Massale protesten tegen extreemrechtse regering in Israël: voorbode van revolutionaire strijd
Indignatie redactie
6 min. lezen
De massaprotesten van afgelopen zaterdag in Tel Aviv markeren een belangrijke verschuiving in het politieke leven in Israël, het Midden-Oosten en de wereld.
Israël Slechts twee weken na de verkiezing van de meest rechtse coalitieregering in de geschiedenis van het land, die bol staat van racisten en regelrechte fascisten, verzamelden ongeveer 100.000 mensen zich op het Habima-plein. Daar protesteerden ze tegen de plannen van het nieuwe regime om directe politieke controle uit te oefenen op de rechterlijke macht. Nog eens duizenden protesteerden in Jeruzalem voor het huis van premier Benjamin Netanyahu, evenals in Haifa en Rosh Pina.
De door minister van Justitie Yariv Levin aangekondigde wetgeving heeft tot doel de mogelijkheden van het Hooggerechtshof om wetten ongedaan te maken te beperken. Het is ook bedoeld om het Parlement in staat te stellen dergelijke rechterlijke beslissingen te herroepen. De regering zou ook de benoeming van rechters overnemen en de functie van procureur-generaal afschaffen.
Dit zou Netanyahu in staat stellen zijn eigen aanklager aan te stellen en zo zijn persoonlijke vervolging op beschuldigingen van corruptie te vermijden. Wat nog belangrijker is, is dat de plannen van de nieuwe regering plannen zouden vergemakkelijken voor meer nederzettingenbouw ter voorbereiding op de annexatie van een groot deel van de Westelijke Jordaanoever.
De oppositie tegen de nieuwe regering gaat echter veel verder dan deze kwestie. Netanyahu’s coalitie omvat zijn eigen Likud-partij, het fascistische en racistische religieus zionisme, de partijen Jewish Strength en Noam, en de rechtse religieuze partijen Shas en United Torah Judaism.
De nieuwe regering staat voor joodse suprematie en apartheid, de permanente confiscatie van Palestijns land, joodse gebeden in de al-Aqsa-moskee, het terugdraaien van antidiscriminatiemaatregelen door ingrijpende veranderingen in het Israëlische rechtssysteem, en toenemende onderdrukking van Palestijnen en joodse en Palestijnse arbeiders in Israël Israël door politie en leger.
De nieuwe minister van Financiën van het religieus zionisme, Bezalel Smotrich, heeft naar verluidt verklaard dat hij “een fascistische homofoob” is. De nieuwe minister van Nationale Veiligheid, Itamar Ben-Gvir van de “Joodse Kracht”, bracht onmiddellijk een opzettelijk provocerend bezoek aan de meest gevoelige islamitische religieuze plek in Jeruzalem, de Al-Aqsa-compound.
De machtsovername door zulke politieke criminelen en provocateurs heeft de massa’s boos gemaakt. Op zelfgemaakte posters waarschuwden ze voor “fascisme”, een “staatsgreep”, een “criminele regering” en het “einde van de democratie”. Joden en Israëlische Arabieren droegen samen Palestijnse vlaggen, hoewel Ben-Gvir de politie had opgeroepen om kraken.
Dit wijst op de mogelijke opkomst van een nieuwe strijdas die de zorgvuldig opgebouwde verdeeldheid tussen Arabische en Joodse arbeiders zou kunnen overbruggen.
Veel mediaberichten suggereerden een gevoel van veiligheid en zeiden dat de protesten voornamelijk de seculiere middenklasse van Israël hadden gemobiliseerd en werden geleid door de tamme oppositiepartijen. Maar dat is slechts de halve waarheid.
De nieuwe regering verwikkelt Israël in de zwartste vormen van politieke reactie, waaronder oorlog tegen de Palestijnen. Het doet dat onder omstandigheden waarin Israël een sociaal en politiek kruitvat is. Het hele Midden-Oosten is ook gedestabiliseerd door de dieper wordende wereldwijde economische crisis, de pandemie en de oorlogsplannen van de VS tegen Iran. De VS proberen de oorlog in Oekraïne te laten escaleren tot openlijke vijandelijkheden tegen Iran, de regionale bondgenoot van Rusland, waarbij Israël de rol van strijdhond op zich neemt.
Sprekers op de bijeenkomst in Tel Aviv waren onder meer voormalig minister van Defensie Benny Ganz, voormalig president van het Hooggerechtshof Ajala Procaccia, voormalig minister van Justitie Tzipi Livni, Labour-partijleider Merav Michaeli en Arabische Ra’am-partijleider Mansour Abbas. Maar deze cijfers die verband houden met de vorige “regering van verandering” zijn allemaal enorm in diskrediet gebracht door de implementatie van een rechtse agenda van bezuinigingen en oorlog. Dit bracht Haaretz -columnist Anshel Pfeffer ertoe te waarschuwen dat “dit protest nog geen leider heeft … De woede tegen de nieuwe regering moet nog groeien, maar op het plein was veel wrok te horen van linkse leiders en activisten …”
In de Jerusalem Post waarschuwde Yaakov Katz de oppositie voor het gevaar van het uitlokken van een burgeroorlog. Hij schrijft: “Praten over een burgeroorlog is gevaarlijk. Israël staat aan de vooravond van zijn 75e verjaardag, en de gedachte dat dit laatste experiment in Joodse soevereiniteit gedurende duizenden jaren in gevaar zou kunnen komen door interne meningsverschillen, zou ons allemaal tot in het diepst van ons hart moeten doen schudden.”
En verder: “Ja, de aan de orde gestelde kwesties zijn aanzienlijk en de gevolgen zijn mogelijk verschrikkelijk. Maar we moeten deze staat niet als vanzelfsprekend beschouwen. We moeten hem beschermen en ja, we moeten ook voor hem vechten.”
Gezien de ernst van de situatie hebben pro-imperialistische commentatoren opgeroepen tot een soort tussenkomst van de Amerikaanse en Europese mogendheden om Netanyahu in toom te houden. Thomas L. Friedman deed een beroep op de Amerikaanse president Joe Biden in de New York Times
Dit, legde hij uit, “heeft directe implicaties voor de nationale veiligheidsbelangen van de VS. Ik heb niet de illusie dat Biden de meest extreme tendensen die vandaag in Israël opduiken, zou kunnen omkeren, maar hij kan de zaken op een verstandiger pad zetten en misschien het ergste voorkomen, op een manier die niemand anders kan.”
Simon Tisdall, die om soortgelijke redenen in de Guardian schreef , waarschuwde: “Door de westerse publieke steun voor de staat Israël in gevaar te brengen, zijn democratie te ondermijnen en zijn allianties te verstoren, blijken Netanyahu en zijn hatelijke handlangers de ergste vijanden van hun land te zijn. Maar zelfs Tisdall werd gedwongen de realiteit te erkennen dat Netanyahu zijn offensief alleen kan voortzetten omdat “de reactie van de westerse bondgenoten van Israël op deze alarmerende, destabiliserende ontwikkeling merkwaardig genoeg is gedempt…”
Hij merkte op dat “de VS tot nu toe openlijke kritiek hebben geschuwd”, een “beschamend stille benadering” die wordt gedeeld door de Europese Unie en Groot-Brittannië. Bovendien verschuiven de autoritaire Arabische regimes in de regio naar openlijk vriendschappelijke betrekkingen met Israël.
De imperialisten en regionale machten van het Midden-Oosten staan verenigd tegenover elke uitdaging voor de Israëlische regering, omdat ze allemaal zelf in een crisis verkeren. Ze moeten allemaal de groeiende sociale en politieke oppositie tegen hun gemeenschappelijke agenda onderdrukken, die gericht is op een steeds groteskere verrijking van de financiële oligarchie ten koste van de arbeiders en de onderdrukte massa’s, evenals imperialistische veroveringsoorlogen en wereldwijde hegemonie tegen Rusland, China en kleinere regimes zoals Iran en Syrië.
De uitbarsting van massale oppositie in Israël valt bijvoorbeeld samen met de levenslange gevangenisstraf die door het Egyptische al-Sisi-regime is veroordeeld tot 38 mensen die deelnamen aan protesten tegen de regering in 2019, terwijl de economie bijna instortte en de ontevredenheid over de sociale zekerheid toenam . Het vonnis volgde op maanden van protesten tegen de regering in Iran.
De massale protesten in Israël zullen het politieke klimaat in de wereld veranderen – net als de mislukte Arabische Lente in 2011.
De aanklacht tegen Netanyahu en zijn fascistische bondgenoten door tienduizenden Israëlische demonstranten is in tegenspraak met de wereldwijde campagne om tegenstanders van de Israëlische onderdrukking van Palestijnen als antisemieten te belasteren en te vervolgen. Het is een vuile leugen die ertoe heeft geleid dat duizenden uit de Britse Labour Party zijn gezet en tientallen academici, kunstenaars en politieke activisten in de VS en Europa lastig gevallen zijn. Als zij “antisemieten” zijn, dan zijn honderdduizenden Israëlische burgers dat ook!
Omgekeerd zijn de protesten een scherpe weerlegging van het centrale principe van de BDS-campagne (Boycot, Desinvestering en Sancties), die alle Israëli’s behandelt als medeplichtigen aan de misdaden van hun regering.
Het zionistische project om een joodse staat op te richten door de Arabische bevolking met geweld te onteigenen, heeft onvermijdelijk geleid tot de oprichting van een apartheidsregime op basis van massale onderdrukking.
De gebeurtenissen in Tel Aviv zijn de voorbode van een nieuwe opstand van de arbeidersklasse, niet alleen tegen die staat maar in de hele regio en internationaal. Het bevestigt het perspectief dat historisch werd bevochten door de Vierde Internationale en nu wordt geleid door het Internationaal Comité om Joodse en Arabische arbeiders te verenigen in een gemeenschappelijke strijd om de zionistische staat en de Arabische burgerlijke regimes omver te werpen door de opbouw van de Verenigde Socialistische Staten van het Midden-Oosten. .
