Indignatie redactie 
Een video die de politie belachelijk maakt in hun optreden tegen de klimaatterroristen in Lützerath verovert momenteel de sociale media. Ik schrok ervan dat ik erom moest lachen, voelde voldoening en zag mezelf ineens in een bootje met criminelen. Hoe heeft het zover kunnen komen?
Lützerath Hoewel “Indignatie” door zijn professionele presentatie af en toe de tegenovergestelde indruk kan wekken bij degenen die minder vertrouwd zijn met internet en de media, is het toch een persoonlijke blog, als het ware door mij geschreven (ondanks de technische ondersteuning van een professioneel bedrijf alleen bediend.
Dat wordt altijd duidelijk als ik hier ook over heel persoonlijke dingen schrijf en mijn hart niet verander in een hol van moordenaars. Ik was hier publiekelijk blij toen mijn lezers het mogelijk maakten dat ik niet bankroet ging in de rechtbank door klagende instellingen ter waarde van miljoenen, van stichtingen tot de Spiegel; maar zelfs toen we een paar jaar geleden de drie miljoen toegangspunten per maand konden doorbreken, was mijn vreugde hier onmiskenbaar.
Natuurlijk moest ik veel vaker mijn excuses aanbieden als ik het slachtoffer was geworden van een nepbericht (wat past bij mijn concept) en daarmee de lezers – zonder dat ik het wilde – misleidde als ik te ver ging in de hitte van het moment of oneerlijke oordelen velde laat je meeslepen…
modder gevecht
Vandaag is het weer tijd om mea culpa te zeggen: toen ik met een paar vrienden in een kring zat en een van hen een video afspeelde die momenteel de ronde doet op sociale netwerken, kon ik niet anders dan lachen om de anderen. Deze video (en vooral de bijbehorende tekst) is waarschijnlijk alleen echt grappig voor de klimaatterroristen:
Ich lache hart 😂 Der Mönch absoluter #Ehrenmann
#1312#Luetzerathbleibt #LuetzerathUnraeumbar pic.twitter.com/Sn0lBbLwaN
— Herr Gehört (@HerrHoert) January 14, 2023
En toen de vrienden vertrokken en ik het weer zag, stopte ik met lachen, maar ik moest toegeven dat ik een heimelijke voldoening voelde. Een voldoening waar ik me voor schaamde en me voor schaamde. Dat zou mij drie of vier jaar geleden niet zijn overkomen, maar de afschuw van hoe de uitvoerende macht hier wordt gepresenteerd zou mij boos hebben gemaakt – uit angst dat onze rechtsstaat daardoor schade zou kunnen oplopen. Nu schaam ik me dat deze beelden me niet langer met conservatieve woede vervullen.
Het politiegeweld tegen weerloze laterale denkers heeft zijn sporen nagelaten
Hoe kan dat? Het werd me al snel duidelijk dat deze politieagenten er niet anders uitzien dan de hulpdiensten die naast mij oude mannen en vrouwen in elkaar sloegen bij een van de laterale denkersdemo’s in Berlijn die niets anders hadden gedaan dan de straat op gaan voor onze basisrechten. Net zoals ik me elke ochtend de politieagenten voorstel als de vuilniswagen om 6 uur gaat, die op een dag mijn appartement zouden bestormen omdat ik hier iets heb geschreven dat het huidige regime helemaal niet leuk vindt…
Dit is een van de redenen waarom ik me nu schuldig pleit aan de gevoelens dat men er – zo lijkt mij als jurist – niet meer veilig door kan worden overwonnen. Misschien helpt het mij als ik uit de grond van mijn hart beken: ik zou op dit moment niets liever willen dan dat kinderlijke vertrouwen in onze rechtsstaat terug te krijgen dat mij zo heerlijk de eerste halve eeuw van mijn leven in de regio’s die ik thuis noem, leven en gedijen.
