestegen prijzen nemen de belastingopbrengsten van deze producten ook toe. Politiek beleid van kleuterniveau, maar wat wil je met een diplomaat als minister van Financiën en een McKinsey-man als minister van Buitenlandse Zaken. Laatstgenoemde ziet in ieder geval een “nucleaire oorlog niet als een reëel scenario’”. U kunt rustig slapen.
De escalatiespiraal dreigt uit de hand te lopen en de oorlog kan gevaarlijk escaleren. We zouden wel eens willen weten welke strategie het Westen eigenlijk nastreeft. Tot nu toe hebben zij de acties van het Kremlin keer op keer verkeerd ingeschat. Denken zij werkelijk dat Poetin gewoon maar blijft toekijken hoe Oekraïne tot puin wordt geschtoten en tegelijkertijd Rusland tot de grond wordt bestrafft? Dat zou een beleid van de verschroeide aarde zijn – met onvoorziene gevolgen voor Europa.
Gaat het de westerse leiders om een “regime change” in Moskou, zoals sommige verklaringen (bijvoorbeeld uit Luxemburg) suggereren? Ook hieraan zijn grote risico’s verbonden. Na Poetin zou het nog erger kunnen worden. Wij denken in ieder geval dat de EU – zoals zo vaak – geen (eigen) strategie heeft. Het volgt de seniele president van de Verenigde Staten bij het opleggen van sancties en vertrouwt nu, als het om oorlog en vrede gaat, op de richtlijnen van Washington. Niemand in Brussel denkt er aan op de pauzeknop te drukken om de onderhandelingen te vergemakkelijken en een staakt-het-vuren tot stand te brengen.
Het is jammer dat de wortels van het Oekraïne-conflict niet objectief kunnen worden benaderd. Ze liggen diep in het verleden, ze zijn historisch gegroeid en vertakt – het zal tijd, vaardigheid en geduld vergen om ze te bereiken. Wie van de betrokkenen is bereid om dat op dit moment aan de orde te stellen? In ieder geval niet degenen die het meeste te winnen en te verliezen hebben: de Oekraïners zelf.
Hun president Volodymyr Zelenski eist met klem dat de toelating van zijn land tot de Europese Unie wordt bespoedigd. Het zou beter zijn geweest als Zelenski de waarheid was verteld: de Russische dreiging alleen maakt Oekraïne niet geschikt voor de EU. In plaats daarvan zat Commissie-führerin Ursula von der Leyen olie op het vuur te gooien en de hoop van de Oekraïners aan te wakkeren: “Jullie zijn één van ons en we willen dat jullie erbij komen.”
Het is met zulke uitspraken dat de hele puinhoop begon. “Oekraïense mensen! Dit is jullie moment! De vrije wereld is met jullie! Amerika is met jullie!” De Amerikaanse senator John McCain sprak op deze wijze de Maidan in december 2014 toe, en de mensen geloofden hem.
Op hetzelfde Maidanplein zei Verhofstadt (in gezelschap van de – inmiddels overleden – VVD’er Hans van Baalen – zie foto) tegen de menigte: “Er komt iedere week een nieuwe EU-delegatie hierheen tot jullie de strijd hebben gewonnen”. Van Baalen vulde hem toen nog aan: “We blijven bij jullie“. Onze premier heeft de Oekraïeners verteld dat wij in Europa (met hen) “familie” zijn.
At the request of President @ZelenskyyUA, I would like to send a message from the Netherlands to the people of Ukraïne. We support you, we stand with you. pic.twitter.com/2uWuTsD8x5
— Mark Rutte (@MinPres) March 3, 2022