Maar niemand was voorbereid op de waanzin van Trump in Syrië

Sinds Nixon hebben president-experts en sycofanten geprobeerd om uitvoerende krankzinnigheid te rationaliseren. Maar niemand was voorbereid op de waanzin van Trump in Syrië.

Als je deed alsof je toezicht hield op het machtigste militaire, diplomatieke korps en liberale politieke systeem in de menselijke geschiedenis, en je de enige actie wilde ontdekken die een vriendelijk volk met wreedheden, oorlogsmisdaden en genocide zou bedreigen; Amerikaanse troepen blootstellen aan aanvallen door militairen van een buitenlandse staat; verspreid islamistische terroristische gevangenen naar de wind en versterk hun beweging; stimuleren van antidemocratische, moorddadige regimes in Damascus, Ankara, Moskou en Teheran; langlopende liberale allianties vernietigen; en burgers van uw eigen land demoraliseren – u had nauwelijks kunnen aanvullen wat president Trump net heeft gedaan. Tenminste niet zonder kernwapens.

Samenvattend: Trump en collega-Turkse ‘nationalistische’ president Recep Tayyip Erdoğan praatten twee zondagen geleden en Trump kondigde vervolgens aan dat hij Amerikaanse troepen uit het grondgebied van Noord-Syrië trok dat we de Koerden hadden helpen bezetten. De reden was dat Erdoğan een massale inval gepland had om die Koerden, die hij als marxistisch-leninistische terroristen beschouwt, uit te roeien en wiens vernietiging een veer in zijn populistische pet zou zijn. De Turkse operatie begon. Amerikaanse troepen, verrast door de beweging, begonnen een overhaaste en logistiek problematische terugtocht; op een gegeven moment bevonden Amerikaanse troepen zich opzettelijk “tussen haakjes ” door Turkse artilleriebrand—vastgezet en volledig reactief op de bewegingen van de troepen van een buitenlandse staat, een die in gang is gezet door hun eigen opperbevelhebber. Dit is misschien de eerste keer dat een natie die Amerikaanse kernwapens huisvest – er zijn naar schatting 50 thermonucleaire luchtdruppelkoppen op de Incirlik Air Force Base in Turkije – Amerikaanse troepen met zijn eigen leger op doelwitten. (“Serieus, het is tijd om onze verdomde kernwapens uit Turkije te halen,” tweet een oude expert op het gebied van wapenbeheersing in reactie op het targeting-nieuws.)

Sindsdien zijn Amerikaanse troepen ter plaatse in angst en ” beschaamd “, getuige van wreedheden en het verlaten van bondgenoten aan potentiële Turkse oorlogsmisdaden. De Koerden, nadat ze Trump dit jaar bijna hadden zien trekken, hadden hun Amerikaanse partners om hulp gevraagd bij het plannen van een post-Amerikaans scenario door zich aan te passen aan de Syrische dictator Bashar al-Assad en zijn Russische achterban. De VS hadden nee gezegd en de Koerden verzekerd dat het hen niet zou verlaten. Trump had tenslotte vorig jaar publiekelijk opgeschept dat hij Erdogan eerder had tegengehouden om eerder naar binnen te gaan; “Ik belde hem en vroeg hem om het niet te doen, en hij heeft het niet gedaan,” zei hij in juni . Maar Erdogan deed het. En hij vertelde Trump dat hij het deed.

Nu, de bommen heen en weer regent, zonder de bescherming van Amerikaanse beloften of partners, hebben de Koerden die deal gesloten met Damascus , en Assad – een patrilineaire dictator in het kleine pantheon van sociopaten die chemische wapens voor zijn eigen volk hebben gebruikt – houdt vast meer territorium in het noorden dan hij had sinds bijna het begin van de burgeroorlog die Syrië versplinterde. Omdat de VS geen hand in de deal hadden, kan hij dingen op zijn manier doen. Journalisten en NGO-werknemers , uit angst voor arrestatie of foltering of dood door Syrische handen, vluchten het Koerdische noorden uit en laten geen getuigen achter voor wat er gaat volgen.

Die deal kwam niet snel genoeg om de vlucht van een onnoemelijk aantal voormalige Islamitische Staatsjagers en hun families uit Koerdische gevangenissen te voorkomen die hen ooit vasthield, een kant-en-klaar ‘wonder’ waarrond een bijna dode, ooit in diskrediet gebrachte jihadist beweging kan een nieuw verhaal van wedergeboorte weven. Als de vernietiging van ‘het kalifaat’ en de ongeldigheid van zijn ideologie ooit een van de Amerikaanse doelen was, dan hebben die doelen gefaald.

Vorige week merkte ik op dat andere Amerikaanse regeringen het staatloze Koerdische volk van Irak en Syrië hadden uitverkocht, maar dat alleen Trump geen duidelijk geopolitiek doel miste. Je kunt niet zeggen dat Henry Kissinger het goed bedoelde, maar hij had een bijzonder kwaadaardig doel in gedachten omdat hij de Koerden in de jaren ’70 aan Saddam Hoessein had overgelaten. Trump krijgt geen voordeel van de twijfel. Zelfs de beste draai van zijn volk aan deze clusterfuck is dat Trump bluf en verloren Erdogan noemde, maar het klinkt eigenlijk alsof Trump de sterkere hand heeft gevouwen.

De redenen die Trump en zijn adviseurs de afgelopen week hebben gegeven om de Koerden in de steek te laten, zijn onsamenhangend, oneerlijk en obsceen geweest: het is een primordiaal gevecht tussen kleinere volkeren ; het is een overwinnend einde aan een eindeloze oorlog , ondanks het feit dat er geen daadwerkelijk Amerikaans terugtrekkingsplan uit Syrië bestaat en sinds het voorjaar 14.000 Amerikaanse troepen in de regio zijn toegevoegd ; de Koerden ‘ hebben ons niet geholpen in de Tweede Wereldoorlog, ze hebben ons niet geholpen met Normandië ‘; we “ hadden er nooit in de eerste plaats moeten zijn ”; Turkije ” is een grote handelspartner “; we hebben “ niet onderschreven ” en zijn “niet betrokken” bij de Turkse operatie; ga je gang enlaat het gebeuren, maar weet dat als het slecht wordt , er consequenties zullen zijn.

Dit is een gevolg: het lichaam van de Koerdische politicus Hevrin Khalaf, naar verluidt door Turkse jagers uit haar auto gesleept en vermoord, op video vastgelegd door een jager die vervolgens zegt: “Dit is het lichaam van een varken.” Hier is een andere: een video van Turkse militiemannen die twee Koerdische gevangenen in koelen bloede executeren . Er zijn meldingen van dode kinderen en massale vluchtelingen. We zouden hieraan de schade kunnen toevoegen die aan Amerikaanse beloften is toegebracht, het zegen voor de groeiende macht van Russische president Vladimir Poetin om machthebbers en baggermannen te verwerven, en de rending van de NAVO , maar het voelt voorbarig om te nauw stil te staan ​​bij de geopolitieke implicaties van deze ramp terwijl de wreedheden snel doorgaan.

Nadat Richard Nixon het Witte Huis in schande had verlaten, pakten zijn discipelen en verdedigers zijn ‘gekke theorie’ van de internationale politiek op als verdediging van zijn ergste impulsen. Volgens zijn stafchef HR Haldeman bedacht Nixon de term om zijn harde hand en nucleaire bedreigingen te beschrijven tijdens het onderhandelen over een oorlogsregeling in Vietnam:

We liepen na een lange dag van schrijven over een mistig strand. Hij zei: “Ik noem het de Madman Theory, Bob. Ik wil dat de Noord-Vietnamezen geloven dat ik het punt heb bereikt waarop ik alles kan doen om de oorlog te stoppen. We zullen ze gewoon laten weten dat Nixon in godsnaam geobsedeerd is door het communisme. We kunnen hem niet bedwingen wanneer hij boos is – en hij heeft zijn hand op de nucleaire knop – en Ho Chi Minh zelf zal over twee dagen in Parijs smeken om vrede. “

Trump heeft zichzelf gefeliciteerd met het feit dat hij een gek op het buitenlands beleid is en zei dat zijn (nu duidelijk lege) dreigingen van “vuur en woede” en “totale vernietiging” de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong Un naar de onderhandelingstafel brachten, voor wat dat ook waard is wat niets is. Desalniettemin kunnen experts hun genegenheid niet helemaal afschudden voor verhalen die suggereren dat Trump’s gekke grillen – bijvoorbeeld in een handelsoorlog in China of het kopen van Groenland – net gek genoeg zijn om te werken.

Net als zoveel anderen die Trump en zijn coterie van dullards hebben behandeld, ben ik vaak verstrikt geraakt in de vraag of despoten chantage hebben over Trump of hem gunsten bieden; of hij zijn soort herkent of dat hij een gemakkelijk te beïnvloeden idioot is. Motieven zouden geweldig zijn om vast te stellen – nadat we de seriële brandstichter hebben gestopt met het starten van branden. Wat er in Syrië gebeurt, laat zien dat het niet uitmaakt of Trump een dope, zwakke bluffer, opperhoofd, seriemisbruiker, narcist, pathologische leugenaar of grifter is. Het maakt niet uit of hij is aangeworven als agent van een buitenlandse overheid. Het maakt niet uit of hij slecht, dom of gek is.

Je hebt geen psychologische schets nodig om de gebeurtenissen in Syrië te begrijpen, alleen de duidelijke en voor de hand liggende waarheid: omdat Trump president is, worden mensen voor camera’s vermoord, is de wereld onveiliger en zijn Amerikaanse beloftes minder waard dan de vervloekte, niet-geïncorporeerde presidentiële account waarop ze worden getweet.