Mannen

Ik heb me enigszins afzijdig gehouden bij de felle discussies rond het, voornamelijk mannelijk, seksueel wangedrag bij The Voice of Holland en het ‘bedenktijd’ debat over abortus. Niet omdat ik er geen mening over heb – ik heb overal een mening over – maar omdat ik een man ben. Om die reden vind ik dat bescheidenheid en terughoudendheid op zijn plaats is. Vrouwen zijn hier óf slachtoffer, óf onderwerp. Zij behoren het eerste én laatste woord te hebben. Hun lijf, hun leed. Bovendien ben je voordat je het weet aan het ‘mansplainen’ en daar zitten vrouwen al helemaal niet op te wachten. Maar ja, ik moet ook wat aan de discussiejeuk doen, dus richt ik me op mijn soort. De mannen. Ik heb me tussen het manvolk altijd een beetje vreemde eend in de bijt gevoeld. Voor zover mijn herinnering strekt kan ik het beter met vrouwen dan met mannen vinden. Daar kan ik een heel psychologisch zwabberverhaal over houden, maar dat doe ik niet. Het is een gegeven dat geen verdere uitdieping behoeft voor dit stukje.

Ik vind mezelf vaker aan de zijde van vrouwen, dan aan die van mannen. Niet omdat ik zo nodig vrouwen gelijk wil geven, maar gewoon omdat ik veel vaker dan bij mannen, vind dat ze gelijk hebben. Mannen zijn bemoeizuchtig. En vanuit die bemoeizucht menen zij zich van alles en nog wat toe te mogen eigenen. De hebberigheid van het manvolk kent nauwelijks grenzen. Oorlogen worden gevoerd uit de overheersingsdrang, zelfverrijking en misplaatste trots. Aangestuurd door bemoeizucht. Het is allemaal niet zo erg als er twee mannen tegenover elkaar staan die elkaar hetzelfde willen aandoen. Ze doen maar, denk ik dan. Maar zo gaat het nooit. Ze zoeken altijd medestanders om conflicten in hun voordeel te beslechten. Met alle gevolgen van dien. Bijkomende schade (klinkt beter in het Engels) wordt voor lief genomen, terwijl juist daar onbeschrijflijk leed in schuilt.

De bemoeizucht van mannen beperkt zich niet uitsluitend tot andere mannen. Zonder enig zichtbare schroom denkt het manvolk zich ook de vrouw toe te kunnen eigenen. Hoe ze eruit ziet. Hoe ze zich moet gedragen of hoe lang ze ergens over moet nadenken. Voor alles wat vrouwen door mannen wordt aangedaan wordt eerst de vraag gesteld of het niet allemaal in eerste instantie aan de vrouw lag. Te sexy. Te blond. Te kort rokje. Te grof in de mond. Teveel make up. Te plagerig. Te verleidelijk. Om nog maar te zwijgen over het ongeboren leven wat toch er toch maar mooi door de man was ingespoten. Dat geeft de man toch zeker (mee)beslissingsrecht! Het is óók zijn ongeboren leven. Mannen kunnen zichzelf heel goed overtuigen van hun eigen kletspraat. Ik geef hierbij twee voorbeelden: SGP & FvD. Aanschouw hun standpunten en als je dan niet denkt: “waar bemoeien die gasten zich mee?!?”, dan wordt het tijd om je eigen mening nog eens kritisch onder de loep te nemen.

Het ergste is wel dat mijn soort er allang iets aan had kunnen doen. Mannen in machtsposities hadden lang geleden vrouwen het vertrouwen moeten geven dat zij zichzelf geven. Wars van achterdocht of wantrouwen jegens het vrouwelijk brein. Vrouwen zijn uitstekend – vaak zelfs beter dan mannen – in staat om juiste beslissingen te nemen. En al helemaal over hun eigen lijf en leden. En zelfs als dat niet zo zou zijn, heeft het manvolk daar nog steeds niets mee te maken. Elke 10 dagen komt een vrouw om door huiselijk geweld (van mannen) en ondertussen worden vrouwen argwanend bekeken als ze aangifte doen van, al dan niet seksueel, fysiek geweld.

We zouden ons kapot moeten schamen.

Miljarden zouden er alleen al naar de afdeling zedendelicten & huiselijk geweld moeten gaan. Elke aangifte zou met spoed behandeld moeten worden. Het is een diepgewortelde tumor in onze samenleving die met alle macht eruit moet worden getrokken. Daadkracht is nodig. Maar als ondertussen opgewonden standjes zich in de tweede kamer druk staan te maken over bedenktijden voor pannensets versus bedenktijd voor abortus, houd ik m’n hart vast.

Ook daar zouden ze zich kapot moeten schamen.