Indignatie redactie 
Macron’s visie op een nieuwe EU-club is zoals hij, indrukwekkend noch origineel. Het probleem hoe het oost-ontmoet-west-probleem te overwinnen wordt echter overschaduwd door een zorgwekkend nieuw fenomeen.
Macron’s visie op een nieuwe EU-club is zoals hij, indrukwekkend noch origineel. Het probleem hoe het oost-ontmoet-west-probleem te overwinnen wordt echter overschaduwd door een zorgwekkend nieuw fenomeen.
Het is soms een behoorlijk zware taak om te definiëren wat een superkracht is, vaak makkelijker om uit te leggen wat het niet is. Maar waarom zou iemand de moeite nemen als we de EU hebben om dit zo formidabel voor ons te demonstreren?
De geschiedenis herhaalt zich zeker voor de wannabe-supermacht die lijdt aan waanideeën van adequaatheid op het wereldtoneel en duidelijk verslaafd is aan zijn eigen verhaal. “Europa met twee snelheden” is een uitdrukking die met bepaalde tussenpozen in de korte geschiedenis van het blok steeds weer opduikt, vaker wel dan niet door Franse leiders die snakken naar meer macht die de EU-club hen zou kunnen geven.
Eerst door Francois Mitterrand in 1989 en veel later door Valerie Giscard d’Estaing in 2000 in het Europees Parlement. En dan onlangs nog door Emmanuel Macron die de uitdrukking niet als zodanig gebruikt, maar wiens recente oproepen voor een tweede Europese Gemeenschap bestaande uit EU-lidstaten en andere perifere spelers (misschien Turkije, het VK en de Oekraïne) krijgt enige aandacht van de reguliere media.
De basis van het plan is eenvoudig. Frankrijk wil dat zijn eigen initiatieven voor een meer federale EU, die het min of meer zou leiden, niet langer worden geblokkeerd door het veto-stemsysteem. Deze klacht gaat terug tot het einde van de jaren tachtig, toen het VK alle grote ideeën van de federale supermacht blokkeerde – harmonisatie van belastingen, het EU-leger en Brussel die in het algemeen boven zijn gewicht op het wereldtoneel uitstaken – toen de laatste stemmen werden uitgebracht.
Nu bestaat hetzelfde probleem, maar het is niet langer het VK dat blokkeert, maar wat Frankrijk en Duitsland beschouwen als schurkenstaten binnen de EU die de federalistische visie niet delen en meer in het Atlantische kamp zitten en de voorkeur geven aan de NAVO en de VS om de grote broer te zijn die de EU zou moeten volgen. Tegenwoordig hebben de oorlog in Oekraïne en Covid beide de kloof aangetoond die nu groter is binnen de EU dan ooit tevoren, die het Oosten en Westen grotendeels binnen het blok verdeelt.
En het is dit gebrek aan eenheid dat een nog grotere hoofdpijn veroorzaakt voor de federalistische bedplassers zoals Macron die deze landen en dissidenten de ‘vooruitgang’ zien blokkeren waaraan de grote denkers zich overgeven. Veel van deze Oost-Europese landen zijn terughoudende leden van de EU , aangezien er geen echt ander handelsblokmodel is dat hen elk jaar dergelijke voordelen oplevert, met name voor hun landbouwsectoren; en sommige van deze landen hebben een wilde minachting voor de Fransen over wie ze praten met een verknipt gezicht, alsof er op het moment dat ze praten hondenpoep dicht bij hun pallets is geplaatst.
En het is dit gebrek aan eenheid dat een nog grotere hoofdpijn veroorzaakt voor de federalistische bedplassers zoals Macron die deze landen en dissidenten de ‘vooruitgang’ zien blokkeren waaraan de grote denkers zich overgeven.
Veel van deze Oost-Europese landen zijn terughoudende leden van de EU , aangezien er geen echt ander handelsblokmodel is dat hen elk jaar dergelijke voordelen oplevert, met name voor hun landbouwsectoren; en sommige van deze landen hebben een wilde minachting voor de Fransen over wie ze praten met een verknipt gezicht, alsof er op het moment dat ze praten hondenpoep dicht bij hun pallets is geplaatst. En het is dit gebrek aan eenheid dat een nog grotere hoofdpijn veroorzaakt voor de federalistische bedplassers zoals Macron die deze landen en dissidenten de ‘vooruitgang’ zien blokkeren waaraan de grote denkers zich overgeven.
Veel van deze Oost-Europese landen zijn terughoudende leden van de EU , aangezien er geen echt ander handelsblokmodel is dat hen elk jaar dergelijke voordelen oplevert, met name voor hun landbouwsectoren; en sommige van deze landen hebben een wilde minachting voor de Fransen over wie ze praten met een verknipt gezicht, alsof er op het moment dat ze praten hondenpoep dicht bij hun pallets is geplaatst.
Maar het oude idee van ‘Europa met twee snelheden’ zal nu niet werken met Macron en zijn plannen. Het oude model schrapte eenvoudigweg het unanieme stemsysteem voor grote beleidszaken. Het zou moeilijk zijn om landen als Tsjechië, Hongarije en Polen zelfs zo’n nieuw stemsysteem te laten steunen, weet Macron.
De gedachte is dat een nieuwe groep EU-landen, met een paar vrienden erbij, zo’n stemsysteem niet nodig zou hebben als ze allemaal op dezelfde lijn zaten als het ging om het algemene denken over buitenlands beleid. Het geniale ervan is dat het deze landen uitsluit om zich er überhaupt bij aan te sluiten, en als het eenmaal operationeel is, kan het in naam een EU-leger vormen en overeenstemming bereiken over internationale pogingen om vrede te bewaren en oorlogen te beginnen in voormalige Franse koloniën, allemaal om de doelstellingen van de Elysee. Je kent het soort dingen.
Het probleem is dat deze lastige krengen in Oost-Europa het hebben uitgezocht en het onwaarschijnlijk is dat ze zelfs maar voor het plan stemmen om het EU-stempel van goedkeuring te krijgen, waardoor de EU er disfunctioneel, irrelevant uitziet en Macrons plannen om een nieuwe EU te leiden superstaat die de leiding heeft over een glanzende nieuwe doctrine van buitenlands beleid, die eruitziet als een oude croissant die je Marokkaanse buurman zojuist heeft overreden met zijn Renault 15-diesel.
Maar dat is niet het enige probleem met het idee van Europa met twee snelheden.
Wat het hele idee voor de arme Emmanuel nog verder naar achteren zet, is dat er een nieuw ad-hocsysteem van Europa op twee niveaus aan het ontstaan is, maar om de verkeerde redenen die het hele project dreigt te laten ontsporen. Terwijl de EU zichzelf feliciteert met het aannemen van nieuwe regels die de verkoop van Russisch gas en olie aan EU-lidstaten verbieden – o ja, dat is zo – afgezien van de schouderklopjes in Brussel door diplomaten uit Duitsland en Italië, de ambtenaren van diezelfde landen bij home lijken de regels te trotseren die ze beweren te ondertekenen.
Volgens persberichten heeft de EU een richtlijn die alleen Hongarije standhoudt. Maar in werkelijkheid, als je kunt stoppen met lachen over berichten van kandidaat-lidstaten zoals Servië die zojuist een nieuwe gasovereenkomst met Rusland hebben ONDERTEKEND, er zijn Duitsland en Italië die laten zien dat ze niet van plan zijn het EU-verbod te respecteren. En net toen je dacht dat je je hoofd rond het eurojargon van de richtlijn zelf had, lijken EU-functionarissen een enorme stap terug te hebben gedaan op eerdere stoïcijnse eisen en geven ze nu toe dat de vage terminologie van de richtlijn zelf is ontworpen om lidstaten een ‘achterdeur’-manier om Russisch gas en olie te kopen, desgewenst zelfs met roebels.
Dat is niet echt wat Mitterrand, Giscard d’Estaing of Macron echt in gedachten hadden toen ze denken aan ‘Europa met twee snelheden’, maar het aarzelen en het gebrek aan eenheid blijft de roebel op een recordhoogte houden en het geld dat binnenstroomt van EU-landen naar Rusland. Je moet je afvragen hoe lang het duurt voordat EU-burgers de puntjes op de i hebben gezet en zien dat de EU moet schakelen, maar terug moet naar de langzaamste versnelling om zelfs maar te overleven, aangezien de inflatie nu de grootste bedreiging voor haar voortbestaan is als haar eigen verkiezingen zijn nog maar twee jaar verwijderd.
De uitputtingsoorlog lijkt voor velen een slimme zet, maar kunnen EU-landen en de EU in Brussel zelf, het zich echt veroorloven? Tot dusver is de EU volledig onderdanig geweest aan haar Amerikaanse meester, als het om Oekraïne gaat.
Interessant is dat het falen van het Westen om Assad omver te werpen, gepaard ging met het betalen van een ‘vuile dozijn’ jihadistische groepen in Syrië die in wezen Al Qaeda of ISIS waren. Grappig hoe nu naar verluidt Britse en Amerikaanse troepen in Zuidoost-Syrië diezelfde jihadisten trainen om in Oekraïne te vechten. Je moet je afvragen wat de volgende zet zal zijn van de onstuimige Biden wanneer dit plan in zijn gezicht ontploft en hij de vier lettergreepwoorden op de autocue onder ogen moet zien die hij niet kan uitspreken en waarvan hij de betekenis niet kent.
