Indignatie redactie 
Sinds het begin van de Israëlische oorlog tegen de Gazastrook zijn ruim 9.000 Palestijnse vrouwen vermoord door genocide . Moeders vormen het grootste aandeel in de Israëlische moorden, met een gemiddelde van 37 moeders per dag sinds 7 oktober.
De bovenstaande genocide cijfers, respectievelijk van het Palestijnse Ministerie van Volksgezondheid in Gaza en de Rode Halve Maan, geven slechts een deel weer van het lijden dat 2,3 miljoen Palestijnen in de Gazastrook ervaren.
Er is geen enkele sectie in de Palestijnse samenleving die geen hoge prijs heeft betaald voor de oorlog, hoewel vrouwen en kinderen degenen zijn die het meest hebben geleden; zij vormen meer dan 70 procent van alle slachtoffers van de aanhoudende Israëlische genocide.
Het is waar dat deze vrouwen en hun kinderen door Israëlische soldaten worden gedood, maar zij worden vermoord genocide door met door het Westen geleverde wapens.
Nu wordt ons echter verteld dat de wereld zich eindelijk tegen Israël keert, en dat het goedkeurende knikje van het Westen naar Tel Aviv om door te gaan met zijn dagelijkse bloedbaden binnenkort kan uitmonden in een collectieve afkeuring.
Deze bewering kwam het beste tot uitdrukking op de cover van 23 maart van het tijdschrift Economist. Het toonde een gescheurde Israëlische vlag, vastgemaakt aan een stok en geplant in een dor, stoffig land. Het ging vergezeld van de kop ‘Israël alleen’.
Het beeld, ongetwijfeld expressief, was bedoeld als teken des tijds. De diepgang ervan wordt zelfs nog duidelijker als je het vergelijkt met een andere omslag, uit dezelfde publicatie kort nadat het Israëlische leger grote Arabische gebieden veroverde in de oorlog van juni 1967. ‘Ze hebben het gedaan’, luidde de kop destijds. Op de achtergrond was een Israëlische militaire tank afgebeeld, ter illustratie van de door het Westen gefinancierde Israëlische triomf.
Tussen de twee krantenkoppen door is er veel veranderd, zowel in de wereld als in het Midden-Oosten. Maar om te beweren dat Israël nu alleen staat is niet helemaal juist, althans nog niet.
Hoewel veel van Israëls traditionele bondgenoten in het Westen openlijk zijn gedrag in Gaza verloochenen, blijven wapens uit verschillende westerse en niet-westerse landen stromen, waardoor de oorlogsmachine wordt gevoed terwijl deze op zijn beurt steeds meer Palestijnse levens blijft oogsten.
Dit roept de vraag op: staat Israël werkelijk alleen als zijn luchthavens en zeehavens drukker dan ooit zijn en enorme wapenleveranties ontvangen die uit alle richtingen komen? Niet in het minst.
Bijna elke keer dat een westers land aankondigt dat het de wapenexport naar Israël heeft opgeschort, verschijnt kort daarna een nieuwskop die het tegenovergestelde aangeeft. Dit is inderdaad herhaaldelijk gebeurd.
Vorig jaar had Rome verklaard dat het alle wapenverkopen aan Israël blokkeerde, waardoor de valse hoop werd gewekt dat sommige westerse landen eindelijk een soort moreel ontwaken ervaren.
Helaas citeerde Reuters op 14 maart de Italiaanse minister van Defensie, Guido Crosetto, die zei dat de leveringen van wapens aan Israël doorgaan, gebaseerd op de flauwe logica dat eerder ondertekende overeenkomsten ‘gehonoreerd’ zouden moeten worden.
Een ander land dat ook zijn eerdere toezeggingen ‘eert’ is Canada, dat op 19 mei na een parlementaire motie aankondigde de wapenexport te hebben opgeschort .
De viering onder degenen die pleitten voor een einde aan de genocide in Gaza was nog maar net begonnen toen Ottawa een dag later het besluit praktisch terugdraaide door aan te kondigen dat ook het land eerdere toezeggingen zal nakomen.
Dit illustreert dat sommige westerse landen, die hun ongevraagde wijsheid over mensenrechten, vrouwenrechten en democratie aan de rest van de wereld blijven doorgeven, geen oprecht respect hebben voor deze waarden.
Canada en Italië zijn niet de grootste militaire aanhangers van Israël. De VS en Duitsland zijn dat wel en heñpen mee ann genocide.
Volgens het Stockholm International Peace Research Institute heeft Israël in het decennium tussen 2013 en 2022 68 procent van zijn wapens van de VS en 28 procent van Duitsland ontvangen .
De Duitsers blijven onverstoorbaar, ook al is vijf procent van de totale bevolking van Gaza gedood, gewond of vermist als gevolg van de Israëlische oorlog.
Toch is de Amerikaanse steun voor Israël veel groter, hoewel de regering-Biden nog steeds boodschappen naar haar kiesdistrict stuurt – van wie de meerderheid wil dat de oorlog stopt – dat de president zijn best doet om Israël onder druk te zetten om de oorlog te beëindigen.
Hoewel er sinds 7 oktober slechts twee goedgekeurde militaire verkopen aan Israël publiekelijk zijn aangekondigd, vertegenwoordigen deze twee zendingen slechts 2 procent van de totale Amerikaanse wapens die naar Israël worden verzonden.
Het nieuws werd op 6 maart onthuld door de Washington Post. Het werd gepubliceerd in een tijd waarin Amerikaanse media berichtten over een steeds groter wordende kloof tussen de Amerikaanse president Joe Biden en de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
“Dat is een buitengewoon aantal verkopen in een vrij korte tijd”, vertelde een voormalige hoge functionaris van de Biden-administratie aan de Post. Jeremy Konyndyk kwam tot de voor de hand liggende conclusie dat de “Israëlische campagne niet duurzaam zou zijn zonder dit niveau van Amerikaanse steun”.
Decennia lang is de Amerikaanse militaire steun aan Israël de hoogste ter wereld. Vanaf 2016 is deze onvoorwaardelijke steun tijdens de regering-Obama exponentieel toegenomen tot 3,8 miljard dollar per jaar.
Direct na 7 oktober bereikten de wapenleveranties naar Israël echter ongekende niveaus. Ze omvatten een bom van 2.000 pond, bekend als 5.000 MK-84-munitie. Israël heeft deze bom gebruikt om honderden onschuldige Palestijnen te doden.
Hoewel Washington vaak beweert onderzoek te doen naar Israëls gebruik van zijn wapens, bleek volgens de Washington Post dat Biden maar al te goed wist dat “Israël regelmatig gebouwen bombardeerde zonder solide informatie dat het legitieme militaire doelen waren”.
In sommige opzichten staat Israël ‘alleen’, maar alleen omdat zijn gedrag door de meeste landen en volkeren over de hele wereld wordt verworpen. Het land staat echter bepaald niet alleen wanneer zijn oorlogsmisdaden worden uitgevoerd met westerse steun en wapens.
Wil er een einde komen aan de Israëlische genocide in Gaza, dan moeten degenen die het aanhoudende bloedbad blijven ondersteunen ook ter verantwoording worden geroepen.
