Macron krijgt kritiek op goedkope praatjes over wapenverbod in Israël
Indignatie redactie
5 min. lezen
Netanyahu is een verachtelijke bruut. Maar zijn afstraffing van Macron is een onbetaalbaar bewijs van hoe onbenullig de Franse leider is.
De Franse president Emmanuel Macron kreeg een tik op zijn hoofd omdat hij het aandurfde een wapenembargo tegen Israël voor te stellen.
De vervelende leider van Israël, Benjamin Netanyahu, zou Macron in een telefoongesprek hebben aangevallen omdat hij het lef had om zo’n suggestie te doen.
Met zijn typische bluf en bedrog beweerde Netanyahu dat Israël voor de westerse beschaving vocht tegen een “as van het kwaad” onder leiding van Iran en dat Macron zich moest schamen omdat hij Israël niet steunde.
Het lijkt erop dat de heer President de boodschap heeft begrepen en nu zijn mond houdt.
Eerder, volgens berichten, zei de Franse leider in een interview met Franse media dat hij zou aandringen op een diplomatieke oplossing in de regio die een internationale stop op wapenexport naar Israël zou inhouden: Hij zei: “Ik denk dat de prioriteit vandaag de dag is dat we terugkeren naar een politieke oplossing, dat we stoppen met het leveren van wapens [aan Israël] om de strijd in Gaza te leiden.”
Macron voegde toe: “Onze prioriteit is nu om escalatie te voorkomen. Het Libanese volk mag niet op zijn beurt worden opgeofferd, Libanon kan geen tweede Gaza worden.”
Als reactie hierop sloeg Netanyahu een gat in de lucht en beweerde: “Terwijl Israël vecht tegen de barbaristische krachten onder leiding van Iran, zouden alle beschaafde landen stevig aan de zijde van Israël moeten staan. Toch roepen president Macron en andere westerse leiders nu op tot wapenembargo’s tegen Israël. Schande over hen.”
Als juridisch feit is Macrons oproep om de wapenexport te stoppen correct. Het Internationaal Strafhof heeft geoordeeld dat het offensief van het Israëlische regime op Gaza neer zou kunnen komen op genocide. Onder het Genocideverdrag zijn alle staten verplicht om op geen enkele manier een andere staat te faciliteren die zich bezighoudt met genocide. Dat betekent dat alle wapenexporten naar Israël verboden moeten worden.
Het punt is echter dat Macrons gepraat goedkoop is en geen oprechte bezorgdheid vertoont om een einde te maken aan de jarenlange verschrikkingen in Gaza, die nu zijn uitgebreid naar Libanon. Om te beginnen, zoals Macron toegaf, exporteert Frankrijk verwaarloosbare hoeveelheden wapens naar Israël. Dat komt niet door een ethisch standpunt van Frankrijk. Het komt simpelweg doordat het de afgelopen jaren geen leverancier van wapens aan Israël is geweest, hoewel Frankrijk Israël in het begin van de jaren zestig op cruciale wijze heeft geholpen om illegaal kernwapens te ontwikkelen – een verwerpelijke erfenis die de relaties in de regio blijft destabiliseren en bedreigen.
Dus een embargo op Israël, zoals Macron heeft opgeroepen, zal de Franse zakenwereld niet in het minst beïnvloeden. Gegeven dat, is het voor Macron een makkelijke oproep om de wapenverkoop te staken.
De Verenigde Staten en Duitsland zijn de twee grootste wapenleveranciers van Israël en zijn goed voor respectievelijk bijna 70 en 30 procent van alle import.
Wat Macron interessanter vindt, is het ‘exporteren’ van Frans prestige naar de rest van de wereld.
Sinds Israël een jaar geleden de genocide op Gaza begon, heeft de Franse leider niets gezegd over het stoppen van de internationale wapenleveringen aan het Israëlische regime. Ook al is het dodental opgelopen tot meer dan 41.000 mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen.
De Verenigde Staten hebben de overheersende invloed op Israël. Het afgelopen jaar heeft de VS naar schatting $ 18 miljard aan wapens geleverd aan Israël, waaronder gevechtsvliegtuigen en zware bommen. De slachting had bijna onmiddellijk kunnen worden gestopt als de regering-Biden haar invloed had gebruikt. Europese leiders zoals Macron hadden druk op de VS kunnen uitoefenen om dat te doen, maar dat deden ze niet. Dat is de echte schande.
Maar wat Macron de laatste tijd meer zorgen baart, is dat de uitbreiding van de Israëlische genocide naar Libanon een beschamende klap is voor het internationale imago van Frankrijk en de illusies van grootsheid. Libanon is immers een voormalige Franse kolonie in het Midden-Oosten, die door Groot-Brittannië en Frankrijk is afgescheiden van het Ottomaanse Rijk onder de Sykes-Picot-overeenkomst (1916).
Libanon is sinds 1943 een onafhankelijke natie. Niettemin heeft Parijs een sterke invloed op de politiek en het bedrijfsleven van het land, onder een veronderstelde “speciale relatie.” Het moet pijnlijk zijn voor Macron, die lyrisch is over zijn ambitie om “Frankrijks Grootheid” en geopolitieke belang te vernieuwen, om te zien hoe de voormalige Franse kolonie door Israël uit elkaar wordt geblazen.
Meer dan 2.000 Libanese burgers zijn de afgelopen twee weken gedood bij Israëlische luchtaanvallen. De hoofdstad Beiroet wordt straffeloos bestookt door zware Israëlische bombardementen. Miljoenen mensen worden gedwongen ontheemd – en de Franse staat doet niets om het lijden en de schending van de Libanese soevereiniteit te verlichten. Niet dat Frankrijk veel heeft gedaan toen Israël eerder Libanon binnenviel in 1982 en 2006. Maar deze keer, gezien het feit dat Macron zo’n liedje heeft gemaakt over het herstellen van La France, is de impotentie in Parijs des te vernederender.
Macrons oproep tot een wapenembargo werd aanvankelijk verwelkomd door landen in het Midden-Oosten, waaronder Libanon, Egypte, Qatar en natuurlijk de Palestijnen.
Het lijkt erop dat de Franse president druk wil uitoefenen op de Verenigde Staten en Duitsland om invloed uit te oefenen op Israël en om Frankrijk de lof te laten krijgen. Hij zal niet veel verandering krijgen van die zet, zoals de afstraffing van Netanyahu liet zien.
Maar een andere reden voor de zwakte is dat het uiteindelijke doel niet een principiële oproep is om het conflict in Gaza of Libanon te stoppen, maar eerder om de reputatie van Frankrijk als diplomatieke speler te redden. IJdelheid is geen gezonde basis voor iets substantieels of betekenisvols.
Macron en Biden hadden op 25 september een gezamenlijke verklaring aangekondigd waarin ze opriepen tot een staakt-het-vuren in Libanon. Het Israëlische regime negeerde die oproep grofweg en ging over tot een escalatie van het geweld met de moord op Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in Beiroet en intensievere bombardementen op Libanon.
Libanon wordt verscheurd door Israëlische agressie en Frankrijk wordt gezien als iemand die er niets aan kan doen. Ze hebben geen politieke moed om iets te doen en ze hebben ook geen politieke invloed.
Netanyahu is een verachtelijke bruut. Maar zijn afstraffing van Macron is een onbetaalbaar bewijs van hoe onbenullig de Franse leider is.
En dat geldt ook voor alle zogenaamde Europese leiders die werkeloos toezien hoe het door de VS gesteunde Israëlische regime ongestraft moordt.
