Indignatie redactie 
Hoe om te gaan met machteloosheid?
Na de Eerste Wereldoorlog waren er verstandige mensen die waarschuwden tegen het ‘uitbenen‘ van wat er over was van het Habsburgse rijk, door het volk te belasten met dictaten en herstelbetalingen. Die verstandige mensen legden het echter af tegen politici en bestuurders die meenden dat de ‘Winnaar‘ beloond diende te worden, om degene die had verloren een lesje te leren. Om hun machteloosheid eerder nog te benadrukken. Dat pakte niet goed uit, zoals we weten.
Recent schreef ik dat dit blog een ‘monument van machteloosheid‘ is, omdat ik zie dat ontwikkelingen waarvoor ik gewaarschuwd heb, onstuitbaar oprukken. Er zijn drie verschillende manieren om met machteloosheid om te gaan. Je kan vervallen in zelfbeklag en depressie. Je kan ontsteken in blinde, onredelijke woede. Of je kan de situatie analyseren om te zien waar je zelf steken hebt laten vallen, om daar van te leren. Zo’n analyse vergt dat je in de spiegel kijkt, en zuiver rationeel alle stappen nog eens naloopt. Die analyse kan als conclusie hebben dat je hoe dan ook kansloos was, en dat het zonde was van de tijd en de energie die je erin hebt gestoken. Of je bereikt de conclusie dat het met een andere aanpak kansrijk was geweest.
Als dat laatste je conclusie is, dan kan je een nieuwe poging wagen, of je bevindingen opschrijven ter educatie van anderen, opdat zij niet dezelfde fouten maken, in vergelijkbare omstandigheden. Dat soort analyses bereikt typisch de beide groepen die jankend in een hoekje wegkruipen, en degene die in woede ontsteekt, niet. Markant is daarbij, dat mensen die véél te hoog reiken, waardoor het afbreukrisico groter is dan de kans op succes, veelal niet anders reageren dan degenen die bescheiden ambities hebben. Neem de mensen die een ‘Staatslot‘ kopen als een extreem voorbeeld. Of die zich inschrijven voor een competitie met louter deelnemers die oneindig veel beter zijn dan zijzelf.
In ons deel van de wereld doen we pogingen om iedereen te ‘belonen‘ voor het ‘meedoen‘. Als je die mensen verheft tot leider van een land, en internationaal blijkt het niet zo te werken, dan wordt het gevaarlijk als ze in woede ontsteken. Ik zat vanochtend naar Rutte te kijken, die in het Nederlands sprak over zijn warme gevoelens voor het volk van Oekraïne, staande voor de vlag van dat land. Geen Nederlandse vlag te bekennen. En uit alles wat hij doet blijkt dat Nederland wat hem betreft hartstikke dood kan vallen, want die ‘sancties‘ gaan ons schrikbarend veel pijn doen. Los nog van de catastrofale consequenties voor het Klimaat, en onze ambities om op te schalen naar ‘duurzaam‘.
In de kern uiteraard geen verrassende ontwikkeling, want eerder negeerde hij de uitkomst van een referendum over het door hem bepleitte ‘Associatieverdrag‘ al. En geruime tijd geleden schreef ik al dat het blijkbaar zijn ambitie was om Stoltenberg op te volgen. Hij is al veel langer meer ‘premier van de NAVO‘, dan van Nederland. Waarbij ook het belang van Europa hem niks kan schelen. En door de Russische interventie in Oekraïne, om ervoor te zorgen dat de al acht jaar durende burgeroorlog stopt, omdat Frankrijk, Duitsland en Oekraïne niks deden met ‘Minsk II’, wordt hij pijnlijk geconfronteerd met zijn machteloosheid. Als fervent ‘Atlanticus‘ ligt de loyaliteit van onze premier niet in Nederland, of in Europa, maar bij de ‘Warparty‘. En die heeft alles uit de kast getrokken om te voorkomen dat ‘Minsk II‘ geëffectueerd zou worden. Terwijl die kliek als een bezetene van leer trok om Rusland te treffen met ‘sancties‘. En nu is Rutte een ‘passagier‘.
Wat ik daarmee probeer duidelijk te maken, is dat Rutte geen ‘insider‘ is die begrijpt hoe het werkt. Hij is geen ‘Bandiet‘ in de matrix van Cipolla, maar ‘Stupid‘. En met hem een groot gedeelte van de Nederlandse bevolking die machteloos zwaaiend met de kleuren van de vlag van Oekraïne, onderstreept dat ze geen begin van enige intentie hebben om de situatie te analyseren. Bij de ‘Dames‘ van ‘GoedeMorgenNederland‘ vanochtend de onvermijdelijke Robert van de Roer, ‘diplomatiedeskundige‘ van beroep, sinds hij wegens plagiaat bij NRC de laan uit werd gestuurd. Dat was in 1999, toen NRC nog een andere krant was. Ook CDA Europarlementariër Esther de Lange, compleet met een rozet in de kleuren van de vlag van Oekraïne op de revers was aangeschoven, en de in militair uniform gestoken hoogleraar ‘Militair Operationele Wetenschappen‘ Frans Osinga. De Lange en van de Roer roepen op tot meer censuur, en van de Roer bestaat het om te zeggen dat het programma van de ‘Dames‘ een pareltje is van ‘vrije journalistiek‘. Die mensen leven in hun eigen wereld, en ze zien niet eens meer wat ze aanrichten.
De meest nuchtere was nog die Osinga, maar ook hij kon niet het achterste van zijn tong laten zien. Zijn nuchtere observatie dat het veroveren, of vernietigen van energiecentrales in een oorlog hoog op de prioriteitenlijst staat van strijdende partijen, ook bij de NAVO, leidde bij de twee andere gasten, en de Mevrouw Timmerman die deze dagelijkse propaganda-orgie vandaag mocht voorzitten, bijna tot een infarct. Hij moest het ‘rectificeren‘ door iets vaags te mompelen over de speciale status van kerncentrales en stuwdammen. Maar DIT voorbeeld onderstreept zijn gelijk. Tienduizenden doden? BOEM! Daarentegen bombardeerden of beschoten de Russen die centrale niet, maar een trainingsgebouw ernaast. Dat is toch van een geheel andere orde.
Serieuze beroepsmilitairen kijken anders naar oorlog dan de hysterische meute die niet begrijpt waarom het lot dat zij hebben gekocht niet goed was voor de hoofdprijs. Niet alle beroepsmilitairen zijn serieus, maar ik heb door de jaren veel geleerd van de gesprekken met (voormalige) beroepsmilitairen die realistisch naar een gewapend conflict konden kijken, naast wat ik als officier ooit zelf kreeg voorgeschoteld. Militairen die niet waren afgeleid door ‘gender-issues‘ en andere flauwekul. Het grootste gevaar op dit moment is dat de gekken het gaan winnen van de serieuze militairen, en ons suïcide laten plegen, met in onze ene hand de hedendaagse versie van de ‘Völkische Beobachter‘, en in de andere de vlag van Oekraïne. Simpelweg omdat de NAVO, na al die verloren oorlogen, in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië snakt naar een overwinning.
Niet voor het eerst (en dat is een eufemisme) wijs ik erop dat die ‘sancties‘, oorlogshandelingen, zoals ik in mijn vorige bijdrage benadrukte, ons isoleren van de rest van de wereld, en niet andersom. En dat wij onze eigen broek niet op kunnen houden, met als gevolg kaalslag in ons deel van de wereld. En als je een volk van ‘Prinsjes‘ en ‘Prinsesjes‘, waarin iedereen een ‘winnaar‘ is, uit hun verschoning helpt, terwijl die fantasten die dat proces aansturen goed zijn voor tachtig procent van alle uitgaven aan wapens in de wereld, dan begrijpt u waarom ik mij grote zorgen maak.
Een vriend van mij merkte op dat Poetin de Nobelprijs moet krijgen, omdat hij ‘Covid‘ in achtenveertig uur de wereld uit heeft geholpen. Maar de ‘Covid‘-hysterie is naadloos overgegaan in de ‘Oekraïne-hysterie‘, en beide dossiers worden gekenmerkt door institutioneel falen op grote schaal, van dezelfde mensen. Mensen die niet begrijpen waarom ze niet gewoon krijgen waar ze ‘recht op hebben‘. En die furieus reageren als je ze er op wijst dat hun plannen en handelingen gedoemd waren om te mislukken. En dat het succes van ‘sancties‘ niet wordt bepaald door wie er meedoen, maar door wie er niet meedoen. Plannen voor nieuwe ‘sancties‘ tegen India onderstrepen het failliet. Het is niet dat al die landen ons schade willen berokkenen, maar ze weten zich inmiddels niet langer machteloos, omdat wij afhankelijk zijn van hen, en niet andersom. Alle ellende die het gevolg is van die ‘hysterische‘ dossiers, met idiote verwachtingen, en blinde paniek als onze leiders het gevoel krijgen dat ze hun grip verliezen, is de schuld van die leiders. Te hoog gegrepen, teveel beloften gewekt, en betaald met geld dat toekomstige generaties nog moeten zien te verdienen, terwijl het ‘verdienmodel‘, de ‘business‘, onwaarschijnlijk ongezond is, en vooral bestaat uit het verkopen van virtuele werelden en onrealistische illusies.
