Indignatie redactie 
In Oekraïne werd vorige week een speler van een voetbalteam ‘gehoord‘ nadat het publiek hem zag juichen toen de tegenstander scoorde.
Het was een weinig bescheiden, en beetje domme spontane uiting van vreugde die de fans van de club op het idee brachten dat er wellicht sprake was van ‘matchfixing‘. En zo dacht de politie er ook over. Maar er zijn andere mogelijke verklaringen. Wellicht was dat gebaar geen juichen, maar zijn manier om lucht te geven aan wanhoop en frustratie? Of hij had een hooglopend conflict met de trainer over de strategie en de opstelling, en zag in die goal de bevestiging van zijn gelijk?
Anderzijds beseft iedereen die de situatie in Oekraïne sinds de coup van mevrouw Victoria ‘Fuck the EU‘ Nuland een beetje heeft gevolgd, dat een speler van een semi-professionele club best wel kan zwichten voor de verleiding van een extra zakcentje. Tenslotte zijn nu beide presidenten sinds die door Nuland georchestreerde, en betaalde machtsgreep, in beeld met geld dat in belastingparadijzen werd geparkeerd. Dus waarom zou de ‘gewone man‘ niet corrupt zijn? Zelfs ‘ping-pong‘ is in dat land besmet. En kunnen we met de hand op ons hart stellen dat het elders in de wereld die wij controleren niet zo ernstig is?
Hoe zit het in de politiek? Lokaal, regionaal, landelijk, en internationaal. Hoeveel kost het om iemand op een sleutelpositie de andere kant op te laten kijken? En als iemand met een ‘Groene Agenda‘ staat te juichen als er een pandemie uitbreekt, hebben we dan het bewijs van ‘matchfixing‘? Moeten we die verdachte ‘horen‘? Of nemen we liever op voorhand klakkeloos aan dat er een andere verklaring voor is? Eén die hij of zij niet eens zelf hoeft te verzinnen, omdat wij die wel voor hem of haar bedenken. Simpelweg omdat we gewoon niet kúnnen aannemen dat iemand een pandemie zou gebruiken om de aarde te redden van de ondergang………
Hoewel? Ondergang? Als iemand er voor zichzelf van overtuigd is geraakt dat we allemaal gedoemd zijn wanneer de tegenstander niet tot scoren komt, waarom zou hij/zij dan niet op het beslissende moment een stap opzij zetten? Dan ben je niet corrupt, en geen verrader, maar een nobele ziel, met heldenmoed. En als die voorkennis je ook nog een leuke beloning cadeau doet, via je belangen in de farmaceutische industrie, wat is dan precies het bezwaar?
Als je een speler ziet juichen voor een treffer van de tegenstander, in een land waar de verhalen over ‘matchfixing‘ al niet eens voorpaginanieuws meer zijn, omdat iedereen al zoiets heeft van: ‘Gaaaaap!’, dan is het niet onredelijk om a priori uit te gaan van die verklaring. Maar het bewijs is dan nog niet geleverd. Kennis over een zekere traditie in een land, of milieu, kan je de das omdoen als je meent hetzelfde patroon waar te nemen, waarop je de conclusie trekt dat er sprake is van ‘vuil spel‘. Hier op dit blog keer ik met enige regelmaat terug naar gebeurtenissen uit het verleden, om ontwikkelingen in het heden bij te lichten. Zoals het verhaal over de ‘USS Liberty‘. Niet louter en alleen die aanval zelf, maar vooral ook het succes in het onderdrukken van het verhaal dat er op volgde, en welke ‘bedrijfsonderdelen‘ daar allemaal bij betrokken waren. Fascinerend leesvoer, dat je doet beseffen hoe kwetsbaar we zijn voor ‘misinformatie‘ van de eigen overheid. En van ‘nobele zielen‘ die in onze beleving onschendbaar zijn, want slachtoffer, en geen dader.
De regelmatig terugkerende lezer zal beseffen dat ik er geen moeite mee heb ‘matchfixing‘ te benoemen als daar aanwijzingen voor zijn, maar dat ik mij verzet tegen het concept van een ‘Groot Complot‘. Dat hele verhaal van die ‘USS Liberty‘ geeft wel aan waar ongeveer de grens ligt van het aantal mensen dat bekend is met ‘vuil spel‘ als je wilt voorkomen dat je ‘nat‘ gaat als ‘Complot Regisseur‘. Maar bij ‘matchfixing‘ is het niet nodig het hele team te belonen voor een verloren wedstrijd. Eén, of twee spelers op sleutelposities die vrijwel zeker zullen worden opgesteld, of de ‘coach‘, is voldoende. De rest van het team vecht als leeuwen voor de winst, maar is kansloos door het verraad. De ketting is zo sterk als haar zwakste schakel. En als je de coach om weet te kopen, dan kan de keten onbreekbaar zijn, met ware professionals die zich opofferen voor elkaar, en de patiënt, maar met een opstelling en plan dat bedoeld is om te falen.
Als enkele toonaangevende professionals in het team er de lucht van krijgen dat de coach corrupt is, zijn de rapen gaar, maar is de wedstrijd nog niet gewonnen. En bewijs het maar eens? Een recente ontwikkeling in de wereld van de geopolitiek ging praktisch onopgemerkt voorbij. In Rusland werd een invloedrijke zakenman van zijn bed gelicht op beschuldiging van landverraad. Waarop de NAVO gefrustreerd reageerde door Russische zaakgelastigden, die op het NAVO-hoofdkwartier in Brussel de verbinding vormden met ‘Moskou‘, uit te wijzen, terwijl er een bericht in omloop werd gebracht waaruit frustratie sprak van de Amerikaanse geheime diensten waar hun netwerken achter elkaar worden opgerold. In mijn ogen is het een veeg teken dat de Verenigde Staten en hun partners er op uit zijn diplomatieke ‘pottenkijkers‘ uit hun midden te weren. Op zeker moment ben je niet meer afhankelijk van toevalstreffers als je wilt weten wie de ‘linkmiegels‘ in je organisatie zijn, omdat je zekere patronen leert herkennen, als je vorige gevallen hebt bestudeerd. Dan schokt het ook niet meer als wordt onthuld dat de Verenigde Staten betrokken waren bij massamoorden in Colombia, of dat de BBC jokkebrokte over het gebruik van chemische wapens in Syrië, of dat de Britten betrokken waren bij de slachtingen in Indonesië, en noem al die feiten maar op waar ‘patroonherkenning‘ dat allang aan het licht had gebracht. Maar, zoals Michael Every van de Rabobank terecht opmerkt, is het verbijsterend dat de NAVO zoveel belangrijke kwesties niet zag aankomen, waar hij noteert: ‘…the weekend saw a things-can-really-go-wrong potential Sputnik moment as China test-launched a new hypersonic orbital weapon that left US jaws dropping: “We didn’t know they could do that!” is the meme from the same US intelligence services who didn’t know there weren’t WMD in Iraq, did think there was a Russiagate, and didn’t see the fall of Kabul days before it fell.‘. Zou dat nou werkelijk zo zijn? Zouden onze belangrijkste ‘beslissers‘ écht in de war zijn gebracht door alle ‘Potemkin-dorpen‘ die ze zelf hebben gebouwd om ‘de vijand‘ om de tuin te leiden? In de geest van: ‘Wie een kuil graaft voor een ander…..?‘. En hoe wanhopig zijn ze dan om te bewijzen dat ze de bal niet hebben laten vallen?
De narigheid is echter dat zonder keihard bewijs je niemand die gelooft in hun eigen helden kunt overtuigen, en tegen de tijd dat de bewijzen er liggen, niemand nog interesse heeft. De ‘matchfixer‘ hoeft zijn of haar sporen niet voorgoed uit te wissen, maar net lang genoeg om de volle winst uit de operatie bijgeschreven te zien worden op de reeds uitpuilende bankrekening, ergens buiten bereik van de belastingdienst. Als er dan nog iemand ‘nat‘ gaat, dan is het die stumper die zich om liet kopen, of een ‘makelaar‘ die het arrangeerde. Mijn voorstel hier komt er op neer dat we wat alerter worden, zonder direct verdachten die we zien juichen op het verkeerde moment, of zien struikelen over hun eigen benen, waardoor de tegenstander scoort, meteen na de wedstrijd op te wachten en in elkaar te beuken. Beter om het hele professionele gedoe de rug toe te keren, en ze in hun sop gaar te laten koken, als ze hun moeder nog verkopen voor een extra zakcentje, of het realiseren van een plan om de wereld te redden. Ze zijn onze minachting niet waard.
