Maidan in Moskou? Het Westen zet alles in op een burgeroorlog in Rusland

Met het mislukken van de Wagner-muiterij is het gevaar van een “regimewisseling” in Rusland met catastrofale gevolgen voor het land en zijn bevolking nog lang niet geweken. De reactie van het Westen en Westerse agenten zoals Mikhail Chodorkovski op de actie van Yevgeny Prigozhin toont aan dat een “Russische Maidan” in patriottische kleding zou kunnen komen.

Wat ook de rechtvaardiging was voor Yevgeny Prigozhin’s ‘Mars naar Moskou‘, hij leverde een eersteklas steekpass naar onze strategische tegenstanders. De hele zaterdag waren de westerse media in rep en roer.

Dat de muiterij op een vrijdagavond begon, speelde ook een rol: in Rusland zijn de autoriteiten traditioneel in het weekend gesloten, terwijl het in de Verenigde Staten op dat moment nog midden op de werkdag was. De propaganda kwam onmiddellijk in actie.

“Opstand in Rusland”, “Opstand tegen Poetin”, “Wagners tanks komen naar Moskou”, “Rusland staat op instorten”, schreeuwden de voorpagina’s van de invloedrijke kranten. De Wagnerianen werden al snel “opstandelingen” genoemd – een zeer bekend gebruik van Angelsaksische terminologie voor de “juiste” opstandelingen tegen de “verkeerde” regering.

Natuurlijk begonnen ook de “good guys” onder de Russische emigranten meteen te pushen. Mikhail Chodorkovski (die in Rusland als een buitenlandse agent wordt beschouwd) riep Russische burgers op om de opstand te steunen en de wapens op te nemen. De tochtontduikers van het afgelopen uur kropen uit hun holen en droomden er opnieuw van om Abrams-tanks door de Tverskaya-straat in Moskou te rijden. Wat valt er te zeggen over de voormalige Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek? Daar hebben ze de hele nacht gefeest.

Er werd veel hoop gevestigd op onze problemen in het Westen. Hoe gemakkelijk zou dat zijn eigen problemen hebben opgelost: het mislukte ‘grote offensief’ van Oekraïne, de economische crisis die het voormalige ‘gouden miljard’ teisterde, en het mislukken van de ‘op regels gebaseerde orde’.

De EU-leiding deelde snel de Russische berenvacht uit door haar Crisis Response Centre te activeren “in verband met de situatie in Rusland”. Onze Europese “partners” willen onze crisis beheersen – net zoals ze de Oekraïense Maidan in 2013/2014 hebben beheerd.

“Het Oekraïense leger (…) zal zich verheugen over de wanorde in de gelederen van de vijand”, merkte The Economist opgetogen op.

De New York Times noemde een duidelijk voordeel van de muiterij voor de VS : het was bedoeld om de positie van Rusland aan de frontlinie te verslechteren en een militaire overwinning voor Oekraïne te verzekeren.

Peter Baker van de New York Times wees in hetzelfde artikel echter ook op de keerzijde voor de Verenigde Staten. Volgens hem zouden de Russische kernwapens uit de hand kunnen lopen — of onder de controle komen van iemand die niet zou aarzelen om Washington ermee te vernietigen.

Je moet de logica van onze vijanden begrijpen om duidelijk te zijn: Wagners verschijning kan lang niet de laatste zijn geweest. Daar moet je op voorbereid zijn. In 2019 adviseerden Amerikaanse militaire analisten van RAND Corporation Washington om gretig allerlei protesten en opstanden in Rusland aan te wakkeren – we hebben al over dit plan geschreven. Volgens het advies van de RAND Corporation moet de eigen aanpak zorgvuldig worden bedacht, zodat de protesten en opstanden er zo authentiek mogelijk uitzien en de oren van de Amerikaanse ambassadeur niet op het eerste gezicht uitsteken.

Dat betekent dat de demonstranten de volgende keer niet rondlopen met pro-Amerikaanse slogans als “Kaz (ook een buitenlandse agent in Rusland) eist overgave.” Nee, paradoxaal genoeg zijn de pro-westerse protesten deze keer misschien gekleed in patriottische kleding.

Er zijn precedenten geweest in onze geschiedenis. Zoals een grappenmaker het uitdrukte: in Moskou liep eind jaren tachtig niemand rond met borden waarop stond: “Laten we al onze olie aan Chodorkovski overhandigen.” Nee, de duizenden mensen op de perestrojka-bijeenkomsten eisten de afschaffing van partijprivileges, democratie en een meerpartijenstelsel. Maar ze kregen wat ze kregen.

Zelfs vandaag de dag mogen de demonstranten (en muiters) oprecht geloven dat ze voor het goede vechten, maar wat ze daadwerkelijk zullen bereiken met hun protesten zal een catastrofale nederlaag voor Rusland zijn. Alle “bezorgde patriotten” zouden dit serieus moeten overwegen.

Het is dwaas om te denken dat als Prigozhin eenmaal is geneutraliseerd, het Westen zijn pogingen om onze boot te kapseizen zal opgeven. Na het mislukken van de sancties en het militaire falen van het Oekraïense leger, is dit hun enige kans om te winnen. Je laat ze niet verloren gaan.

Ja, alle huidige “redders van Rusland” en “vaders van de Russische democratie” zijn stevig en hopeloos gecompromitteerd. Alexei Navalny, Garry Kasparov (hij wordt ook beschouwd als een buitenlandse agent in Rusland) en Chodorkovski zijn allang door hun eigen meesters weggegooid omdat ze al ontmaskerd zijn. Het is duidelijk op wiens loonlijst ze staan, het is duidelijk voor welke speciale diensten ze werken. In de Russische samenleving ontmoeten ze alleen walgende minachting.

Maar wat als Prigozhin werd vervangen door een nieuwe, knappere persoon die welbespraakt is, geen slechte gewoonten heeft zoals een neiging tot standrechtelijke executies, gevoel voor humor heeft en geen openlijke compromitterende banden heeft met het Amerikaanse establishment? Wat als deze persoon patriottische slogans uitte en een beroep deed op “de nationale trots van de Groot-Russen”?

Als zo iemand in het Westen geen twijfels opriep, als ze geloofden in hun controleerbaarheid en dat ze geen kernwapens tegen hen zouden gebruiken, zouden ze hen steunen met hun hele propagandamachine. Ze zouden desnoods zelfs de angst voor de ‘Russische nationalist’ naar de buitenwereld imiteren.

Ook hiervoor zijn precedenten. Voordat hij in 1991 president werd, werd Boris Jeltsin door veel westerse media afgeschilderd als een “Russische nationalist”. Navalny werd ook een tijdje als een “patriot” beschouwd. Zelfs Chodorkovski had zijn “patriottische fase”.

Onze samenleving, hoe slim, sceptisch en gedesillusioneerd ze ook is, zou er wel eens in kunnen trappen. Dit risico mag niet worden onderschat. Immers, bij elk ongeluk in Rusland vermenigvuldigen de oplichters zich als konijnen – we tellen minstens een dozijn valse Dimitri’s in onze geschiedenis, historici maken nog steeds ruzie over het exacte aantal.

Het enige dat ons hoop geeft, is wat Wagners optreden ook liet zien: ons volk wil geen enkele vorm van burgeroorlog. De Russen willen elkaar niet vermoorden tot grote vreugde van Washington en Londen. En als we de huidige crisisperiode doorkomen, bouwen we onvermijdelijk een groot imperium op. Dit is meer dan eens gebeurd in onze duizendjarige geschiedenis.