Macron vernietigt Frankrijk, en daarmee het hele EU-project

Het probleem met de EU, globalistische agenda voor het promoten van puppetleiders, zoals Macron, in belangrijke EU-landen zoals Frankrijk, is dat ze uiteindelijk de lidstaat uithollen totdat er niets meer is, wat de kernvestiging in Brussel verzwakt.

• President Macron zegt nooit dat hij medelijden heeft met degenen die een oog of een hand hebben verloren … door extreme wreedheid door de politie. In plaats daarvan vroeg hij het Franse parlement om een ​​wet aan te nemen die het recht om te protesteren en het vermoeden van onschuld bijna volledig afschaft en waarmee iedereen overal, zelfs zonder reden, kan worden gearresteerd. De wet is aangenomen.
• In juni keurde het Franse parlement een andere wet goed, waarbij iedereen die iets zegt of schrijft dat “hate speech” kan bevatten, zwaar wordt bestraft. De wet is zo vaag dat een Amerikaanse rechtsgeleerde, Jonathan Turley, zich gedwongen voelde te reageren. “Frankrijk”, schreef hij, “is nu een van de grootste internationale bedreigingen voor de vrijheid van meningsuiting geworden”.
• De voornaamste zorg van Macron en de Franse regering lijkt niet het risico te zijn van rellen, de onvrede van het publiek, het verdwijnen van het christendom, de rampzalige economische situatie of de islamisering en de gevolgen daarvan. In plaats daarvan is het klimaatverandering.
• “Het Westen weet niet meer wat het is, omdat het niet weet en niet wil weten wat het vormde, wat het vormde, wat het was en wat het is. (…) Deze zelfverstikking leidt natuurlijk tot een decadentie dat de weg opent naar nieuwe barbaarse beschavingen. ” – Kardinaal Robert Sarah, in Le soir approche et déjà le jour baisse (“The Evening Comes, and now the Light Darkens”).

Parijs, Champs-Élysées. 14 juli. Bastille Day. Vlak voordat de militaire parade begint, komt president Emmanuel Macron met een officiële auto de straat op om de menigte te begroeten. Duizenden mensen verzamelden zich langs de laan en schreeuwden “Macron aftreden”, boe-geroep en scheldpartijen .

Aan het eind van de parade, enkele tientallen mensen vrij gele ballonnen in de lucht en folders zeggen distribueren “De gele vesten zijn niet dood.” De politie verspreidt ze, snel en stevig. Even later komen honderden “Antifa” -anarchisten aan, werpen veiligheidsbarrières op de rijbaan om barricades op te richten, branden aan te steken en de winkelpuien van verschillende winkels kapot te slaan. De politie heeft het moeilijk om de situatie onder de knie te krijgen, maar vroeg in de avond, na een paar uur, herstellen ze de rust.

Een paar uur later verzamelen duizenden jonge Arabieren uit de buitenwijken zichin de buurt van de Arc de Triomphe. Ze zijn blijkbaar gekomen om op hun eigen manier de overwinning van een Algerijns voetbalteam te ‘vieren’. Meer etalages worden vernield, meer winkels worden geplunderd. Algerijnse vlaggen zijn overal. Slogans zijn uitgestrekt: “Lang leve Algerije”, “Frankrijk is van ons”, “Dood aan Frankrijk”. Tekens met straatnamen worden vervangen door tekens met de naam Abd El Kader , de religieuze en militaire leider die tegen het Franse leger vocht ten tijde van de kolonisatie van Algerije. De politie beperkt zich ertoe het geweld te bestrijden in de hoop dat het zich niet zal verspreiden.

Rond middernacht komen drie leiders van de “gele vest” -beweging uit een politiebureau en vertellen een tv-verslaggever dat ze die ochtend vroeg zijn gearresteerd en de rest van de dag gevangen zijn gezet. Hun advocaat verklaart dat ze niets verkeerd hebben gedaan en gewoon “preventief” zijn gearresteerd. Hij benadrukt dat een wet die in februari 2019 is aangenomen, de Franse politie toestaat om personen te arresteren die ervan worden verdacht naar een demonstratie te gaan; er is geen toestemming van een rechter nodig en er is geen hoger beroep mogelijk.

Op vrijdag 19 juli wint het Algerijnse voetbalteam opnieuw. Meer jonge Arabieren verzamelen zich in de buurt van Arc de Triomphe om opnieuw te “vieren”. De schade is zelfs groter dan acht dagen eerder. Meer politie verschijnt; ze doen bijna niets.

Op 12 juli, twee dagen voor de Dag van Bastille, enkele honderden zelfverklaarde Afrikaanse illegale migranten in te voeren het Pantheon, het monument dat de graven van helden die belangrijke rollen in de geschiedenis van Frankrijk gespeeld herbergt. Daar kondigen de migranten de geboorte aan van de “Black Vest-beweging”. Ze eisen de “regularisatie” van alle illegale immigranten op Frans grondgebied en gratis huisvesting voor elk van hen. De politie komt opdagen maar weigert in te grijpen. De meeste demonstranten vertrekken vreedzaam. Een paar die de politie beledigen worden gearresteerd.

Frankrijk is tegenwoordig een driftig land. Onrust en wetteloosheid blijven terrein winnen. Stoornis is onderdeel geworden van het dagelijks leven. Uit peilingen blijkt dat een grote meerderheid president Macron verwerpt . Ze lijken zijn arrogantie te haten en zijn geneigd hem niet te vergeven. Ze lijken zijn minachtingvoor de armen kwalijk te nemen ; de manier waarop hij de “gele vest” -beweging verpletterde, en omdat hij zelfs niet de minste aandacht had besteed aan de kleinste eisen van de demonstranten, zoals het recht om een referendum voor burgers te houden zoals dat in Zwitserland. Macron kan nergens meer in het openbaar naartoe zonder woede te vertonen.

De “gele vesten” lijken eindelijk te zijn gestopt met demonstreren en opgegeven: te veel werden verminkt of gekwetst. Hun onvrede is er echter nog steeds. Het lijkt te wachten om opnieuw te exploderen.

De Franse politie lijkt woest in de omgang met vreedzame demonstranten, maar kan amper voorkomen dat groepen zoals ” Antifa ” geweld veroorzaken. Daarom, nu aan het einde van elke demonstratie, verschijnt “Antifa”. De Franse politie lijkt vooral voorzichtig te zijn in de omgang met jonge Arabieren en illegale migranten. De politie heeft bevelen gekregen. Ze weten dat jonge Arabieren en illegale migranten grootschalige rellen kunnen veroorzaken. Drie maanden geleden achtervolgde de politie in Grenoble enkele jonge Arabieren op een gestolen motorfiets, die beschuldigd werden van diefstal. Tijdens de vlucht kregen ze een ongeluk. Vijf dagen van chaos begonnen.

President Macron ziet eruit als een autoritaire leider wanneer hij wordt geconfronteerd met de ontevreden armen. Hij zegt nooit dat hij medelijden heeft met degenen die een oog of een hand hebben verloren of onomkeerbare hersenschade hebben opgelopen door extreme brutaliteit door de politie. In plaats daarvan vroeg hij het Franse parlement om een wet aan te nemen die bijna volledig het recht om te protesteren, het vermoeden van onschuld afschaft en die de arrestatie van iedereen mogelijk maakt, waar dan ook, zelfs zonder reden. De wet is aangenomen .

In juni keurde het Franse parlement een andere wet goed , waarbij iedereen die iets zegt of schrijft dat “hate speech” kan bevatten, zwaar wordt bestraft. De wet is zo vaag dat een Amerikaanse rechtsgeleerde, Jonathan Turley, zich gedwongen voelde te reageren . “Frankrijk is nu een van de grootste internationale bedreigingen voor de vrijheid van meningsuiting geworden”, schreef hij .

Macron lijkt echter niet autoritair met gewelddadige anarchisten. Wanneer hij geconfronteerd wordt met jonge Arabieren en illegale migranten, ziet hij er positief zwak uit.

Hij weet wat de voormalige minister van Binnenlandse Zaken, Gérard Collomb, zeiin november 2018, terwijl hij ontslag nam uit de regering:

“Gemeenschappen in Frankrijk raken steeds meer in conflict met elkaar en het wordt erg gewelddadig … vandaag leven we naast elkaar, ik vrees dat het morgen persoonlijk zal zijn”.

Macron weet ook wat voormalig president François Hollande zei na zijn ambtstermijn als president: “Frankrijk staat op het punt van afscheiding”.

Macron weet dat de partitie van Frankrijk al bestaat . De meeste Arabieren en Afrikanen leven in no-go zones , afgezien van de rest van de bevolking, waar ze de aanwezigheid van niet-Arabieren en niet-Afrikanen steeds minder accepteren. Ze definiëren zichzelf niet als Frans, behalve als ze zeggen dat Frankrijk tot hen zal behoren. Uit rapporten blijkt dat de meeste lijken te zijn gevuld met een diepe afwijzing van Frankrijk en de westerse beschaving. Steeds meer lijken hun religie boven hun burgerschap te plaatsen; velen lijken geradicaliseerd en klaar om te vechten.

Macron lijkt niet te willen vechten. In plaats daarvan heeft hij ervoor gekozen om hen te sussen. Hij zet zijn plannen om de islam in Frankrijk te institutionaliserendoelbewust voort. Drie maanden geleden werd de Moslim Association for Islam of France ( AMIF ) opgericht . Eén tak zal zich bezighouden met de culturele expansie van de islam en de leiding nemen over “de strijd tegen anti-moslimracisme”. Een andere tak zal verantwoordelijk zijn voor programma’s die imams trainen en moskeeën bouwen. Dit najaar zal een “Council of Imams of France” worden opgericht. De belangrijkste leiders van het AMIF zijn (of waren tot voor kort) lidvan de Moslimbroederschap, een beweging die is aangewezen als een terroristische organisatie in Egypte, Bahrein, Syrië, Rusland, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten – maar niet in Frankrijk.

Macron is zich bewust van de demografische gegevens. Ze laten zien dat de moslimbevolking in Frankrijk de komende jaren aanzienlijk zal groeien. (De econoom Charles Gave schreef onlangs dat Frankrijk tegen 2057 een moslim-meerderheid zal hebben). Macron ziet dat het binnenkort onmogelijk is voor iemand om president te worden zonder op de moslimstem te vertrouwen , dus handelt hij dienovereenkomstig.

Macron ziet blijkbaar dat de ontevredenheid die de ‘gele vest’-beweging heeft voortgebracht er nog steeds is . Hij lijkt te denken dat repressie voldoende zal zijn om verdere opstand te voorkomen en doet niets om de oorzaken van de onvrede te verhelpen.

De “gele vest” -beweging werd geboren uit een opstand tegen exorbitant hoge belastingen op brandstof en harde overheidsmaatregelen tegen auto’s en automobilisten. Deze maatregelen omvatten verlaagde snelheidsbeperkingen – 50 km / u op de meeste snelwegen – en meer snelheidsdetectiecamera’s; een sterke stijging van de boetes op tickets, evenals complexe en dure jaarlijkse controles vanmotorvoertuigen . De Franse brandstofbelastingen zijn recent weer gestegen en zijn nu de hoogste in Europa (70% van de betaalde prijs aan de pomp). Andere maatregelen tegen het gebruik van auto’s en automobilisten die nog steeds van kracht zijn, zijn vooral pijnlijk voor de armen. Ze werden al achtervolgd van de buitenwijken door intolerante nieuwkomers, en nu moeten leven – en rijden – zelfs verder van waar ze werken.

Macron heeft geen beslissing genomen om de rampzalige economische situatie in Frankrijk te verhelpen. Toen hij werd verkozen, belastingen, rechten en sociale lasten vertegenwoordigen bijna 50% van het BBP. De overheidsuitgavenvertegenwoordigden 57% van het bbp (de hoogste onder de ontwikkelde landen). De verhouding tussen de nationale schuld en het bbp was bijna 100%.

Belastingen, heffingen, sociale lasten en overheidsuitgaven blijven nu op hetzelfde niveau als toen Macron binnenkwam. De schuldquote is 100% en groeit. De Franse economie schept geen banen. Armoede blijft extreem hoog: 14% van de bevolking verdient minder dan 855 euro ($ 950) per maand.

Macron besteedt geen aandacht aan de groeiende culturele ramp die ook het land treft. Het onderwijssysteem brokkelt af . Een toenemend percentage studenten studeert af van de middelbare school zonder te weten hoe ze een zin moeten schrijven zonder fouten die alles wat ze schrijven onbegrijpelijk maken. Christendom verdwijnt . De meeste niet-islamitische Fransen definiëren zichzelf niet langer als christenen. De brand die de kathedraal van Notre Dame de Paris verwoestte, was officieel een ‘ ongeluk ‘, maar het was slechts een van de vele christelijke religieuze gebouwen in het land die onlangs werden vernietigd. Elke week worden kerken vernield – tot algemene onverschilligheid van het publiek. In slechts de eerste helft van 2019, 22 kerken platgebrand.

De belangrijkste zorg van Macron en de Franse regering lijkt niet het risico te zijn van rellen, de onvrede van het publiek, het verdwijnen van het christendom, de rampzalige economische situatie of de islamisering en de gevolgen daarvan. In plaats daarvan is het klimaatverandering. Hoewel de hoeveelheid uitstoot van koolstofdioxide in Frankrijk oneindig klein is (minder dan 1% van het totale totaal), lijkt de bestrijding van “door de mens veroorzaakte klimaatverandering” de absolute prioriteit van Macron.

Een Zweeds meisje, Greta Thunberg, 16 jaar, niettemin de goeroe van de “strijd voor het klimaat” in Europa – werd onlangs door leden van het parlement die Macron steunen uitgenodigd voor de Franse Nationale Vergadering. Ze levereneen toespraak, met de belofte dat de “onomkeerbare vernietiging” van de planeet zeer binnenkort zal beginnen. Ze voegde eraan toe dat politieke leiders “niet volwassen genoeg zijn” en lessen van kinderen nodig hebben. Kamerleden die Macron ondersteunen, applaudisseerden hartelijk. Ze ontving een zojuist gecreëerde Prijs van Vrijheid, die zal worden uitgereiktelk jaar voor mensen “die vechten voor de waarden van degenen die in 1944 in Normandië zijn geland om Europa te bevrijden”. Het is waarschijnlijk redelijk om aan te nemen dat niet één van degenen die in 1944 in Normandië landde, dacht dat hij vocht om het klimaat te redden. Zulke kleine details lijken Macron en de parlementariërs die hem steunen echter te overschrijden.

Macron en de Franse regering lijken ook geen zorgen te maken dat Joden – gedreven door de opkomst van antisemitisme en begrijpelijkerwijs bezorgd over rechterlijke beslissingen doordrenkt met de geest van onderwerping aan gewelddadige islam – uit Frankrijk blijven vluchten.

Kobili Traore, de man die Sarah Halimi in 2017 heeft vermoord terwijl hij sura’suit de koran reciteerde en schreeuwde dat de joden Sheitan zijn (Arabisch voor ‘Satan’), werd niet schuldig bevonden. Traore had blijkbaar cannabis gerookt vóór de moord, dus de rechters besloten dat hij niet verantwoordelijk was voor zijn daden. Traore zal binnenkort uit de gevangenis worden vrijgelaten; wat gebeurt er als hij opnieuw cannabis rookt?

Enkele weken na de moord op Halimi werden drie leden van een joods gezin aangevallen , gemarteld en gegijzeld in hun huis door een groep van vijf mannen die zeiden dat “Joden geld hebben” en “Joden moeten betalen”. De mannen werden gearresteerd; ze waren allemaal moslim. De rechter die hen heeft aangeklaagd kondigde aan dat hun acties “niet antisemitisch” waren.

Op 25 juli 2019, toen het Israëlische voetbalteam Maccabi Haifa deelnam aan Straatsburg, beperkte de Franse regering het aantal Israëlische supporters in het stadion tot 600, niet meer. Duizend hadden vliegtickets gekocht om naar Frankrijk te komen om de wedstrijd bij te wonen. De Franse regering verbood ook het wapperen van Israëlische vlaggen tijdens het spel of ergens in de stad . Desalniettemin stond het Franse ministerie van Binnenlandse Zaken in naam van “vrije meningsuiting” anti-Israëlische demonstraties toe voor het stadion, en er waren Palestijnse vlaggen en vaandels met de tekst “Dood aan Israël”. De dag voor de wedstrijd, in een restaurant in de buurt van het stadion, werden sommige Israëli’s gewelddadig aangevallen. “De demonstraties tegen Israël worden goedgekeurd in naam van de vrijheid van meningsuiting, maar de autoriteiten verbieden aanhangers van Maccabi Haifa om de Israëlische vlag te heffen, het is onaanvaardbaar”, zei Aliza Ben Nun, de ambassadeur van Israël in Frankrijk.

Onlangs arriveerde een vliegtuig vol Franse joden die Frankrijk verlieten in Israël. Meer Franse joden zullen binnenkort gaan. Het vertrek van Joden naar Israël brengt offers : sommige Franse makelaars maken gebruik van de wens van veel Joodse families om te vertrekken, dus kopen en verkopen zij eigendommen van Joden tegen een prijs die veel lager is dan hun marktwaarde.

Macron blijft president tot mei 2022. Verschillende leiders van de partijen van centrum-links (zoals de Socialistische Partij) en centrum-rechts (De Republikeinen) sloten zich aan bij The Republic on the Move, de partij die hij twee jaar geleden creëerde. Daarna stortten de Socialistische Partij en de Republikeinen electoraal in . Macron’s belangrijkste tegenstander in 2022 is waarschijnlijk dezelfde als in 2017: Marine Le Pen, de leider van de populistische National Rally.

Hoewel Macron zeer onpopulair en algemeen gehaat is, zal hij waarschijnlijk dezelfde slogans gebruiken als in 2017: dat hij het laatste bolwerk van hoop is tegen ‘chaos’ en ‘fascisme’. Hij heeft een grote kans om opnieuw gekozen te worden . Iedereen die het politieke programma van de National Rally leest, kan zien dat Le Pen geen fascist is . Ook kan iedereen die naar de situatie in Frankrijk kijkt zich afvragen of Frankrijk nog niet is begonnen in chaos te zinken.

De trieste situatie die heerst in Frankrijk verschilt niet zo veel van die in veel andere Europese landen . Een paar weken geleden publiceerde een Afrikaanse kardinaal, Robert Sarah, een boek , Le soir approche et déjà le jour baisse (“De avond komt, en het licht wordt al donker”). “Aan de basis van de ineenstorting van het Westen”, schrijft hij , “is er een culturele en identiteitscrisis. Het Westen weet niet meer wat het is, omdat het niet weet en niet wil weten wat het vormde, wat het vormde. het, wat het was en wat het is. (…) Deze zelfverstikking leidt natuurlijk tot een decadentie die de weg opent naar nieuwe barbaarse beschavingen. “

Dat is precies wat er gebeurt in Frankrijk – en Europa.